Σχετικά με το να είμαστε γνήσιοι
Από τον Πρόεδρο Ντίτερ Ούχτντορφ
Δεύτερο Σύμβουλο στην Πρώτη Προεδρία
Προσεύχομαι ώστε να αντισταθούμε στον πειρασμό να δώσουμε προσοχή στον εαυτό μας και, αντ’ αυτού, να πασχίσουμε για μία κατά πολύ μεγαλύτερη τιμή: να γίνουμε ταπεινοί, γνήσιοι μαθητές του Ιησού Χριστού.
Στα τέλη του 18ου αιώνα, η Μεγάλη Αικατερίνη της Ρωσίας ανακοίνωσε ότι θα περιηγείτο το νότιο τμήμα της αυτοκρατορίας της, συνοδευόμενη από διαφόρους ξένους πρεσβευτές. Ο κυβερνήτης της περιοχής, Γκριγκόρυ Ποτέμκιν, ήθελε απεγνωσμένα να εντυπωσιάσει αυτούς τους επισκέπτες. Κι έτσι κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια για να τονίσει τα επιτεύγματα της χώρας.
Για μέρος του ταξιδιού, η Αικατερίνη αρμένισε το Δνείπερο ποταμό, δείχνοντας με υπερηφάνεια στους πρεσβευτές τους ακμάζοντες οικισμούς κατά μήκος της ακτής γεμάτους με εργατικούς και ευτυχισμένους κατοίκους. Υπήρχε μόνον ένα πρόβλημα: Ήταν όλα για θέαμα. Λέγεται ότι ο Ποτέμκιν είχε συλλέξει ψεύτικα καταστήματα και σπίτια που είχαν δημιουργηθεί από λεπτές σανίδες. Είχε μάλιστα τοποθετήσει χωρικούς που έδειχναν πολυάσχολοι για να δημιουργήσουν την εντύπωση μίας ακμάζουσας οικονομίας. Μόλις εξαφανίσθηκε η ομάδα των ατόμων εκεί όπου έστριβε ο ποταμός, οι άνδρες του Ποτέμκιν μάζεψαν το ψεύτικο χωριό και το πήγαν εσπευσμένα προς την κατεύθυνση του ποταμού σε προετοιμασία για το επόμενο πέρασμα της Αικατερίνης.
Μολονότι σύγχρονοι ιστορικοί έχουν αμφισβητήσει την αλήθεια αυτής της ιστορίας, ο όρος «χωριό Ποτέμκιν» έχει εισέλθει στο λεξιλόγιο του κόσμου. Τώρα αναφέρεται σε οποιαδήποτε προσπάθεια να κάνουμε τους άλλους να πιστέψουν ότι είμαστε καλύτεροι απ’ ό,τι είμαστε πραγματικά.
Έχουμε καλές προθέσεις;
Είναι μέρος της ανθρώπινης φύσεως να θέλουμε να φαινόμαστε πιο καλά απ’ όλους. Γι’ αυτό τόσοι πολλοί από εμάς εργάζονται τόσο σκληρά για το εξωτερικό μέρος του σπιτιού μας και γι’ αυτό οι νεαροί αδελφοί μας της Ααρωνικής Ιεροσύνης φροντίζουν ώστε να είναι στην τρίχα, σε περίπτωση που θα συναντήσουν το ξεχωριστό άτομο. Δεν υπάρχει τίποτε κακό στο να γυαλίζουμε τα παπούτσια μας, να μυρίζουμε ωραία ή ακόμη και να κρύβουμε τα άπλυτα πιάτα προτού φθάσουν οι οικογενειακοί διδάσκαλοι. Ωστόσο, όταν φθάνει στα άκρα, αυτή η επιθυμία να εντυπωσιάσουμε μπορεί να μετατραπεί από χρήσιμη σε απατηλή.
Οι προφήτες του Κυρίου πάντοτε ύψωναν φωνή προειδοποίησης για εκείνους που «πλησιάζ[ουν] [τον Κύριο] με το στόμα του[ς], και [Τον] τιμά[νε] με τα χείλη του[ς], αλλ’ η καρδιά του[ς] απέχει μακριά από [Εκείνον]»1.
