Κάντε ό,τι σας λέει
Όταν αποφασίζουμε να κάνουμε «ό,τι [ο Θεός] λέει προς» εμάς, δεσμευόμαστε ενθέρμως να ευθυγραμμίσουμε την καθημερινή συμπεριφορά μας με το θέλημα του Θεού.
Ο Σωτήρας έκανε το πρώτο καταγεγραμμένο Του θαύμα σε μία γαμήλια γιορτή στην Κανά της Γαλιλαίας. Η Μαρία, η μητέρα Του, και οι μαθητές Του ήταν εκεί. Η Μαρία προφανώς αισθάνθηκε κάποια ευθύνη για την επιτυχία της γιορτής. Κατά τη διάρκεια του εορτασμού, ένα πρόβλημα προέκυψε -- οι γαμήλιοι οικοδεσπότες ξέμειναν από κρασί. Η Μαρία ανησύχησε και πήγε στον Ιησού. Μίλησαν σύντομα· κατόπιν η Μαρία στράφηκε στους υπηρέτες και είπε:
«Κάντε ό,τι σας λέει
»Και υπήρχαν εκεί έξι υδρίες πέτρινες …[Αυτές οι υδρίες δεν χρησίμευαν για να αποθηκευτεί πόσιμο νερό, αλλά για τελετουργικές πλύσεις σύμφωνα με τον νόμο του Μωυσή.]
»Ο Ιησούς λέει [στους υπηρέτες]: Γεμίστε τις υδρίες με νερό. Και τις γέμισαν μέχρι επάνω.
»Και τους λέει: Αντλήστε τώρα και φέρτε στον αρχιτρίκλινο. Και έφεραν.
»[Κατόπιν] ο αρχιτρίκλινος γεύτηκε το νερό, που είχε μεταβληθεί σε κρασί» και εξέφρασε την έκπληξή του που το πιο καλό κρασί σερβιρίστηκε τόσο αργά στη γιορτή1.
Συχνά θυμόμαστε αυτό το γεγονός, επειδή η μετατροπή του νερού σε κρασί ήταν μία επίδειξη της δύναμης του Θεού -- ήταν ένα θαύμα. Αυτό είναι ένα σημαντικό μήνυμα, αλλά υπάρχει ένα άλλο σημαντικό μήνυμα στην αφήγηση του Ιωάννη. Η Μαρία ήταν «ένα πολύτιμο και εκλεκτό σκεύος»2, που είχε κληθεί από τον Θεό να γεννήσει, να γαλουχήσει και να μεγαλώσει τον ίδιο τον Υιού του Θεού. Γνώριζε περισσότερα για Εκείνον από οποιονδήποτε άλλον στη γη. Γνώριζε την αλήθεια της θαυμαστής γέννησής Του. Γνώριζε ότι ήταν αναμάρτητος και ότι «δεν μιλούσε όπως οι άλλοι, ούτε μπορούσε να διδαχθεί, επειδή δεν χρειαζόταν να Τον διδάξει οποιοσδήποτε»3. Η Μαρία ήξερε για την εξαιρετική Του ικανότητα να επιλύει προβλήματα, συμπεριλαμβανομένου ενός τόσο προσωπικού όσο η παροχή κρασιού για μία γιορτή του γάμου. Είχε ακλόνητη πεποίθηση σε Εκείνον και στη θεία Του δύναμη. Η απλή, σαφής οδηγία στους υπηρέτες δεν είχε περιορισμούς, προϋποθέσεις, όρια: «Κάντε ό,τι σας λέει».
Η Μαρία ήταν μία νέα γυναίκα, όταν ο άγγελος Γαβριήλ εμφανίσθηκε σε αυτή. Στην αρχή «ταράχτηκε» που ονομάσθηκε «χαριτωμένη» και «ευλογημένη… ανάμεσα στις γυναίκες… και σκεφτόταν ποιος τάχα να είναι αυτός ο χαιρετισμός». Ο Γαβριήλ τη διαβεβαίωσε ότι δεν είχε τίποτα να φοβηθεί -- τα νέα που έφερε ήταν καλά. Θα «μείνει έγκυος… τον Υιό τού Υψίστου» και «θα γεννήσει έναν γιο… [ο οποίος] θα βασιλεύσει επάνω στον οίκο τού Ιακώβ στους αιώνες».
