ពរជ័យនៃការថ្វាយបង្គំ
ការថ្វាយបង្គំគឺជារឿងចាំបាច់ ហើយសំខាន់ចំពោះជីវិតខាងវិញ្ញាណរបស់យើង ។ វាគឺជារឿងមួយដែលយើងគួរប្រាថ្នាចង់បាន ស្វែងរក ហើយខិតខំឲ្យទទួលបានបទពិសោធន៍ ។
ការយាងមកជួបរបស់ទ្រង់
បទពិសោធន៍មួយដ៏អស្ចារ្យ ហើយទន់ភ្លន់បំផុតដែលបានកត់ត្រានៅក្នុងបទគម្ពីរដ៏បរិសុទ្ធគឺជាដំណើររឿងអំពីព្រះអង្គសង្គ្រោះបានយាងទៅជួបនឹងប្រជាជននៅទ្វីបអាមេរិក បន្ទាប់ពីការសុគត និងការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់ ។ ប្រជាជននោះបានរងទុក្ខដោយការបំផ្លិចបំផ្លាញដ៏ធំមួយរហូតវាបណ្ដាលឲ្យ « ផ្ទៃដែនដីទាំងមូល [ ត្រូវ]ខូចខាត » ។១ កំណត់ត្រានៃព្រឹត្តិការណ៍ទាំងនេះលើកឡើងថា បន្ទាប់ពីការខូចខាតនោះ មនុស្សទាំងអស់បានទួញសោកជាបន្តបន្ទាប់២ ហើយនៅក្នុងការឈឺចាប់ដ៏ធំនេះ ពួកគេចង់បានយ៉ាងខ្លាំងនូវការព្យាបាល ភាពសុខសាន្ត និងការជួយសង្គ្រោះ ។
កាលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានចុះមកពីស្ថានសួគ៌ ប្រជាជននោះបានក្រាបដល់ព្រះបាទាទ្រង់ពីរដង ។ លើកដំបូងកើតឡើងបន្ទាប់ពីទ្រង់បានមានបន្ទូលដោយសិទ្ធិអំណាចដ៏ទេវភាពរបស់ទ្រង់ថា
« មើលចុះ យើងគឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលពួកព្យាការីបានធ្វើបន្ទាល់ថា នឹងយាងមកឯលោកិយ។
« ហើយមើលចុះ យើងជាពន្លឺ ហើយជាជីវិតនៃពិភពលោក » ។៣
បន្ទាប់មកទ្រង់បានឲ្យប្រជាជនទាំងនោះ « ចូរក្រោកឡើង ហើយមករកយើងចុះ ដើម្បីអ្នករាល់គ្នាអាចលូកដៃមកឯចំហៀងយើង និងដើម្បីអ្នករាល់គ្នាអាចស្ទាបនូវស្នាមដែកគោលនៅត្រង់ដៃ និងជើងយើង ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាអាចដឹងថា យើងគឺជាព្រះនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែល និងជាព្រះនៃផែនដីទាំងមូល ហើយត្រូវគេធ្វើគតជំនួសអំពើបាបទាំងឡាយនៃមនុស្សលោក។ …
« ហើយកាលគេទាំងអស់គ្នាបានដើរទៅមុខអស់ហើយ និង បានឃើញច្បាស់ដោយខ្លួនគេផ្ទាល់ នោះពួកគេក៏បន្លឺសំឡេងព្រមគ្នាថា ៖
« ហូសាណា ! សូមឲ្យព្រះនាមនៃព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុតបានប្រកបដោយព្រះពរ! »៤
ហើយបន្ទាប់មកជាលើកទីពីរ « ពួកគេបានក្រាបចុះនៅទាបព្រះបាទានៃព្រះយេស៊ូវ » ។ ប៉ុន្តែពេលនេះធ្វើដោយមានគោលបំណង ដ្បិតយើងដឹងថា ពួកគេ «បានថ្វាយបង្គំព្រះអង្គ » ។៥
បច្ចុប្បន្ននេះ
