ព្រះបន្ទូលដ៏ផ្អែមល្ហែមនៃព្រះ
ដោយ អែលឌើរ ហ្វ្រែនស៊ីស្កូ ជេ វីញ៉ាស
នៃពួកចិតសិបនាក់
ព្រះបន្ទូលដ៏ផ្អែមល្ហែមនៃព្រះ បង្ហាញយើងអំពីតម្រូវការឲ្យប្រែចិត្តជានិច្ចក្នុងជីវិតយើង ដើម្បីយើងអាចទទួលបានឥទ្ធិពលនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ។
យើងជាច្រើននាក់ដែលប្រជុំគ្នាក្នុងសន្និសីទនេះ បានមក « ដើម្បីស្ដាប់នូវព្រះបន្ទូលដ៏ផ្អែមល្ហែមនៃព្រះ មែនហើយ ជាព្រះបន្ទូលដែលធ្វើឲ្យជាស្បើយព្រលឹង ដែលមានរបួសឈឺចាប់ » ( យ៉ាកុប ២:៨ ) ។ ព្រះបន្ទូលនោះអាចរកបាននៅក្នុងបទគម្ពីរ និង ក្នុងសារលិខិតពីថ្នាក់ដឹកនាំយើង ដោយនាំមកឲ្យយើងនូវក្ដីសង្ឃឹម និង ការលួងលោមចិត្តនៅគ្រានៃទុក្ខវេទនា ។
ឆ្លងកាត់បទពិសោធន៍របស់យើងក្នុងជីវិត យើងរៀនថា អំណរក្នុងលោកិយនេះពុំពេញលេញឡើយ ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ គឺជាអំណរពេញលេញរបស់យើង ( សូមមើល គ. និង ស. ១០១:៣៦ ) ។ ទ្រង់នឹងប្រទានកម្លាំងដល់យើង ដើម្បីកុំឲ្យយើងរងទុក្ខវេទនាដោយប្រការណាមួយឡើយ លើកលែងតែការណ៍នោះត្រូវបានលេបទៅក្នុងសេចក្ដីអំណរនៃទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ ( សូមមើល អាលម៉ា ៣១:៣៨ ) ។
យើងអាចមានអារម្មណ៍ពើតផ្សា ពេលយើងឃើញមនុស្សដែលយើងស្រឡាញ់រងការឈឺចាប់នៃជំងឺដ៏កាចសាហាវ ។
មរណភាពនៃមនុស្សដែលយើងស្រឡាញ់អាចបន្សល់ទុកនូវអារម្មណ៍ក្រៀមក្រំពន់ពេកក្រៃ ។
ពេលកូនយើងខ្លះពុំរស់នៅតាមដំណឹងល្អ យើងអាចនឹងមានអារម្មណ៍ខ្វល់ខ្វាយ ហើយបារម្ភអំពីជោគវាសនាដ៏អស់កល្បជានិច្ចរបស់ពួកគេ ។
ក្ដីសង្ឃឹមដែលចង់សម្រេចបានអាពាហ៍ពិពាហ៍សេឡេស្ទាល និង បង្កើតគ្រូសារមួយក្នុងជីវិតនេះ អាចចាប់ផ្ដើមរសាយ តាមកាលវេលា ។
ការបំពានពីសំណាក់មនុស្ស ដែលគួរតែជាអ្នកស្រឡាញ់យើងនោះ អាចបន្សល់ទុកស្នាមរបួសដ៏ឈឺចាប់នៅក្នុងព្រលឹងយើង ។
ការផិតក្បត់រវាងប្ដីប្រពន្ធអាចបំផ្លាញទំនាក់ទំនងដែលយើងបានសង្ឃឹមថានឹងមានភាពអស់កល្បជានិច្ច ។
ទុក្ខវេទនាទាំងនេះ និង ទុក្ខដទៃទៀត គឺជាចំណែកនៃស្ថានភាពពិសោធន៍ ដែលជួនកាលធ្វើឲ្យយើងសួរខ្លួនឯងនូវសំណួរដដែលៗ ដែលព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ បានសួរ ៖ « ឱព្រះអង្គអើយ តើព្រះអង្គគង់នៅទីណា ? » ( គ. និង ស. ១២១:១ ) ។