Ο Σωτήρας είχε κατανόηση και συμπόνια για τους αμαρτωλούς των οποίων η καρδιά ήταν ταπεινή και ειλικρινής. Όμως λάμβανε μέτρα με ενάρετο θυμό ενάντια στους υποκριτές σαν τους γραμματείς, τους Φαρισαίους και τους Σαδδουκαίους -- όσοι προσπαθούσαν να φαίνονται ενάρετοι προκειμένου να κερδίσουν τον έπαινο, την επιρροή και τον πλούτο του κόσμου και ταυτοχρόνως να καταπιέζουν τον λαό που θα έπρεπε να ευλογούν. Ο Σωτήρας τούς συνέκρινε με «ασβεστωμένους τάφους, που απέξω μεν φαίνονται ωραίοι, από μέσα όμως είναι γεμάτοι από νεκρά κόκαλα, και από κάθε ακαθαρσία»2.
Στην εποχή μας, ο Κύριος έχει ομοίως δυνατές λέξεις για φέροντες την ιεροσύνη που προσπαθούν να «καλύψου[ν] τις αμαρτίες [τους] ή να ικανοποιήσου[ν] την περηφάνιά [τους], [ή] τη μάταιη φιλοδοξία [τους]». Όταν το κάνουν αυτό, είπε: «οι ουρανοί αποσύρονται, το Πνεύμα του Κυρίου θλίβεται, και όταν αποσυρθεί, Αμήν στην ιεροσύνη δηλαδή την εξουσία αυτού του ανθρώπου»3.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί ενίοτε προσπαθούμε να φαινόμαστε ενεργοί, ακμάζοντες και αφοσιωμένοι προς τα έξω, όταν από μέσα --όπως είπε ο Αποκαλυπτής για τους Εφεσίους -- «[αφήσαμε] την πρώτη μας αγάπη»;4
Σε ορισμένες περιπτώσεις, ίσως απλώς έχουμε χάσει την εστίασή μας στην ουσία του Ευαγγελίου, παρανοώντας τη «μορφή της ευσέβειας» αντί για τη «δύναμη αυτής»5. Αυτό είναι ιδιαιτέρως επικίνδυνο, όταν κατευθύνουμε τις εξωτερικές εκφράσεις μας της ιδιότητας του μαθητή για να εντυπωσιάσουμε άλλους για προσωπικό κέρδος ή επιρροή. Τότε βρισκόμαστε σε κίνδυνο να γίνουμε σαν τους Φαρισαίους και είναι καιρός να εξετάσουμε την καρδιά μας, για να κάνουμε άμεσες διορθώσεις στην πορεία μας.
Προγράμματα Ποτέμκιν
Αυτός ο πειρασμός να φαινόμαστε καλύτεροι απ’ ό,τι είμαστε, βρίσκεται όχι μόνον στην προσωπική μας ζωή αλλά στις αναθέσεις της Εκκλησίας επίσης.
Παραδείγματος χάριν, γνωρίζω για έναν πάσσαλο όπου οι ηγέτες θέτουν ορισμένους φιλόδοξους στόχους για το έτος. Αν και όλοι οι στόχοι φαίνονταν αξιόλογοι, εστιάζονταν είτε σε υψηλόφρονες και εντυπωσιακές δηλώσεις είτε σε αριθμούς και ποσοστά.
Αφού συζητήθηκαν και συμφωνήθηκαν αυτοί οι στόχοι, κάτι άρχισε να προβληματίζει τον πρόεδρο πασσάλου. Σκέφθηκε τα μέλη του πασσάλου του -- σαν τη νεαρή μητέρα με μικρά παιδιά που έμεινε χήρα προσφάτως. Σκέφθηκε τα μέλη που αγωνίζονταν με αμφιβολίες ή μοναξιά ή με σοβαρές καταστάσεις υγείας και καθόλου περίθαλψη. Σκέφθηκε τα μέλη που αντιμετώπιζαν κατεστραμμένους γάμους, εθισμούς, ανεργία και νοητική ασθένεια. Και όσο περισσότερο τα σκεπτόταν, τόσο περισσότερο έκανε στον εαυτό του την ερώτηση που σε κάνει να νιώθεις ταπεινοφροσύνη: θα κάνουν κάτι το διαφορετικό οι νέοι στόχοι μας στη ζωή αυτών των μελών;
Άρχισε να αναρωτιέται πώς θα μπορούσαν να είναι διαφορετικοί οι στόχοι του πασσάλου τους, αν είχαν αρχικώς ρωτήσει: «Ποια είναι η διακονία μας;»
Επομένως, αυτός ο πρόεδρος πασσάλου πήγε ξανά στους συμβούλους του και μαζί άλλαξαν την εστίασή τους. Αποφάσισαν ότι δεν θα επέτρεπαν «[σ]τους πεινασμένους… αυτούς που βρίσκονται σε ανάγκη… τους γυμνούς… τους αρρώστους και τους βασανισμένους να [τους] προσπερνάνε, και ούτε καν να τους προσέχ[ουν]»6.