កាលពីដើមឆ្នាំ ខ្ញុំត្រូវបានចាត់តាំងឲ្យទៅស្តេកមួយនៅភាគខាងលិចសហរដ្ឋអាមេរិក ។ វាជាថ្ងៃអាទិត្យធម្មតា ជាការប្រជុំដូចធម្មតា ដោយមានសមាជិកសាសនាចក្រចូលរួមតាមធម្មតាដែរ ។ ខ្ញុំបានមើល កាលមនុស្សម្នាបានចូលទៅក្នុងសាលប្រជុំ ហើយរកកន្លែងអង្គុយដោយគារវភាព ។ បន្តិចមកស្រាប់តែមានការនិយាយគ្នាស្ងាត់ៗទាំងតក់ក្រហល់ឮពេញច្រកផ្លូវដើរ ។ ម្ដាយឪពុកបានព្យាយាម—ឲ្យកូនៗដ៏រពឹសឲ្យនៅស្ងៀម—ពេលខ្លះវាឥតប្រយោជន៍ទេ ។ វាជារឿងធម្មតា ។
ប៉ុន្តែក្រោយមក ពីមុនការប្រជុំចាប់ផ្ដើម ព្រះវិញ្ញាណបានបំផុសគំនិតខ្ញុំ ។
សមាជិកទាំងនេះពុំមែនមកគ្រាន់តែដើម្បីបំពេញកាតព្វកិច្ច ឬស្ដាប់អ្នកឡើងនិយាយនោះទេ ។
ពួកគេមកដោយមានហេតុផលមួយដ៏សំខាន់ ។
ពួកគេមកដើម្បីថ្វាយបង្គំ ។
កាលការប្រជុំចេះតែដំណើរការទៅមុខ ខ្ញុំបានសង្កេតឃើញសមាជិកខុសៗគ្នានៅក្នុងក្រុមជំនុំនោះ ។ ពួកគេស្ទើរតែមានអារម្មណ៍នៃសួគ៌ា ជាលក្ខណៈមួយនៃគារវភាព និងភាពសុខសាន្ត ។ ចំណុចពិសេសមួយដែលពួកគេមានធ្វើឲ្យចិត្តខ្ញុំរំភើប ។ បទពិសោធន៍ដែលពួកគេមាននៅថ្ងៃអាទិត្យនោះគឺជារឿងមួយដ៏អស្ចារ្យ ។
ពួកគេបានកំពុងថ្វាយបង្គំ ។
ពួកគេបានទទួលបទពិសោធន៍ពីស្ថានសួគ៌ ។
ខ្ញុំអាចមើលឃើញវានៅលើទឹកមុខរបស់ពួកគេ ។
ហើយខ្ញុំបានរីករាយ ហើយបានថ្វាយបង្គំជាមួយនឹងពួកគេ ។ ហើយកាលខ្ញុំបានធ្វើដូច្នោះ ព្រះវិញ្ញាណបានមានបន្ទូលមកដួងចិត្តខ្ញុំ ។ ហើយនៅថ្ងៃនោះ ខ្ញុំបានរៀនអ្វីមួយពីខ្លួនឯង អំពីព្រះ និងអំពីតួនាទីនៃការថ្វាយបង្គំពិតនៅក្នុងជីវិតយើង ។
ការថ្វាយបង្គំនៅក្នុងជីវិតយើងប្រចាំថ្ងៃ
ពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយគឺមានភាពអស្ចារ្យ ពេលនិយាយពីការបម្រើនៅក្នុងការហៅរបស់សាសនាចក្រ ។ ប៉ុន្តែពេលខ្លះ យើងអាចធ្វើកិច្ចការរបស់យើងទៅតាមទម្លាប់ ដូចជាយើងកំពុងបំពេញការងារមួយដូច្នោះដែរ ។ ពេលខ្លះ ការចូលរួមរបស់យើងនៅឯការប្រជុំ និងការបម្រើរបស់យើងនៅក្នុងនគរនេះប្រហែលជាខ្វះនូវធាតុដ៏បរិសុទ្ធនៃការថ្វាយបង្គំ ។ ហើយបើគ្មានធាតុនោះទេ យើងកំពុងបាត់បង់នូវការប្រយុទ្ធខាងវិញ្ញាណមួយដ៏ធំ—ជាអ្វីមួយដែលយើងមានសិទ្ធិក្នុងនាមជាកូនចៅនៃព្រះវរបិតាសួគ៌ ។
ដោយលើសពីព្រឹត្តិការណ៍រីករាយដោយចៃដន្យមួយ ការថ្វាយបង្គំគឺជារឿងចាំបាច់ ហើយសំខាន់ចំពោះជីវិតខាងវិញ្ញាណរបស់យើង ។ វាគឺជារឿងមួយដែលយើងគួរប្រាថ្នាចង់បាន ស្វែងរក ហើយខិតខំទទួលបានបទពិសោធន៍ ។
តើការថ្វាយបង្គំជាអ្វី ?
