តើយើងទុកចិត្តទ្រង់ដែរឬទេ ? ភាពលំបាកនាំមកផលល្អ

ដោយអែលឌើរ ស្ទែនលី ជី អេលីស

អតីតសមាជិកនៃពួកចិតសិបនាក់

មិនថាមានបញ្ហាអ្វីទេ ភាពលំបាកអាចជាការល្អសម្រាប់ជនដែលនឹងដើរទៅមុខដោយជំនឿ ហើយទុកចិត្តលើព្រះអម្ចាស់ និងផែនការរបស់ទ្រង់ ។

ពីមុនខ្ញុំចាប់ផ្តើម ក្នុងនាមជាជនរងគ្រោះម្នាក់ក្នុងចំណោមពួកយើងទាំងអស់គ្នាដែលរងការប៉ះពាល់ពីការបំផ្លាញដោយព្យុះកំណាច និងការរំញ្ជួយដីនាពេលថ្មីៗនេះ ខ្ញុំសូមសម្តែងនូវអំណរគុណដោយស្មោះសរដល់ក្រុមដៃជំនួយទាំងអស់ និងអ្នកសម្របសម្រួលរបស់ពួកគេ ដែលបានផ្តល់ជំនួយ និងក្តីសង្ឃឹមដល់ពួកយើង ។

នៅខែតុលាឆ្នាំ ២០០៦ ខ្ញុំបានថ្លែងសុន្ទរកថាលើកដំបូងក្នុងសន្និសីទទូទៅ ។ ខ្ញុំបានដាក់បញ្ចូលនូវសារលិខិតដ៏សំខាន់មួយសម្រាប់សាសនាចក្រទូទាំងពិភពលោកដែលរួមមាននូវការអះអាងថា « ព្រះអម្ចាស់ទុកព្រះទ័យលើយើង ! »

ទ្រង់ពិតជាទុកព្រះទ័យលើយើងតាមរបៀបជាច្រើន ។ ទ្រង់បានប្រទានឲ្យយើងនូវដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ហើយនៅក្នុងគ្រាកាន់កាប់ត្រួតត្រានេះគឺជាភាពពេញលេញនៃដំណឹងល្អ ។ ទ្រង់ប្រទានសិទ្ធិអំណាចបព្វជិតភាពរបស់ទ្រង់ដល់យើងជាមួយនឹងកូនសោសម្រាប់ការប្រើប្រាស់វាដ៏ត្រឹមត្រូវ ។ ដោយមានអំណាចនោះ យើងអាចប្រសិទ្ធពរ បម្រើ ទទួលពិធីបរិសុទ្ធ ហើយចុះសេចក្ដីសញ្ញានានា ។ ទ្រង់ទុកព្រះទ័យលើយើងជាមួយនឹងសាសនាចក្រទ្រង់ដែលបានស្ដារឡើងវិញ រួមទាំងព្រះវិហារបរិសុទ្ធដែរ ។ ទ្រង់លើពួកអ្នកបម្រើទ្រង់ជាមួយនឹងអំណាចផ្សារភ្ជាប់—ដើម្បីឲ្យអ្វីចងភ្ជាប់លើផែនដីបានចងភ្ជាប់នៅស្ថានសួគ៌ដែរ ! ទ្រង់ថែមទាំងទុកព្រះទ័យលើយើងឲ្យធ្វើជាឪពុកម្ដាយ គ្រូបង្រៀន និងអ្នកមើលថែកូនចៅទ្រង់នៅលើផែនដី ។

បន្ទាប់ពីបម្រើជាច្រើនឆ្នាំក្នុងនាមអ្នកមានសិទ្ធិអំណាចទូទៅនៅផ្នែកជាច្រើននៃពិភពលោកនេះ ខ្ញុំសូមប្រកាសដោយម៉ឺងម៉ាតថា ទ្រង់ទុកព្រះទ័យលើយើង ។

ឥឡូវនេះសំណួរដែលខ្ញុំសូមសួរក្នុងសន្និសីទនេះគឺថា « តើយើងទុកចិត្តទ្រង់ដែរឬទេ ?

តើយើងទុកចិត្តទ្រង់ដែរឬទេ ?

