ជូនចំពោះចៅៗរបស់ខ្ញុំ
ដោយ ប្រធាន ហិនរី ប៊ី អាវរិង
ទីប្រឹក្សាទីមួយនៃគណៈប្រធានទីមួយ
មានបញ្ញត្តិសំខាន់មួយដែលជួយយើងទប់ទល់ ទុក្ខលំបាកដែលជួយយើងបង្កើតគ្រួសារ ដ៏មានសុភមង្គលមួយ ។
ឆ្នាំនេះចៅដំបូងពីរនាក់យើងនឹងរៀបការ ។ អំឡុងពេលប៉ុន្មានឆ្នាំតទៅមុខ មានបងប្អូនប្រុសស្រីជីដូន មួយរបស់គេប្រមាណ 10 នាក់ នឹងទៅដល់ចំណុចនៃជីវិត ដែលពួកគេនឹងអាចបង្កើតជាក្រុមគ្រួសារ ពួកគេផ្ទាល់ដែរ ។
ទិដ្ឋភាពរុងរឿងនោះ បង្កើតជាការសញ្ជឹងគិតយ៉ាងជ្រៅក្នុងដួងចិត្ត នៅពេលគេបានសុំ ដំបូន្មានពីខ្ញុំ ។ ជាពិសេសនៅពេលពួកគេសួរសំណួរថា «តើជម្រើសណាខ្លះ ដែលខ្ញុំអាចធ្វើ ដែលនឹងនាំខ្ញុំទៅកាន់សុភមង្គលនោះ ? » ហើយម៉្យាងទៀត, « តើជម្រើសណាខ្លះ ដែលនឹងនាំខ្ញុំទៅកាន់អភមង្គល ? »
ព្រះវរបិតាសួគ៌បានបង្កើតយើងម្នាក់ៗមកដោយមានលក្ខណៈពិសេស ។ គ្មានយើងពីរនាក់ណា ដែលមានបទពិសោធន៍ដូចគ្នាបេះបិទឡើយ ។ គ្មានគ្រួសារពីរណា ដូចគ្នាដែរ ។ ដូច្នេះហើយសូមកុំភ្ញាក់ផ្អើលថា តើវាពិតជាពិបាកយ៉ាងណាចំពោះការផ្តល់ដំបូន្មាន អំពីការជ្រើសយកសុភមង្គលនោះឡើយ ។ តែព្រះបិតាសួគ៌បង្កើតផ្លូវដូចគ្នាទៅរកសុភមង្គលសម្រាប់កូនចៅទ្រង់ទាំងអស់ ។ ទោះជាអត្តចរិតផ្ទាល់ខ្លួនយើងយ៉ាងណាក្តី ឬ ទោះជាយើងមានបទពិសោធន៍អ្វីក៏ដោយ នោះមានផែនការសុភមង្គលតែមួយគត់ ។ ផែនការនោះគឺធ្វើតាមគ្រប់ព្រះបញ្ញត្តិរបស់ព្រះ ។
ចំពោះយើងរាល់គ្នា រួមនឹងចៅៗខ្ញុំដែលកំពុងសញ្ជឹងគិតពីអាពាហ៍ពិពាហ៍ មានបញ្ញត្តិសំខាន់មួយដែលជួយយើងទប់ទល់ ទុក្ខលំបាកដែលជួយយើងបង្កើតគ្រួសារ ដ៏មានសុភមង្គលមួយ ។បញ្ញត្តិនោះអាចយកមកអនុវត្តលើទំនាក់ទំនងទាំងអស់ ដោយមិនប្រកាន់កាលៈទេសៈណាឡើយ ។ វាបានបញ្ជាក់ឡើងម្តងហើយម្តងទៀត ពេញព្រះគម្ពីរ និងក្នុងការបង្រៀនរបស់ព្យាការីសម័យយើង ។ នេះជាបន្ទូលដំបូន្មានរបស់ព្រះក្នុងគម្ពីរប៊ីបចំពោះអ្នកដែលចង់រសជាមួយគ្នាអស់កល្បក្នុងសុភមង្គលជាទីស្រឡាញ់ ៖
« ហើយពួកគេម្នាក់ ជាអ្នកប្រាជ្ញខាងច្បាប់ ល្បងសួរទ្រង់ថា
« លោកគ្រូ ក្នុងបណ្តាក្រិត្យវិន័យ តើបញ្ញត្តិណាដែលយ៉ាងសំខាន់បំផុត ?
