« យើងមានកិច្ចការសម្រាប់អ្នក »
ពួកយើងម្នាក់ៗមានតួនាទីដ៏សំខាន់មួយក្នុងការធ្វើឲ្យកិច្ចការរបស់ព្រះបន្តឆ្ពោះទៅមុខ ។
ព្រះបានថ្លែងទៅម៉ូសេថា « យើងមានកិច្ចការសម្រាប់អ្នក » (ម៉ូសេ ១:៦) ។ តើបងប្អូនធ្លាប់ឆ្ងល់ទេថា ព្រះវរបិតាសួគ៌មានកិច្ចការមួយសម្រាប់បងប្អូន ? តើមានរឿងសំខាន់ៗអ្វីខ្លះ ដែលទ្រង់បានរៀបចំឲ្យបងប្អូន—ហើយជាពិសេសសម្រាប់បងប្អូន—ដើម្បីសម្រេចឲ្យបានកិច្ចការនោះ ? ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ចម្លើយនោះគឺថាពិតជាមានមែន !
សូមពិចារណាអំពី ហ្គីរីស ហ្គីម៉ាយ ដែលកើត និងរស់នៅក្នុងប្រទេសនេប៉ាល់ ។ កាលនៅវ័យជំទង់គាត់បានសិក្សានៅប្រទេសចិន ជាកន្លែងដែលមិត្តភក្តិរបស់គាត់បានណែនាំគាត់ឲ្យស្គាល់ដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ទីបំផុត ហ្គីរីសបានមករៀននៅសាកលវិទ្យាល័យ ព្រិកហាំ យ៉ង់ យកបរិញ្ញាបត្រជាន់ខ្ពស់ ហើយបានជួបអនាគតភរិយារបស់គាត់ ។ ពួកគេបានតាំងទីលំនៅក្នុងជ្រលងភ្នំ សលត៍ លេក ហើយបានសុំកូនគេចិញ្ចឹមមកពីប្រទេសនេប៉ាល់ ។
ជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមក ពេលមានជនភៀសខ្លួនជាង ១៥០០ នាក់មកពីជំរំនៅប្រទេសនេប៉ាល់ត្រូវបានប្តូរទីតាំងទៅយូថាហ៍ ១ ហ្គីរីសមានអារម្មណ៍បំផុសគំនិតឲ្យជួយពួកគេ ។ ដោយចេះនិយាយភាសាកំណើតបានស្ទាត់ និងយល់ដឹងអំពីវប្បធម៌ផងនោះ ហ្គីរីសបានបម្រើជាអ្នកបកប្រែ គ្រូបង្រៀន និងអ្នកប្រឹក្សា ។ បន្ទាប់ពីបានស្នាក់នៅក្នុងសហគមន៍ហើយ ជនភៀសខ្លួននេប៉ាល់មួយចំនួនបានបង្ហាញចំណាប់អារម្មណ៍ខ្លួនលើដំណឹងល្អ ។ សាខាមួយដែលប្រើភាសានេប៉ាល់ត្រូវបានបង្កើតឡើង ហើយក្រោយមក ហ្គីរីស បានបម្រើជាប្រធានសាខានោះ ។ គាត់ក៏ជាឧបករណ៍មួយនៅក្នុងការបកប្រែព្រះគម្ពីរមរមនទៅជាភាសានេប៉ាល់ផងដែរ ។
តើអ្នកអាចឃើញពីរបៀបដែលព្រះវរបិតាសួគ៌រៀបចំ និងកំពុងប្រើប្រាស់ហ្គីរីសដែរឬទេ ?