ជារឿយៗ ប្រធាន ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន រំឭកយើងឲ្យ « ទីពឹងដល់ព្រះយេហូវ៉ាឲ្យអស់អំពីចិត្ត កុំឲ្យពឹងផ្អែកលើយោបល់របស់ខ្លួនឡើយ ។

ត្រូវឲ្យទទួលស្គាល់ទ្រង់នៅគ្រប់ទាំងផ្លូវឯងចុះ នោះទ្រង់នឹងដំរង់អស់ទាំងផ្លូវច្រករបស់ឯង ។

កុំឲ្យមើលខ្លួនថាមានប្រាជ្ញាឡើយ » ( សុភាសិត ៣:៥--៧

តើយើងទុកចិត្តលើបទបញ្ញត្តិទ្រង់ថាជាប្រយោជន៍ល្អសម្រាប់យើងដែរឬទេ ? ថាថ្នាក់ដឹកនាំរបស់ទ្រង់នឹងដឹកនាំយើងឲ្យបានល្អដែរឬទេ ទោះពួកលោកមិនល្អឥតខ្ចោះក្ដី ? ថាការសន្យាទ្រង់នឹងកើតមានដែរឬទេ ? តើយើងទុកចិត្តថា ព្រះវរបិតាសួគ៌ និងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទពិតជាស្គាល់យើង ហើយចង់ជួយយើងដែរឬទេ ? សូម្បីតែនៅក្នុងការសាកល្បង ការប្រឈម និងគ្រាលំបាក តើយើងនៅតែទុកចិត្តទ្រង់ដែរឬទេ ?

ដោយក្រឡេកមើលទៅពេលមុនវិញ ខ្ញុំបានរៀនមេរៀនល្អៗមួយចំនួននៅគ្រាដ៏លំបាកបំផុត—មិនថាកាលពីនៅជាយុវវ័យ នៅបេសកកម្ម ការចាប់ផ្ដើមការងារថ្មី ការលើកកម្ពស់ការហៅខ្ញុំ ការបីបាច់គ្រួសារដ៏ធំ ឬភាពស្មុគស្មាញដើម្បីមានភាពខ្លួនទីពឹងខ្លួននោះទេ ។ វាទំនងជាបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថា ភាពលំបាកនាំមកផលល្អ !

ភាពលំបាកនាំមកផលល្អ

ភាពលំបាកធ្វើឲ្យយើងកាន់តែរឹងមាំ ធ្វើឲ្យយើងរាបសា ហើយឲ្យឱកាសយើងដើម្បីបង្ហាញដល់ខ្លួនឯង ។ ពួកអ្នកត្រួសត្រាយផ្លូវអូសរទេះដៃរបស់យើងបានមកស្គាល់ព្រះ នៅក្នុងគ្រាដ៏លំបាករបស់ពួកគេ ។ ហេតុអ្វីត្រូវមានពីរជំពូកដើម្បីរៀបរាប់ពីនីហ្វៃ និងបងប្អូនប្រុសរបស់គាត់ទទួលបានផ្ទាំងលង្ហិន ហើយមានតែ បីខគម្ពីរដែលបញ្ចុះបញ្ចូលគ្រួសារអ៊ីសម៉ាអែលឲ្យចូលរួមនឹងពួកគេទៅក្នុងទីរហោស្ថាន ? ( សូមមើល នីហ្វៃទី ១ ៣–៤; ៧:៣–៥) ។ វាទំនងជាព្រះអម្ចាស់ចង់ពង្រឹងនីហ្វៃតាមរយៈភាពលំបាកនៃការទទួលបានផ្ទាំងនោះ ។

រឿងលំបាកនៅក្នុងជីវិតពុំគួរឲ្យយើងភ្ញាក់ផ្អើលឡើយ ។ សេចក្ដីសញ្ញាមួយដំបូងបំផុតដែលយើងធ្វើជាមួយព្រះអម្ចាស់គឺការរស់នៅតាមក្រឹត្យវិន័យនៃការថ្វាយ ។ តាមនិយមន័យការថ្វាយទាក់ទងនឹងការលះបង់អ្វីមួយដែលចង់បាន ។ យើងដឹងតាមរយៈបទពិសោធន៍ថា វាគឺជារបង់ថ្លៃដ៏តូចមួយសម្រាប់ពរជ័យដែលកើតមានតាមក្រោយ ។ ក្រោមការដឹកនាំរបស់ យ៉ូសែប ស៊្មីធ លោកបានថ្លែងថា « សាសនាមួយដែលមិនតម្រូវឲ្យមានការលះបង់អ្វីសោះ នឹងពុំមានអំណាចគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីបង្កើតសេចក្ដីជំនឿដ៏ចាំបាច់សម្រាប់ជីវិត និង សេចក្ដីសង្គ្រោះឡើយ » ។^១