« ព្រះយេស៊ូវឆ្លើយថា ត្រូវឲ្យស្រឡាញ់ព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះនៃឯងឲ្យអស់អំពីចិត្ត អស់អំពីព្រលឹង ហើយអស់អំពីគំនិតឯង ។
« នេះជាបញ្ញត្តិយ៉ាងសំខាន់ទីមួយ ។
« ហើយបញ្ញត្តិទីពីរក៏បែបដូចគ្នាគឺថា ត្រូវស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងដូចខ្លួនឯង ។
« បណ្តាក្រិត្យ និងអស់ទាំងទំនាយហោរាទាំងប៉ុន្មាន ក៏សំរេចនៅបទបញ្ញត្តិទាំងពីរប្រការនេះឯង » ។1
ពីសេចក្តីថ្លែងសាមញ្ញដែលមិនពិបាកសង្ខេប នូវអ្វីៗទាំងអស់ ដែលខ្ញុំបានរៀនពីប្រភេទជម្រើសណា ដែលនាំទៅសុភមង្គលក្នុងគ្រួសារ ។ ខ្ញុំចាប់ផើ្តមដោយសំណួរថា « តើជម្រើសណាដែលនាំខ្ញុំឆ្ពោះទៅរកការស្រឡាញ់ព្រះ ដោយអស់ពីដួងចិត្ត អស់ពីព្រលឹង និងអស់ពីគំនិតខ្ញុំ ? » ចំពោះខ្ញុំ វាជាជម្រើសដើម្បីស្ថិតនៅកន្លែង ដែលខ្ញុំមាន អារម្មណ៍ក្តីអំណរនៃការអត់ទោស តាមរយៈដង្វាយធួននៃព្រះអម្ចាស់ ។
ច្រើនឆ្នាំហើយ ខ្ញុំបានជ្រមុជទឹកឲ្យយុវជនម្នាក់ ក្នុងក្រុង អាល់ប៊ើឃើរគី នូវ ម៉ិកស៊ីកូ ដែលដៃគូអ្នកផ្សាយសាសនារបស់ខ្ញុំ និងខ្ញុំបានបង្រៀន ។ ខ្ញុំពន្លិចយុវជននោះទៅក្នុងទឹក ហើយលើកគាត់ចេញមក ។ គាត់មានកំពស់ប្រហែលនឹងខ្ញុំដែរ ព្រោះគាត់បាននិយាយចំនឹងត្រចៀករបស់ខ្ញុំ ។ គាត់ឈរក្នុងអាងទឹកទាំងសម្រក់ទឹកភ្នែកដោយបន្លឺសំឡេងនៃក្តីអំណរថា « ខ្ញុំបានស្អាតហើយ ខ្ញុំបានស្អាតហើយ » ។
ខ្ញុំមើលឃើញទឹកភ្នែកនៃសុភមង្គលដដែលនេះក្នុងកែវភ្នែកជនម្នាក់ ដែលបានរ៉ាយរ៉ាប់ពីប្រសាសន៍សាវករបស់ព្រះម្នាក់។ គាត់និយាយប្រាប់នាង បន្ទាប់ពីការស៊ើបសួរដិតដល់ គាត់ថ្លែងថា « ខ្ញុំអភ័យទោសឲ្យអ្នក នៅក្នុងព្រះនាមរបស់ព្រះអម្ចាស់ ។ ទ្រង់នឹងផ្ដល់ដល់អ្នកនូវការអះអាងនៃការអភ័យទោសរបស់ទ្រង់ដល់អ្នកស្របតាមពេល និង របៀបរបស់ទ្រង់ » ។ ទ្រង់បានធ្វើបែបនោះមែន ។