ព្រះមានកិច្ចការសម្រាប់ពួកយើងម្នាក់ៗ
បងប្អូនប្រុសស្រីអើយ ព្រះមានកិច្ចការសំខាន់សម្រាប់យើងម្នាក់ៗ ។ ដោយថ្លែងទៅកាន់ពួកបងប្អូនស្រី ប៉ុន្តែជាការបង្រៀនសេចក្តីពិតដែលអនុវត្តចំពោះមនុស្សទាំងអស់គ្នាប្រធាន ស្ពែនស៊ើរ ដបុលយូ ឃឹមបឹល បានបង្រៀនថា ៖ « ពីមុនយើងមក [ កាន់ផែនដីនេះ យើង ] ត្រូវបានប្រទានឲ្យនូវការចាត់តាំងយ៉ាងពិតប្រាកដ ។… ទោះបីយើងពុំចងចាំពីកិច្ចការណាមួយក្តី ក៏ការណ៍នេះមិនផ្លាស់ប្តូរសេចក្តីពិតដ៏រុងរឿងនៃអ្វីដែលយើងធ្លាប់បានយល់ព្រមរួចមកហើយនោះឡើយ » ។២ ឱនេះជាសេចក្តីពិតដ៏បំផុសគំនិតអ្វីម៉្លេះ ! ព្រះវរបិតាសួគ៌យើងមានកិច្ចការពិសេស និងសំខាន់សម្រាប់បងប្អូន និងខ្ញុំដើម្បីបំពេញ ( សូមមើល អេភេសូរ ២:១០) ។
ការចាត់តាំងពីព្រះនេះពុំមែនទុកសម្រាប់តែមនុស្សមួយក្រុមតូចនោះឡើយ ប៉ុន្តេគឺសម្រាប់ពួកយើងទាំងអស់គ្នា—ដោយមិនគិតអំពីភេទ អាយុ ពូជសាសន៍ សញ្ជាតិ កម្រិតប្រាក់ចំណូល ស្ថានភាពសង្គម ឬការហៅបម្រើក្នុងសាសនាចក្រឡើយ ។ ពួកយើងម្នាក់ៗមានតួនាទីដ៏សំខាន់មួយក្នុងការធ្វើឲ្យកិច្ចការរបស់ព្រះបន្តឆ្ពោះទៅមុខ ( សូមមើល ម៉ូសេ ១:៣៩) ។
ពួកយើងមួយចំនួនឆ្ងល់ថា តើព្រះវរបិតាសួគ៌អាចប្រើ យើង ឲ្យធ្វើការរួមចំណែកដ៏សំខាន់ដែរឬទេ ? ប៉ុន្តែសូមចងចាំថា ទ្រង់ប្រើប្រាស់មនុស្សសាមញ្ញៗដើម្បីសម្រេចកិច្ចការដ៏អស្ចារ្យជានិច្ច ( សូមមើល កូរិនថូសទី ១:២៧–២៨; គ. និង ស. ៣៥:១៣; ១២៤:១) ។ « [ យើង ] គឺជាភ្នាក់ងារ » និង « អំណាចគឺមាននៅក្នុងខ្លួន [ ពួកយើង ] » ដើម្បី « នាំមកនូវសេចក្ដីសុចរិតដ៏ច្រើន » (គ. និង ស. ៥៨:២៧–២៨) ។៣
ប្រធាន រ័សុល អិម ណិលសុន បានពន្យល់ថា ៖
« ព្រះអម្ចាស់មានផែនការសម្រាប់អ្នកច្រើនជាងអ្នកមានផែនការសម្រាប់ខ្លួនអ្នកទៅទៀត ! អ្នកត្រូវបានបម្រុងទុក និងរក្សាទុកសម្រាប់គ្រា និងទីកន្លែងនេះ ។…
ព្រះអម្ចាស់ត្រូវការអ្នកដើម្បីផ្លាស់ប្តូរពិភពលោកនេះ ។ នៅពេលអ្នកទទួលយក ហើយធ្វើតាមព្រះទ័យទ្រង់សម្រាប់អ្នក នោះអ្នកនឹងឃើញថា ខ្លួនអ្នកសម្រេចនូវកិច្ចការអស្ចារ្យជាច្រើន ! »៤
ដូច្នេះតើយើងអាចយល់ និងធ្វើកិច្ចការដែលព្រះមានព្រះទ័យសម្រាប់យើងដូចម្តេច ? ខ្ញុំសូមចែកចាយគោលការណ៍ចំនួនបួនដែលនឹងជួយ ។
