Łagodny i pokornego serca
Łagodność jest definiującą cechą Odkupiciela, a charakteryzuje ją pełna prawości wrażliwość na potrzeby innych, ochocza uległość i siła powściągliwości.
Raduje mnie ta święta okazja poparcia przywódców naszego Kościoła i z całego serca witam w Kworum Dwunastu Apostołów Starszego Gonga i Starszego Soaresa. Posługa tych wiernych mężczyzn będzie błogosławić życie indywidualnych osób i rodzin na całym świecie. Cieszę się, że będę z nimi służył i uczył się od nich.
Modlę się, żeby Duch Święty pouczył i oświecił nas, kiedy będziemy wspólnie uczyć się o fundamentalnym aspekcie boskiej natury Zbawiciela1, który wszyscy powinniśmy starać się naśladować.
Przedstawię kilka przykładów, które podkreślają tę Chrystusową zaletę, a w dalszej części mojego przesłania wskażę tę konkretną cechę. Proszę, wsłuchajcie się uważnie w każdy przykład i zastanówcie się razem ze mną nad możliwymi odpowiedziami na zadane przeze mnie pytania.
Przykład 1. Bogaty młodzieniec i Amulek
W Nowym Testamencie czytamy o bogatym młodzieńcu, który zapytał Jezusa: „Nauczycielu, co dobrego mam czynić, aby osiągnąć żywot wieczny?”2. Zbawiciel najpierw napomniał go, żeby przestrzegał przykazań. Następnie Nauczyciel udzielił młodzieńcowi dodatkowej rady, dopasowanej do jego konkretnych potrzeb i okoliczności.
„Rzekł mu Jezus: Jeśli chcesz być doskonały, idź, sprzedaj, co posiadasz, i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie, potem przyjdź i naśladuj mnie.
A gdy młodzieniec usłyszał to słowo, odszedł zasmucony, miał bowiem wiele majętności”3.
Porównajcie odpowiedź tego bogatego młodzieńca z doświadczeniem Amuleka opisanym w Księdze Mormona. Amulek był pracowitym i zamożnym mężczyzną, który miał wielu krewnych i przyjaciół4. Sam mówił o sobie, że przywoływano go wiele razy, ale nie chciał słuchać; że wiedział o sprawach Bożych, ale nie chciał o nich wiedzieć5. Choć był z gruntu dobrym człowiekiem, uwagę Amuleka rozpraszały ziemskie sprawy, podobnie jak bogatego młodzieńca z Nowego Testamentu.
Mimo że wcześniej znieczulił swoje serce, Amulek usłuchał głosu anioła, przyjął proroka Almę do swojego domu i nakarmił go. Podczas wizyty Almy przebudził się duchowo i został powołany do głoszenia ewangelii. Następnie Amulek „wybrał słowo Boże, i pozostawił wszystko swoje złoto, srebro i cenne przedmioty, [i] wzgardzili nim jego przyjaciele, ojciec i krewni”6.
Jak myślicie, dlaczego reakcja bogatego młodzieńca i reakcja Amuleka różniły się od siebie?
Przykład 2. Pahoran
Pomiędzy Moronim, dowódcą armii Nefitów, a Pahoranem, naczelnym sędzią i naczelnikiem państwa, doszło do wymiany listów w niebezpiecznym okresie wojny opisanej w Księdze Mormona. Moroni, którego armia cierpiała z powodu niewystarczającego wsparcia ze strony rządu, napisał do Pahorana, mówiąc „mam wobec was zarzut”7 i oskarżając go oraz innych przywódców o bezmyślność, opieszałość i niedbalstwo, a nawet o zdradę8.
Pahoran mógł z łatwością poczuć się urażony przez Moroniego ze względu na postawione przez niego błędne zarzuty, ale tego nie uczynił. Odpowiedział w pełen współczucia sposób i opisał bunt przeciwko rządowi, o którym Moroni nie wiedział. Potem oświadczył:
„Oto mówię ci, Moroni, że nie znajduję przyjemności w waszych cierpieniach, a wprost przeciwnie, moja dusza boleje z tego powodu […].
Oto zganiłeś mnie w swym liście, ale to nie ma znaczenia, nie jestem gniewny z tego powodu i cieszę się, widząc twą szlachetność”9.
Jak myślicie, dlaczego Pahoran udzielił tak wyważonej odpowiedzi na zarzuty Moroniego?
Przykład 3. Prezydent Russell M. Nelson i Prezydent Henry B. Eyring
Podczas konferencji generalnej sześć miesięcy temu Prezydent Russell M. Nelson przedstawił swoją reakcję na słowa zachęty Prezydenta Thomasa S. Monsona, byśmy studiowali, rozważali i stosowali prawdy zawarte w Księdze Mormona. Powiedział: „Dołożyłem starań, aby pójść za jego radą. Pośród innych rzeczy, zrobiłem kilka list: czym jest Księga Mormona, co potwierdza, co obala, co wypełnia, co precyzuje i co objawia. Spojrzenie na Księgę Mormona przez te soczewki było odkrywczym i natchnionym ćwiczeniem! Polecam to każdemu z was”10.