ខ្ញុំឃើញពីមូលហេតុ ដែលព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលបែបនោះ ពេលទ្រង់អត់ទោសអំពើបាប នោះទ្រង់មិនចងចាំទៀតឡើយ ។ តាមរយៈអំណាចដង្វាយធួន អ្នកដែលខ្ញុំស្គាល់ និងស្រឡាញ់ បានក្លាយទៅជាជនថ្មីថ្មោង ហើយលទ្ធផលនៃអំពើបាបត្រូវបានសម្អាត ។ ដួងចិត្តខ្ញុំត្រូវបំពេញដោយក្តីស្រឡាញ់ ចំពោះព្រះសង្គ្រោះនិងព្រះបិតាជាទីស្រឡាញ់ដែលបញ្ជូនទ្រង់មក ។
ពរដ៏ធំនេះ បានពីការអញ្ជើញអស់អ្នកដែលខ្ញុំស្រឡាញ់ឲ្យទៅរកព្រះអសង្គ្រោះចំពោះការប្រោសពីការឈឺចាប់ ជាការប្រោសដែលមានតែទ្រង់ទើបអាចធ្វើបាន ។ នោះជាមូលហេតុដែលខ្ញុំសូមអញ្ជើញអ្នកដែលខ្ញុំស្រឡាញ់ឲ្យទទួលនិងប្រព្រឹត្តតាមការហៅនីមួយៗ ដែលផ្តល់ដល់ពួកគេក្នុងសាសនាចក្រ ។ ជម្រើសនោះជាជម្រើសគន្លឹះសំខាន់ ដែលនាំទៅរកសុភមង្គលក្នុងគ្រួសារ ។
សម្ពាធនៅគ្រប់អស់ទាំងដំណាក់កាលនៃជីវិត អាចល្បួងយើងឲ្យបដិសេធ ឬមិនយកចិត្តទុក ដាក់ចំពោះការហៅ ឲ្យបម្រើព្រះសង្គ្រោះ ។ វាអាចដាក់យើងក្នុងគ្រោះថ្នាក់ខាងវិញ្ញាណ ចំពោះរូបយើង ភរិយា ឬស្វាមី និង គ្រួសារយើង ។ ការហៅខ្លះហាក់ដូចជាមិនសំខាន់ទេ ប៉ុន្តែ ជីវិតរបស់ខ្ញុំ និងគ្រួសារខ្ញុំ បានផ្លាស់ប្តូរកាន់តែល្អប្រសើរ ដោយការទទួលការហៅរបស់ខ្ញុំ ដើម្បីបង្រៀនកូរ៉ុមឌីកុន ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ក្តីស្រឡាញ់នៃពួកឌីកុនទាំងនោះ ចំពោះព្រះសង្គ្រោះ និងក្តីស្រឡាញ់ទ្រង់ចំពោះពួកគេដែរ ។
ខ្ញុំបានឃើញរឿងនោះកើតឡើងក្នុងជីវិតអតីតប្រធានស្តេក និងប្រធានបេសកកម្មក្នុងការហៅរបស់គាត់ ឲ្យផ្តល់ដំបូន្មានដល់កូរ៉ុមគ្រូ ។ ខ្ញុំស្គាល់គេម្នាក់ទៀតដែលធ្លាប់ធ្វើជាប៊ីស្សព ហើយជាពួកចិតសិប ដែលត្រូវប្រើដោយព្រះឲ្យជួយក្មេងប្រុសម្នាក់ក្នុងកូរ៉ុមគ្រូដែលត្រូវរបួសក្នុងគ្រោះថ្នាក់មួយ ។ អព្ភូតហេតុនានាដែល មកពីការបម្រើនោះ បានដក់ជាប់ក្នុងជីវិតមនុស្សជាច្រើន រួមទាំងជីវិតខ្ញុំដែរ ហើយបង្កើនក្តីស្រឡាញ់ពួកគេចំពោះព្រះសង្គ្រោះ ។