ផ្តោតចិត្តទុកដាក់លើអ្នកដទៃ
ទីមួយ ផ្តោតចិត្តទុកដាក់លើអ្នកដទៃ ។ យើងអាចធ្វើតាមព្រះគ្រីស្ទ « ដែលយាងចុះឡើងធ្វើការល្អ » (កិច្ចការ ១០:៣៨ សូមមើលផងដែរ នីហ្វៃទី ២ ២៦:២៤) ។
បន្ទាប់ពីត្រឡប់ពីបេសកកម្មពេញម៉ោងវិញ ខ្ញុំនឹកដល់គោលបំណងប្រចាំថ្ងៃដែលខ្ញុំធ្លាប់រីករាយនឹងវា ។ ប្រាកដណាស់ ខ្ញុំត្រូវរក្សាសេចក្តីសញ្ញារបស់ខ្ញុំ ទទួលការអប់រំ ចាប់ផ្តើមក្រុមគ្រួសារ និងរកប្រាក់ចិញ្ចឹមជីវិត ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំឆ្ងល់ថា តើមានអ្វីបន្ថែមទៀត ឬកាន់តែពិសេសដែលព្រះអម្ចាស់សព្វព្រះទ័យឲ្យខ្ញុំធ្វើ ។ បន្ទាប់ពីពិចារណាអស់ពេលជាច្រើនខែមក ខ្ញុំបានជួបនឹងខគម្ពីរនេះ ៖ « បើសិនជាអ្នកប្រាថ្នា នោះអ្នកនឹងបានទៅជាមធ្យោបាយនៃការធ្វើល្អដ៏ច្រើននៅក្នុងតំណនេះ » (គ. និង ស. ១១:៨) ។ ព្រះវិញ្ញាណជួយខ្ញុំឲ្យយល់ថា គោលបំណងសំខាន់នៃការចាត់តាំងពីព្រះគឺការផ្តល់ពរដល់អ្នកដទៃ ហើយធ្វើ « កិច្ចការល្អឲ្យបានច្រើន » ។
យើងអាចឈានដល់ចំណុចមួយនៃការសម្រេចចិត្តក្នុងជីវិតយើង—ដូចជា តើយើងត្រូវរៀនជំនាញអ្វី ត្រូវធ្វើការអ្វី ឬរស់នៅទីណា—នៅក្នុងបរិបទមួយនៃការជួយដល់អ្នកដទៃ ។
គ្រួសារមួយបានប្តូរទៅរស់នៅទីក្រុងថ្មី ។ ផ្ទុយពីការរកផ្ទះមួយនៅក្នុងតំបន់ដែលមានអ្នកជិតខាងមានទ្រព្យដ៏ស្តុកស្តម្ភ ពួកគេមានអារម្មណ៍បំផុសគំនិតឲ្យរស់នៅក្នុងតំបន់មួយដែលមានតម្រូវការយ៉ាងខ្លាំងខាងសង្គម និងសេដ្ឋកិច្ច ។ អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ ព្រះអម្ចាស់បានធ្វើការតាមរយៈពួកគេ ដើម្បីពង្រឹងបុគ្គលជាច្រើន ហើយស្ថាបនាវួដ និងស្តេករបស់ពួកគេ ។
វេជ្ជបណ្ឌិតមានវិជ្ជាជីវៈម្នាក់បន្តអនុវត្តកិច្ចការខ្លួនតាមធម្មតា ប៉ុន្តែទទួលអារម្មណ៍ឲ្យឆ្លៀតពេលមួយថ្ងៃរាល់សប្តាហ៍ផ្តល់ការថែទាំជំងឺឥតគិតថ្លៃដល់បុគ្គលណាដែលគ្មានធានារ៉ាប់រងសុខភាព ។ ដោយសារតែឆន្ទៈរបស់បុរសនោះ និងភរិយារបស់គាត់ក្នុងការផ្តល់ពរដល់អ្នកដទៃ ព្រះអម្ចាស់បានផ្តល់ផ្លូវមួយឲ្យពួកគេជួយជ្រោមជ្រែងអ្នកជំងឺរាប់រយនាក់ ដែលខ្វះខាតអំឡុងពេលចិញ្ចឹមគ្រួសារដ៏ធំរបស់ពួកគេផងដែរ ។