Έθεσαν νέους στόχους, αναγνωρίζοντας ότι η επιτυχία με τους νέους αυτούς στόχους δεν θα μπορούσε να μετρηθεί, τουλάχιστον από τον άνθρωπο -- γιατί πώς μετρά κάποιος την προσωπική μαρτυρία, την αγάπη για τον Θεό ή τη συμπόνια για τους άλλους;
Όμως ήξεραν επίσης ότι «πολλά από τα πράγματα που μπορείς να μετρήσεις, δεν μετρούν. Πολλά από τα πράγματα που δεν μπορείς να μετρήσεις, μετρούν πραγματικά»7.
Αναρωτιέμαι αν οι οργανωτικοί και οι προσωπικοί μας στόχοι είναι ενίοτε το σύγχρονο αντίστοιχο του χωριού Ποτέμκιν. Φαίνονται εντυπωσιακοί από απόσταση, αλλά αποτυγχάνουν να καταπιαστούν με τις αληθινές ανάγκες των αγαπημένων συνανθρώπων μας;
Αγαπητοί μου φίλοι και έτεροι φέροντες την ιεροσύνη, αν ο Ιησούς Χριστός επρόκειτο να καθίσει μαζί μας και να ζητήσει απολογισμό της επιστασίας μας, δεν είμαι βέβαιος ότι θα εστίαζε πολύ σε προγράμματα και στατιστικές. Αυτό που θα ήθελε να μάθει ο Σωτήρας είναι η κατάσταση της καρδιάς μας. Θα ήθελε να μάθει πώς αγαπούμε και εκτελούμε διακονία σε όσους είναι υπό τη φροντίδα μας, πώς δείχνουμε την αγάπη μας στη σύζυγο και την οικογένειά μας και πώς ελαφρύνουμε το καθημερινό τους φορτίο. Και ο Σωτήρας θα ήθελε να ξέρει πώς εσείς και εγώ πλησιάζουμε Εκείνον και τον Επουράνιο Πατέρα μας.
Γιατί είμαστε εδώ;
Μπορεί να έχει ευεργετικά αποτελέσματα να ερευνήσουμε την ίδια μας την καρδιά. Παραδείγματος χάριν, θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε, γιατί υπηρετούμε στην Εκκλησία του Ιησού Χριστού;
Θα μπορούσαμε ακόμη να ρωτήσουμε, γιατί είμαστε εδώ σε αυτήν τη συγκέντρωση σήμερα;
Υποθέτω ότι αν έπρεπε να απαντήσω σε αυτήν την ερώτηση σε επιφανειακό επίπεδο, θα μπορούσα να πω ότι είμαι εδώ, επειδή ο Πρόεδρος Μόνσον μού ανέθεσε να μιλήσω.
Έτσι, δεν είχα πραγματικά άλλη επιλογή.
Εκτός αυτού, η σύζυγός μου, την οποία αγαπώ πάρα πολύ, αναμένει από εμένα να παρευρεθώ. Και πώς μπορώ να της πω όχι;
Όμως όλοι γνωρίζουμε ότι υπάρχουν καλύτεροι λόγοι που παρευρισκόμαστε στις συγκεντρώσεις μας και ζούμε τη ζωή μας ως αφοσιωμένοι μαθητές του Ιησού Χριστού.
Είμαι εδώ, επειδή επιθυμώ με όλη μου την καρδιά να ακολουθήσω τον Διδάσκαλό μου, τον Ιησού Χριστό. Λαχταρώ να κάνω όλα όσα μου ζητεί σε αυτόν τον μεγάλο σκοπό. Επιθυμώ να οικοδομηθώ πνευματικώς από το Άγιο Πνεύμα και να ακούσω τη φωνή του Θεού καθώς μιλά μέσω των χειροτονημένων υπηρετών Του. Είμαι εδώ για να γίνω καλύτερος άνθρωπος, να ανυψωθώ από τα εμπνευσμένα παραδείγματα των αδελφών μου εν Χριστώ και να μάθω πώς να εκτελώ διακονία πιο αποτελεσματικά σε όσους έχουν ανάγκη.