សមាជិកក្រុមព្រះគឺធ្លាប់ជួបនឹងភាពលំបាក ។ ព្រះជាព្រះវរបិតាបានលះបង់ព្រះរាជបុត្រាដ៏ស្ងួនភ្ញាទ្រង់ឲ្យរងទុក្ខយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរនៃដង្វាយធួនរួមទាំងការសុគតដោយការឆ្កាងផងដែរ ។ បទគម្ពីរចែកថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានរៀន « ស្តាប់បង្គាប់ ដោយសារការដែលទ្រង់រងទុក្ខលំបាក »( ហេព្រើរ ៥:៨) ។ ទ្រង់ស្ម័គ្រព្រះទ័យរងការឈឺចាប់នៃដង្វាយធួន ។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធត្រូវអត់ធ្មត់ដើម្បីបំផុស ព្រមាន ហើយដឹកនាំយើង ប៉ុន្តែពេលខ្លះត្រូវបានគេបដិសេធ បកស្រាយខុស ឬភ្លេច ។

ផ្នែកនៃផែនការ

ភាពលំបាកគឺជាផ្នែកមួយក្នុងផែនការនៃ ដំណឹងល្អ ។ គោលបំណងមួយនៃជីវិតនេះគឺដើម្បីបង្ហាញឲ្យឃើញ ( សូមមើល អ័ប្រាហាំ ៣:២៥ មានមនុស្សពីរបីនាក់ដែលបានរងទុក្ខយ៉ាងខ្លាំងលើសជាងប្រជាជនអាលម៉ា ។ ពួកគេបានរត់គេចពីស្ដេចណូអេដ៏ទុច្ចរិត ហើយក្រោយមកក្លាយជាទាសកររបស់ពួកសាសន៍លេមិន ! តាមរយៈការសាកល្បងទាំងនោះ ព្រះអម្ចាស់បានបង្រៀនពួកគេថា ទ្រង់ផ្ចាញ់ផ្ចាលរាស្ត្រទ្រង់ ហើយសាកល្បងការអត់ធ្មត់ និងជំនឿពួកគេ » (ម៉ូសាយ ២៣:២១) ។

នៅគ្រាដ៏លំបាកក្នុងគុកលីប៊ើធី ព្រះអម្ចាស់បានបង្រៀនយ៉ូសែប ស្ម៊ីធឲ្យ« ស៊ូទ្រាំការណ៍នោះដោយហ្មត់ចត់»( គ. និង ស. ១២១:៨ហើយបានសន្យាថា បើលោកបានធ្វើដូច្នោះ « គ្រប់ការណ៍ទាំងនេះ នឹងផ្ដល់ការពិសោធន៍ដល់អ្នក ហើយនឹងទៅជាការល្អដល់អ្នកទៅវិញ » ( គ. និង ស. ១២២:៧) ។

ប្រធាន ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន បានអង្វរថា « សូមឲ្យយើងជ្រើសរើសផ្លូវត្រូវជានិច្ចទោះជាវាលំបាកក្ដី កុំជ្រើសរើសផ្លូវខុសដែលងាយស្រួលឡើយ » ។^២ លោកបានថ្លែងទាក់ទងនឹងព្រះវិហារបរិសុទ្ធរបស់យើងថា « គ្មានពលិកម្មណាធំហួស ថ្លៃហួស ពិបាកហួស ដើម្បីទទួលពរជ័យទាំងឡាយ [ នៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ] នោះទេ » ។^៣

នៅក្នុងពិភពនៃធម្មជាតិ ភាពលំបាកគឺជាផ្នែកមួយក្នុងវដ្ដនៃជីវិត ។ វាពិបាកដើម្បីឲ្យកូនមាន់ញាស់ចេញពីស៊ុតដ៏រឹង ។ ប៉ុន្តែពេលមនុស្សម្នាក់ព្យាយាមភ្ញាស់វាដោយងាយ កូនមាន់នោះពុំបានអភិវឌ្ឍភាពរឹងមាំដ៏ចាំបាច់ដើម្បីរស់នៅ ។ ស្រដៀងគ្នានេះដែរ មេអំបៅដែលខំហើរចេញពីសម្បុកនាងពង្រឹងដល់វាសម្រាប់ជីវិតដែលវារស់នៅ ។

