Ons tot de Heer wenden
We kunnen niet alles wat ons overkomt beheersen, maar we hebben volmaakte controle over hoe we reageren op de veranderingen in ons leven.
In de lente van 1998 konden Carol en ik een zakenreis met een familievakantie combineren. Zo konden we onze vier kinderen en mijn schoonmoeder, die pas weduwe was geworden, enkele dagen mee naar Hawaï nemen.
De dag voordat we zouden vertrekken kreeg Jonathon, ons zoontje van vier maanden, een dubbele oorontsteking en we kregen te horen dat hij zeker drie à vier dagen niet zou kunnen reizen. We besloten dat Carol met Jonathon thuis zou blijven terwijl de rest van de familie en ik op reis vertrokken.
De eerste aanwijzing dat dit niet de reis was die ik me had voorgesteld, kwam kort na onze aankomst. Terwijl ik in het maanlicht over een pad omgeven door palmbomen richting oceaan ging, draaide ik me om om te zeggen hoe mooi ik het eiland vond. Ik keek op dat romantische moment echter niet in de ogen van Carol, maar van mijn schoonmoeder, waar ik trouwens ook zielsveel van houd. Het was gewoon niet wat ik had verwacht. Net zoals Carol niet had verwacht haar vakantie met ons zieke zoontje thuis door te brengen.
Er zijn momenten waarop we ons op een onverwachte weg bevinden, in veel ernstigere omstandigheden dan een verstoorde vakantie. Hoe reageren we als gebeurtenissen waar we vaak geen vat op hebben, ons geplande of verhoopte leven verstoren?
Hyrum Shumway, een jonge luitenant in het Amerikaanse leger, kwam op 6 juni 1944 op D-day op Omaha Beach aan land. Hij kwam zonder kleerscheuren door de landing, maar op 27 juli werd hij bij de geallieerde opmars ernstig gewond door een antitankmijn die ontplofte. In een oogwenk werden zijn leven en toekomstige medische carrière zwaar beïnvloed. Ondanks verscheidene operaties die de meeste van zijn zware verwondingen verhielpen, is het gezichtsvermogen van broeder Shumway echter nooit hersteld. Hoe zou hij daarop reageren?
Na drie jaar in een revalidatiekliniek keerde hij naar Lovell (Wyoming, VS) terug. Zijn droom om arts te worden was dan wel niet meer haalbaar, toch was hij vast van plan om verder te gaan met zijn leven, te trouwen en een gezin te stichten.
Hij vond in Baltimore (Maryland) werk als revalidatie- en loopbaancoach voor blinden. In zijn eigen revalidatieproces had hij ondervonden dat blinden veel meer konden dan hij zich had gerealiseerd. Tijdens de acht jaar dat hij die baan had, hielp hij meer blinden aan werk dan de andere coaches.
Nu hij er zeker van was dat hij een gezin kon onderhouden, vroeg Hyrum zijn geliefde ten huwelijk door haar te vertellen: ‘Als jij de post leest, de sokken sorteert en de auto bestuurt, doe ik de rest.’ Kort daarna werden ze in de Salt Laketempel aan elkaar verzegeld. Ze kregen acht kinderen.
In 1954 ging de familie Shumway terug naar Wyoming. Broeder Shumway werkte daar 32 jaar als staatsbestuurder voor onderwijs van doven en blinden. Ondertussen was hij ook zeven jaar de bisschop van de wijk Cheyenne 1 en daarna 17 jaar de ringpatriarch. Na zijn pensioen dienden broeder en zuster Shumway als zendingsechtpaar in het zendingsgebied Londen-Zuid.
Hyrum Shumway overleed in maart 2011 en heeft zijn grote nageslacht van kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen een nalatenschap van geloof en vertrouwen in de Heer, zelfs onder moeilijke omstandigheden, geschonken.1
Oorlog heeft dan misschien zijn leven veranderd, maar hij heeft nooit aan zijn goddelijke aard en eeuwig potentieel getwijfeld. Evenals hij zijn wij ook geestzonen en -dochters van God. Wij hebben ‘zijn plan [aanvaard] waardoor [wij] een stoffelijk lichaam konden krijgen en aardse ervaringen konden opdoen om vooruitgang te maken op weg naar volmaking en om uiteindelijk [onze] goddelijke bestemming als erfgenaam van het eeuwige leven te verwezenlijken.’2 Veranderingen, beproevingen of tegenspoed kunnen onze eeuwige koers niet wijzigen. Alleen onze keuzen kunnen dat.