ពេលយើងកំពុងបម្រើអ្នកដទៃ ភាគច្រើន យើងទទូចទូលសុំភាពជាដៃគូនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ។ ជោគជ័យក្នុងការបម្រើព្រះអម្ចាស់ តែងបង្កើតនូវអព្ភូតហេតុដែលហួសពីអំណាចផ្ទាល់របស់យើង ។ ឪពុកម្តាយចិញ្ចឹមកូនដែលបះបោរប្រឆាំងដឹងថានោះគឺពិត ក៏ដូចជាគ្រូបង្រៀនសួរសុខទុក្ខម្នាក់ ដែលមានស្ត្រីម្នាក់ កំពុងស្វែងរកនូវការលួងលោម ពេលប្តីនាងប្រាប់ថា គាត់នឹងចាកចោលនាង ។ អ្នកទាំងពីរមានអំណរគុណ ដែលពួកគេបានអធិស្ឋានក្នុងព្រឹកនោះ ទូលសុំព្រះឲ្យប្រទានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ឲ្យធ្វើជាដៃគូពួកគេ ។
មានតែភាពជាដៃគូនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធប៉ុណ្ណោះ ដែលប្តី ប្រពន្ធអាចសង្ឃឹមថា នឹងទ្រទ្រង់អំរែកស្មើគ្នាក្នុងអាពាហ៍ពិពាហ៍ ដែលពុំមានការខ្វែងគំនិត ។ ខ្ញុំឃើញរបៀបដែលភាពជាដៃគូនោះចាំបាច់ចំពោះសុភមង្គលអាពាហ៌ពិពាហ៍ ។ អព្ភូតហេតុនៃការបានអាពាហ៍ពិពាហ៍នោះ តម្រូវជំនួយពីស្ថានសួគ៌ និងពេលវេលា ។ គោលបំណងរបស់យើង គឺដើម្បីរស់ជាមួយគ្នាអស់កល្បក្នុងវត្តមានព្រះបិតាសួគ៌ និងព្រះសង្គ្រោះយើង ។
ឪពុក និងម្តាយខ្ញុំ មានលក្ខណៈខុសពីគ្នា ។ ម្តាយខ្ញុំជាអ្នកចម្រៀង និងជាវិចត្រករម្នាក់ ។ ឪពុកខ្ញុំចូលចិត្តគីមីវិទ្យា ។ គ្រាមួយពេលប្រគុំតន្រ្តី ម្តាយខ្ញុំភ្ញក់ផ្អើលពេលឪពុកខ្ញុំបានឈរ ហើយក្រោកឈរឡើង ហើយបានចាប់ផ្តើមដើរចេញ មុននឹងទស្សនិកជនបានចាប់ផ្តើមទះដៃ ។ ម្តាយខ្ញុំសួរគាត់ថា តើគាត់កំពុងតែទៅណា ។ ចម្លើយគាត់ជាចម្លើយអស់ពីចិត្តមួយ « វាចប់ហើយ មែនទេ ? » មានតែអានុភាពដ៏ទន់ភ្លន់ នៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ បានជម្រុញគាត់ទៅការប្រគុំតន្ត្រីនោះជាមួយម្តាយខ្ញុំ ម្តងហើយម្តងទៀត ។
ម្តាយខ្ញុំបានរស់នៅក្នុងរដ្ឋ នូវ ជើស៊ី អស់ 16 ឆ្នាំ ដូច្នេះហើយឪពុកខ្ញុំអាចផ្គត់ផ្គង់គ្រួសារបាន ដោយធ្វើការស្រាវជ្រាវ និងការបង្រៀនគីមីវិទ្យា ។ ម្តាយខ្ញុំ វាគឺជាការលះបង់មួយ ដោយរស់នៅឆ្ងាយពីម្តាយមេម៉ាយ និង បងស្រីនៅលីវគាត់ ដែលពួកគាត់បានថែទាំម្តាយខ្ញុំ នៅក្នុងផ្ទះស្រុកស្រែចាស់នៃក្រុមគ្រួសារ ។ ពួកគេទាំងពីរនាក់បានស្លាប់ពេលម្តាយខ្ញុំបានរស់នៅយ៉ាងឆ្ងាយក្នុងរដ្ឋ នូវ ជើស៊ី ។ ពេលនោះជាពេល ដែលខ្ញុំបានឃើញម្តាយខ្ញុំយំ ។