Και η Μαρία αναρωτήθηκε δυνατά: «Πώς θα είναι αυτό, επειδή δεν γνωρίζω άνδρα;»
Ο άγγελος εξήγησε, αλλά μόνον σύντομα, επιβεβαιώνοντάς την ότι «κανένα πράγμα δεν [είναι] αδύνατο στον Θεό».
Η Μαρία ταπεινά απάντησε ότι θα έκανε αυτό που ο Θεός ζητούσε, χωρίς να απαιτήσει να μάθει λεπτομέρειες και αναμφίβολα χωρίς να κάνει αναρίθμητες ερωτήσεις για τις συνέπειες στη ζωή της. Δεσμεύθηκε χωρίς να καταλάβει ακριβώς γιατί Εκείνος της το ζητούσε ή πώς θα γίνονταν τα πράγματα. Απεδέχθη τον λόγο του Θεού άνευ όρων και εκ των προτέρων4, με λίγη γνώση αυτού που θα αντιμετώπιζε. Με απλή εμπιστοσύνη στον Κύριο, η Μαρία είπε: «Να η δούλη τού Κυρίου· ας γίνει σε μένα σύμφωνα με τον λόγο σου»5.
Όταν αποφασίζουμε να κάνουμε «ό,τι [ο Θεός] λέει προς» εμάς, δεσμευόμαστε ενθέρμως να ευθυγραμμίσουμε την καθημερινή συμπεριφορά μας με το θέλημα του Θεού. Τέτοιες απλές πράξεις πίστης όπως η μελέτη των γραφών καθημερινώς, η νηστεία τακτικά και η προσευχή με πραγματική πρόθεση εμβαθύνουν την πνευματική ικανότητά μας για να αντιμετωπίσουμε τις απαιτήσεις της ζωής. Με τον καιρό, απλές συνήθειες πίστης οδηγούν σε θαυμάσια αποτελέσματα. Μεταμορφώνουν την πίστη μας από κάτι μικρό σε κάτι με μεγάλη δύναμη για καλό στη ζωή μας. Τότε, όταν έλθουν δυσκολίες στον δρόμο μας, το θεμέλιό μας στον Χριστό παρέχει σταθερότητα για την ψυχή μας. Ο Θεός ενδυναμώνει τις αδυναμίες μας, αυξάνει τις χαρές μας και προκαλεί «όλα να συνεργαστούν για το καλό [μας]»6.
Πριν από μερικά χρόνια, μίλησα με έναν νέο επίσκοπο που δαπανούσε ώρες κάθε εβδομάδα, παρέχοντας συμβουλές στα μέλη του τομέα του. Έκανε μία εντυπωσιακή παρατήρηση. Τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν τα μέλη του τομέα του είπε, ήταν εκείνα που αντιμετώπιζαν τα μέλη της Εκκλησίας οπουδήποτε -- ζητήματα όπως πώς να εδραιώσουν έναν ευτυχισμένο γάμο, αγώνες με την εξισορρόπηση εργασίας, οικογένειας και των καθηκόντων της Εκκλησίας, δυσκολίες με την υπακοή στον Λόγο Σοφίας, την απασχόληση ή την πορνογραφία ή δυσκολία να αποκτήσουν γαλήνη για μία πολιτική της Εκκλησίας ή ιστορικές ερωτήσεις που δεν καταλάβαιναν.