តាមរយៈឧទាហរណ៍ទាំងនេះ យើងឃើញថា ភាពលំបាកគឺជារឿងទៀងទាត់ ! យើងទាំងអស់គ្នាមានឧបសគ្គ ។ អ្វីដែលប្រែប្រួល គឺជាប្រតិកម្មយើងចំពោះភាពលំបាកនោះ ។

នៅគ្រាមួយ ប្រជាជនមួយចំនួនក្នុងព្រះគម្ពីរមរមនបានរងទុក្ខ « ការបៀតបៀនដ៏ធំ » និង « ការរងទុក្ខយ៉ាងខ្លាំង » ( ហេលេមិន ៣:៣៤) ។ តើពួកគេមានប្រតិកម្មបែបណា ? « ពួកគេបានតមអាហារ ហើយបានអធិស្ឋានជាញឹកញាប់ដែរ ហើយបានមុតមាំខ្លាំងឡើងៗនៅក្នុងភាពរាបសារបស់គេ ហើយបានរឹងប៉ឹងឡើងៗនៅក្នុងសេចក្ដីជំនឿជឿដល់ព្រះគ្រីស្ទ នាំឲ្យចិត្តគេបានពោរពេញទៅដោយសេចក្ដីអំណរ និងការលួងលោមចិត្ត » ( ហេលេមិន ៣:៣៥ ) ។ ឧទាហរណ៍មួយទៀតបានកើតឡើងបន្ទាប់ពីសង្គ្រាម ៖ « មកពីរយៈពេលដ៏យូរក្រៃលែងនៃសង្គ្រាមរវាងពួកសាសន៍នីហ្វៃ និងពួកសាសន៍លេមិននោះមនុស្សជាច្រើនបានក្លាយទៅជារឹងទទឹង … ហើយមនុស្សជាច្រើនមានចិត្តទន់ភ្លន់ មកពីសេចក្ដីទុក្ខវេទនាទាំងឡាយរបស់គេ ដរាបដល់ពួកគេបានបន្ទាបខ្លួននៅចំពោះព្រះ » ( អាលម៉ា ៦២:៤១) ។

យើងម្នាក់ៗជ្រើសយកប្រតិកម្មចំពោះភាពលំបាក ។

ចូរប្រុងប្រយ័ត្នចំពោះរឿងងាយស្រួល

ពីមុនការហៅបម្រើនេះ ខ្ញុំគឺជាអ្នកប្រឹក្សាយោបល់ផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុម្នាក់នៅក្នុងទីក្រុងហ៊ូស្តុន រដ្ឋតិចសាស ។ ភាគច្រើនខ្ញុំធ្វើការជាមួយនឹងពួកមហាសេដ្ឋីដែលមានអាជីវកម្មផ្ទាល់ខ្លួន ។ ពួកគេភាគច្រើនបានបង្កើតអាជីវកម្មដ៏ជោគជ័យចេញពីបាទដៃទទេរដោយឆ្លងកាត់កិច្ចការដ៏លំបាកជាច្រើន ។ ចំពោះខ្ញុំរឿងដ៏សោកសៅបំផុតគឺពេលស្ដាប់ឮពួកគេមួយចំនួនពោលថា ពួកគេមិនចង់ឲ្យកូនចៅពួកគេជួបភាពលំបាក ។ ពួកគេមិនចង់ឲ្យកូនចៅពួកគេរងទុក្ខដូចជាពួកគេនោះទេ ។ និយាយម្យ៉ាងទៀតគឺពួកគេបានបង្ខាត់បង្ខាំងនូវអ្វីដែលធ្វើឲ្យកូនចៅពួកគេទទួលបានជោគជ័យ ។