ស្វែងរក និងអភិវឌ្ឍអំណោយទានខាងវិញ្ញាណ
ទីពីរ ស្វែងរក និងអភិវឌ្ឍអំណោយទានខាងវិញ្ញាណ ព្រះវរបិតាសួគ៌យើងបានប្រទានអំណោយទានទាំងនេះ ដើម្បីជួយយើងឲ្យស្គាល់ ធ្វើ និងរីករាយក្នុងកិច្ចការដែលទ្រង់មានសម្រាប់យើង ។
ពួកយើងមួយចំនួនឆ្ងល់ថា « តើខ្ញុំមានអំណោយទានដែរឬទេ ? » ជាថ្មីម្ដងទៀត ចម្លើយនោះគឺថាពិតជាមានមែន ! « មនុស្សរាល់គ្នា [ ទាំងស្ត្រី ] ត្រូវបានប្រទានអំណោយទានមួយដោយព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះ … ដើម្បីឲ្យមនុស្សទាំងអស់អាចបានផលប្រយោជន៍ដោយសាររបៀបនេះ » (គ. និង ស. ៤៦:១១–១២ ការគូសបញ្ជាក់បានបន្ថែម ) ។៥ អំណោយទានខាងវិញ្ញាណមួយចំនួនត្រូវបានកត់ត្រានៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ( សូមមើល កូរិនថូសទី ១ ១២:១–១១, ៣១; មរ៉ូណៃ ១០:៨–១៨; គ. និង ស. ៤៦:៨–២៦) ប៉ុន្តែមានអំណាយទានជាច្រើនទៀតផងដែរ ។៦ អំណោយទានមួយចំនួនអាចរួមមាន ការមានចិត្តអាណិតអាសូរ ការបង្ហាញសេចក្តីសង្ឃឹម ការមានទំនាក់ទំនងល្អជាមួយមនុស្សទូទៅ ការរៀបចំដែលមានប្រសិទ្ធភាព ការនិយាយ ឬសរសេរដែលមានការបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យជឿ ការបង្រៀនបានច្បាស់លាស់ និងការខ្នះខ្នែងធ្វើការ ។
ដូច្នេះតើយើងស្គាល់អំណោយទានរបស់យើងដោយរបៀបណា ? យើងអាចមើលពររបស់លោកអយ្យកោយើង សួរអ្នកដែលស្គាល់យើងច្បាស់ និងការស្វែងរកផ្ទាល់ខ្លួននូវអ្វីដែលពូកែពីកំណើត និងរីករាយធ្វើវា ។ សំខាន់បំផុតនោះ យើងអាចទូលសួរព្រះ ( សូមមើល យ៉ាកុប ១:៥; គ. និង ស. ១១២:១០) ។ ទ្រង់ស្គាល់អំណោយទានយើង ដោយសារទ្រង់បានប្រទានអំណោយទាននោះដល់យើង ( សូមមើល គ. និង ស. ៤៦:២៦) ។
នៅពេលយើងរកឃើញអំណោយទានរបស់យើង នោះយើងមានការទទួលខុសត្រូវដើម្បីអភិវឌ្ឍវា ( សូមមើល ម៉ាថាយ ២៥:១៤–៣០) ។ សូម្បីតែព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ « មុនដំបូងទ្រង់ពុំបានទទួលនូវភាពពោរពេញឡើយ ប៉ុន្តែបាន [ អភិវឌ្ឍ ] ព្រះគុណថែមពីលើព្រះគុណ » (គ. និង ស. ៩៣:១៣) ។