Veranderingen, en de moeilijkheden die ze met zich meebrengen, komen in allerlei vormen en graden en hebben op ieder van ons een andere uitwerking. Net zoals u heb ik vrienden en familie die onder moeilijkheden gebukt gingen door:
-
een dierbare die overlijdt;
-
een vechtscheiding;
-
misschien het uitblijven van een huwelijk;
-
een ernstige ziekte of verwonding
-
en zelfs natuurrampen zoals we onlangs over de hele wereld hadden.
En de lijst gaat maar door. Hoewel elke verandering mogelijk uniek is voor onze individuele omstandigheden, is er een gemeenschappelijk element in de beproeving die daarop volgt: hoop en vrede blijven door het zoenoffer van Jezus Christus altijd beschikbaar. De verzoening van Jezus Christus heeft voor elk gewond lichaam, gebroken hart en elke beschadigde geest de ultieme interventie voor genezing en herstel.
Hij weet op onbegrijpelijke wijze wat ieder van ons nodig heeft om te midden van veranderingen voorwaarts te gaan. Onze vrienden en dierbaren kunnen met ons meevoelen, maar de Heiland voelt niet alleen met ons mee, Hij kan Zich volmaakt inleven, want Hij heeft doorgemaakt, wat wij nu doormaken. Jezus Christus heeft geboet en geleden voor onze zonden, maar ook elk pad bewandeld, elke moeilijkheid en elke pijn doorstaan, lichamelijk, emotioneel of mentaal, die wij ook maar ooit zullen ervaren.
President Boyd K. Packer heeft gezegd: ‘De barmhartigheid en genade van Jezus Christus zijn niet beperkt tot degenen die […] zondigen, maar omvatten de belofte van eeuwige vrede aan allen die Hem […] willen aanvaarden en volgen. Zijn barmhartigheid is de grote, genezende kracht, zelfs voor de getroffen onschuldigen.’3
We kunnen in ons aards bestaan niet alles wat ons overkomt beheersen, maar we hebben volmaakte controle over hoe we reageren op die veranderingen. Dat wil zeker niet zeggen dat de moeilijkheden en beproevingen die we doorstaan geen gevolgen hebben of makkelijk op te lossen zijn. Het betekent ook niet dat we van pijn of verdriet blijven gespaard. Maar het wil zeggen dat er reden tot hoop is en dat we vanwege de verzoening van Jezus Christus voorwaarts kunnen gaan en betere dagen ervaren, dagen vol van vreugde, licht en geluk.
In Mosiah lezen we het verslag van Alma, de voormalige priester van koning Noach, en zijn volk die ‘door de Heer [waren] gewaarschuwd en de wildernis [introkken], voor de legers van koning Noach uit.’ Na acht dagen ‘kwamen [zij] bij […] een zeer schoon en aangenaam land’ waar ‘zij hun tenten [opsloegen], en begonnen de grond te bebouwen, en zij begonnen gebouwen te bouwen.’4
Hun omstandigheden zagen er veelbelovend uit. Zij hadden het evangelie van Jezus Christus aanvaard. Zij hadden er zich door hun doop toe verbonden de Heer te dienen en zijn geboden te onderhouden. En ‘zij [werden] talrijk en [waren] buitengewoon voorspoedig in het land.’5
Hun omstandigheden zouden echter snel veranderen. ‘Een leger Lamanieten [was] in de grensstreek.’6 Alma en zijn volk werden spoedig in gevangenschap gebracht en ‘hun ellende [was] zo groot, dat zij God krachtig begonnen aan te roepen.’ En zij werden door hun wachten zelfs bevolen met bidden te stoppen, want ‘wie ook werd betrapt bij het aanroepen van God, [zou] ter dood worden gebracht.’7 Alma en zijn volk hadden hun nieuwe omstandigheden geheel niet verdiend. Hoe zouden ze erop reageren?
