ព្រឹកដ៏ស្រស់បំព្រង
ដោយ អែលឌើរ ប្រ៊ូស ឌី ផតធើរ
នៃពួកចិតសិបនាក់
យើងមិនត្រូវខ្លាចអ្វីដែលកើតឡើងនៅថ្ងៃអនាគតនោះទេ ឬ ស្ទាក់ស្ទើរនៅក្នុងសេចក្តីសង្ឃឹម និង ការរីករាយនោះដែរ ពីព្រោះព្រះគង់នៅនឹងយើង ។
នៅល្ងាចថ្ងៃ ព្រហស្បតិ៍ ក្នុងទីក្រុងយេរូសាឡិម ព្រះយេស៊ូវ បានជួបជាមួយនឹងពួកសិស្សរបស់ទ្រង់នៅបន្ទប់ជាន់លើមួយ ដើម្បីធ្វើបុណ្យរំលង ។ បុរសដែលបានចូលរួមនឹងទ្រង់ មិនបានដឹងថា អាហារនៅល្ងាចនោះ នៅថ្ងៃណាមួយនឹងត្រូវបានហៅថា អាហារយប់ថ្ងៃចុងក្រោយនោះទេ ។ បើពួកគេបានដឹងដូច្នេះ នឹងបានដឹងពីអត្ថន័យ នោះគេប្រាកដជាទួញយំខ្លាំងហើយ ។
ទោះជាយ៉ាងណាក្តី លោកចៅហ្វាយរបស់គេបានយល់យ៉ាងច្បាស់ថា រឿងនៅសួនច្បារ គែតសេម៉ានី និង គាល់កូថា នឹងកើតឡើងក្នុងពេលឆាប់ៗ ។ ភាពវឹកវរបំផុតនៅក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តនៃពិភពលោក គឺជិតកើតឡើងហើយ ទោះជាយ៉ាងណាក្តី ព្រះយេស៊ូវ បានមានបន្ទូលទៅកាន់ពួកគេថា ៖ « នៅលោកីយ៍នេះ នោះអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្តីវេទនាមែន ប៉ុន្តែ ត្រូវសង្ឃឹមឡើង ត្បិតខ្ញុំបានឈ្នះលោកីយ៍ហើយ » ( យ៉ូហាន 16:33 ) ។
យើងរស់នៅ ក្នុងយុគសម័យនៃភាពច្របូកច្របល់ និង រឿងមិនច្បាស់លាស់ ជាសម័យដែលព្រះអម្ចាស់បានព្យាករណ៍ដល់ អេណុស ដែលនឹងត្រូវគូសចំណាំដោយ « ថ្ងៃនៃអំពើទុច្ចរិត និង ការសងសឹក » ( ម៉ូសេ 7:60 ) ។ ការច្របូកច្របល់ និង ការពិបាកអាចកើតនៅថ្ងៃខាងមុខ ប៉ុន្តែ យើងក៏បានសេចក្តីអំណរ និង ការរីករាយដែរ ត្បិតយើងរស់នៅក្នុងគ្រាកាន់កាប់ត្រួតត្រាចុងក្រោយ នៅពេលដែលទ្រង់បានស្តារសាសនាចក្រ និង នគរទ្រង់មកលើផែនដី ដើម្បីជាការរៀបចំសម្រាប់ការយាងមកវិញនៃព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់ ។
មានគ្រាមួយ ប្រធាន ប៊យដ៍ ឃេ ផាកកឺ បានមានប្រសាសន៍ពីចៅៗរបស់គាត់ និង បញ្ហាដែលកំពុងកើតមានឡើងនៅក្នុងពិភពលោក ដែលពួកគេកំពុងរស់នៅ ។ លោកបានមានប្រសាសន៍ថា ៖ « ពួកគេនឹងបានឃើញហេតុការណ៍ជាច្រើនកើតឡើង នៅក្នុងគន្លងនៃជីវិតរបស់គេ ។ រឿងមួយចំនួននោះគឺជាការសាកល្បងសេចក្តីក្លាហានរបស់ពួកគេ និង ពង្រីកសេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេ ។ ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើពួកគេស្វែងរកការអធិស្ឋានសុំជំនួយ និង ការណែនាំ នោះពួកគេនឹងត្រូវបានផ្តល់ឲ្យជាអំណាចវិញ ។