យុវជនម្នាក់បានគូររូបគំនូរមួយដើម្បីផ្សព្វផ្សាយអំពីគុណតម្លៃសាសនា ។ រូបគំនូរមួយដែលខ្ញុំពេញចិត្តគឺរូបព្រះអង្គសង្គ្រោះ យើងមានរូបនោះមួយផ្ទាំងព្យួរនៅក្នុងផ្ទះយើង ។ យុវជនម្នាក់នេះបានអភិវឌ្ឍ និងប្រើប្រាស់អំណោយទានខាងសិល្បៈរបស់ខ្លួន ។ ដោយការធ្វើការតាមរយៈគាត់ ព្រះវរបិតាសួគ៌បានបំផុសគំនិតមនុស្សដទៃឲ្យកែលម្អភាពជាសិស្សរបស់ពួកគេ ។
ជួនកាលយើងមានអារម្មណ៍ថា យើងគ្មានអំណោយទានសំខាន់ច្បាស់លាស់ណាមួយឡើយ ។ ថ្ងៃមួយមានបងស្រីដែលបាក់ទឹកចិត្តម្នាក់បានទូលអង្វរថា ឱព្រះអម្ចាស់អើយ តើការបម្រើផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំគឺជាអ្វីទៅ ? » ទ្រង់បានតបថា « សូមយកចិត្តទុកដាក់លើមនុស្សដទៃ ។ វាគឺជាអំណោយទានខាងវិញ្ញាណ ! ចាប់តាំងពីនោះមក នាងបានរកឃើញអំណរក្នុងការយកចិត្តទុកដាក់លើអស់អ្នកដែលត្រូវបានគេបំភ្លេចចោលជាប្រចាំ ហើយព្រះបានធ្វើការតាមរយៈនាងដើម្បីប្រទានពរដល់មនុស្សជាច្រើន ។ ទោះបីអំណាយទានខាងវិញ្ញាណមួយចំនួនរបស់យើងពុំធ្វើឲ្យយើងមានមុខមានមាត់នៅក្នុងបទដ្ឋាននៃពិភពលោកនេះក្តី ប៉ុន្តែវាមានភាពចាំបាច់ចំពោះព្រះ និងកិច្ចការរបស់ទ្រង់ ។៧
ប្រើប្រាស់ទុក្ខលំបាក
ទីបី ប្រើប្រាស់ទុក្ខលំបាក ការសាកល្បងរបស់យើងជួយយើងឲ្យរកឃើញ និងរៀបចំសម្រាប់កិច្ចការដែលព្រះវរបិតាសួគ៌មានសម្រាប់យើង ។ អាលម៉ាបានពន្យល់ថា « បន្ទាប់ពីបានឆ្លងកាត់ការលំបាកជាច្រើនមកព្រះអម្ចាស់ … បានធ្វើឲ្យខ្ញុំទៅជាគ្រឿងឧបករណ៍មួយនៅក្នុងព្រះហស្តទ្រង់ » (ម៉ូសាយ ២៣:១០) ។៨ ដូចព្រះអង្គសង្គ្រោះដែលបានពលិកម្មធួនបានធ្វើឲ្យទ្រង់អាចសង្គ្រោះយើងបាន ( សូមមើល អាលម៉ា ៧:១១–១២) យើងអាចប្រើប្រាស់ចំណេះដឹងដែលទទួលបានពីបទពិសោធន៍លំបាកៗដើម្បីលើកស្ទួយ ពង្រឹង និងផ្តល់ពរដល់អ្នកដទៃ ។
បន្ទាប់ពីអ្នកគ្រប់គ្រងផ្នែកធនធានមនុស្សដ៏មានជោគជ័យត្រូវបានផ្អាកការងារ គាត់បានអានពររបស់លោកអយ្យកោគាត់ ហើយទទួលអារម្មណ៍បំផុសគំនិតឲ្យបង្កើតក្រុមហ៊ុនមួយជួយអ្នកមានវិជ្ជាជីវៈផ្សេងទៀតឲ្យរកការងារធ្វើ ។ ( គាត់ថែមទាំងជួយខ្ញុំរកការងារធ្វើ ពេលគ្រួសារខ្ញុំបានត្រឡប់មកពីបម្រើបេសកកម្មវិញ ) ។ ព្រះអម្ចាស់បានប្រើប្រាស់ការសាកល្បងរបស់គាត់ជាជំហានបន្ទាប់ទៀតទៅប្រទានពរដល់មនុស្សដទៃ ខណៈប្រទានដល់គាត់នូវមុខរបរមួយដែលកាន់តែសំខាន់ ។