ច្រើនឆ្នាំក្រោយមក ឪពុកខ្ញុំទទួលការងារមួយក្នុងរដ្ឋ យូថាហ៍ ។ គាត់សួរម្តាយខ្ញុំដោយអស់ពីចិត្តម្ដងទៀតថា « ម៉ាយឌ្រែត តើអូនគិតថាបងគួរធ្វើដូចម្តេច ? »
ម្តាយខ្ញុំបាននិយាយថា « ហិនរី សូមធ្វើអ្វីដែលបងគិតថាល្អវិសេសចុះ » ។
ឪពុកខ្ញុំបានបដិសេធការងារនេះ ។ ព្រលឹមបន្ទាប់មក ម្តាយខ្ញុំសរសេរសំបុត្រមួយច្បាប់ទៅឪពុកខ្ញុំ ដែលខ្ញុំស្តាយមិនបានរក្សាវាទុក ។ ខ្ញុំចាំពាក្យម៉ាក់ផ្ដាំទៅប៉ាថា « សូមកុំបើកវាមើលនៅទីនេះ ។ សូមទៅការិយាល័យសិន សឹមបើកវា » ។ វាផ្តើមជាមួយនឹងការស្តីបន្ទោស ។ ឪពុកខ្ញុំបានសន្យានឹងម្តាយខ្ញុំ ច្រើនឆ្នាំមុនមក ថាបើគាត់អាចធ្វើបាន គាត់នឹងយកម៉ាក់ខ្ញុំទៅរស់នៅក្បែរគ្រួសាររបស់ម្តាយខ្ញុំ ។ ឪពុកខ្ញុំមានចិត្តភ្ញាក់ផ្អើលដោយការបញ្ចេញកំហឹងរបស់ម្តាយខ្ញុំ ។ គាត់មិនបានចាំពីបំណងនៃដួងចិត្តម្តាយខ្ញុំឡើយ ។ ភ្លាមៗនោះ ឪពុកខ្ញុំផ្ញើលិខិតទទួលការងារនោះ ។
គាត់បាននិយាយថា « ម៉ាយឌ្រែត ហេតុអ្វីអូនមិននិយាយប្រាប់បង ? »
ម្តាយខ្ញុំបាននិយាយថា « បងគួរតែចាំខ្លួនឯងហើយ » ។
ឪពុកខ្ញុំតែងនិយាយពីជម្រើសនោះ ដើម្បីនឹងរើទៅរដ្ឋ យូថាហ៍ ដោយខ្លួនគាត់ ដោយមិនលះបង់អាជីពរបស់គាត់ឡើយ ។ ពួកគេឃើញអព្ភូតហេតុនៃការត្រូវគ្នា ។ ប្រហែលជាជាង បើពុកត្រូវបានរំលឹកដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ពីក្តីសញ្ញាដែលគាត់បានធ្វើជាច្រើនមុននោះ ។ តែគាត់បានអនុញ្ញាតឲ្យព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបន្ទន់ចិត្តគាត់ ដើម្បីឲ្យជម្រើសម្តាយខ្ញុំក្លាយទៅជាជម្រើសឪពុកខ្ញុំ ។
ព្រះបិតាសួគ៌មានការញាណដឹងដ៏ល្អឥតខ្ចោះ ស្គាល់យើងម្នាក់ ហើយដឹងអំពីអនាគតយើង ។ ទ្រង់ ជ្រាបពីទុក្ខលំបាកដែលយើងនឹងឆ្លងកាត់ ។ ទ្រង់បានបញ្ជូនបុត្រាទ្រង់ មករងទុក្ខដើម្បីឲ្យ ដើម្បីទ្រង់អាចជួយស្រោចស្រង់អស់ទាំងទុក្ខលំបាករបស់យើង ។