អំឡុងគ្រាដ៏លំបាកទាំងនោះក្នុងជីវិតយើង ព្រះបន្ទូលដ៏ផ្អែមល្ហែមនៃព្រះដែលធ្វើឲ្យជាស្បើយព្រលឹងដែលមានរបួសឈឺចាប់ នាំនូវសារលិខិតលួងលោមចិត្ត និង គំនិតយើងដូចខាងក្រោម ៖
« ចូរមានសេចក្ដីសុខសាន្តដល់ព្រលឹងបុត្រចុះ សេចក្ដីទំនាស់ និង សេចក្ដីលំបាករបស់អ្នក នោះគ្រាន់តែមួយភ្លែតប៉ុណ្ណោះទេ
« ហើយខណៈនោះ បើសិនជាអ្នកស៊ូទ្រាំការណ៍នោះដោយហ្មត់ចត់ នោះព្រះទ្រង់នឹងតម្កើងអ្នកឡើងនៅស្ថានខ្ពស់ » ( គ. និង ស. ១២១:៧–៨ ) ។
ព្រះបន្ទូលដ៏ផ្អែមល្ហែមនៃព្រះ បំពេញក្នុងខ្លួនយើងនូវក្ដីសង្ឃឹម ដោយសារយើងដឹងថាអ្នកទាំងឡាយដែលមានចិត្តស្មោះត្រង់ក្នុងការសាកល្បង នឹងមានរង្វាន់ដ៏ធំនៅឯនគរស្ថានសួគ៌ ហើយថា « បន្ទាប់ពីមានការវេទនាដ៏ច្រើន នោះទើបបានព្រះពរ » ( សូមមើល គ. និង ស. ៥៨:៣–៤ ) ។
ព្រះបន្ទូលដ៏ផ្អែមល្ហែមនៃព្រះ ដូចបានថ្លែងដោយពួកព្យាការី ផ្ដល់ឲ្យយើងនូវការធានាថា ការផ្សារភ្ជាប់ដ៏អស់កល្ប ដែលត្រូវបានគាំទ្រដោយភក្ដីភាពយើងចំពោះការសន្យាដ៏ទេវភាពដែលយើងទទួលបាន ដោយការបម្រើដ៏អង់អាចក្នុងបុព្វហេតុនៃសេចក្ដីពិតនោះ នឹងប្រទានពរដល់យើង ព្រមទាំងកូនចៅយើងផងដែរ ( សូមមើល Orson F. Whitney នៅក្នុង Conference Report ខែ មេសា ឆ្នាំ ១៩២៩ ទំព័រ ១១០ ) ។
វាក៏ផ្ដល់ឲ្យយើងនូវការធានាថា ក្រោយពីយើងបានរស់នៅក្នុងជីវិតដ៏ស្មោះត្រង់ នោះយើងនឹងពុំបាត់ពរជ័យណាមួយ ដោយការមិនបានប្រព្រឹត្តតាមការណ៍មួយចំនួន ដែលយើងមិនដែលមានឱកាសធ្វើនោះឡើយ ។ បើយើងរស់នៅដោយស្មោះត្រង់ដរាបដល់ស្លាប់ នោះយើង « នឹងបានពរជ័យ ការតម្កើង និង សិរីល្អទាំងអស់ដែលបុរស ឬ ស្ត្រី [ ដែលបានមានឱកាស ] នឹងមានដែរ » ។ ( សូមមើល The Teachings of Lorenzo Snow, ed. Clyde J. Williams [ ឆ្នាំ ១៩៨៤ ] ទំព័រ ១៣៨ ) ។
ឥឡូវនេះ វាសំខាន់ត្រូវយល់ថា ការឈឺចាប់ និង ទុក្ខវេទនាមួយចំនួន ក៏អាចចូលមកក្នុងជីវិតយើងបានដែរ បើយើងពុំប្រែចិត្តដ៏ពិតពីអំពើបាបយើងទេនោះ ។ ប្រធាន ម៉ារ៉ុន ជី រ៉មនី បានថ្លែង ៖ « ការឈឺចាប់ និង ភាពតានតឹងដែលមនុស្សលោកមាន គឺជាលទ្ធផលនៃអំពើបាបដែលពុំបានប្រែចិត្ត និង មិនទាន់ដាច់ស្រេច … ដូចជាការឈឺចាប់ និង ទុក្ខព្រួយជាផលផ្លែនៃអំពើបាបដែរ នោះសុភមង្គល និង អំណរជាផ្លែផ្កានៃការអត់ទោសបាប » ( នៅក្នុង Conference Report ខែ មេសា ឆ្នាំ ១៩៥៩ ទំព័រ ១១ ) ។
ហេតុអ្វីបានជាកង្វះការប្រែចិត្ត បណ្ដាលឲ្យមានការឈឺចាប់ និង ភាពខ្លោចផ្សា ?