ហើយបន្ទាប់មក លោកបន្ថែមថា ៖ « តម្លៃសីលធម៌ដែលជាអារ្យធម៌របស់វា ត្រូវតែផ្អែកលើការរីកចម្រើននូវសន្តិភាព ។ តែទោះជាយ៉ាងណាក្តី ខ្ញុំមិនខ្លាចអ្វីដែលកើតឡើងនៅថ្ងៃអនាគតនោះទេ ( « Do Not Fear » Ensign ឬ Liahona ខែ ឧសភា ឆ្នាំ 2004 ទំព័រ 77, 78 ) ។
បងប្អូនប្រុសស្រីទាំងឡាយ យើងមិនត្រូវខ្លាចអ្វីដែលកើតឡើងនៅថ្ងៃអនាគតនោះទេ ឬ ស្ទាក់ស្ទើរនៅក្នុងសេចក្តីសង្ឃឹម និង ការរីករាយនោះដែរ ពីព្រោះព្រះគង់នៅនឹងយើង ។ នៅក្នុងកំណត់ត្រាដំបូងៗដែល ព្រះយេស៊ូវ បានប្រទានឲ្យពួកសាវកដែលទើបហៅដំបូងៗរបស់ទ្រង់នៅក្នុងស្រុក កាលីឡេ គឺជាពាក្យដាស់តឿនបីម៉ាត់ ៖ « កុំខ្លាចអី » ( លូកា 5:10 ) ។ ទ្រង់បានពោលពាក្យដាស់តឿននោះជាច្រើនសារ នៅពេលទ្រង់កំពុងបម្រើ ។ ចំពោះពួកបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់ដែលរស់នៅក្នុងសម័យយើង ព្រះអង្គសង្រ្គោះបានមានបន្ទូលថា ៖ « ចូរសង្ឃឹមឡើង ហើយចូរកុំខ្លាចឡើយ ត្បិតយើងជាព្រះអម្ចាស់ គង់នៅជាមួយនឹងអ្នក ហើយនឹងឈរនៅក្បែរអ្នក » ( គ. និង ស. 68:6 ) ។
ព្រះអម្ចាស់នឹងគង់នៅជិតសាសនាចក្រ និង ប្រជារាស្ត្រទ្រង់ ហើយរក្សាពួកគេឲ្យមានសុវត្ថិភាព រហូតដល់ទ្រង់យាងមក ។ សន្តិភាពនឹងមាននៅក្នុងក្រុងស៊ីយ៉ូន និង ស្តេករបស់នាង ត្បិតទ្រង់បានប្រកាសថា ៖ « ប្រយោជន៍ឲ្យការប្រមូលគ្នាមកលើ ដែនដី ស៊ីយ៉ូន និង មកលើស្តេកទាំងឡាយរបស់នាង អាចបានទៅជាទីការពារ និង ជាទីជ្រកកោនពីព្យុះសង្ឃរា និង ពីសេចក្តីក្រោធដែលឥតលាយក្នុងកាលបានចាក់មកលើផែនដីទាំងមូល » ( គ. និង ស. 115:6 ) ។
សាសនាចក្រឈរជាគ្រឿងគាំទ្រនៃសុវត្ថិភាពដល់សមាជិកខ្លួន ។ ទោះជាស្ថានភាពក្នុងលោកិយកាន់តែគួរឲ្យធុញទ្រាន់យ៉ាងណាក្ដី ក៏ពួកស្មោះត្រង់នៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ នឹងរកបានជម្រកនៅក្នុង ស្តេកនៃ ស៊ីយ៉ូន ដែរ ។ ព្រះអម្ចាស់បានដាក់បញ្ជាថា ថ្មដែលដាប់ផ្តាច់ចេញពីភ្នំ ឥតដៃណាធ្វើនឹងរមៀលចេញទៅ រហូតដល់បានពេញផែនដីទាំងមូល ។ ( សូមមើល ដានីយ៉ែល 12:31–45 ; គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា 65:2 ) ។ ហើយគ្មានអំណាចរបស់មនុស្សណាអាចរារាំងការណ៍នេះបានឡើយ ។ ត្បិត ព្រះគឺជាព្រះនៃកិច្ចការនេះ ហើយព្រះយេស៊ូវ គឺជាជើងជញ្ជាំងដ៏រឹងមាំ ។
