ការគោរពដល់ក្រឹត្យវិន័យគឺជាសេរីភាព

ដោយ អែលឌើរ អិល ថម ភែរី

នៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់

រូបភាព

បុរស និង ស្ត្រី ទទួលសិទ្ធិជ្រើសរើសរបស់ខ្លួនជាអំណោយមួយពីព្រះ តែជាលទ្ធផលសេរីភាព និង សុភមង្គលអស់កល្បរបស់ពួកគេ កើតចេញពីការគោរពដល់ក្រឹត្យវិន័យទ្រង់ ។

កាលពីឆ្នាំមុន ខ្ញុំបានទទួលអំណោយពិសេសមួយសម្រាប់បុណ្យ ណូអែល ដែលភ្ជាប់មកជាមួយនូវអនុស្សាវរីយជាច្រើន ។ ក្មួយស្រីខ្ញុំបានឲ្យវាមកខ្ញុំ ។ វាជាវត្ថុមួយដែលខ្ញុំបានទុកនៅផ្ទះចាស់យើង ពេលខ្ញុំផ្លាស់ចេញក្រោយពីរៀបការ ។ អំណោយនោះជាសៀវភៅតូចពណ៌ត្នោតមួយនេះដែលខ្ញុំកាន់ក្នុងដៃ ។ វាជាសៀវភៅដែលផ្ដល់ទៅឲ្យបុរស អែល ឌី អេស ដែលបានចូលបម្រើកងទ័ពអំឡុងសង្គ្រាមលោកលើកទី 2 ។ សម្រាប់ខ្ញុំ ខ្ញុំគិតថាសៀវភៅនេះជាអំណោយពី ប្រធាន ហ៊ីប៊ើរ ចេ ក្រាន្ត និង ទីប្រឹក្សាលោកគឺ ជេ រ៉ូប៊ីន ក្លាក ជុញ្ញ័រ និង ដេវីឌ អូ មិកឃេ ។

នៅផ្នែកខាងមុខនៃសៀវភៅនេះ ព្យាការីនៃព្រះទាំងបីរូបនេះបានសរសេរថា ៖ « ព្រឹត្តិការណ៍នៃការបម្រើកងទ័ពនេះ ពុំអនុញ្ញាតឲ្យយើងបន្តមានទំនាក់ទំនងនឹងអ្នក ទាំងដោយផ្ទាល់ ឬ ដោយតំណាងផ្ទាល់ខ្លួន ។ ផ្លូវបន្ទាប់ដ៏ល្អបំផុតមួយរបស់យើង គឺការផ្ដល់ឲ្យអ្នកនូវវិវរណៈសម័យទំនើប និង ការពន្យល់ពីគោលការណ៍នៃដំណឹងល្អនេះ មិនថាអ្នកនៅទីណាទេ វានឹងនាំឲ្យអ្នកនូវក្ដីសង្ឃឹម និង ក្ដីជំនឿជាថ្មី រួមទាំងការលួងលោម ភាពស្រាកស្រាន្ត និង សន្តិភាពក្នុងវិញ្ញាណផងដែរ » ។ ¹

សព្វថ្ងៃនេះ យើងឃើញខ្លួនយើងស្ថិតក្នុងសង្គ្រាមមួយទៀត ។ នេះពុំមែនជាសង្គ្រាមដោយគ្រឿងសព្វាវុធនោះទេ ។ តែជាសង្គ្រាមនៃគំនិត សម្ដី និង ទង្វើ ។ វាជាសង្គ្រាមនឹងអំពើបាប ហើយដែលយើងត្រូវការនូវការក្រើនរំឭកអំពីព្រះបញ្ញត្តិលើសជាងពេលណាៗទាំងអស់ ។ លទ្ធិដែលជឿលើសីលធម៌កំពុងតែអនុវត្តជាទូទៅ ហើយជំនឿ និងការអនុវត្តរបស់វាជាច្រើន បដិសេធដោយផ្ទាល់ទៅនឹងអ្វីដែលបានរៀបចំដោយព្រះអម្ចាស់សម្រាប់ប្រយោជន៍កូនចៅទ្រង់ ។