យើងដឹងថា ព្រះបិតាសួគ៌មានកូនចៅវិញ្ញាណ នៅក្នុងលោកនេះ ដែលជាជួនកាលជ្រើសយកអំពីបាប និងអភមង្គលដ៏ធំ ។ នោះជាមូលហេតុដែលទ្រង់បញ្ជូនបុត្រច្បងទ្រង់ ឲ្យធ្វើជាព្រះស្រោចស្រង់របស់យើង ជាទង្វើនៃក្តីស្រឡាញ់ដ៏ធំបំផុតក្នុងការបង្កើតទាំងអស់ ។ នោះជាមូលហេតុដែលយើងសង្ឃឹមថា យើងត្រូវតែមានជំនួយពីព្រះ និងពេលវេលាដើម្បីដុសខាត់យើងសម្រាប់ជីវិតអស់កល្បជានិច្ច ដើម្បីរស់ជាមួយព្រះបិតាសួគ៌ ។
ជីវិតក្នុងគ្រួសារ នឹងសាកល្បងយើង ។ នោះជាគោលបំណងមួយរបស់ព្រះក្នុងការប្រទាន ដល់យើងនូវអំណោយនៃជីវិតរមែងស្លាប់—ដើម្បីពង្រឹងកម្លាំង ដោយការឆ្លងផុតការសាកល្បងទាំងឡាយ ។ នោះពិតជាពិសេសក្នុងជីវិតគ្រួសារ ជាទីកន្លែងដែលយើងនឹងរកឃើញក្តីអំណរ និងទុក្ខសោក និងទុក្ខលំបាកដ៏ធំដែលពេលខ្លះ ហាក់ដូចជាហួសពីកម្លាំងយើង ។
ប្រធាន ចច ឃ្យូ ខានុន មានប្រសាសន៍ថា នេះគឺជារបៀបដែលព្រះអម្ចាស់រៀបចំអ្នក និងខ្ញុំ និងកូនចៅយើង សម្រាប់ការសាកល្បងដែលយើងនឹងប្រឈមមុខ ៖ « គ្មានយើងណាម្នាក់ មិនទាន់ទទួលក្តីស្រឡាញ់ព្រះឡើយ ។ គ្មានយើងណាម្នាក់ ដែលទ្រង់មិនបានស្រឡាញ់ ឡើយ ។ គ្មានយើងណាម្នាក់ដែលទ្រង់មិនចង់សង្គ្រោះនោះឡើយ ហើយថាទ្រង់មិនបានផ្តល់មធ្យោបាយសង្គ្រោះនោះឡើយ ។ គ្មានយើងណាម្នាក់ដែលទ្រង់មិនប្រទានទេវតាឲ្យជួយការពារឡើយ ។ យើងអាចគិតថាយើងមិនសំខាន់ ឬគ្មានប្រយោជន៍សោះ ក្នុងក្រសែភ្នែកយើង ឬក្នុងក្រសែភ្នែកអ្នកដទៃ តែការពិតគឺនៅតែដដែលថា យើងជាកូនរបស់ព្រះ ហើយថាទ្រង់ពិតជាប្រទានពួកទេវតាមកការពារយើង—ជាតួអង្គមិនអាចមើលឃើញនៃចេស្ដានិងថាមពល—មើលថែទាំយើង ហើយពួកគេឃ្លាំមើល ហើយថែរក្សានិងមានទំនួលខុសត្រូវលើយើងផងដែរ ។ 2
អ្វីដែលប្រធាន ខានុន បង្រៀនយើងគឺពិត ។ យើងត្រូវការការអះអាងពេលយើងត្រូវការ និងពឹងផ្អែកលើការអះអាងនោះ ។
ខ្ញុំបានអធិស្ឋានដោយក្តីជំនឿ សូមឲ្យអ្នកដែលខ្ញុំស្រឡាញ់ រកឃើញ និងមានអារម្មណ៍នៃអំណាចដង្វាយធួន ។ ខ្ញុំអធិស្ឋានដោយក្តីជំនឿថា ឲ្យមានមនុស្សរមែងស្លាប់ដូចគ្នានឹងជាជំនួយពួកគេ ហើយគេបានមកជួយ ។