Prezydent Henry B. Eyring w podobny sposób podkreślił znaczenie prośby Prezydenta Monsona w swoim życiu. Powiedział:
„Codziennie czytam Księgę Mormona od ponad 50 lat. Mógłbym więc słusznie uznać, że słowa Prezydenta Monsona nie były skierowane do mnie. Lecz, jak wielu z was, poczułem, że zachęta i obietnica proroka przekonują mnie do dokonania większego wysiłku […].
Szczęśliwym wynikiem tego dla mnie i dla wielu z was było wypełnienie się obietnicy proroka”11.
Jak myślicie, jaka jest przyczyna tak natychmiastowych i szczerych reakcji tych dwóch przywódców Kościoła Pana na zaproszenie Prezydenta Monsona?
Nie sugeruję, że te reakcje, świadczące o duchowej sile Amuleka, Pahorana, Prezydenta Nelsona i Prezydenta Eyringa, można wyjaśnić w oparciu o zaledwie jedną Chrystusową cechę. Duchowa dojrzałość, odzwierciedlona w życiu tych czterech szlachetnych sług, była z pewnością wynikiem wielu współzależnych cech i doświadczeń. Lecz Zbawiciel i Jego prorocy podkreślają niezbędną cechę, którą wszyscy musimy lepiej rozumieć i starać się jeszcze usilniej wprowadzać w życie.
Łagodność
Zwróćcie, proszę, uwagę na cechę, którą Pan opisał samego siebie w następującym fragmencie pisma świętego: „Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode mnie, że jestem cichy i pokornego serca, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych”12.
W pouczający sposób, ze wszystkich cech i cnót, które mógł wybrać, Zbawiciel postanowił podkreślić łagodność.
Podobny wzór obserwujemy w objawieniu danym Prorokowi Józefowi Smithowi w 1829 roku. Pan powiedział: „Ucz się o mnie i słuchaj mych słów; żyj w łagodności Ducha mojego, a doznasz spokoju we mnie”13.
Łagodność jest definiującą cechą Odkupiciela, a charakteryzuje ją pełna prawości wrażliwość na potrzeby innych, ochocza uległość i siła powściągliwości. Cecha ta pomaga nam pełniej zrozumieć poszczególne reakcje Amuleka, Pahorana, Prezydenta Nelsona i Prezydenta Eyringa.
Na przykład, Prezydent Nelson i Prezydent Eyring uczciwie i szybko odpowiedzieli na zachętę Prezydenta Monsona, by czytać i studiować Księgę Mormona. Choć obaj ci mężczyźni pełnią ważne i widoczne funkcje w Kościele i od wielu lat dogłębnie studiują pisma święte, swoją reakcją okazali całkowity brak wątpliwości, jak również wysokiego mniemania o sobie.
Amulek chętnie poddał się woli Bożej, przyjął powołanie do głoszenia ewangelii i porzucił wygodne życie i znajomych. Pahoranowi dane było wyczucie sytuacji i umiejętność powściągnięcia emocji, dzięki czemu mógł zareagować konstruktywnie, a nie negatywnie, gdy wyjaśniał Moroniemu wyzwania wynikające z buntu przeciw rządowi.
Chrystusowa cecha, jaką jest łagodność, jest często błędnie pojmowana w naszym współczesnym świecie. Łagodność to siła, a nie słabość; działanie, a nie bierność; odwaga, a nie bojaźń; powściągliwość, a nie przesada; skromność, a nie pyszałkowatość; i kurtuazyjność, a nie arogancja. Osoba łagodna nie daje się łatwo prowokować, nie jest pretensjonalna lub apodyktyczna i chętnie uznaje osiągnięcia innych.
Podczas gdy pokora na ogół oznacza zależność od Boga i stałą potrzebę Jego przewodnictwa i wsparcia, wyróżniającą cechą łagodności jest szczególna duchowa wrażliwość na uczenie się zarówno od Ducha Świętego, jak i od ludzi, którzy mogą wydawać się mniej zdolni, mniej doświadczeni lub gorzej wykształceni i którzy nie zajmują ważnych stanowisk lub w inny sposób wydają się nie mieć wiele do zaoferowania. Przypomnijcie sobie, jak Naaman, dowódca wojsk królewskich w Syrii, przemógł swoją dumę i pokornie przyjął radę swoich sług, by posłuchać proroka Elizeusza i obmyć się siedem razy w rzece Jordan14. Łagodność stanowi podstawową ochronę przed zadufaną ślepotą, która często wynika ze sławy, pozycji, siły, bogactwa i pochlebstw.
Łagodność — Chrystusowa cecha i duchowy dar
Łagodność to cecha, która rozwija się dzięki pragnieniu, prawemu korzystaniu z moralnej wolnej woli i nieustannemu dążeniu do zachowania odpuszczenia naszych grzechów15. To również dar duchowy, o który mamy się starać16. Powinniśmy jednak pamiętać, by był on z korzyścią dla dzieci Bożych, i byśmy mogli im służyć17, bo w tym celu otrzymujemy tego rodzaju błogosławieństwo.