ពេលយើងថ្វាយបង្គំព្រះ យើងទៅរកទ្រង់ដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏គាវរភាព ចិត្តរាបសា និងភាពអស្ចារ្យ ។ យើងទទួលស្គាល់ ហើយទទួលយកទ្រង់ជាស្ដេច ជាព្រះបង្កបង្កើតសកលលោក ជាព្រះវរបិតារបស់យើង ។
យើងគោរព ហើយមានគារវភាពចំពោះទ្រង់ ។
យើងបន្ទាបខ្លួនចំពោះទ្រង់ ។
យើងបើកចិត្តក្នុងការអធិស្ឋានដ៏អស្ចារ្យ ស្រឡាញ់បន្ទូលទ្រង់ រីករាយចំពោះព្រះគុណទ្រង់ ហើយតាំងចិត្តដើរតាមទ្រង់ដោយភាពស្មោះស្ម័គ្រ ។
ការថ្វាយបង្គំព្រះគឺជាកត្តាដ៏ចាំបាច់មួយនៅក្នុងជីវិតនៃសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដូច្នេះបើចិត្តយើងមិនទទួលយកទ្រង់ នោះយើងស្វែងរកទ្រង់ដោយឥតប្រយោជន៍នៅក្នុងក្រុមប្រឹក្សា ព្រះវិហារ និងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។
ពួកសិស្សពិតបានខិតទៅជិតដើម្បី « ថ្វាយបង្គំដល់ព្រះដ៏បង្កើតផ្ទៃមេឃ និងផែនដី និងសមុទ្រ និងរន្ធទឹកទាំងប៉ុន្មាន—ដោយអំពាវនាវដល់ព្រះនាមនៃព្រះអម្ចាស់ ទាំងថ្ងៃទាំងយប់ » ។៦
យើងអាចរៀនច្រើនអំពីការថ្វាយបង្គំពិតដោយពិនិត្យមើលពីរបៀបដែលមនុស្សដទៃ—ប្រហែលជាអ្នកដែលពុំសូវខុសគ្នាពីយើង—បានជួបប្រទះ បានរៀបឥរិយាបថ ហើយបានថ្វាយបង្គំនៅក្នុងវត្តមានរបស់ព្រះ ។
ការកោតសរសើរ អំណរគុណ និងសេចក្ដីសង្ឃឹម
នៅផ្នែកដំបូងនៃសតវត្សរ៍ទី ១៩ ពួកគ្រិស្ដសាសនិកបានបោះបង់ចោលនូវគំនិតថា ព្រះនៅតែមានបន្ទូលមកកាន់មនុស្សលោក ។ ប៉ុន្តែនៅនិទាឃរដូវក្នុងឆ្នាំ ១៨២០ ការណ៍នោះបានផ្លាស់ប្ដូរ ជារៀងរហូត កាលក្មេងប្រុសកសិករដ៏រាបសាម្នាក់បានចូលទៅក្នុងព្រៃ ហើយលុតជង្គង់អធិស្ឋាន ។ ចាប់តាំងពីថ្ងៃនោះមក លំហូរនៃការនិមិត្ត វិវរណៈ និងការបង្ហាញខ្លួននៃតួអង្គសួគ៌ាបានគ្របដណ្ដប់ផែនដីនេះ ដោយផ្ដល់ឲ្យមនុស្សទូទៅនូវចំណេះដឹងដ៏មានតម្លៃអំពីលក្ខណៈ និងព្រះរាជបំណងរបស់ព្រះ និងទំនាក់ទំនងរបស់ទ្រង់ជាមួយនឹងមនុស្សលោក ។
អូលីវើរ ខៅឌើរី បានរៀបរាប់គ្រាទាំងនោះថាជា « ថ្ងៃដែលពុំអាចបំភ្លេចបានឡើយ ។ … អំណរអ្វីហ្ន៎! សេចក្ដីអស្ចារ្យអ្វីហ្ន៎! សេចក្ដីចម្លែកអ្វីហ្ន៎! »៧
ពាក្យរបស់អូលីវើរ បង្ហាញពីធាតុទីមួយដែលមានជាមួយនឹងការថ្វាយបង្គំពិតចំពោះព្រះ—ជាអារម្មណ៍មួយនៃភាពអស្ចារ្យដ៏ធំធេង និងការដឹងគុណដ៏ជ្រាលជ្រៅ ។