ចម្លើយអាចមានមួយគឺ « ទោសដែល [ បាន ] ភ្ជាប់ទុក ហើយច្បាប់ដ៏ត្រឹមត្រូវបានដាក់ឡើង ដែលនាំ [ មកនូវ ] ការសោកស្ដាយនៅក្នុងស្មារតីមនុស្ស » (អាលម៉ា ៤២:១៨ សូមមើលផងដែរ ខ ១៦) ។ ព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ បានបង្រៀនថា យើងគឺជាអ្នកដែលដាក់ទោសខ្លួនឯង ហើយវាគឺជាទារុណកម្មនៃបរាជ័យមានក្នុងចិត្តយើង ដែលបង្កើតឡើងជាបឹងភ្លើង និង ស្ពាន់ធ័រឆេះឡើងសន្ធោសន្ធៅ ( សូមមើល ការបង្រៀនរបស់ប្រធានសាសនាចក្រ ៖ យ៉ូសែប ស៊្មីធ [ ឆ្នាំ ២០០៧ ] ទំព័រ ២២៤ ) ។
បើយើងប៉ុនប៉ងកែប្រែសតិសម្បជញ្ញៈយើងដោយខំ « ដោះសា [ ខ្លួន ] ដោយនូវចំណុចតូចតាច ដោយព្រោះអំពើបាបទាំងឡាយ [ របស់យើង ] » (អាលម៉ា ៤២:៣០ ) ឬដោយការព្យាយាមលាក់បាំងវា នោះអ្វីដែលយើងអាចសម្រេចនោះ គឺធ្វើឲ្យព្រះវិញ្ញាណថប់បារម្ភ ( សូមមើល គ. និង ស. ១២១:៣៧ ) និង ពន្យារពេលប្រែចិត្ត ។ ក្រៅពីភាពបណ្ដោះអាសន្ន ស្ថានភាពបែបនេះ នឹងមានការឈឺចាប់ និង ទុក្ខព្រួយកាន់តែខ្លាំងឡើងក្នុងជីវិតយើង ថែមទាំងកាត់បន្ថយលទ្ធភាពទទួលបានការផ្ដាច់បាបទៀតផង ។
ចំពោះការឈឺចាប់បែបនេះ ព្រះបន្ទូលដ៏ផ្អែមល្ហែមនៃព្រះ ក៏នាំមកនូវការលួងលោម និង សេចក្ដីសង្ឃឹមដែរ ដ្បិតវាប្រាប់យើងថា មានភាពធូរស្បើយពីការឈឺចាប់ដោយសារឥទ្ធិពលនៃបាប ។ ភាពធូរស្បើយនេះបានមកពីពលិកម្មធួននៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ហើយមានប្រសិទ្ធភាព បើយើងមានសេចក្ដីជំនឿលើទ្រង់ ប្រែចិត្ត ហើយគោរពប្រតិបត្តិតាមព្រះបញ្ញត្តិទ្រង់ ។
វាសំខាន់ដែលយើងត្រូវដឹងថា គឺដូចជាការផ្តាច់បាបដែរ នោះការប្រែចិត្តគឺជាដំណើរការមួយ ហើយពុំមែនជាអ្វីមួយដែលកើតឡើងតែម្ដងនោះទេ ។ វាតម្រូវឲ្យមានភាពជាប់លាប់ក្នុងជំហាននីមួយៗ ។
ឧទាហរណ៍ ពេលយើងទទួលទានសាក្រាម៉ង់ យើងបង្ហាញព្រះអម្ចាស់ថា យើងនឹងចងចាំទ្រង់ជានិច្ច ហើយកាន់តាមព្រះបញ្ញត្តិទាំងឡាយរបស់ទ្រង់ ។ នោះជាការសម្ដែងចេញពីចេតនាដ៏ពិតរបស់យើង ។