ផ្ទុយទៅវិញ យើងស្គាល់គ្រួសារមួយដែលបានប្រើវិធិសាស្ត្រផ្សេងទៀត ។ ឪពុកម្ដាយបានបំផុសគំនិតតាមរយៈបទពិសោធន៍របស់ជេ ស៊ី ផេននី ត្រង់កន្លែងដែលឪពុកគាត់បានប្រាប់គាត់ កាលគាត់មានអាយុប្រាំបីឆ្នាំថា គាត់ត្រូវទទួលខុសត្រូវខាងផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុដោយខ្លួនឯង ។ ពួកគេបានបង្កើតទស្សនៈរបស់ពួកគេផ្ទាល់ថា ពេលកូនម្នាក់ៗបញ្ចប់ពីវិទ្យាល័យ ពួកគេត្រូវទទួលខុសត្រូវខាងផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុដោយខ្លួនឯង—សម្រាប់ការអប់រំបន្ត ( ដូចជាមហាវិទ្យាល័យ ថ្នាក់បណ្ឌិត ) និងសម្រាប់ការថែទាំងខាងហិរញ្ញវត្ថុរបស់ពួកគេ ( ភាពខ្លួនទីពឹងខ្លួនពិត ) ( សូមមើលគ. និង ស.៨៣:៤) ។ សំណាងល្អ កូនៗទាំងនោះបានប្រតិកម្មយ៉ាងឈ្លាសវៃ ។ ពួកគេគ្រប់គ្នាគឺជានិស្សិតបញ្ចប់ពីមហាវិទ្យាល័យ ហើយមានមួយចំនួនក៏បានបញ្ចប់ថ្នាក់អនុបណ្ឌិតផងដែរ—ដោយប្រើសមត្ថភាពខ្លួនឯង ។ វាពុំងាយទេ ប៉ុន្តែពួកគេបានធ្វើកិច្ចការនោះ ។ ពួកគេបានធ្វើវាដោយការខិតខំ និងជំនឿ ។

ជំនឿដើម្បីទុកចិត្តលើទ្រង់

សំណួរដែលសួរថា « តើយើងទុកចិត្តទ្រង់ដែរឬទេ ? » ប្រហែលជាមានន័យកាន់តែប្រសើរទៀតបើសួរថា « តើយើងមាន ជំនឿ ដើម្បីទុកចិត្តទ្រង់ដែរឬទេ ? »

តើយើងមាន ជំនឿ ដើម្បីទុកចិត្តលើការសន្យាទ្រង់ដែរឬទេទាក់ទងនឹងដង្វាយមួយភាគក្នុងដប់ថា ៩០ ភាគរយនៃប្រាក់ចំណូលយើងរួមទាំងជំនួយរបស់ព្រះអម្ចាស់ យើងបានច្រើនជាង ១០០ ភាគរយ តែម្យ៉ាងទៅទៀត ?

តើយើងមាន ជំនឿ គ្រប់គ្រាន់ដើម្បីទុកចិត្តថា ទ្រង់នឹងយាងមកជួបយើងនៅក្នុងភាពលំបាករបស់យើង( សូមមើលម៉ូសាយ ២៤:១៤) ថាទ្រង់នឹងតតាំងនឹងអ្នកដែលតតាំងនឹងយើង ( សូមមើលអេសាយ ៤៩:២៥; នីហ្វៃទី ២ ៦:១៧) ហើយថាទ្រង់នឹងធ្វើឲ្យការរងទុក្ខយើងបានបរិសុទ្ធសម្រាប់ជាប្រយោជន៍យើងដែរឬទេ ? ( សូមមើល នីហ្វៃទី ២ ២:២) ។

តើយើងនឹងអនុវត្តជំនឿចាំបាច់ដើម្បីគោរពបទបញ្ញត្តិទ្រង់ ដើម្បីឲ្យទ្រង់អាចប្រទានពរយើងទាំងខាងសាច់ឈាម និងខាងវិញ្ញាណដែរឬទេ ? ហើយតើយើងនឹងបន្តស្មោះត្រង់ដល់ទីបញ្ចប់ ដើម្បីឲ្យទ្រង់អាចទទួលយើងចូលទៅក្នុងវត្តមានទ្រង់ដែរឬទេ ? ( សូមមើល ម៉ូសាយ ២:៤១ ) ។

បងប្អូនប្រុសស្រី យើងអាចមានជំនឿដើម្បីទុកចិត្តទ្រង់ ! ទ្រង់ចង់ប្រទានអ្វីដែលល្អបំផុតដល់យើង ( សូមមើល ម៉ូសេ ១:៣៩ ) ។ ទ្រង់នឹងឆ្លើយតបការអធិស្ឋានយើង ( សូមមើល គ. និង ស. ១១២:១០ ) ។ ទ្រង់នឹងរក្សាការសន្យាទ្រង់ ( សូមមើល គ. និង ស. ១:៣៨ ) ។ ទ្រង់មានព្រះចេស្ដាដើម្បីរក្សាការសន្យាទ្រង់ ( សូមមើលអាលម៉ា ៣៧:១៦ ) ។ ទ្រង់ត្រាស់ដឹងគ្រប់អ្វីទាំងអស់ ! ហើយសំខាន់បំផុតគឺទ្រង់ស្គាល់អ្វីដែលល្អបំផុត ( សូមមើលអេសាយ ៥៥:៨–៩) ។

