Δεν ξεχνούμε σε ποιον στηριχτήκαμε
Από τον Πρεσβύτερο Άλλεν Χέυνι
Των Εβδομήκοντα
Η ελπίδα μας να ζήσουμε ξανά με τον Πατέρα εξαρτάται από την εξιλέωση του Ιησού Χριστού.
Όταν ήμουν εννέα ετών, η ασπρομάλλα 1,50 μ. γιαγιά μου από την πλευρά της μητέρας μου, ήρθε να περάσει μερικές εβδομάδες στο σπίτι μας. Ένα απόγευμα ενώ βρισκόταν εκεί, οι δύο μεγαλύτεροι αδελφοί μου και εγώ αποφασίσαμε να ανοίξουμε ένα λάκκο στο χωράφι απέναντι από τον δρόμο του σπιτιού μας. Δεν ξέρω γιατί το κάναμε αυτό. Μερικές φορές τα αγόρια σκάβουν λάκκους. Λερωθήκαμε λιγάκι, αλλά όχι τόσο ώστε να βρούμε τον μπελά μας. Τα άλλα αγόρια στη γειτονιά είδαν πόσο απλώς συναρπαστικό ήταν το σκάψιμο του λάκκου και ήρθαν να βοηθήσουν. Μετά όλοι μαζί λερωθήκαμε ακόμη περισσότερο. Το έδαφος ήταν σκληρό, οπότε τραβήξαμε το λάστιχο του κήπου και ρίξαμε λίγο νερό στον πάτο του λάκκου για να μαλακώσουμε το χώμα. Έπεσαν λάσπες πάνω μας καθώς σκάβαμε, αλλά ο λάκκος γινόταν όλο και βαθύτερος.
Κάποιος από την ομάδα μας αποφάσισε πως θα έπρεπε να κάνουμε τον λάκκο πισίνα, κι έτσι τον γεμίσαμε μέχρι επάνω με νερό. Εφόσον ήμουν ο μικρότερος και ο πιο κατάλληλος, με έπεισαν να πηδήξω μέσα για να τον δοκιμάσω. Τώρα ήμουν πραγματικά βρόμικος. Δεν ξεκίνησα με την πρόθεση να καλυφθώ με λάσπη, αλλά έτσι κατέληξα.
Όταν άρχισε να κάνει κρύο, διέσχισα τον δρόμο, σκοπεύοντας να μπω μέσα στο σπίτι μου. Η γιαγιά μου με συνάντησε στην μπροστινή πόρτα και αρνήθηκε να με αφήσει να μπω μέσα. Μου είπε ότι αν με άφηνε να μπω μέσα, θα γέμιζα λάσπες το σπίτι που μόλις είχε καθαρίσει. Έτσι έκανα αυτό που ο οποιοσδήποτε εννιάχρονος θα έκανε κάτω από τις συνθήκες αυτές και έτρεξα προς την πίσω πόρτα, αλλά ήταν γρηγορότερη από ό,τι νόμιζα. Θύμωσα πολύ, στύλωσα τα πόδια μου και απαίτησα να μπω μέσα στο σπίτι, αλλά η πόρτα παρέμεινε κλειστή.
Ήμουν βρεγμένος, λασπωμένος, κρύωνα και με την παιδική μου φαντασία πίστεψα ότι θα μπορούσα να πεθάνω στην ίδια μου την πίσω αυλή. Τελικά, την ρώτησα τι έπρεπε να κάνω για να μπω μέσα στο σπίτι. Πριν το καταλάβω, βρέθηκα να στέκομαι στην πίσω αυλή καθώς η γιαγιά μου με κατάβρεχε με το λάστιχο. Μετά από αυτό που μου φάνηκε σαν αιωνιότητα, η γιαγιά μου δήλωσε πως είμαι καθαρός και με άφησε να μπω μέσα στο σπίτι. Ήταν ζεστά στο σπίτι και μπόρεσα να φορέσω στεγνά, καθαρά ρούχα.