ពេលយើងចាប់ផ្ដើមចងចាំទ្រង់ ហើយកាន់តាមព្រះបញ្ញត្តិទ្រង់រាល់ថ្ងៃ—ហើយពុំគ្រាន់តែនៅថ្ងៃឈប់សម្រាប់ប៉ុណ្ណោះទេ—ពេលនោះហើយ ដែលការផ្តាច់បាបយើងចាប់ផ្ដើមមានប្រសិទ្ធភាពបន្តិចម្ដងៗ ហើយការសន្យាទ្រង់ថានឹងមានព្រះវិញ្ញាណទ្រង់គង់នៅជាមួយយើងចាប់ផ្ដើមបំពេញ ។
បើគ្មានការគោរពប្រតិបត្តិ ដែលត្រូវតែមានមកជាមួយចេតនារបស់យើងទេនោះ ប្រសិទ្ធភាពនៃការផ្ដាច់បាបនឹងសាបរលាបទៅមួយរំពេច ហើយព្រះវិញ្ញាណជាដៃគូចាប់ផ្ដើមថយចុះ ។ យើងនឹងស្ថិតក្នុងហានិភ័យ ពេលយើងគោរពទ្រង់តែបបូរមាត់ ស្របពេលចិត្តយើងទៅឆ្ងាយពីទ្រង់ ( សូមមើល នីហ្វៃទី២ ២៧:២៥ ) ។
បន្ថែមពីលើការលួងលោមដល់យើង ព្រះបន្ទូលដ៏ផ្អែមល្ហែមនៃព្រះព្រមានយើងថា ដំណើរការនៃការទទួលបានការផ្ដាច់បាបអាចត្រូវបានផ្អាកនៅពេលយើងជំពាក់ « ក្នុងអំពើអសារឥតការនៃពិភពលោក » ហើយវាអាចចាប់បន្ដបានដោយក្ដីជំនឿ បើយើងប្រែចិត្ត ហើយបន្ទាបខ្លួនដោយស្មោះនោះ ( សូមមើល គ. និង ស. ២០:៥–៦ ) ។
តើមានអំពើអសារឥតការនៃពិភពលោកណាខ្លះ ដែលអាចបង្អាក់ដំណើរការនៃការទទួលបានការផ្ដាច់បាប ហើយដែលទាក់ទងទៅនឹងការរក្សាថ្ងៃឈប់សម្រាកឲ្យបរិសុទ្ធ ?
ឧទាហរណ៍ ដូចជាការមកប្រជុំសាក្រាម៉ង់យឺតដោយពុំសមហេតុផល ដ្បិតនោះជាការមកដោយពុំបានល្បងខ្លួនឯងមើល ហើយទទួលទាននំប៉័ង ហើយ ផឹកពីពែងដោយពុំសក្ដិសម ( សូមមើល កូរិនថូសទី១ ១១:២៨)និង ជាការមកដោយពុំបានសារភាពបាប និង ទូលសុំការអត់ទោសពីព្រះសម្រាប់ខ្លួនគេជាមុនឡើយ ។
ឧទាហរណ៍ដទៃទៀត ៖ ការមិនមានគារវភាពដោយផ្ញើសារនៅលើឧបករណ៍អេឡិចត្រូនិច ការដើរចេញពីការប្រជុំបន្ទាប់ពីបានទទួលទានសាក្រាម៉ង់ និង ការធ្វើកិច្ចការនៅផ្ទះដែលពុំគួរធ្វើនៅថ្ងៃដ៏ពិសិដ្ឋនោះ ។
តើមូលហេតុអ្វីបានជាយើងដឹងពីការណ៍ទាំងនេះហើយ ជាញឹកញាប់ នៅតែបរាជ័យមិនបានរក្សាថ្ងៃឈប់សម្រាកឲ្យបរិសុទ្ធទៀត ?