ពិភពលោកមួយដ៏គ្រោះថ្នាក់

ពិភពលោកយើងសព្វថ្ងៃមានភាពលំបាក ។ យើងមានអំពើអាក្រក់ជាច្រើន មានអំពើពុករលួយនៅគ្រប់ជាតិសាសន៍ មានអំពើភេរវកម្មរហូតដល់កន្លែងដែលមានសុវត្ថិភាព មានការដួលរលំខាងសេដ្ឋកិច្ច ភាពខ្វះការងារធ្វើ ជំងឺ មហន្តរាយធម្មជាតិ សង្គ្រាមស៊ីវិល មេដឹកនាំផ្ដាច់ការជាដើម ។ « តើយើងគួរធ្វើអ្វីទៅ ? » តើយើងគេចចេញ ឬតតាំង ? តើរឿងមួយណាត្រឹមត្រូវ ? ជម្រើសទាំងពីរអាចជារឿងមានគ្រោះថ្នាក់ ។ វាជារឿងគ្រោះថ្នាក់សម្រាប់ ចច វ៉ាស៊ីងតោន និងទ័ពរបស់គាត់ដើម្បីច្បាំង ប៉ុន្តែវាក៏គ្រោះថ្នាក់ចំពោះពួកអ្នកត្រួសត្រាយផ្លូវកាលពីបុរាណដើម្បីរត់គេចផងដែរ ។ វាជារឿងគ្រោះថ្នាក់សម្រាប់លោកណេលសិន ម៉ានឌេឡា ក្នុងការតស៊ូដើម្បីសេរីភាព ។ មានពាក្យពោលថា បើចង់ឲ្យអំពើអាក្រក់បានជោគជ័យ មានតែមនុស្សល្អពុំចាំបាច់ធ្វើអ្វីទាំងអស់ ។^៤

សូមកុំខ្លាច !

ទោះយើងធ្វើអ្វីក៏ដោយ យើងពុំគួរសម្រេចចិត្ត ឬធ្វើសកម្មភាពចេញពីស្មារតីភ័យខ្លាចឡើយ ។ ពិតណាស់ « ព្រះទ្រង់មិនបានប្រទានឲ្យយើងមានវិញ្ញាណ ដែលតែងតែខ្លាចឡើយ »( ធីម៉ូថេទី ២ ១:៧ ) ។ ( តើបងប្អូនដឹងថាគំនិត « កុំខ្លាចអី » ត្រូវបានគូសបញ្ជាក់នៅក្នុងព្រះគម្ពីរដែរឬទេ ? ) ព្រះអម្ចាស់បានបង្រៀនខ្ញុំថា ការបាក់ទឹកចិត្ត និងការភ័យខ្លាចគឺជាឧបករណ៍របស់មារសត្រូវ ។ ចម្លើយរបស់ព្រះអម្ចាស់ចំពោះគ្រាលំបាកគឺត្រូវដើរទៅមុខដោយជំនឿ ។

តើភាពលំបាកជាអ្វី ?

យើងម្នាក់ៗអាចនឹងមានគំនិតខុសៗគ្នាអំពីន័យនៃភាពលំបាក ។ មនុស្សខ្លះអាចគិតថា វាមានការលំបាកដើម្បីថ្វាយដង្វាយមួយភាគក្នុងដប់ ពេលមានប្រាក់តិចតួច ។ ពេលខ្លះ ថ្នាក់ដឹកនាំឃើញថា វាមានការលំបាកដើម្បីឲ្យអ្នកក្រថ្វាយដង្វាយមួយភាគក្នុងដប់ ។ វាប្រហែលជាលំបាកសម្រាប់យើងមួយចំនួនដើម្បីដើរទៅមុខដោយជំនឿដើម្បីរៀបការ ឬមានគ្រួសារមួយ ។ មានអ្នកដែលរកឃើញថាវាមានភាពលំបាកដើម្បី « ពេញចិត្តនឹង [ អ្វី ] ដែលព្រះអម្ចាស់ទ្រង់បានប្រទានដល់ [ ពួកគេ ] » ( អាលម៉ា ២៩:៣ វាប្រហែលជាមានភាពលំបាកដើម្បីពេញចិត្តនឹងការហៅបម្រើបច្ចុប្បន្នរបស់យើង( សូមមើល អាលម៉ា ២៩:៦ ) ។ វិន័យរបស់សាសនាចក្រទំនងជារឿងពិបាកណាស់ ប៉ុន្តែចំពោះមនុស្សមួយចំនួនវាគូសនូវការចាប់ផ្ដើមនៃដំណើរការប្រែចិត្តដ៏ពិត ។