Με αυτού του είδους τη βγαλμένη μέσα από τη ζωή παραβολή κατά νου, παρακαλώ αναλογιστείτε τα ακόλουθα λόγια του Ιησού Χριστού: «Και τίποτα ακάθαρτο δεν μπορεί να εισέλθει στο βασίλειό του. Επομένως, τίποτα δεν εισέρχεται στην ανάπαυσή του παρά μόνον εκείνοι που έχουν πλύνει τα ενδύματά τους στο αίμα μου, χάρη της πίστης τους, και της μετάνοιας από όλες τις αμαρτίες τους, και της μεγαλοπιστίας τους μέχρι τέλους»1.
Ήταν δυσάρεστο και άβολο να στέκομαι έξω από το σπίτι μου και να με καταβρέχει η γιαγιά μου. Θα είναι αιώνια τραγικό εάν στερηθούμε της ευκαιρίας να επιστρέψουμε και να είμαστε μαζί με τον Πατέρα μας στους Ουρανούς, εξαιτίας της επιλογής μας να παραμείνουμε μέσα ή να λερωθούμε από ένα λασπωμένο λάκκο αμαρτίας. Δεν πρέπει να τρέφουμε αυταπάτες σχετικά με το τι απαιτείται για να επιστρέψουμε και να παραμείνουμε στην παρουσία του Πατέρα μας στους Ουρανούς. Πρέπει να είμαστε καθαροί.
Πριν έρθουμε σε αυτή τη γη, συμμετείχαμε ως υιοί-πνεύματα και κόρες-πνεύματα του Θεού σε ένα μεγάλο συμβούλιο2. Όλοι μας δώσαμε προσοχή και κανένας μας δεν αποκοιμήθηκε. Σε εκείνο το συμβούλιο, ο Πατέρας μας στους Ουρανούς παρουσίασε ένα σχέδιο. Ήξερε ότι θα διαπράτταμε αμαρτίες, διότι το σχέδιο διαφύλαττε την ελεύθερη βούλησή μας και απαιτούσε να μάθουμε από τη δική μας εμπειρία και όχι μόνο από τη δική Του. Ήξερε επίσης πως η αμαρτία θα μας καθιστούσε ακάθαρτους και ανίκανους να επιστρέψουμε στην παρουσία Του, γιατί εκεί που Αυτός κατοικεί είναι ακόμα καθαρότερα από το σπίτι που καθάρισε η γιαγιά μου.
Επειδή ο Πατέρας μας στους Ουρανούς μας αγαπά και έχει σαν σκοπό του «να πραγματοποιή[σει] την αθανασία και αιώνια ζωή του ανθρώπου»3 το σχέδιό Του περιελάμβανε τον ρόλο του Σωτήρα -- κάποιου που θα μπορούσε να μας βοηθήσει να γίνουμε καθαροί, ανεξάρτητα από το πόσο ακάθαρτοι έχουμε γίνει. Όταν ο Πατέρας μας στους Ουρανούς ανακοίνωσε την ανάγκη για έναν Σωτήρα, πιστεύω ότι όλοι μας γυρίσαμε και κοιτάξαμε τον Ιησού Χριστό, τον Πρωτότοκο στο Πνεύμα, Αυτόν που είχε προοδεύσει μέχρι του σημείου να γίνει σαν τον Πατέρα4. Πιστεύω ότι όλοι μας ξέραμε πως έπρεπε να είναι Αυτός, πως κανείς άλλος από εμάς δεν θα μπορούσε να το κάνει, αλλά πως Αυτός θα μπορούσε και θα ήθελε.
Στον κήπο της Γεθσημανή και επάνω στον σταυρό στον Γολγοθά, ο Ιησούς Χριστός υπέφερε κατά το σώμα και κατά το πνεύμα, έτρεμε από τον πόνο, αιμορραγούσε από κάθε πόρο, εκλιπαρούσε τον Πατέρα Του να απομακρύνει από Αυτόν το πικρό ποτήρι5, και όμως ακόμα και τότε εκτέλεσε το έργο Του6. Γιατί το έκανε αυτό; Με τα λόγια Του, θέλησε να δοξάσει τον Πατέρα Του και να ολοκληρώσει τις «προετοιμασίες Του προς τα τέκνα των ανθρώπων»7. Ήθελε να τηρήσει τη διαθήκη Του και να κάνει δυνατή την επιστροφή μας στο σπίτι. Τι ζητά από εμάς να κάνουμε σε αντάλλαγμα; Απλώς κάνει έκκληση προς εμάς να εξομολογηθούμε τις αμαρτίες μας και να μετανοήσουμε, έτσι ώστε να μην χρειαστεί να υποφέρουμε όπως Εκείνος8. Μας προσκαλεί να γίνουμε καθαροί, ώστε να μη μείνουμε έξω από το σπίτι του Πατέρα μας στους Ουρανούς.