រៀងរាល់ថ្ងៃ ជាពិសេសនៅថ្ងៃឈប់សម្រាក យើងមានឱកាសដ៏ពិសេសដើម្បីដកពិសោធន៍នូវភាពអស្ចារ្យនៃស្ថានសួគ៌ ហើយថ្វាយការសរសើររបស់យើងចំពោះព្រះសម្រាប់ព្រះទ័យសប្បុរស និងសេចក្ដីមេត្តាករុណាដ៏ធំធេងរបស់ទ្រង់ ។
ការណ៍នេះនឹងនាំយើងទៅរកសេចក្តីសង្ឃឹម ។ កត្តាទាំងនេះគឺជាធាតុទីមួយនៃការថ្វាយបង្គំ ។
ពន្លឺ ចំណេះដឹង និងសេចក្ដីជំនឿ
នៅបុណ្យថ្ងៃទីហាសិប ព្រះវិញ្ញាណបានយាងចូលទៅក្នុងចិត្ត និងគំនិតនៃពួកសិស្សរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ដោយបំពេញពន្លឺ និងចំណេះដឹងដល់ពួកគេ ។
រហូតដល់ថ្ងៃនោះ ពេលខ្លះពួកគេមិនថាពួកគេគួរធ្វើអ្វីទេ ។ យេរូសាឡិមបានក្លាយជាកន្លែងមួយដ៏គ្រោះថ្នាក់សម្រាប់អ្នកដើរតាមព្រះអង្គសង្គ្រោះ ហើយពួកគេមានការងឿងថា នឹងមានអ្វីកើតឡើងចំពោះពួកគេ ។
ប៉ុន្តែកាលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានបំពេញដួងចិត្តរបស់ពួកគេ ភាពសង្ស័យ និងការស្ទាក់ស្ទើរបានរសាយបាត់ទៅ ។ តាមរយៈបទពិសោធន៍ដ៏អស្ចារ្យនៃការថ្វាយបង្គំពិតនេះ ពួកបរិសុទ្ធនៃព្រះបានទទួលពន្លឺ ចំណេះដឹងពីសួគ៌ា និងទីបន្ទាល់ដ៏រឹងមាំមួយ ។ ហើយការណ៍នោះបាននាំឲ្យមានសេចក្ដីជំនឿ ។
តាំងពីគ្រានោះមក ពួកសាវក និងពួកបរិសុទ្ធបានធ្វើកិច្ចការដោយមានគោលដៅជាក់លាក់ ។ ពួកគេបានប្រកាសពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដល់ពិភពលោកទាំងមូលដោយភាពអង់អាច ។
ពេលយើងថ្វាយបង្គំដោយមានព្រះវិញ្ញាណ យើងអញ្ជើញពន្លឺ និងសេចក្ដីពិតចូលក្នុងព្រលឹងយើង ដែលវាពង្រឹងដល់សេចក្ដីជំនឿយើង ។ កត្តាទាំងនេះក៏ជាធាតុដ៏ចាំបាច់នៃការថ្វាយបង្គំពិតផងដែរ ។
ភាពជាសិស្ស និងសេចក្ដីសប្បុរស
នៅក្នុងព្រះគម្ពីរមរមន យើងបានរៀនថា តាំងពីគ្រាដែលអាលម៉ាជាកូនត្រូវបានជួយសង្គ្រោះឲ្យផុតពីការរងទុក្ខដែលជាផលនៃការបះបោររបស់លោក នោះលោកបានផ្លាស់ប្ដូរជារៀងរហូត ។ លោក « បានធ្វើដំណើរទូទៅអស់ទាំងដែនដី … និងនៅក្នុងចំណោមប្រជាជនទាំងអស់ … បានខំប្រឹងយ៉ាងអស់ពីចិត្ត ដើម្បីជួសជុលនូវការខូចខាតទាំងអស់ ដែល [ លោក] បានធ្វើដល់សាសនាចក្រ » ។៨
ការថ្វាយបង្គំជាទៀងទាត់របស់លោកចំពោះព្រះដ៏មានមហិទ្ធិឫទ្ធិបានបង្ហាញពីភាពជាសិស្សដ៏សកម្ម ។