ព្យាការី នីហ្វៃ បានឃើញនៅក្នុងការនិមិត្តថា នៅក្នុងសម័យចុងក្រោយ អំណាចនៃកូនចៀមនៃព្រះនឹងត្រូវចុះមកសណ្ឋិត « លើរាស្រ្តនៃសេចក្តីសញ្ញានៃព្រះអម្ចាស់ ដែល [ នឹង ] ខ្ចាត់ខ្ចាយពាសពេញលើផ្ទៃផែនដី » ហើយពួកគេនឹង « ប្រដាប់អាវុធដោយសេចក្តីសុចរិត និងដោយព្រះចេស្តានៃព្រះ ដោយសិរីល្អដ៏អស្ចារ្យ » ( នីហ្វៃទី 1 14:14 ) ។
យើងគ្រប់គ្នា និង ក្រុមគ្រួសារយើង អាចបំពាក់ដោយអំណាចនៃព្រះទុកជាគ្រឿងការពារ ប្រសិនបើយើងនឹងបន្តដើរតាមសេចក្តីពិតចំពោះសាសនាចក្រនៃ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ ហើយទុកឲ្យព្រះវិញ្ញាណជាអ្នកដឹកនាំយើង ។ ឧបសគ្គអាចកើតមានឡើង ហើយយើងប្រហែលជាមិនយល់ពីហេតុផលទាំងអស់ដែលកើតឡើងចំពោះយើង និង ជុំវិញយើងនោះទេ ។ ប៉ុន្តែបើយើងបន្ទាបខ្លួន ទុកចិត្តលើព្រះអម្ចាស់ដោយស្ងៀមស្ងាត់ ទ្រង់នឹងត្រូវប្រទានឲ្យយើងនូវកម្លាំង និងការដឹកនាំក្នុងឧបសគ្គទាំងឡាយដែលយើងជួបប្រទះ ។ ពេលយើងមានបំណងតែមួយ គឺដើម្បីគាប់ព្រះទ័យដល់ទ្រង់ យើងនឹងត្រូវបានប្រទានពរឲ្យនូវក្តីសុខសាន្តយ៉ាងជ្រាលជ្រៅក្នុងចិត្ត ។
នៅសម័យដើមនៃការស្តារឡើងវិញ សមាជិកនៃសាសនាចក្របានប្រឈមមុខនឹងឧបសគ្គជាច្រើន ។ ប្រធាន ព្រិកហាំ យ៉ង់ បានមានប្រសាសន៍ពីគ្រានោះថា ៖ « នៅពេលដែលត្រូវបានរុំព័ទ្ធដោយពួកមនុស្សអាក្រក់ មានទាំងសេចក្តីស្លាប់ និង ការបំផ្លិចបំផ្លាញគំរាមគំហែងគ្រប់ទិដ្ឋភាព ខ្ញុំមិនដឹងទេ តែចាំថា ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថារីករាយ [ និង ] សុខស្រួលនៅក្នុងវិញ្ញាណខ្ញុំ ដូចដែលខ្ញុំមាននៅពេលឥឡូវនេះដែរ ។ កាលៈទេសៈអាចកើតឡើងរឿងមិនល្អ និង ពិបាក ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនដែលឃើញគ្រាមួយដូច្នេះក្នុងដំណឹងល្អនេះទេ ប៉ុន្តែអ្វីដែលខ្ញុំដឹង គឺថា ទោះជាមានអ្វីកើតឡើងក្តី វាគឺជាផលល្អ សម្រាប់បុព្វហេតុនៃសេចក្តីពិត » ( Teachings of Presidents of the Church: ព្រិកហាំ យ៉ង់ ឆ្នាំ 1997 ], ទំព័រ 357 ) ។