Αν και είναι προτιμότερη η αποφυγή της αμαρτίας σε αυτήν τη ζωή, όσον αφορά στην αποτελεσματικότητα της Εξιλέωσης του Ιησού Χριστού, δεν έχει σημασία τι είδους αμαρτίες έχουμε διαπράξει ή πόσο βαθιά έχουμε βυθιστεί σε αυτό που παρομοιάσαμε με λάκκο. Δεν έχει σημασία ότι ντρεπόμαστε ή νιώθουμε αμηχανία εξαιτίας των αμαρτιών που, όπως είπε ο προφήτης Νεφί «τόσο εύκολα [μας] ελκύουν»9. Δεν έχει σημασία ότι κάποτε ανταλλάξαμε τα πρωτοτόκια μας για ένα πινάκιο φακής10.
Αυτό που πράγματι έχει σημασία είναι ότι ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού, υπέφερε «πόνους και βάσανα και πειρασμούς κάθε είδους» ώστε να «μάθει σύμφωνα με τη σάρκα πώς να περιθάλπει το λαό του»11. Αυτό που πράγματι έχει σημασία είναι ότι ήταν πρόθυμος να καταδεχτεί12, να έρθει σε αυτήν τη γη και να κατέβει «υπό τα πάντα»13 και να υποφέρει τις «πιο ισχυρές αντινομίες που θα μπορούσε άνθρωπος»14. Αυτό που πράγματι έχει σημασία είναι ότι ο Χριστός συνηγορεί για εμάς ενώπιον του Πατέρα, λέγοντας: Πατέρα, ιδές τα πάθη και το θάνατο αυτού που δεν αμάρτησε, που μ’ αυτόν είσαι ευχαριστημένος… γι’ αυτό, Πατέρα, λυπήσου αυτούς τους αδελφούς μου που πιστεύουν στο όνομά μου, ώστε να έλθουν κοντά μου και να έχουν ζωή αιώνια»15. Αυτό είναι που πράγματι έχει σημασία και που θα πρέπει να δίνει σε όλους μας νέα ελπίδα και αποφασιστικότητα να προσπαθήσουμε άλλη μία φορά, γιατί Αυτός δεν μας έχει ξεχάσει16.
Δίνω μαρτυρία ότι ο Σωτήρας δεν θα μας γυρίσει ποτέ την πλάτη, όταν ταπεινά Τον αναζητούμε για να μετανοήσουμε· δεν θα θεωρήσει ότι είμαστε χαμένη υπόθεση· δεν θα πει ποτέ: «Ω όχι, όχι πάλι εσύ», δεν θα μας απορρίψει εξαιτίας της αποτυχίας να κατανοήσουμε πόσο δύσκολο είναι να αποφύγουμε την αμαρτία. Τα καταλαβαίνει όλα αυτά πλήρως, συμπεριλαμβανομένης της αίσθησης της λύπης, ντροπής και απογοήτευσης που είναι αναπόφευκτη συνέπεια της αμαρτίας.
Η μετάνοια είναι πραγματική και έχει αποτέλεσμα. Δεν είναι πλασματική εμπειρία ή προϊόν «ενός φρενιασμένου μυαλού»17. Έχει τη δύναμη να απομακρύνει τα βάρη και να τα αντικαθιστά με ελπίδα. Μπορεί να οδηγήσει σε ριζική αλλαγή στην καρδιά, που έχει σαν συνέπεια να μην έχουμε «πια τάση να κάνουμε τίποτα πονηρό, αλλά να κάνουμε το καλό συνεχώς»18. Η μετάνοια από αναγκαιότητα δεν είναι εύκολη. Τα πράγματα με αιώνια σημασία σπανίως είναι. Αλλά το αποτέλεσμα αξίζει τον κόπο. Όπως έδωσε μαρτυρία ο Πρόεδρος Μπόυντ Πάκερ στην τελευταία του ομιλία προς τους Εβδομήκοντα της Εκκλησίας: «Η σκέψη είναι η εξής: …Η Εξιλέωση δεν αφήνει ίχνη, ούτε σημάδια. Ό,τι φτειάχει, έχει φτειαχτεί… Η Εξιλέωση δεν αφήνει ίχνη τούτε σημάδια. Απλώς θεραπεύει, και ό,τι θεραπεύει παραμένει θεραπευμένο»19.