Η συμβουλή του προς τα μέλη του τομέως πολύ συχνά συμπεριελάμβανε να ξαναγυρίσουν στις απλές πρακτικές της πίστης, όπως η μελέτη του Βιβλίου του Μόρμον -- όπως λάβαμε συμβουλή από τον Πρόεδρο Τόμας Μόνσον να κάνουμε-- η πληρωμή δεκάτων και η υπηρέτηση στην Εκκλησία με αφοσίωση. Συχνά ωστόσο, η απάντησή τους σε εκείνον ήταν μια απάντηση σκεπτικισμού: «Δεν συμφωνώ μαζί σας επίσκοπε. Εμείς όλοι γνωρίζουμε ότι αυτά είναι καλά πράγματα να κάνουμε. Μιλούμε για αυτά τα πράγματα όλη την ώρα στην Εκκλησία. Αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι με καταλαβαίνετε. Τι σχέση έχει να κάνει το να κάνουμε οποιοδήποτε από αυτά τα πράγματα με τα θέματα που εγώ αντιμετωπίζω;»
Είναι μία εύλογη ερώτηση. Με τον καιρό, αυτός ο νέος επίσκοπος και εγώ έχουμε παρατηρήσει ότι εκείνοι που είναι αποφασισμένοι να κάνουν «τα μικρά και απλά πράγματα»7 --υπακούοντας στις φαινομενικά μικρές πράξεις-- είναι ευλογημένοι με πίστη και δύναμη που υπερβαίνουν κατά πολύ τις πραγματικές πράξεις υπακοής για τους ίδιους και στην πραγματικότητα μπορούν να φαίνονται τελείως άσχετες με αυτές. Μπορεί να φαίνεται δύσκολο να αναγνωρίσουμε τη σύνδεση μεταξύ των βασικών καθημερινών πράξεων υπακοής και των λύσεων στα μεγάλα, πολύπλοκα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Αλλά είναι σχετικές. Με την εμπειρία μου, το να αποκτήσουμε τις μικρές καθημερινές συνήθειες πίστης σωστά είναι ο απλός καλύτερος τρόπος να ενισχύσουμε τον εαυτό μας εναντίον των δυσκολιών της ζωής, οποιεσδήποτε και αν είναι. Οι μικρές πράξεις πίστης, ακόμη και όταν φαίνονται ασήμαντες ή εντελώς αποκομμένες από τα συγκεκριμένα προβλήματα που μας ενοχλούν, μας ευλογούν σε όλα όσα κάνουμε.
Σκεφθείτε τον Νεεμάν, «στρατηγό τού βασιλιά… τής Συρίας… δυνατό σε ισχύ» και λεπρό. Μία υπηρέτρια είπε για έναν προφήτη στο Ισραήλ που μπορούσε να θεραπεύσει τον Νεεμάν και έτσι ταξίδευσε με συνοδεία υπηρετών, στρατιωτών και δώρων στο Ισραήλ, φτάνοντας τελικά στο σπίτι του Ελισσαιέ. Ο υπηρέτης του Ελισσαιέ, όχι ο ίδιος ο Ελισσαιέ, πληροφόρησε τον Νεεμάν ότι η εντολή του Κυρίου ήταν: «Πήγαινε, βουτήξου μέσα στον Ιορδάνη [τον ποταμό] επτά φορές». Ένα απλό πράγμα. Ίσως αυτή η απλή οδηγία, φάνηκε στον ισχυρό πολεμιστή ως τόσο παράλογη, απλοϊκή ή κατώτερη από την αξιοπρέπειά του, ώστε βρήκε την απλή πρόταση προσβλητική. Τουλάχιστον, η οδηγία του Ελισσαιέ δεν είχε νόημα για τον Νεεμάν, «αφού στράφηκε και αναχώρησε με θυμό».
Όμως οι υπηρέτες του Νεεμάν τον πλησίασαν προσεκτικά και παρατήρησαν ότι θα είχε κάνει «ένα μεγάλο πράγμα» εάν ο Ελισσαιέ το είχε ζητήσει από εκείνον. Εξήγησαν ότι αφού του ζητήθηκε να κάνει μόνο ένα μικρό έργο, δεν θα έπρεπε να το κάνει, ακόμη και εάν δεν καταλάβαινε το γιατί; Ο Νεεμάν ξανασκέφτηκε την αντίδρασή του και ίσως με σκεπτικισμό, αλλά υπάκουα «κατέβηκε, και βυθίστηκε επτά φορές στον Ιορδάνη» και ως εκ θαύματος θεραπεύτηκε8.