ការថ្វាយបង្គំពិតផ្លាស់ប្រែយើងឲ្យក្លាយជាសិស្សដ៏ស្មោះត្រង់នៃលោកគ្រូ និងព្រះអង្គសង្គ្រោះ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទជាទីស្រឡាញ់នៃយើង ។ យើងផ្លាស់ប្ដូរ ហើយប្រែក្លាយកាន់តែដូចទ្រង់ ។
យើងយល់ ហើយយកចិត្តទុកដាក់កាន់តែច្រើន ។ ចេះអភ័យទោសកាន់តែច្រើន ។ ចេះស្រឡាញ់កាន់តែច្រើន ។
យើងយល់ដឹងថា យើងមិនអាចនិយាយថាយើងស្រឡាញ់ព្រះបានឡើយ កាលការស្អប់ ការបណ្ដេញ ឬការមិនគិតពីមនុស្សដទៃនៅហ៊ុមព័ទ្ធយើងនោះ ។៩
ការថ្វាយបង្គំពិតនាំទៅរកការតាំងចិត្តមិនងាករេមួយដើម្បីដើរលើផ្លូវនៃភាពជាសិស្ស ។ ហើយការណ៍នោះនាំទៅរកសេចក្ដីសប្បុរសយ៉ាងប្រាកដ ។ កត្តាទាំងនេះក៏ជាធាតុចាំបាច់នៃការថ្វាយបង្គំដែរ ។
ចូលទៅក្នុងរបងរបស់ទ្រង់ដោយការដឹងគុណ
កាលខ្ញុំគិតឡើងវិញពីរឿងដែលបានចាប់ផ្ដើមនៅព្រឹកថ្ងៃអាទិត្យមួយជាធម្មតា នៅក្នុងសាលាប្រជុំធម្មតានោះ ក្នុងស្តេកធម្មតានោះ សូម្បីតែនៅថ្ងៃនេះ ខ្ញុំមានចិត្តរំភើបដោយបទពិសោធន៍ខាងវិញ្ញាណដ៏សាមញ្ញនោះដែលវានឹងប្រទានពរដល់ជីវិតខ្ញុំជារៀងរហូត ។
ខ្ញុំបានរៀនថា សូម្បីតែយើងជាអ្នកគ្រប់គ្រងដ៏វិសេសវិសាលចំពោះពេលវេលា ការហៅបម្រើ និងការចាត់តាំងរបស់យើង—សូម្បីតែយើងបំពេញនៅរាល់ប្រអប់នៅលើបញ្ជីនៃបុគ្គល គ្រួសារ ឬអ្នកដឹកនាំ « ល្អឥតខ្ចោះ » របស់យើងយ៉ាងណាក្ដី—បើយើងខ្វះការថ្វាយចំពោះព្រះដ៏ប្រោសឲ្យរួច ស្ដេចសួគ៌ា និងព្រះដ៏រុងរឿង នោះយើងនឹងបាត់បង់អំណរ និងភាពសុខសាន្តដ៏ច្រើននៃដំណឹងល្អ ។
កាលយើងថ្វាយបង្គំព្រះ យើងទទួលស្គាល់ ហើយទទួលយកទ្រង់ដោយគារវភាព ដូចគ្នានឹងប្រជាជនអាមេរិកកាលពីបុរាណទាំងនោះដែរ ។ យើងទៅរកទ្រង់ជាមួយនឹងអារម្មណ៍ដ៏អស្ចារ្យដែលពុំអាចយល់បាន ។ យើងស្ញប់ស្ញែងដោយការដឹងគុណចំពោះព្រះទ័យសប្បុរសរបស់ព្រះ ។ ហេតុដូច្នេះហើយ យើងទទួលបានសេចក្ដីសង្ឃឹម ។
យើងរិះគិតពីបន្ទូលព្រះ ហើយបន្ទូលនោះបំពេញព្រលឹងយើងដោយពន្លឺ និងសេចក្ដីពិត ។ យើងស្គាល់ទិដ្ឋភាពខាងវិញ្ញាណដែលអាចមើលឃើញតែតាមរយៈពន្លឺនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធប៉ុណ្ណោះ ។១០ ហេតុដូច្នេះហើយ យើងទទួលបានសេចក្ដីជំនឿ ។