Και έτσι η ελπίδα μας να ζήσουμε ξανά με τον Πατέρα εξαρτάται από την Εξιλέωση του Ιησού Χριστού, από την προθυμία ενός αναμάρτητου Όντος να πάρει επάνω Του, παρά το γεγονός ότι η δικαιοσύνη δεν είχε απαιτήσεις επάνω Του, το συλλογικό βάρος των παραβάσεων όλης της ανθρωπότητας, συμπεριλαμβανομένων εκείνων των αμαρτιών που κάποιοι γιοι και κόρες του Θεού επέλεξαν να υποφέρουν από μόνοι τους, χωρίς να είναι απαραίτητο.
Ως μέλη της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών, αποδίδουμε μεγαλύτερη δύναμη στην Εξιλέωση του Σωτήρα από τους πλείστους άλλους ανθρώπους, διότι γνωρίζουμε ότι αν συνάπτουμε διαθήκες, μετανοούμε συνεχώς, και υπομένουμε έως το τέλος, θα μας καταστήσει συγκληρονόμους Του20 και θα λάβουμε όπως Αυτός, όλα όσα ο Πατέρας έχει21. Αυτή είναι μία παγκόσμια συγκλονιστική διδαχή, κι όμως είναι αληθινή. Η Εξιλέωση του Ιησού Χριστού κάνει την πρόσκληση του Σωτήρα «να είστε, λοιπόν, εσείς τέλειοι, όπως ο Πατέρας σας, που είναι στους ουρανούς, είναι τέλειος»22 εντελώς δυνατή, παρά απογοητευτικά απρόσιτη.
Οι γραφές διδάσκουν ότι κάθε άτομο πρέπει «να κριθεί σύμφωνα με την άγια κρίση του Θεού»23. Εκείνη την ημέρα δεν θα υπάρχει ευκαιρία να κρυφτούμε ανάμεσα σε μία μεγαλύτερη ομάδα ή να υποδείξουμε άλλους, ως δικαιολογία, για τη δική μας ακαθαρσία. Με ευγνωμοσύνη, οι γραφές επίσης διδάσκουν ότι ο Ιησούς Χριστός, Αυτός που υπέφερε για τις αμαρτίες μας, που είναι ο Συνήγορός μας ενώπιον του Πατέρα, που μας αποκαλεί φίλους Του, που μας αγαπά έως το τέλος, Αυτός τελικά θα είναι ο δικαστής μας. Μία από τις ευλογίες της Εξιλέωσης του Ιησού Χριστού που συχνά παραβλέπουμε, είναι ότι «ο Πατέρας… στον Υιό έδωσε όλη την κρίση»24.
Αδελφοί και αδελφές, εάν αισθάνεστε αποθαρρυμένοι ή διερωτάσθε αν θα μπορέσετε ποτέ να βγείτε από αυτόν τον πνευματικό λάκκο που έχετε σκάψει, παρακαλώ θυμηθείτε αυτόν που στέκεται «ανάμεσα [σε εμάς] και τη δικαιοσύνη», αυτόν που είναι «γεμάτος συμπόνια προς τα τέκνα των ανθρώπων» και αυτόν που πήρε πάνω Του την ανομία και τις παραβάσεις μας και «ικανοποίησε τις απαιτήσεις της δικαιοσύνης»25. Με άλλα λόγια, όπως έκανε ο Νεφί στη δική του στιγμή αμφιβολίας, απλώς θυμηθείτε «σε ποιον στηριχτήκατε»26 σε Αυτόν τον Ιησού Χριστό, και μετά μετανοήστε και νιώσετε ακόμη μία φορά «την απόλυτη λαμπρή ελπίδα»27. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.