ទីបន្ទាល់របស់ខ្ញុំ

បងប្អូនប្រុសស្រីរបស់ខ្ញុំអើយ ខ្ញុំសូមថ្លែងជាសាក្សីថា ថ្នាក់ដឹកនាំទាំងនេះដែលអង្គុយនៅពីក្រោយខ្ញុំត្រូវបានហៅដោយព្រះ ។ ក្ដី ប្រាថ្នារបស់ពួកលោកគឺដើម្បីបម្រើព្រះអម្ចាស់ឲ្យបានល្អ ហើយជួយយើងឲ្យស្ថាបនាដំណឹងល្អនៅក្នុងដួងចិត្តយើង ។ ខ្ញុំស្រឡាញ់ហើយគាំទ្រពួកលោក ។

ខ្ញុំស្រឡាញ់ព្រះអង្គសង្គ្រោះយើងគឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ខ្ញុំស្ញប់ស្ញែងដោយសារទ្រង់បានស្រឡាញ់ព្រះវរបិតា និងយើងល្មមគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីក្លាយជាព្រះអង្គសង្គ្រោះ និងព្រះប្រោសលោះយើង ដោយការធ្វើកិច្ចការនេះ នោះទ្រង់ត្រូវរងទុក្ខដែលធ្វើឲ្យទ្រង់ « ញ័រដោយសារតែការឈឺចាប់ ហើយត្រូវច្រួចលោហិតចេញពីគ្រប់រន្ធញើស ហើយត្រូវរងទុក្ខព្រមទាំងរូបកាយ និងវិញ្ញាណផង » ( គ. និង ស. ១៩:១៨) ។ ទោះជាបានជួបនឹងទិដ្ឋភាពដ៏អាក្រក់នេះ និងភាពចាំបាច់របស់វាក្ដី ទ្រង់បានអះអាងចំពោះព្រះវរបិតាថា « កុំតាមទូលបង្គំឡើយ សូមតាមតែព្រះហឬទ័យទ្រង់វិញ » ( លូកា ២២:៤២ ) ។ ខ្ញុំរីករាយនៅក្នុងបន្ទូលរបស់ទេវតាថា « ទ្រង់មិនគង់នៅទីនេះទេ ដ្បិតទ្រង់មានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញហើយ » ( ម៉ាថាយ ២៨:៦ ) ។

គំរូរបស់ទ្រង់ពិតជា « ផ្លូវសេចក្ដីពិត និងជីវិត » មែន (យ៉ូហាន ១៤:៦ ) ។ មានតែការធ្វើតាមគំរូនោះប៉ុណ្ណោះទើបយើងរកឃើញ « សេចក្តីសុខសាន្តនាលោកិយនេះ និងជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច នៅបរលោកនាយ » ( គ. និង ស. ៥៩:២៣ )។ ដោយសារខ្ញុំបានធ្វើតាមគំរូរបស់ទ្រង់ ហើយបានអនុវត្តតាមការបង្រៀនទ្រង់ ខ្ញុំបានរៀនសម្រាប់ខ្លួនខ្ញុំថា « សេចក្តីសន្យាដ៏ធំបំផុត ហើយវិសេសផង » នីមួយៗរបស់ទ្រង់គឺជាការពិត (ពេត្រុសទី ២ ១:៤) ។

ក្ដីប្រាថ្នាដ៏ធំបំផុតរបស់ខ្ញុំគឺដើម្បី ឈរជាមួយនឹងមរមនក្នុងនាមជាសិស្សដ៏ពិតម្នាក់របស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ( សូមមើលនីហ្វៃទី ៣ ៥:១៣ ) ហើយរហូតដល់ថ្ងៃមួយបានស្ដាប់ឮចេញពីព្រះឱស្ឋទ្រង់ថា « ប្រពៃហើយ បាវល្អស្មោះត្រង់អើយ »( ម៉ាថាយ ២៥:២១ ) ។ នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។