ក្នុងសៀវភៅតូចពណ៌ត្នោតនោះ ទំព័របន្ទាប់មានលិខិតរបស់គណៈប្រធានទីមួយ « សារលិខិតខ្លីមួយសម្រាប់បុរសដែលបម្រើកងទ័ព » មានចំណងជើងថា « ការគោរពដល់ក្រឹត្យវិន័យគឺជាសេរីភាព » ។ លិខិតនោះបានលើកការប្រៀបធៀបរវាងច្បាប់កងទ័ពដែល « ជារឿងល្អសម្រាប់អ្នកបម្រើកងទ័ព » និង ក្រឹត្យវិន័យពីព្រះ ។

លិខិតថ្លែងថា « សកលលោកនេះ ជាទីដែលព្រះគ្រប់គ្រង ក៏មាននូវក្រឹត្យវិន័យដែរ ---ជាក្រឹត្យវិន័យសាកល ហើយអស់កល្ប ---រួមនឹងពរជ័យជាក់លាក់ និង ការដាក់ទោសដែលមិនផ្លាស់ប្ដូរ » ។

ពាក្យចុងក្រោយក្នុងលិខិតនេះផ្ដោតលើការគោរពក្រឹត្យវិន័យព្រះថា ៖ « បើអ្នកចង់ត្រឡប់មករកមនុស្សជាទីស្រឡាញ់វិញដោយគ្មានការសោកស្ដាយ … បើអ្នកចង់ក្លាយជាមនុស្សម្នាក់ ហើយរស់នៅដោយរីករាយ ---នោះត្រូវគោរពក្រឹត្យវិន័យព្រះ ។ ធ្វើបែបនេះ អ្នកអាចបន្ថែមសេរីភាពទាំងនោះដែលពុំអាចកាត់ថ្លៃបាន ដែលអ្នកពិបាកការពារ ជាសេរីភាពមួយទៀតដែលជនដទៃអាចពឹងអាស្រ័យលើ ជាសេរីភាពពីបាប ត្បិត ‹ ការគោរពដល់ក្រឹត្យវិន័យជាសេរីភាព › » ។²

ហេតុអ្វីឃ្លា « ការគោរពដល់ក្រឹត្យវិន័យជាសេរីភាព » មានន័យសមហេតុផលចំពោះខ្ញុំនាពេលនោះ ? ហេតុអ្វីវាសមហេតុផលចំពោះយើងគ្រប់គ្នានៅពេលនេះ ?

ប្រហែលដោយសារយើងបានទទួលចំណេះដឹងមួយពីប្រវត្តិនៃជីវិតយើងមុនផែនដី ។ យើងដឹងថាពេល ព្រះជាព្រះវរបិតាដ៏អស់កល្បបង្ហាញពីផែនការទ្រង់ដល់យើងតាំងពីគ្រាដំបូង ---សាតាំងចង់កែប្រែផែនការនោះ ។ វានិយាយថា វានឹងសង្គ្រោះមនុស្សទាំងអស់ ។ គ្មានព្រលឹងណាមួយបាត់បង់ឡើយ ហើយសាតាំងបានមានទំនុកចិត្តថា វាអាចសម្រេចការស្នើសុំវាបាន ។ តែមានតម្លៃមួយដែលពុំអាចទទួលយកបាន ---ជាការបំផ្លាញសិទ្ធិជ្រើសរើសរបស់មនុស្ស ដែលជាអំណោយទានពីព្រះ ( សូមមើល ម៉ូសេ 4:1–3 ) ។ ចំពោះអំណោយនេះ ប្រធាន ហារ៉ូល ប៊ី លី បានថ្លែងថា « បន្ទាប់ពីជីវិតនេះ សិទ្ធិជ្រើសរើសជាអំណោយធំបំផុតដែលព្រះផ្ដល់ឲ្យមនុស្សលោក » ។³ ដូច្នេះវាពុំមែនជារឿងតូចតាចដែលសាតាំងត្រូវបដិសេធសិទ្ធិជ្រើសរើសមនុស្សឡើយ ។ ពិតណាស់ វាបានក្លាយជាបញ្ហាចម្បងដែលធ្វើឲ្យសង្គ្រាមស្ថានសួគ៌បានកើតឡើង ។ ជ័យជំនះក្នុងសង្គ្រាមស្ថានសួគ៌នោះជាជ័យជំនះសម្រាប់សិទ្ធិជ្រើសរើសរបស់មនុស្ស ។