គូស្វាមីភរិយាវ័យក្មេងមួយគូមានបទពិសោធន៍នឹងការមានកូនស្លាប់ក្នុងផ្ទៃ ។ ដោយខូចចិត្ត ពួកគេបានសម្រេចចិត្តសាងកិត្តិយសដល់កូនស្រីពួកគេ ដោយផ្តល់ការប្រឹក្សា និងឧបករណ៍ជំនួយដល់ឪពុកម្តាយដែលជួបនឹងស្ថានភាពស្រដៀងគ្នានេះ ។ ព្រះអម្ចាស់បានធ្វើការតាមរយៈគូស្វាមីភរិយានេះ ដោយសារសេចក្តីអាណិតអាសូរដ៏ពិសេសរបស់ពួកគេ ដែលបានអភិវឌ្ឍតាមរយៈទុក្ខវេទនា ។
ពឹងផ្អែកលើព្រះ
ហើយទីបួន គឺពឹងផ្អែកលើព្រះ នៅពេលយើងទូលសូមទ្រង់ដោយសេចក្តីជំនឿដោយចិត្តស្មោះ នោះទ្រង់នឹងបើកសម្តែងការចាត់តាំងពីព្រះដល់ពួកយើង ។៩ នៅពេលបានរកឃើញការចាត់តាំងនោះហើយ ទ្រង់នឹងជួយយើងបំពេញនូវការចាត់តាំងនោះ ។ « គ្រប់ការណ៍ទាំងអស់មានវត្តមាននៅចំពោះព្រះនេត្រ [ របស់ទ្រង់ ] (គ. និង ស. ៣៨:២) ហើយនៅពេលនោះមកដល់ ទ្រង់នឹងបើកទ្វារឲ្យ ( សូមមើលផងដែរ វិវរណៈ ៣:៨; អ័ប្រាហាំ ២:៨) ដែលចាំបាច់សម្រាប់ពួកយើង ។ ទ្រង់ថែមទាំងបានបញ្ជូនបុត្រាទ្រង់គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដើម្បីយើងអាចពឹងផ្អែកលើទ្រង់សូមកម្លាំងដែលហួសពីសមត្ថភាពធម្មជាតិរបស់យើង ( សូមមើល ភីលីព ៤:១៣; អាលម៉ា ២៦:១២) ។
បងប្រុសម្នាក់បារម្ភនឹងការសម្រេចចិត្តរបស់រដ្ឋាភិបាលក្នុងមូលដ្ឋាន បានទទួលការបំផុសគំនិតឲ្យបើកការិយាល័យសាធារណៈមួយ ។ ទោះបីជាមានដំណើរការឃោសនាបំភ័យយ៉ាងណាក្តី គាត់បានអនុវត្តសេចក្តីជំនឿ ហើយប្រមូលធនធាននានាដើម្បីបើកដំណើរការការិយាល័យនោះ ។ ទីបំផុតគាត់ពុំបានឈ្នះទេ ប៉ុន្តែគាត់មានអារម្មណ៍ថា ព្រះអម្ចាស់បានផ្តល់ការណែនាំ និងកម្លាំងដល់គាត់ក្នុងការលើកយកបញ្ហាសំខាន់ៗទៅក្នុងសហគមន៍ ។
ម្តាយទោលម្នាក់ ចិញ្ចឹមកូនដែលមានពិការភាពផ្នែកសតិអារម្មណ៍ មានសំណួរថា តើគាត់អាចបំពេញតម្រូវរបស់គ្រួសារគាត់គ្រប់គ្រាន់ដែរឬទេ ។ ទោះបីជាមានការលំបាកក្តី គាត់មានអារម្មណ៍ថា ត្រូវបានពង្រឹងពីព្រះអម្ចាស់ដើម្បីបំពេញបេសកកម្មដ៏សំខាន់របស់គាត់ដោយជោគជ័យ ។
ពាក្យព្រមាន
នៅគ្រាដែលព្រះជួយយើងបំពេញការចាត់តាំងពីព្រះនេះ ពួកមារសត្រូវខិតខំធ្វើការដើម្បីបង្វែរ និងរារាំងយើងពីការរស់នៅដ៏មានន័យ ។