Μερικές ανταμοιβές υπακοής έρχονται γρήγορα, άλλες έρχονται μόνον αφού δοκιμαστούμε. Στο Πολύτιμο Μαργαριτάρι, διαβάζουμε για την ακούραστη επιμέλεια του Αδάμ στην τήρηση της εντολής να προσφέρει θυσίες. Όταν ο άγγελος τον ρώτησε τον Αδάμ γιατί προσέφερε θυσίες, απάντησε: «Δεν ξέρω παρά μόνον ότι ο Κύριος με πρόσταξε». Ο άγγελος εξήγησε ότι οι θυσίες του ήταν «παρομοίωση της θυσίας του Μονογενούς του Πατέρα». Όμως αυτή η εξήγηση ήλθε μόνον αφού ο Αδάμ είχε επιδείξει τη δέσμευσή του να υπακούει τον Κύριο για «πολλές ημέρες» χωρίς να γνωρίζει γιατί έπρεπε να προσφέρει αυτές τις θυσίες9.
Ο Θεός θα μας ευλογεί πάντα για την σταθερή μας υπακοή στο Ευαγγέλιό Του και για την αφοσίωση στην Εκκλησία Του, αλλά σπανίως μας δείχνει το χρονοδιάγραμμά Του για να γίνει αυτό εκ των προτέρων. Δεν μας δείχνει ολόκληρη την εικόνα από την αρχή. Εκεί είναι όπου χρειάζονται η πίστη, η ελπίδα και η εμπιστοσύνη στον Κύριο.
Ο Θεός μας ζητεί να υπομένουμε μαζί Του -- να Τον εμπιστευόμαστε και να Τον ακολουθούμε. Μας παρακαλεί να «μη δυσανασχετ[ούμε] επειδή δε βλέπ[ουμε]». Μας προειδοποιεί ότι δεν θα πρέπει να περιμένουμε εύκολες απαντήσεις ή γρήγορες λύσεις από τους ουρανούς. Τα πράγματα λειτουργούν σωστά όταν μένουμε σταθεροί κατά τη διάρκεια της «δοκιμασίας της πίστης [μας]», όσο δύσκολη και να είναι αυτή η δοκιμασία της αντοχής ή όσο μπορεί να αργεί η απάντηση να έλθει10. Δεν μιλώ για «τυφλή υπακοή»11 αλλά για στοχαστική εμπιστοσύνη στην τέλεια αγάπη και στην επιλογή του κατάλληλου χρόνου από τον Κύριο.
Η δοκιμασία της πίστης μας πάντα θα περιλαμβάνει να παραμένουμε αληθινοί στις απλές, καθημερινές πρακτικές της πίστης. Τότε και μόνον τότε, υπόσχεται ότι θα λάβουμε τη θεία απάντηση την οποία έχουμε επιθυμήσει. Μόνον όταν έχουμε αποδείξει την προθυμία μας να κάνουμε ό,τι ζητεί χωρίς να απαιτούμε να γνωρίζουμε τα πότε, τα γιατί και τα πώς «δρέπ[ουμε] την αμοιβή της πίστης [μας], και της επιμέλειάς [μας] και της υπομονής [μας] και της ανεκτικότητάς [μας]12. Η αληθινή υπακοή δέχεται τις εντολές του Θεού άνευ όρων και εκ των προτέρων13.
Κάθε ημέρα, συνειδητά ή άλλως, όλοι επιλέγουμε «ποιον θα λατρεύ[ουμε]»14. Επιδεικνύουμε την αποφασιστικότητά μας να λατρεύουμε τον Κύριο με πιστή συμμετοχή σε καθημερινές πράξεις αφοσίωσης. Ο Κύριος υπόσχεται να κατευθύνει το μονοπάτι μας15, αλλά για να το κάνει αυτό Εκείνος, πρέπει να βαδίζουμε, ευελπιστώντας ότι γνωρίζει τον δρόμο επειδή Εκείνος είναι «ο δρόμος»16. Πρέπει να γεμίσουμε τις δικές μας υδρίες μέχρι επάνω. Όταν Τον εμπιστευόμαστε και Τον ακολουθούμε, η ζωή μας μεταμορφώνεται όπως το νερό σε κρασί. Γινόμαστε κάτι περισσότερο και καλύτερο από ό,τι διαφορετικά θα μπορούσαμε να είμαστε. Εμπιστευθείτε τον Κύριο και «οτιδήποτε Εκείνος πει προς εσάς, κάντε το». Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.