តែ សាតាំង ពុំទាន់ឈប់ឡើយ ។ ផែនការបម្រុងមួយទៀតរបស់វា ---ជាផែនការដែលវាបានប្រើតាំងពីសម័យ អ័ដាម និង អេវ៉ា មកម្ល៉េះ ---គឺការល្បួង បុរស និង ស្ត្រី ជាពិសេសដើម្បីបង្ហាញថាយើងពុំសមនឹងទទួលអំណោយនៃសិទ្ធិជ្រើសរើសពីព្រះឡើយ ។ សាតាំងមានហេតុផលច្រើនក្នុងការធ្វើអ្វីដែលវាធ្វើ ។ ប្រហែលជាវាធ្វើសម្រាប់ការសងសឹកមួយដ៏ធំ តែវាក៏ចង់ធ្វើឲ្យមនុស្សរងទុក្ខដូចជាវាដែរ ។ យើងគ្រប់គ្នាពុំគួរមើលស្រាលលើការតាំងចិត្តដើម្បីទទួលបានជោគជ័យរបស់សាតាំងឡើយ ។ តួនាទីវាក្នុងផែនការអស់កល្បនៃព្រះបង្កើតគឺ « ការផ្ទុយចំពោះរឿងសព្វសារពើ » ( នីហ្វៃទី 2 2:11 ) ហើយល្បងសិទ្ធិជ្រើសរើសយើង ។ ការជ្រើសរើសនីមួយៗដែលអ្នក និង ខ្ញុំធ្វើជាការល្បងមួយពីសិទ្ធិជ្រើសរើសយើង ---មិនថាយើងរើសយកការគោរព ឬ មិនគោរពបញ្ញត្តិនៃព្រះនោះទេ វាជាការជ្រើសរើសមួយរវាង « សេរីភាព និង ជីវិតអស់កល្ប » និង « ការជាប់ឃុំឃាំង និង ក្ដីស្លាប់ » ។

គោលលទ្ធិសំខាន់នេះ បានបង្រៀនយ៉ាងច្បាស់ក្នុងនីហ្វៃទី 2 ជំពូកទី2 ថា ៖ « ហេតុដូច្នោះហើយ មនុស្សលោកមានសេរីភាពស្របតាមសាច់ឈាម ហើយអ្វីៗសព្វសារពើត្រូវបានផ្ដល់ដល់ពួកគេដែលជាការចាំបាច់ដល់មនុស្ស ។ ហើយពួកគេមានសិទ្ធិនឹងរើសយកឥស្សរភាព និង ជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចតាមរយៈព្រះជាអ្នកសង្រួបសង្រួមដ៏ធំរបស់មនុស្សលោកទាំងអស់ ឬ ក៏រើសយកការជាប់ឃុំឃាំង និងការស្លាប់ស្របតាមការជាប់ឃុំឃាំង និង អំណាចរបស់អារក្ស ត្បិតវាព្យាយាមធ្វើឲ្យមនុស្សលោកទាំងអស់មានទុក្ខវេទនាដូចវាដែរ » ។នីហ្វៃទី2 2:27

តាមវិធីជាច្រើន ពិភពលោកនេះតែងជួបសង្គ្រាមជានិច្ច ។ ខ្ញុំជឿថាពេលគណៈប្រធានទីមួយផ្ញើសៀវភៅតូចពណ៌ត្នោតនោះឲ្យខ្ញុំ ពួកលោកមានកង្វល់ខ្លាំងពីសង្គ្រាមមួយដែលធំជាងសង្គ្រាមលោកលើកទី 2 ទៅទៀត ។ ខ្ញុំក៏ជឿផងដែរថាពួកលោកសង្ឃឹមថា សៀវភៅនេះនឹងក្លាយជាខែលនៃក្ដីជំនឿមួយប្រឆាំងនឹងសាតាំង និង ទ័ពវាក្នុងសង្គ្រាមដ៏ធំនេះ ---ជាសង្គ្រាមប្រឆាំងនឹងអំពើបាប ---ហើយធ្វើជាការរំឭកចាំមួយដល់ខ្ញុំឲ្យរស់នៅតាមបញ្ញត្តិព្រះ ។