អំពើបាបគឺជាថ្មជំពប់ដ៏ធំបំផុតរបស់យើង ដែលធ្វើឲ្យយើងបន្ថយការស្តាប់តាមព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ហើយរឹតបន្តឹងការប្រើប្រាស់អំណាចខាងវិញ្ញាណរបស់យើង ។ ដើម្បីបំពេញកិច្ចការដែលព្រះវរបិតាសួគ៌មានសម្រាប់យើង យើងត្រូវព្យាយាមឲ្យបានជ្រះស្អាត ( សូមមើល នីហ្វៃទី ៣ ៨:១) ។ តើយើងរស់នៅក្នុងរបៀបមួយដែលព្រះអាចធ្វើការតាមរយៈយើងដែរឬទេ ?
សាតាំងក៏ព្យាយាមបង្វែរយើងទៅរកកិច្ចការដែលពុំសូវសំខាន់ដែរ ។ ព្រះអម្ចាស់បានព្រមានថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្រពីជំនាន់មុនថា « គំនិតរបស់អ្នកបានគិតពីរបស់ផងទាំងឡាយនៃផែនដីច្រើនជាងពីរបស់ផងទាំងឡាយនៃយើង…ហើយពីការងារបម្រើ ដែលអ្នកត្រូវបានហៅឲ្យធ្វើ » (គ. និង ស. ៣០:២) ។ តើយើងពិតជាមមាញឹកនឹងរបស់ផងនៃលោកិយដែលទាញបង្វែរយើងចេញពីការចាត់តាំងពីព្រះរបស់យើងឬ ?
លើសពីនេះទៅទៀត សាតាំងបំបាក់ទឹកចិត្តយើងជាមួយនឹងអារម្មណ៍នៃការខ្វះសមត្ថភាព ។ វាធ្វើឲ្យយើងឃើញថាកិច្ចការយើងមានការលំបាក ឬបំភ័យយើង ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងអាចទុកចិត្តលើព្រះបាន ! ទ្រង់ស្រឡាញ់យើង ។ ទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យយើងមានជោគជ័យ ។ ទ្រង់ « យាងនាំមុខ [ យើង ] គង់ជាមួយនឹង [ យើង ] ទ្រង់ក៏មិនដែលលះចោល [ យើង ] ដែរ » (ចោទិយកថា ៣១:៨ សូមមើលផងដែរ ទំនុកដំកើង ៣២:៨; សុភាសិត ៣:៥–៦; ម៉ាថាយ ១៩:២៦; គ. និង ស. ៧៨:១៨) ។
សាតាំងក៏អាចបញ្ចុះបញ្ចូលយើងឲ្យមើលឃើញថា ការងាររបស់យើងគឺពុំសូវមានតម្លៃដូចកិច្ចការដែលបានចាត់ឲ្យអ្នកដទៃទៀតឡើយ ។ ប៉ុន្តែគ្រប់ការចាត់តាំងមកពីព្រះគឺសំខាន់ទាំងអស់ ហើយយើងនឹងរកឃើញការបំពេញនៅពេលយើង « អួតនៅក្នុងអ្វីដែលព្រះអម្ចាស់ទ្រង់បានបញ្ជា [ យើង ] វិញ » (អាលម៉ា ២៩:៩