Εν συντομία, είμαι εδώ επειδή αγαπώ τον Επουράνιο Πατέρα μου και τον Υιό Του, Ιησού Χριστό.
Είμαι βέβαιος ότι αυτός είναι και ο δικός σας λόγος. Γι’ αυτό είμαστε πρόθυμοι να κάνουμε θυσίες και όχι απλώς δηλώσεις ότι ακολουθούμε τον Σωτήρα. Γι’ αυτό φέρουμε με τιμή την αγία ιεροσύνη Του.
Από τη σπίθα στην πυρά
Είτε ακμάζει η μαρτυρία σας και είναι υγιής είτε η δραστηριότητά σας στην Εκκλησία μοιάζει περισσότερο με ένα χωριό Ποτέμκιν, τα καλά νέα είναι ότι μπορείτε να οικοδομήσετε σε οποιοδήποτε δυνατό σημείο έχετε. Εδώ στην Εκκλησία του Ιησού Χριστού μπορείτε να ωριμάσετε πνευματικώς και να πλησιάσετε τον Σωτήρα, εφαρμόζοντας αρχές του Ευαγγελίου μέρα με τη μέρα.
Με υπομονή και επιμονή, ακόμη και η μικρότερη ενέργεια της ιδιότητας του μαθητή ή ο μικρότερος κόκκος πίστης μπορεί να γίνει μία κορωμένη πυρά μίας αφιερωμένης ζωής. Στην πραγματικότητα, έτσι αρχίζουν οι περισσότερες πυρές -- σαν μια απλή σπίθα.
Επομένως, αν νιώθετε μικροί και αδύναμοι, παρακαλώ, απλώς ελάτε στον Χριστό, ο οποίος κάνει τα αδύναμα δυνατά8. Οι πιο αδύναμοι ανάμεσά μας, μέσω της χάρης του Θεού, μπορούν να γίνουν πνευματικώς δυνατοί, επειδή ο Θεός «δεν είναι προσωπολήπτης»9. Είναι ο «ο πιστός Θεός, που φυλάττει τη διαθήκη και το έλεος σ’ εκείνους που τον αγαπούν και τηρούν τις εντολές του»10.
Είναι πεποίθησή μου ότι αν ο Θεός μπορεί να προσεγγίσει και να στηρίξει έναν φτωχό πρόσφυγα από μία ταπεινή οικογένεια, σε μία ρημαγμένη από τον πόλεμο χώρα, μισό κόσμο μακριά από την έδρα της Εκκλησίας, τότε μπορεί να προσεγγίσει και εσάς.
Αγαπημένοι μου αδελφοί εν Χριστώ, τον Θεό της Δημιουργίας, ο οποίος ενεφύσησε ζωή στο σύμπαν, έχει ασφαλώς τη δύναμη να εμφυσήσει ζωή σε εσάς. Ασφαλώς μπορεί να σας κάνει το γνήσιο, πνευματικό ον φωτός και αλήθειας που επιθυμείτε να γίνετε.
Οι υποσχέσεις του Θεού είναι βέβαιες και αναμφίβολες. Μπορούμε να συγχωρηθούμε για τις αμαρτίες μας και να καθαρισθούμε από κάθε ανοσιότητα11. Και αν εξακολουθήσουμε να ασπαζόμαστε και να ζούμε αληθινές αρχές στις προσωπικές μας συνθήκες και στην οικογένειά μας, θα φθάσουμε εντέλει σε ένα σημείο όπου «δεν θα πεινάσου[με] πλέον ούτε θα διψάσου[με]. …Επειδή, το Αρνίο, που είναι ανάμεσα στον θρόνο, θα [μας] ποιμάνει, και θα [μας] οδηγήσει σε ζωντανές πηγές νερών· και ο Θεός θα εξαλείψει κάθε δάκρυ από τα μάτια [μας]»12.
Η Εκκλησία είναι ένα μέρος θεραπείας, όχι κρυψώνα
Όμως αυτό δεν μπορεί να συμβεί, αν κρυβόμαστε πίσω από ψευδείς προσωπικές, θρησκευτικές ή οργανωτικές επιφάσεις. Μία τέτοια ψεύτικη ιδιότητα του μαθητή δεν μας αποτρέπει μόνο από το να δούμε τον εαυτό μας όπως πραγματικά είναι, αλλά μας εμποδίζει επίσης από το να αλλάξουμε αληθινά μέσω του θαύματος της εξιλεώσεως του Σωτήρος.