ក្នុងគម្ពីរអេសាយ យើងអាចរកឃើញចម្លើយមួយថា ទោះជាទាក់ទងនឹងថ្ងៃឈប់សម្រាក ក៏យើងត្រូវតែគោរពតាមព្រះបញ្ញត្តិដទៃទៀតដែរ ៖ « បើឯងឃាត់ជើងឯង មិនឲ្យបែរចេញពីថ្ងៃឈប់សម្រាក គឺមិនឲ្យធ្វើតាមអំពើចិត្តនៅថ្ងៃបរិសុទ្ធរបស់យើង » ( អេសាយ ៥៨:១៣ ) ។
ពាក្យគន្លឹះគឺ « ធ្វើតាម… អំពើចិត្ត » ឬ និយាយម្យ៉ាងទៀតថា ធ្វើតាមព្រះឆន្ទៈរបស់ព្រះ ។ ជាញយៗ ឆន្ទៈរបស់យើង—រងឥទ្ធិពលពីក្ដីប្រាថ្នា ចំណង់ និង កិលេសនៃមនុស្សខាងសាច់ឈាម—ដែលផ្ទុយពីព្រះឆន្ទៈរបស់ព្រះ ។ ព្យាការី ព្រិកហាំ យ៉ង់ បានបង្រៀនថា « នៅពេលឆន្ទៈ កិលេស និង អារម្មណ៍ផ្សេងៗនៃបុគ្គលម្នាក់ ចុះចូលបានយ៉ាងល្អជាមួយព្រះ និង តម្រូវការរបស់ទ្រង់ បុគ្គលនោះនឹងត្រូវបានញែកឲ្យបរិសុទ្ធ ។—នេះគឺជាឆន្ទៈរបស់ខ្ញុំដែលចង់លេបដណ្ដប់នៅក្នុងព្រះឆន្ទៈរបស់ព្រះ ដែលនឹងដឹកនាំខ្ញុំទៅរកគ្រប់ការណ៍ល្អ ហើយទីបំផុតបំពាក់មកុដឲ្យខ្ញុំដោយនូវអតមភាព និង ជីវិតអស់កល្ប » (Deseret News ថ្ងៃទី ៧ ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ ១៨៥៤ ទំព័រ ១ ) ។
ព្រះបន្ទូលដ៏ផ្អែមល្ហែមនៃព្រះ អញ្ជើញយើងឲ្យប្រើព្រះចេស្ដានៃដង្វាយធួនដើម្បីអនុវត្តវាចំពោះខ្លួនយើង ហើយចុះចូលនឹងព្រះឆន្ទៈទ្រង់—មិនមែនតាមបំណងអារក្ស និង សាច់ឈាមឡើយ—ដើម្បីតាមរយៈព្រះគុណទ្រង់ នោះយើងនឹងបានសង្គ្រោះ ( សូមមើល នីហ្វៃទី២ ១០:២៤–២៥ ) ។
ព្រះបន្ទូលដ៏ផ្អែមល្ហែមនៃព្រះ ដែលយើងចែកចាយសព្វថ្ងៃនេះ បង្ហាញយើងអំពីតម្រូវការឲ្យប្រែចិត្តជានិច្ចក្នុងជីវិតយើង ដើម្បីយើងអាចទទួលបានឥទ្ធិពលនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធកាន់តែយូរអង្វែង ។
ការមានព្រះវិញ្ញាណជាដៃគូ និងធ្វើឲ្យយើងក្លាយជាមនុស្សកាន់តែប្រសើរ ។ វា « នឹងខ្សឹបប្រាប់ពីក្ដីសុខសាន្ត និង អំណរទៅក្នុងព្រលឹង [ យើង ] … វានឹងដកយកគំនិតព្យាបាទ សម្អប់ និន្ទា សេចក្ដីក្រោធ និង គំនិតអាក្រក់ទាំងអស់ចេញពីចិត្ត [ យើង ] ហើយ [ យើង ] នឹងមានបំណងធ្វើល្អ នាំឲ្យមានសុចរិតភាព ព្រមទាំងស្ថាបនានគរព្រះឡើង » ( សូមមើល ការបង្រៀន ៖ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ទំព័រ ៩៨ ) ។
ដោយមានអានុភាពនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ យើងនឹងមិនងាយអន់ចិត្តនឹងគេ ហើយក៏មិនធ្វើខុសលើអ្នកផ្សេងឡើយ ដ្បិតយើងនឹងរីករាយជាងមុន ហើយគំនិតយើងនឹងស្អាតបាតជាងមុន ។ យើងនឹងស្រឡាញ់មនុស្សទូទៅកាន់តែខ្លាំង ។ យើងនឹងមានបំណងអត់ទោស ហើយចែកចាយសុភមង្គលដល់មនុស្សជុំវិញខ្លួនច្រើនជាងមុន ។
យើងនឹងមានអំណរគុណ នៅពេលឃើញអ្នកដទៃរីកចម្រើន ហើយយើងនឹងឃើញអំពើល្អរបស់អ្នកផ្សេង ។
ខ្ញុំសង្ឃឹមថា យើងនឹងទទួលក្ដីអំណរដែលកើតឡើងពីការព្យាយាមរស់នៅដោយសុចរិត ហើយថាយើងរក្សាបានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធជាដៃគូក្នុងជីវិត ដោយការប្រែចិត្តដ៏ស្មោះ និង ជាដរាប ។ យើងនឹងក្លាយជាមនុស្សកាន់តែប្រសើរ ហើយគ្រួសារយើងនឹងមានពរ ។ ខ្ញុំសូមថ្លែងគោលការណ៍ទាំងនេះ នៅក្នុងព្រះនាមដ៏ពិសិដ្ឋនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។