កាលយើងថ្វាយបង្គំ ព្រលឹងយើងត្រូវបានបន្សុទ្ធ ហើយយើងតាំងចិត្តដើរតាមដានព្រះបាទានៃព្រះអង្គសង្គ្រោះជាទីស្រឡាញ់របស់យើង ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ហើយចេញពីការតាំងចិត្តនោះ យើងទទួលបានសេចក្ដីសប្បុរស ។
កាលយើងថ្វាយបង្គំ ចិត្តយើងសរសើរតម្កើងព្រះទាំងថ្ងៃទាំងយប់ ។
យើងគោរពទ្រង់ជាបន្តបន្ទាប់—នៅក្នុងសាលាប្រជុំ ផ្ទះ ព្រះវិហារបរិសុទ្ធ និងរាល់កិច្ចការរបស់យើង ។
នៅពេលយើងថ្វាយបង្គំ យើងបើកដួងចិត្តរបស់យើងចំពោះអំណាចនៃការព្យាបាលនៃដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។
ជីវិតយើងក្លាយជាភស្តុតាង និងការស្តែងឲ្យឃើញនៃការថ្វាយបង្គំរបស់យើង ។
បងប្អូនប្រុសស្រីខ្ញុំអើយ បទពិសោធន៍ខាងវិញ្ញាណមិនពាក់ព័ន្ធនឹងអ្វីដែលកំពុងកើតជុំវិញយើងនោះទេ ប៉ុន្តែវាទាក់ទងនឹងអ្វីៗដែលកំពុងកើតមាននៅក្នុងចិត្តយើង ។ ខ្ញុំសូមធ្វើសាក្សីថា ការថ្វាយបង្គំពិតនឹងកែប្រែការប្រជុំសាសនាចក្រដ៏សាមញ្ញៗឲ្យក្លាយជាអាហារខាងវិញ្ញាណដ៏អស្ចារ្យ ។ វានឹងធ្វើឲ្យជីវិតយើងបានប្រសើរ ពង្រីកការយល់ដឹងយើង ហើយពង្រឹងទីបន្ទាល់របស់យើង ។ ដ្បិតកាលយើងគោរពប្រតិបត្តិតាមព្រះដូចជាអ្នកតែងទំនុកដ៏ពិរោះកាលពីបុរាណ នោះយើង « ចូលតាមទ្វារទ្រង់ ដោយពោលពាក្យអរព្រះគុណ ហើយចូលទៅក្នុងទីលានទ្រង់ ដោយបទសរសើរ [ យើង] អរព្រះគុណចំពោះទ្រង់ ហើយមានពរដល់ព្រះនាមទ្រង់ ។
« ពីព្រោះព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ល្អ សេចក្ដីសប្បុរសនៃទ្រង់ស្ថិតស្ថេរនៅជានិច្ច ហើយសេចក្ដីស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់ក៏នៅអស់ទាំងដំណមនុស្សតទៅ » ។១១
តាមរយៈការថ្វាយបង្គំស្មោះត្រង់ពីចិត្ត យើងរីកចម្រើន ហើយធំធាត់នៅក្នុងសេចក្ដីសង្ឃឹម សេចក្ដីជំនឿ និងសេចក្ដីសប្បុរស ។ ហើយតាមរយៈដំណើរការនោះ យើងប្រមូលពន្លឺសួគ៌ាចូលមកក្នុងព្រលឹងយើង ដែលបំពេញជីវិតយើងជាមួយនឹងអត្ថន័យ ភាពសុខសាន្ត និងអំណរដ៏អស់កល្បមកពីព្រះ ។
នោះគឺជាពរជ័យនៃការថ្វាយបង្គំនៅក្នុងជីវិតយើង ។ ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់ដោយរាបសា អំពីការណ៍នេះនៅក្នុងព្រះនាមដ៏ពិសិដ្ឋនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។