Η Εκκλησία δεν είναι μία αίθουσα εκθέσεως αυτοκινήτου -- ένα μέρος να θέσουμε τον εαυτό μας σε έκθεση, ούτως ώστε οι άλλοι να μπορούν να θαυμάζουν την πνευματικότητα, την ικανότητα ή την ευημερία μας. Είναι περισσότερο σαν ένα σέρβις, όπου αυτοκίνητα που χρειάζονται επιδιόρθωση έρχονται για συντήρηση και αποκατάσταση.
Και δεν χρειαζόμαστε, όλοι μας, επιδιόρθωση, συντήρηση και αποκατάσταση;
Ερχόμαστε στην εκκλησία όχι για να κρύψουμε τα προβλήματά μας, αλλά για να τα θεραπεύσουμε.
Και ως φέροντες την ιεροσύνη, έχουμε μία επιπρόσθετη ευθύνη -- να «ποιμάν[ουμε] το ποίμνιο του Θεού… όχι αναγκαστικά, αλλ’ εκούσια· ούτε με αισχροκέρδεια, αλλά πρόθυμα· ούτε ως κατακυριεύοντας την κληρονομία του Θεού, αλλά [γενόμενοι] τύποι του ποιμνίου»13.
Θυμηθείτε, αδελφοί «ο Θεός στους υπερήφανους αντιτάσσεται, στους ταπεινούς όμως δίνει χάρη»14.
Ο μεγαλύτερος, ο ικανότερος, ο πιο επιτυχημένος άνθρωπος που περπάτησε ποτέ επάνω στη γη αυτή ήταν επίσης ο πιο ταπεινός. Εκτέλεσε κάποια από την πιο εντυπωσιακή υπηρεσία Του σε ιδιωτικές στιγμές, με μόνον λίγους παρατηρητές, από τους οποίους ζήτησε να «μην πουν σε κανέναν» τι είχε κάνει15. Όταν κάποιος Τον απεκάλεσε «καλό», ανακατηύθυνε γρήγορα τη φιλοφρόνηση, εμμένοντας ότι μόνος ο Θεός είναι πράγματι καλός16. Ξεκάθαρα ο έπαινος του κόσμου δεν σήμαινε τίποτε για Εκείνον· μοναδικός σκοπός Του ήταν να υπηρετεί τον Πατέρα Του και να «κάν[ει] πάντοτε τα αρεστά σ’ αυτόν»17. Θα κάναμε καλά να ακολουθούμε το παράδειγμα του Διδασκάλου μας.
Είθε να αγαπούμε όπως αγαπούσε Εκείνος
Αδελφοί, αυτή είναι η ανώτερη και ιερή κλήση μας -- να είμαστε αντιπρόσωποι του Ιησού Χριστού, να αγαπούμε όπως αγαπούσε Εκείνος, να υπηρετούμε όπως υπηρετούσε Εκείνος, να «ενισχύ[ουμε] τα χέρια που κρέμονται κάτω, και να στερεών[ουμε] τα γόνατα που έχουν παραλύσει»18 να «κοιτο[ύμε] τους φτωχούς και αυτούς που έχουν ανάγκη»19 και να φροντίζουμε τις χήρες και τα ορφανά20.
Προσεύχομαι, αδελφοί, καθώς υπηρετούμε στην οικογένεια, στην απαρτία, στους τομείς, στους πασσάλους, στις κοινότητες και στα έθνη μας, να αντισταθούμε στον πειρασμό να δώσουμε προσοχή στον εαυτό μας και, αντ’ αυτού, να πασχίσουμε για μία κατά πολύ μεγαλύτερη τιμή: να γίνουμε ταπεινοί, γνήσιοι μαθητές του Κυρίου και Σωτήρος μας, Ιησού Χριστού. Καθώς το κάνουμε αυτό, θα βρεθούμε να βαδίζουμε στο μονοπάτι που οδηγεί στον καλύτερο, στον πιο γνήσιο και πιο ευγενή εαυτό μας. Καταθέτω μαρτυρία γι’ αυτό, στο όνομα του Διδασκάλου μας, Ιησού Χριστού, αμήν.