របៀបមួយដើម្បីវាស់វែងខ្លួនយើង ហើយប្រៀបធៀបយើងនឹងជំនាន់មុនៗ គឺដោយបទដ្ឋានដ៏បុរាណមួយត្រូវបានមនុស្សស្គាល់ថា ---ជាក្រឹត្យវិន័យដប់ប្រការ ។ ត្បិតសង្គមដែលមានអារ្យធម៌ខ្ពស់ ជាពិសេស សង្គមដែលមានអារ្យធម៌របស់ពួកយូដា និង ពួកគ្រីស្ទាន ភាគច្រើនក្រឹត្យវិន័យដប់ប្រការត្រូវបានគេទទួលយក និង បន្តធ្វើជាខណ្ឌសីមារវាង អំពើល្អ និង អាក្រក់ ។

តាមខ្ញុំគិត ក្នុងចំណោមក្រឹត្យវិន័យដប់ប្រការ មានក្រឹត្យវិន័យបួនត្រូវបានគេប្រកាន់ខ្ជាប់យ៉ាងខ្លាំងនាពេលសព្វថ្ងៃនេះ ជាងពេលមុនៗ ។ តាមវប្បធម៌ យើងមាក់ងាយ ហើយដាក់ទោសដល់ឃាតកម្ម ការលួច និងកុហក ហើយយើងនៅតែជឿលើទំនួលខុសត្រូវរបស់កូនចំពោះឪពុកម្ដាយខ្លួន ។

តែក្នុងនាមជាសង្គមដ៏ធំមួយ ជាទូទៅយើងបានភ្លេចក្រឹត្យវិន័យប្រាំមួយផ្សេងទៀត ៖

បើអាទិភាពខាងលោកិយជារឿងសំខាន់ នោះយើងប្រាកដជាមាន « ព្រះផ្សេងទៀត » យើងដាក់មុនព្រះដ៏ពិត ។
យើងបង្កើតរូបសំណាកនៃតារាល្បីៗ អំពីរបៀបរស់នៅ អំពីទ្រព្យសម្បត្តិ ហើយពិតណាស់ ពេលខ្លះអំពីរូប ឬវត្ថុចម្លាក់ ។
យើងប្រើព្រះនាមព្រះដោយខ្វះការគោរពនៅគ្រប់វិធី រួមទាំងការលាន់មាត់ និង ការស្បថរបស់យើងដែរ ។
យើងប្រើថ្ងៃឈប់សម្រាកសម្រាប់ថ្ងៃប្រកួតដ៏ធំបំផុត ការកម្សាន្តដ៏ធំ ការដើរផ្សារទិញអីវ៉ាន់ដ៏ច្រើន ហើយជាក់ស្ដែង គឺអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងផ្សេងទៀត ជាជាងការថ្វាយបង្គំ ។
យើងចាត់ទុកទំនាក់ទំនងផ្លូវភេទក្រៅចំណងអាពាហ៍ពិពាហ៍ថា ជារឿងកម្សាន្តសប្បាយ ។
ហើយការលោភចង់បាន បានក្លាយជាវិធីពេញនិយមមួយក្នុងជីវិត ។ ( សូមមើល លោកុប្បត្តិ 20:3–17) ។

ព្យាការីគ្រប់សម័យកាលបានព្រមានម្ដងហើយម្ដងទៀតអំពីការបំពានបញ្ញត្តិសំខាន់ពីរ ---គឺបញ្ញត្តិទាក់ទងនឹងឃាតកម្ម និង ការផិតក្បត់ ។ ខ្ញុំឃើញនូវគ្រឹះរួមគ្នាមួយចំពោះបញ្ញត្តិដ៏សំខាន់ទាំងពីរនេះ ---ជាការជឿថា ជីវិតជាសិទ្ធិនៃព្រះ ហើយថារូបកាយយើង ដែលជាព្រះវិហារបរិសុទ្ធនៃជីវិតរមែងស្លាប់នេះ គប្បីត្រូវបង្កើតឡើងក្នុងចំណងដែលព្រះបានរៀបចំ ។ កាលដែលមនុស្សយកច្បាប់របស់ខ្លួនមកជំនួសឲ្យក្រឹត្យវិន័យព្រះ មិនថាជាការបង្កើតជីវិត ឬ ការដកយកជីវិតនោះទេ វាជាឧទាហរណ៍ដ៏ធំមួយនៃការសន្មត់ទុកជាមុន និង ជម្រៅនៃអំពើបាប ។