ដៃគូរផ្សាយសាសនារបស់ខ្ញុំ ប៉ុល ជាមនុស្សដែលតែងតែបង្ហាញនូវភាពរីករាយជានិច្ច ។ ក្នុងនាមជាឪពុកវ័យក្មេងម្នាក់ គាត់មានជំងឺរឹងសាច់ដុំម្យ៉ាង ។ តែថ្វីបើមានការលំបាកយ៉ាងណា ក៏គាត់នៅបន្តបម្រើអ្នកដទៃដោយអំណរ និង ក្ដីរីករាយ ។ គ្រាមួយគាត់បានចូលក្នុងការិយាល័យខ្ញុំដោយអង្គុយលើរទេះរុញជាលើកដំបូង ហើយបាននិយាយថា « ជីវិតចាប់ផ្ដើមជាមួយនឹងការរៀនប្រើរទេះរុញ ! » ខ្ញុំចងចាំគាត់ជានិច្ច គាត់បានស្លាប់កាលពីពីរបីឆ្នាំមុន ដោយអង្គុយក្នុងរទេះរុញកាន់គោមភ្លើង អូឡាំពិក ដោយមានមនុស្សរាប់រយនាក់អបអរសារទរ ។ ដូចជាភ្លើងឆេះគ្មានថ្ងៃរលត់នោះដែរ ក្ដីជំនឿរបស់ ប៉ុល នឹងមិនរលត់ទៅក្នុងព្យុះភ្លៀងនៃជីវិតឡើយ ។
កាលដែលខ្ញុំនៅរៀននៅ សាកលវិទ្យាល័យ ព្រិកហាំ យ៉ង់ ខ្ញុំរស់នៅក្នុងផ្ទះជាមួយនឹងយុវជនមួយចំនួន ។ មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំ ប្រូស ជាមនុស្សដែលមានសុទិដ្ឋិនិយមបំផុត ដែលខ្ញុំមិនដែលជួប ។ យើងមិនដែលឮគាត់និយាយអ្វីដែលអវិជ្ជមានអំពីមនុស្សណាម្នាក់ ឬ កាលៈទេសៈណាមួយម្តងណាឡើយ ហើយពេលនៅជិតគាត់ តែងតែមាននូវការលើកទឹកចិត្តពីគាត់ជានិច្ច ។ សេចក្តីល្អរបស់គាត់បានបង្ហាញមកពីការមានទំនុកចិត្តលើព្រះអង្គសង្រ្គោះ និងនៅក្នុងដំណឹងល្អរបស់ទ្រង់ ។
នៅថ្ងៃធ្លាក់ខ្យល់ដ៏ត្រជាក់មួយ មានមិត្តភក្តិខ្ញុំម្នាក់ទៀតឈ្មោះ ថម បានដើរឆ្លងកាត់ទីធ្លា សាកលវិទ្យាល័យ ។ វាទើបតែម៉ោង 7:00 ព្រឹកប៉ុណ្ណោះ ហើយទីធ្លាសាលាមានសភាពស្ងប់ស្ងាត់ និងងងឹត ។ ព្រិលកំពុងធ្លាក់យ៉ាងខ្លាំង ហើយមានខ្យល់ដ៏ត្រជាក់ ។ ថម បានគិតថា « អាកាសធាតុមិនល្អទាល់តែសោះ » ។ គាត់បានដើរទៅមុខនៅក្នុងភាពងងឹង និងព្រិល គាត់បានឮសំឡេងមនុស្សច្រៀង ។
ដូចដែលបានគិត ទោះជាមានព្យុះព្រិល ក៏មិត្តភក្តិដ៏សុទិដ្ឋនិយមរបស់យើង ប្រូស មកដែរ ។ ដោយលាដៃសន្ធឹងទៅលើមេឃ គាត់បានស្រែកច្រៀងចម្រៀងពីរបីបទមកពី ប្រ៉តវ៉េ ជាតន្រ្តី អូក្លូហូម៉ា ៖ « ឱ ! ព្រឹកដ៏ស្រស់ស្អាតអើយ ! ឱ ! ថ្ងៃដ៏ស្រស់ស្អាតអើយ ! ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ល្អ អ្វីៗនឹងបានប្រសើរឡើងថ្ងៃនេះ » (Richard Rodgers and Oscar Hammerstein II, “Oh, What a Beautiful Morning” ឆ្នាំ 1943) ។