Zij verweten God niets, maar keerden zich tot Hem en ‘stortten hun hart voor Hem uit’. De Heer beantwoordde hun geloof en gebeden: ‘Wees welgemoed. […] Ik [zal] de lasten verlichten die op uw schouders zijn gelegd, zodat u ze zelfs niet op uw rug kunt voelen.’ Kort daarna ‘[versterkte] de Heer hen, zodat zij hun lasten met gemak konden dragen, en zij onderwierpen zich welgemoed en met geduld aan de gehele wil van de Heer.’8 Hoewel zij nog steeds in gevangenschap leefden, maar zich tot de Heer hadden gekeerd en niet van de Heer af, werden zij overeenkomstig hun behoeften en de wijsheid van de Heer gezegend.
Ouderling Dallin H. Oaks heeft gezegd: ‘We kunnen de zegeningen van genezing op vele wijzen krijgen en elk is afgestemd op onze individuele behoeften, zoals Hij weet die ons het meeste liefheeft. Soms heelt een “genezing” onze ziekte of verlicht zij onze last. Maar soms worden wij “genezen” door bepaalde kracht te ontvangen, of begrip, of geduld om onze lasten te dragen.’9
Uiteindelijk ‘[waren] hun geloof en hun geduld zo groot’ dat Alma en zijn volk door de Heer werden bevrijd, zoals wij dat ook zullen worden, ‘en zij dankten God […] want zij leefden in knechtschap, en niemand kon hen bevrijden dan alleen de Heer, hun God.’10
De bittere ironie is dat mensen in nood zich vaak van hun volmaakte bron van hulp, onze Heiland Jezus Christus, afkeren. Een bekend Schriftuurlijk verslag van de koperen slang toont aan dat we een keuze hebben als we met moeilijkheden te maken hebben. Nadat veel van de kinderen van Israël door ‘vurige vliegende slangen’11 gebeten waren, ‘werd […] een zinnebeeld opgeheven, opdat eenieder die […] keek, zou leven. [Maar het was hun keuze.] En velen keken en leefden.
‘Er waren er velen die zo verstokt waren, dat zij niet wilden kijken; daarom kwamen zij om.’12
Net zoals de Israëlieten vanouds wordt ons gevraagd en geadviseerd om naar de Heiland te kijken en te leven, want zijn juk is zacht en zijn last is licht, zelfs als ons juk wel zwaar is.
Alma de jonge onderwees deze heilige leer: ‘Ik weet dat wie ook hun vertrouwen in God stellen, zullen worden geschraagd in hun beproevingen en in hun moeilijkheden en in hun benauwingen, en ten laatsten dage zullen worden verhoogd.’13
In deze laatste dagen heeft de Heer ons van talrijke middelen, onze koperen slangen, voorzien om ons naar Christus te doen opzien en Hem te vertrouwen. We kunnen de moeilijkheden van het leven niet doorstaan door de werkelijkheid te negeren, maar het hangt af van waar we de nadruk op leggen en op welke basis we verder bouwen.
Deze middelen zijn onder meer:
-
Regelmatig de Schriften en de leringen van de levende profeten bestuderen.
-
Vaak oprecht bidden en vasten.
-
Waardig aan het avondmaal deelnemen.
-
Regelmatig de tempel bezoeken.
-
Priesterschapszegens.
-
Wijze raad van professionele hulpverlening.
-
En zelfs medicatie, als die is voorgeschreven en juist wordt gebruikt.
Hoe onze omstandigheden ook veranderen en ongeacht op welke onbekende weg we ons bevinden, hoe we daarop reageren blijft onze keuze. Ons tot de Heiland richten en zijn uitgestrekte hand grijpen is altijd onze beste optie.
Ouderling Richard G. Scott onderwees deze eeuwige waarheid: ‘We zullen blijvend geluk ervaren, met de bijbehorende kracht, moed en vaardigheid om de moeilijkste problemen te overwinnen, als we ons leven op Jezus Christus richten. […] Er [wordt] geen garantie van onmiddellijk succes gegeven, maar we [hebben] wel de verzekering dat we op de tijd van de Heer oplossingen zullen vinden, vrede zullen ontvangen en dat de leegte opgevuld zal worden.’14
Ik getuig van deze waarheden. In de naam van Jezus Christus. Amen.