ឥទ្ធិពលចម្បងនៃការចុះអន់ថយឥរិយាបថទាំងនេះចេញពីបរិសុទ្ធភាពនៃការរៀបការ គឺនាំឲ្យមានផលវិបាកដល់គ្រួសារ ---គឺថាកម្លាំងនៃគ្រួសារកំពុងតែទ្រុឌទ្រោមយ៉ាងខ្លាំងដល់ចំណុចមួយដែលគួរឲ្យរន្ធត់ ។ ការទ្រុឌទ្រោមនេះ កំពុងតែរាលដាលធ្វើឲ្យមានការខូចខាតដល់សង្គមយ៉ាងខ្លាំង ។ ខ្ញុំឃើញបុព្វហេតុ និង ឥទ្ធិពលវាផ្ទាល់ ។ ពេលយើងបោះបង់ការតាំងចិត្ត និង ភក្ដីភាពចំពោះដៃគូរៀបការយើង នោះយើងដកយកចំណងដែលចងភ្ជាប់សង្គមយើងចេញហើយ ។

វិធីដ៏ល្អមួយដើម្បីគិតអំពីបញ្ញត្តិទាំងឡាយ គឺថាវាជាការទូន្មានដោយក្ដីស្រឡាញ់ពីព្រះវរបិតាសួគ៌មួយអង្គដ៏ឈ្លាសវៃ ហើយជ្រាបគ្រប់ការទាំងអស់ ។ គោលដៅទ្រង់ គឺសុភមង្គលដ៏អស់កល្បរបស់យើង ហើយបញ្ញត្តិទ្រង់ គឺជាផែនទីដែលទ្រង់ផ្ដល់ឲ្យយើងដើម្បីត្រឡប់ទៅរកទ្រង់វិញ ដែលជាផ្លូវតែមួយគត់ដែលយើងនឹងមានភាពរីករាយដ៏អស់កល្ប ។ តើផ្ទះ និង គ្រួសារមានសារៈសំខាន់បែបណាចំពោះសុភមង្គលអស់កល្បរបស់យើង ? នៅទំព័រ 141 នៃសៀវភៅតូចពណ៌ត្នោត វាថ្លែងថា « ពិតណាស់ ស្ថានសួគ៌យើង គឺជាតំណាងនៃផ្ទះរបស់យើងក្នុងភាពអស់កល្ប » ។ ⁴

គោលលទ្ធិអំពីគ្រួសារ និង ផ្ទះត្រូវបានពង្រឹងឡើងវិញនាថ្មីៗនេះ រួមជាមួយនឹងភាពច្បាស់លាស់ និងប្រសិទ្ធភាពដ៏អស្ចារ្យនៅក្នុង « ក្រុមគ្រួសារ ៖ ការប្រកាសដល់ពិភពលោក » ។ វាបានប្រកាសអំពីលក្ខណៈអស់កល្បនៃគ្រួសារ រួចហើយបានពន្យល់អំពីទំនាក់ទំនងនឹងការថ្វាយបង្គំក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។ សេចក្ដីប្រកាសនេះក៏ប្រកាសផងដែរអំពី ក្រឹត្យវិន័យដែលសុភមង្គលអស់កល្បនៃគ្រួសារផ្អែកទៅលើ គឺ « អំណាចពិសិដ្ឋនៃការបង្កើតកូន គឺត្រូវបានប្រើរវាងបុរស និង ស្ត្រីដែលបានរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍យ៉ាងស្របច្បាប់ជាប្ដី និង ប្រពន្ធប៉ុណ្ណោះ » ។⁵

ព្រះបើកសម្ដែងដល់ពួកព្យាការីទ្រង់ថា មានគោលការណ៍សីលធម៌ជាច្រើន ។ អំពើបាបនឹងនៅតែជាអំពើបាប ។ ការមិនគោរពដល់បញ្ញត្តិព្រះអម្ចាស់ នឹងដកហូតយកពរជ័យទ្រង់ពីយើងជានិច្ច ។ ពិភពលោកនេះ ផ្លាស់ប្ដូរជាបន្តបន្ទាប់ តែព្រះ និង បញ្ញត្តិទ្រង់ ព្រមទាំងពរជ័យដែលបានសន្យាមិនផ្លាស់ប្ដូរឡើយ ។ វាមិនចេះប្រែប្រួល និង មិនកែប្រែ ។ បុរស និង ស្ត្រីទទួលសិទ្ធិជ្រើសរើសរបស់ខ្លួនជាអំណោយមួយពីព្រះ តែលទ្ធផលនៃសេរីភាព និង សុភមង្គលអស់កល្បរបស់ពួកគេ កើតចេញមកពីការគោរពដល់ក្រឹត្យវិន័យទ្រង់ ។ ដូចជា អាលម៉ា បានទូន្មានកូនប្រុសដ៏ចចេសរឹងរូសគឺ កូរីអានតុន ថា « សេចក្ដីទុច្ចរិតពុំដែលជាសុភមង្គលឡើយ » ( អាលម៉ា 41:10 ) ។