ព្រះអម្ចាស់បង្កើតមធ្យោបាយ ដើម្បីសង្គ្រោះកូនទ្រង់។ ត្បិតគេច្រើននាក់ ត្រូវបញ្ជូនទៅរស់ជាមួយបងប្រុស ឬប្អូនស្រីម្នាក់ ឬជីដូន ឬជីតាម្នាក់ដែលស្រឡាញ់គេដោយឥតប្រកាន់សោះឡើយ ។
ច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅ មានមិត្តខ្ញុំម្នាក់និយាយទៅកាន់ជីដូនរបស់ខ្លួន ។ គាត់រស់នៅដោយសុចរិតតែងតែស្មោះចំពោះព្រះ និងចំពោះសាសនាចក្រ ។ តែចៅគាត់ម្នាក់បានជ្រើសយកជីវិតនៃបទឧក្រិដ្ឋ ។ ទីបំផុត គាត់ត្រូវបានចាប់ដាក់គុក ។ មិត្តខ្ញុំចាំថា ពេលគាត់បើកឡានតាមផ្លូវទៅសួរសុខទុក្ខចៅគាត់ក្នុងគុក គាត់បានសម្រក់ទឹកភ្នែកពេលគាត់អធិស្ឋានដោយការឈឺចិត្តថា « ខ្ញុំបានខំរស់នៅដោយជីវិតដ៏ល្អ ។ ហេតុអ្វី ហេតុអ្វីទៅបានជាខ្ញុំមានចៅដ៏អកុសលម្នាក់ដែលហាក់ដូចជាបានបំផ្លាញជីវិតរបស់ខ្លួនបែបនេះទៅវិញ ? »
ចម្លើយបានជ្រៀតចូលមកក្នុងគំនិតគាត់ ជាពាក្យពេចន៍ទាំងនេះ ៖ « យើងបានប្រទានគេដល់អ្នក ព្រោះយើងដឹងថា អ្នកអាច និងស្រឡាញ់គេ ដោយមិនប្រកាន់ ចំពោះអ្វីដែលគេបានធ្វើឡើយ » ។
នោះគឺជាមេរៀនដ៏ល្អចំពោះយើងរាល់គ្នា ។ ផ្លូវសម្រាប់ឪពុកម្តាយ និងជីដូនជីតា និងអស់អ្នកបម្រើជាទីស្រឡាញ់របស់ព្រះ នោះនឹងមិនងាយស្រួល នៅក្នុងពិភពលោកពុករលួយនេះទេ ។ យើងមិនអាចបង្ខំកូនរបស់ព្រះ ជ្រើសយកផ្លូវទៅកាន់សុភមង្គលឡើយ ។ ព្រះទ្រង់មិនអាចធ្វើបែបនោះ ដោយព្រោះតែសិទ្ធិជ្រើសរើសដែលទ្រង់បានប្រទានដល់យើង ។
ព្រះវរបិតាសួគ៌ និងព្រះរាជបុត្រាសំណប់របស់ទ្រង់ ស្រឡាញ់កូនរបស់ព្រះទាំងអស់ ថ្វីបើពួកគេជ្រើស ធ្វើអ្វី ឬក្លាយទៅជាអ្វីក៏ដោយ ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបង់ថ្លៃចំពោះអំពើបាបទាំងអស់ ថ្វីបើវាធ្ងន់ធ្ងរបែបណាក៏ដោយ ។ ថ្វីបើត្រូវតែមានសេចក្តីយុត្តិធម៌ ឱកាសចំពោះក្តីមេត្តាមិនអាចកោងយកក្តីយុត្តិធម៌ឡើយ ។