នៅពេលព្រះធ្វើការតាមរយៈយើង ពួកមារសត្រូវអាចល្បួងយើងឲ្យយកមុខមាត់ចំពោះសមិទ្ធិផលណាមួយ ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងអាចធ្វើតាមគំរូនៃភាពរាបសារបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ដោយពុំគិតពីការសរសើរផ្ទាល់ខ្លួន ហើយសរសើរតម្កើងដល់ព្រះវរបិតា ( សូមមើល ម៉ាថាយ ៥:១៦; ម៉ូសេ ៤:២) ។ ពេលអ្នកកាសែតម្នាក់បានព្យាយាមទទួលស្គាល់អ្នកម្តាយតេរ៉េសាចំពោះបេសកកម្មនៃជីវិតរបស់គាត់ក្នុងការជួយអ្នកក្រីក្រ នោះអ្នកម្តាយតេរ៉េសាបានរៀបរាប់ថា ៖ « នេះជាកិច្ចការ [ របស់ព្រះ ] ។ ខ្ញុំដូចជា … ខ្មៅដៃមួយនៅក្នុងព្រះហស្តទ្រង់ ។… ទ្រង់ពិតជាមានព្រះតម្រិះ ។ ទ្រង់ពិតជាអ្នកសរសេរ ។ ខ្មៅដៃពុំបានធ្វើអ្វីឡើយ ។ ខ្មៅដៃគ្រាន់តែសម្រាប់ទុកឲ្យប្រើប៉ុណ្ណោះ » ។១០
សេចក្ដីបញ្ចប់
បងប្អូនប្រុសស្រីជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំអើយ ខ្ញុំសូមអញ្ជើញពួកយើងម្នាក់ៗឲ្យ « ប្រគល់ [ ខ្លួនយើង ] ទៅព្រះ…ទុកដូចជាប្រដាប់ប្រដាសុចរិតផង » (រ៉ូម ៦:១៣) ។ ការប្រគល់ខ្លួនយើងទាក់ទងនឹងការអនុញ្ញាតឲ្យទ្រង់ជ្រាបថា យើងចង់ត្រូវបានប្រើប្រាស់ ស្វែងរកការណែនាំរបស់ទ្រង់ ហើយទទួលយកភាពខ្លាំងក្លារបស់ទ្រង់ ។
យើងអាចសម្លឹងឆ្ពោះទៅព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទថា ជាគំរូដ៏ឥតខ្ចោះរបស់យើងជានិច្ច ។ នៅក្នុងជីវិតមុនជីវិតលើផែនដី ព្រះវរបិតាសួគ៌បានសួរថា « តើយើងនឹងចាត់នរណា ? »
ហើយព្រះយេស៊ូវបានតបថា « ទូលបង្គំនៅឯណេះហើយ សូមចាត់ទូលបង្គំចុះ » (អ័ប្រាហាំ ៣:២៧ សូមមើលផងដែរ អេសាយ ៦:៨) ។
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានទទួលយក បានរៀបចំ និងបានបំពេញតួនាទីដែលបានតែងតាំងជាមុនរបស់ទ្រង់ក្នុងនាមជាព្រះអង្គសង្គ្រោះ និងព្រះប្រោសលោះរបស់យើង ។ ទ្រង់បានធ្វើតាមព្រះទ័យព្រះវរបិតា ( សូមមើល យ៉ូហាន ៥:៣០; ៦:៣៨; នីហ្វៃទី ៣ ២៧:១៣) ហើយបានបំពេញការចាត់តាំងពីព្រះរបស់ទ្រង់ ។
នៅពេលយើងធ្វើតាមគំរូរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ហើយប្រគល់ខ្លួនយើងថ្វាយព្រះ នោះខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ទ្រង់ក៏នឹងប្រើប្រាស់យើងដើម្បីបន្តកិច្ចការបស់ទ្រង់ ហើយផ្តល់ពរដល់អ្នកដទៃទៀតផងដែរ ។ នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។