ក្នុងរឿងនៃថ្ងៃស្ដារឡើងវិញនៃដំណឹងល្អដ៏ពេញលេញ ព្រះអម្ចាស់បានបើកសម្ដែងម្ដងទៀតដល់យើងនូវពរជ័យដែលបានសន្យាចំពោះយើង ចំពោះការគោរពដល់បញ្ញត្តិទ្រង់ ។

នៅក្នុងគោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា 130 យើងអានថា ៖

« មានក្រឹត្យវិន័យមួយដ៏ពុំអាចដកចេញបាន ដែលបានធ្វើនៅស្ថានសួគ៌មុនកំណើតលោកិយមកម្ល៉េះ ដែលគ្រប់ព្រះពរទាំងអស់ផ្អែកទៅលើ ---

« ហើយកាលណាយើងបានព្រះពរណាមួយពីព្រះ នោះគឺដោយសារការគោរពដល់ក្រឹត្យវិន័យនោះដែលព្រះពរនោះផ្អែកទៅលើ »( គ. និង ស. 130:20–21) ។

ពិតណាស់ គ្មានគោលលទ្ធិណាមួយដែលបានសម្ដែងចេញយ៉ាងខ្លាំង នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ជាជាងបញ្ញត្តិដែលមិនផ្លាស់ប្ដូររបស់ព្រះអម្ចាស់ និង ទំនាក់ទំនងរបស់វាជាមួយនឹងសុភមង្គល និង សុខុមាលភាពយើងផ្ទាល់ខ្លួន ជាគ្រួសារ និង សង្គមទាំងមូលនោះឡើយ ។ វាមាននូវភាពច្បាស់លាស់ខាងសីលធម៌ ។ ការមិនគោរពបញ្ញត្តិព្រះអម្ចាស់នឹងដកហូតយកពរជ័យទ្រង់ពីយើងជានិច្ច ។ រឿងទាំងនេះពុំផ្លាស់ប្ដូរឡើយ ។

ក្នុងពិភពលោកមួយដែលមានការដឹកនាំខាងសីលធម៌នៃសង្គម កំពុងតែមានភាពរអាក់រអួល នោះដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលបានស្ដារឡើងវិញ ឬ ស្តេក និង វួដ ក្រុមគ្រួសារ ឬ សមាជិកនៃដំណឹងល្អ មិនត្រូវមានចិត្តវៀចវេរឡើយ ។ យើងមិនត្រូវជ្រើសយកបញ្ញត្តិណាមួយដែលយើងគិតថាសំខាន់ដើម្បីគោរពនោះទេ តែត្រូវទទួលស្គាល់រាល់បញ្ញត្តិព្រះ ។ យើងត្រូវឈរឲ្យរឹងមាំ ហើយខ្ជាប់ខ្ជួន ដោយមានទំនុកចិត្តឥតខ្ចោះលើភាពទៀងទាត់របស់ព្រះអម្ចាស់ និង លើការសន្យារបស់ទ្រង់ ។

សូមឲ្យយើងធ្វើជាពន្លឺនៅលើភ្នំ ជាគំរូមួយក្នុងការគោរពបញ្ញត្តិដែលពុំធ្លាប់បានផ្លាស់ប្ដូរ ហើយនឹងពុំផ្លាស់ប្ដូរជារៀងរហូត ។ ដូចជាសៀវភៅតូចនេះបានលើកទឹកចិត្តដល់ទ័ព អិល.ឌី.អេស ឲ្យឈររឹងមាំក្នុងសីលធម៌ដែរ សូមឲ្យយើងធ្វើជាប្រភពពន្លឺមួយដល់ផែនដី ហើយជាពិសេសដល់កូនចៅព្រះដែលកំពុងស្វែងរកពរជ័យនៃព្រះអម្ចាស់ ក្នុងសង្គ្រាមថ្ងៃចុងក្រោយនេះ ។ ខ្ញុំសូមថ្លែងពីកិច្ចការនេះក្នុងព្រះនាមនៃ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។