អាលម៉ាបានសំដែងក្តីសង្ឃឹមនោះចំពោះកូរីអានតុន កូនប្រុសរគាត់ ក្នុងពាក្យសំដីទាំងនេះ ៖ « ដូច្នេះហើយ ស្របតាមសេចក្តីយុត្តិធម៌ផែនការនៃសេចក្តីប្រោសលោះពុំអាចនឹងអនុវត្តបានឡើយ លើកលែងតែលក្ខខណ្ឌទាំងឡាយនៃការប្រែចិត្តរបស់មនុស្ស នៅក្នុងស្ថានភាពសាកល្បង នោះត្រូវបានសម្រេច មែនហើយ គឺស្ថានភាពសាកល្បងនេះ ត្បិតលើកលែងតែមានលក្ខខណ្ឌទាំងនេះ បើពុំនោះសោតទេ សេចក្តីមេត្តាករុណាពុំអាចមានប្រសិទ្ធិភាពឡើយ លើកលែងតែវាត្រូវបានបំផ្លាញ កិច្ចការនៃសេចក្តីយុត្តិធម៌ ពុំអាចនឹងត្រូវបំផ្លាញបានឡើយ បើដូច្នោះមែន នោះព្រះនឹងឈប់ទៅជាព្រះទៀតហើយ » ។3
សារដំណឹងរបស់ខ្ញុំចំពោះចៅៗខ្ញុំពេលនេះ និងចំពោះយើងរាល់គ្នាដែលកំពុងតែបង្កើតគ្រួសារអស់កល្ប គឺថាក្តីអំណរ បានធានាសន្យាទុកសម្រាប់អ្នកជឿស្មោះ ។ ពីមុនមានលោកនេះមកម្ល៉េះ ព្រះវរបិតាសួគ៌ជាទីស្រឡាញ់ និងបុត្រា សំណប់ទ្រង់ ស្រឡាញ់និងធ្វើការជាមួយនឹងអស់អ្នកដែលទ្រង់ដឹងថានឹងវង្វេង ។ ទ្រង់នឹង ស្រឡាញ់ពួកគេជានិរន្តរ ។
អ្នកមានសារៈប្រយោជន៍ដោយដឹងថា គេបានរៀនពីផែនការនៃក្តីសង្គ្រោះ ពីការបង្រៀន ដែលពួកគេបានទទួលក្នុងភពវិញ្ញាណ ។ ពួកគេ និងអ្នកមានចិត្តស្មោះយ៉ាងគ្រប់គ្រាន់ ដោយត្រូវអនុញ្ញាតឲ្យចុះមកក្នុងពិភពលោក ដែលមានវិញ្ញាណច្រើនមិនអាចចុះមកបាន ។
ដោយមានជំនួយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ការពិតទាំងអស់ត្រូវនាំមកក្នុងការចងចាំរបស់យើង ។ យើងមិនអាចជម្រុញគេឯទៀតឡើយ តែយើងអាចអនុញ្ញាតឲ្យគេឃើញពន្លឺព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធក្នុងជីវិតយើង ។ យើងអាចតាំងចិត្តឲ្យក្លាហាន ពីការបញ្ជាក់ថា ក្នុងគ្រាមួយនោះ យើងមានអារម្មណ៍នៃក្តីអំណរដោយរស់ជាមួយគ្នា ជាសមាជិកម្នាក់ នៃគ្រួសារជាទីស្រឡាញ់ របស់ព្រះបិតាសួគ៌យើង ។ ជាមួយនឹងជំនួយរបស់ព្រះ យើងអាចមានអារម្មណ៍ក្តីសង្ឃឹមនោះ និងក្តីអំណរនោះម្តងទៀត ។ ខ្ញុំសូមអធិស្ឋានឲ្យបានសម្រេចចំពោះយើងរាល់គ្នាក្នុងព្រះនាម ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។