W miarę jak przychodzimy do Zbawiciela i podążamy za Nim, stopniowo i coraz bardziej jesteśmy w stanie stać się Mu podobni. Jesteśmy wzmocnieni przez Ducha niezłomną i pełną spokoju postawą zdyscyplinowanego umiaru. Tak więc stajemy się łagodni — a nie tylko postępujemy łagodnie — gdyż jesteśmy uczniami Mistrza.
Mojżesz był „[wdrożony] we wszelką mądrość Egipcjan, a był dzielny tak w słowach, jak i w czynach”18. Jednak „był człowiekiem bardzo skromnym, najskromniejszym ze wszystkich ludzi, którzy są na ziemi”19. Posiadane przez niego wiedza i kompetencje mogły wywoływać w nim dumę. Jednak cecha i duchowy dar łagodności, którym został pobłogosławiony, łagodziły w jego życiu arogancję i powiększały rolę Mojżesza jako narzędzia wypełniającego cele Boże.
Mistrz jako przykład łagodności
Najbardziej wzniosłe i znaczące przykłady łagodności można znaleźć w życiu samego Zbawiciela.
Wielki Odkupiciel, który „zstąpił poniżej wszystkiego”20, cierpiał, krwawił i konał, aby „[oczyścić] nas od wszelkiej nieprawości”21, czule mył zakurzone nogi Swoich uczniów22. Tego rodzaju łagodność jest cechą charakterystyczną Pana jako sługi i przywódcy.
Jezus dał nam najwyższy przykład prawej wrażliwości na potrzeby innych i gotowości do bycia uległym, kiedy cierpiał dotkliwy ból w Getsemane.
„A gdy przyszedł na miejsce, rzekł do [Swoich uczniów]: Módlcie się, aby nie popaść w pokuszenie.
A sam […] padłszy na kolana, modlił się,
mówiąc: Ojcze, jeśli chcesz, oddal ten kielich ode mnie; wszakże nie moja, lecz twoja wola niech się stanie”23.
Łagodność Zbawiciela w trakcie tego nieskończenie ważnego i rozdzierającego doświadczenia ukazuje nam wszystkim znaczenie przedkładania mądrości Boga nad naszą własną.
Konsekwencja Pana w Jego gotowości do bycia uległym i w sile Jego powściągliwości napawają nas wszystkich podziwem, ale także nas uczą. Kiedy uzbrojony oddział straży świątynnej i rzymscy żołnierze przybyli do Getsemane, by pojmać i aresztować Jezusa, Piotr dobył miecza i odciął prawe ucho sługi arcykapłana24. Zbawiciel natomiast, dotknąwszy ucha, uzdrowił sługę25. Zwróćcie, proszę, uwagę na to, że wyciągnął On rękę i pobłogosławił Swojego potencjalnego porywacza, używając tej samej niebiańskiej mocy, której mógłby użyć, by uwolnić siebie i zapobiec ukrzyżowaniu.
Zastanówcie się także nad tym, w jaki sposób Mistrz został oskarżony i skazany na ukrzyżowanie przed Piłatem26. Kiedy Go wydano, Jezus zapytał: „Czy myślisz, że nie mógłbym prosić Ojca mego, a On wystawiłby mi teraz więcej niż dwanaście legionów aniołów?”27. Jednak, co paradoksalne, „[Wieczny Sędzia] żywych i umarłych”28 został osądzony przez tymczasowego politycznego namiestnika. „Lecz [Jezus] nie odpowiedział mu na żadne słowo, tak iż namiestnik bardzo się dziwił”29. Łagodność Zbawiciela potwierdza Jego zdyscyplinowana reakcja, siła powściągliwości i niechęć do użycia Swojej nieskończonej mocy dla własnej korzyści.
Obietnica i świadectwo
Mormon definiuje łagodność jako podstawę wszelkich duchowych darów i umiejętności.
„Jeśli więc ktoś ma wiarę, ma też nadzieję, gdyż bez wiary nie ma nadziei.
I mówię wam, że nie można mieć wiary i nadziei, nie będąc łagodnym i pokornego serca.
Albowiem inaczej wasza wiara i nadzieja jest nadaremna, gdyż Bogu są mili tylko ludzie łagodni i pokornego serca, którzy świadczą mocą Ducha Świętego, że Jezus jest Chrystusem, i powinni oni też miłować bliźnich, gdyż bez miłości bliźniego są niczym”30.
Zbawiciel głosił: „Błogosławieni cisi, albowiem oni posiądą ziemię”31. Łagodność jest niezbędnym aspektem boskiej natury. Można ją uzyskać i rozwijać w życiu dzięki Zadośćuczynieniu Zbawiciela i poprzez nie.
Świadczę, że Jezus Chrystus jest naszym zmartwychwstałym i żyjącym Odkupicielem. I składam obietnicę, że On nas poprowadzi, ochroni i wzmocni, kiedy będziemy kroczyć w łagodności Jego ducha. Składam moje pewne świadectwo o tych prawdach i obietnicach w święte imię Pana Jezusa Chrystusa, amen.