បន្ទាប់ពីមានបទពិសោធន៍នោះមក សំឡេងប្រពៃនៅកណ្តាលព្យុះដ៏ងងឹងនោះ បានក្លាយទៅជាសញ្ញានៃអ្វីដែលជាសេចក្តីជំនឿ និង សង្ឃឹមចំពោះខ្ញុំ ។ ទោះបីជានៅក្នុងពិភពលោកដ៏ងងឹតក្ដី ក៏យើងដែលជាពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ អាចច្រៀងដោយអំណរ ដោយដឹងថា អំណាចនៃស្ថានសួគ៌ គឺមាននៅក្នុងសាសនាចក្រ និង ប្រជារាស្រ្តរបស់ព្រះ ។ យើងអាចរីករាយដោយដឹងថា ព្រឹកដ៏ស្រស់ស្អាតនឹងនៅចំពោះមុខយើង --- ថ្ងៃរះនៅថ្ងៃសហសវត្សរ៍ នៅពេលព្រះរាជបុត្រានៃព្រះនឹងមកយាងមកពីទិសខាងកើត ហើយគ្រង់រាជ្យនៅលើផែនដីម្ដងទៀត ។
ខ្ញុំសូមលើកឡើងផងដែរពីព្រឹកដ៏ស្រស់បំព្រងចំនួនពីរទៀត នៅក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តពិភពលោក ។ នៅនិទាឃរដូវ ឆ្នាំ 1820 នៅព្រឹកដ៏ស្រស់ស្អាត ដែលមានផ្ទៃមេឃដ៏ស្រឡះនៅ ក្រុង ផាមៃរ៉ា រដ្ឋនូវយ៉ោក យុវជនម្នាក់ដែលមានឈ្មោះថា យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បានចូលទៅក្នុងព្រៃពិសិដ្ឋ ហើយលុតជង្គង់អធិស្ឋាន ។ ចម្លើយចំពោះការអធិស្ឋាននោះ ក៏មានការយាងមកនៃព្រះវរបិតាសួគ៌ និង ព្រះរាជបុត្រា បានចាប់ផ្តើម ការកាន់កាប់ត្រួតត្រាក្នុងកាលដែលពេលពេញកំណត់ និង ការស្តារឡើងវិញនូវសាសនាចក្រនៃ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៅលើផែនដី ។
ពេលព្រឹកដ៏ស្រស់បំព្រងមួយទៀតបានភ្លឺឡើងជិត 2,000 ឆ្នាំមុន នៅក្រៅកំផែងទីក្រុងយេរូសាឡិម ។ ព្រះអាទិត្យបានរះចែងចាំងយ៉ាងខ្លាំងនៅព្រឹកនៃថ្ងៃ អ៊ីស្ទើរ នោះ ។ មានស្រ្តីមួយក្រុម បានទៅមើលសួនផ្នូរ ដោយសង្ឃឹមថាទៅលាងសំអាតព្រះអម្ចាស់ដែលគេបានឆ្កាងទ្រង់ ។ មានទេវតាពីរអង្គបានជួបនឹងពួកគេ ហើយបានប្រកាសថា ៖ « ហេតុអ្វីបានជាមករកព្រះអង្គ ដែលមានព្រះជន្មរស់ នៅក្នុងទីខ្មោចស្លាប់ដូច្នេះ ? ទ្រង់មានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញហើយ មិនគង់នៅទីនេះទេ » ( លូកា 24:5–6 ) ។
ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់ពីភាពជោគជ័យដែល ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ បានយកឈ្នះអំពើបាប និង សេចក្តីស្លាប់ ។ ខ្ញុំសូមថ្លែងជាសាក្សីអំពី ផែនការដ៏មេត្តាករុណានៃព្រះវរបិតាដ៏អស់កល្ប និង សេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏គ្មានទីបញ្ចប់របស់ទ្រង់ ។ ពេលយើងក្រោកឡើងជារៀងរាល់ព្រឹក សូមឲ្យយើងសម្លឹងទៅស្ថានសួគ៌ដោយជំនឿ ហើយនិយាយថា ៖ « ឱ ! ព្រឹកដ៏ស្រស់បំព្រងអើយ » ខ្ញុំសូមអធិស្ឋាននៅក្នុង ព្រះនាមនៃ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។