ឆ្នាំ ២០១០-២០១៩
ការបង្រៀនកូនចៅរបស់យើង​ឲ្យ​យល់
មេសា 2012


ការបង្រៀនកូនចៅរបស់យើង​ឲ្យ​យល់

ការបង្រៀនកូន​របស់យើង​ឲ្យ​យល់​គឺមានន័យច្រើនជាងគ្រាន់​តែចែកចាយព័ត៌មាន ។ វា​កំពុងជួយ​ដល់​កូន​របស់​យើង​ឲ្យ​ទទួល​គោលលទ្ធិ​ដាក់​ក្នុងចិត្ត​ពួកគ ។

ច្រើន​ឆ្នាំ​បានកន្លងផុតទៅ រឿងលម្អិតជាច្រើនក្នុងជីវិតខ្ញុំកាន់តែព្រិលទៅៗ ប៉ុន្តែ​ការចងចាំមួយចំនួនដែល​នៅតែចាំយ៉ាងច្បាស់ គឺជាពេលកូនម្នាក់ៗ​របស់​យើងចាប់កំណើត ។ ស្ថានសួគ៌ហាក់ដូចជានៅជិត ហើយ​បើខ្ញុំព្យាយាម ខ្ញុំអាចមានអារម្មណ៍នោះ​ស្ទើរតែដូចគ្នា ជាអារម្មណ៍នៃគារវភាព និង​អស្ចារ្យ ដែលខ្ញុំបានមាន រាល់ពេលដែលកូន ដ៏មាន​តម្លៃម្នាក់ៗត្រូវបាន​​ដាក់នៅក្នុងដៃខ្ញុំ ។

«កូនចៅជាមរតកមកពីព្រះអម្ចាស់»​ (ទំនុកតម្កើង 127:3)។ ទ្រង់​ស្គាល់ និង​ស្រឡាញ់​កូនម្នាក់ៗ ​ដោយក្ដីស្រឡាញ់​ដ៏ឥតខ្ចោះ (សូមមើល មរ៉ូណៃ 8:17) ។ ឱ នេះ​ជាភារៈដ៏ពិសិដ្ឋមួយ ដែលព្រះវរបិតាសួគ៌​ប្រគល់មកឲ្យ​យើងក្នុង​នាមជាបិតាមាតា​ដើម្បី​​ធ្វើជាដៃគូ​នឹង​ទ្រង់ក្នុងការ​ជួយវិញ្ញាណដ៏ជម្រើសទាំងឡាយ​របស់ទ្រង់​ឲ្យប្រែក្លាយជាអ្វីដែលទ្រង់​ដឹងថាពួកគេ​អាច​ប្រែក្លាយ ។

ឯកសិទ្ធិដ៏ទេវភាពដើម្បីចិញ្ចឹមបីបាច់កូនចៅរបស់យើងនេះ គឺ​ជាការទទួលខុសត្រូវដ៏ធំហួសពី​យើងអាចធ្វើ​តែម្នាក់​ឯង​ដោយគ្មានជំនួយពីព្រះអម្ចាស់ ។ ទ្រង់​ស្គាល់យ៉ាងច្បាស់នូវអ្វី​ដែល​កូនៗ​យើង​ចាំបាច់ត្រូវស្គាល់, អ្វីដែលពួកគេចាំបាច់ត្រូវធ្វើ និងអ្វី​ដែល​ពួកគេចាំបាច់​ត្រូវប្រែក្លាយ ដើម្បី​ត្រឡប់មកទីវត្តមាន​របស់ទ្រង់​វិញ ។ ទ្រង់​ប្រទាន​ដល់ម្ដាយ និងឪពុកទំាងឡាយ​នូវការណែនាំ និងការដឹកនាំជាក់លាក់ តាមរយៈព្រះគម្ពីរ, ព្យាការីរបស់ទ្រង់ និងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ។

នៅក្នុងវិវរណៈថ្ងៃចុងក្រោយតាមរយៈព្យាការីយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ព្រះអម្ចាស់បង្រៀនឪពុកម្ដាយ​ឲ្យបង្រៀន​កូនៗ​របស់ពួកគេឲ្យ យល់ គោលលទ្ធិអំពី​ការប្រែចិត្ត, សេចក្តី​ជំនឿជឿ​ព្រះគ្រីស្ទ, បុណ្យជ្រមុជទឹក និងអំណោយទាន​នៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ។ សូមកត់សម្គាល់ថា ព្រះអម្ចាស់​ពុំគ្រាន់តែមានបន្ទូលថាយើងត្រូវ «បង្រៀនគោលលទ្ធិ» នោះទេ ការបង្រៀន​របស់ទ្រង់ គឺ​ត្រូវ​បង្រៀន​ដល់កូនៗ​យើង​ឲ្យ​ «យល់ គោលលទ្ធិ» (សូមមើល គ. និងស. 68:25, 28 គូសបញ្ជាក់បន្ថែម) ។

នៅក្នុងទំនុកតម្កើង យើងអានថា «សូមប្រទានឲ្យទូលបង្គំ​មានយោបល់ នោះទូលបង្គំ​នឹងកាន់តាមក្រិត្យវិន័យទ្រង់ ហើយ​ទូលបង្គំ​នឹង​រក្សា​ទុក​ឲ្យ​អស់​ពីចិត្តផង» (ទំនុកតម្កើង 119:34) ។

ការបង្រៀនកូន​របស់យើង​ឲ្យ​យល់​គឺមានន័យច្រើនជាងគ្រាន់​តែចែកចាយព័ត៌មាន ។ វា​កំពុងជួយ​ដល់​កូន​របស់​យើង​ឲ្យ​ទទួល​គោលលទ្ធិ​ដាក់​ក្នុងចិត្ត​ពួកគេក្នុងរបៀប​មួយដែល​វា​ក្លាយ​ទៅ​ជាចំណែក​មួយ​នៃខ្លួន​ពួកគេ ហើយវា​បង្ហាញ​នៅ​ក្នុង​អាកប្បកិរិយា និង​អត្តចរិត​របស់​ពួកគេ​ពេញ​មួយជីវិត ។

នីហ្វៃបានបង្រៀនថាតួនាទី​របស់​ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធគឺ​ដើម្បី​នាំ​សេចក្ដីពិត «ចូលទៅក្នុងចិត្តនៃកូនចៅ​មនុស្ស» (នីហ្វៃទី  2 33:1) ។ តួនាទីយើងជាឪពុកម្ដាយគឺ​ធ្វើ​នូវ​អ្វីៗ​ទាំង​អស់​ដែល​យើង​អាច​ធ្វើបាន​ ដើម្បី​បង្កើត​បរិយាកាសមួយ ដែល​កូនៗ​យើង​អាច​ទទួល​​អារម្មណ៍​នៃឥទ្ធិពលពី​ព្រះវិញ្ញាណ រួចហើយ​ជួយ​ពួកគេ​ឲ្យ​ស្គាល់​អារម្មណ៍​ដែល​ពួកគេ​មាន ។

ខ្ញុំនឹកចាំការទូរស័ព្ទ ដែលខ្ញុំ​បានទទួលកាលពីជាច្រើនឆ្នាំ​មុន មកពីកូនស្រីរបស់ខ្ញុំ ម៉ៃឃល ។ ដោយអារម្មណ៍ទន់ភ្លន់នាង​បាននិយាយថា «ម៉ាក់ ខ្ញុំ​ទើបមាន​បទពិសោធន៍​ដ៏អស្ចារ្យបំផុត​មួយជាមួយ អាស្លី» ។ អាស្លី ជាកូនស្រី​របស់នាង ពេលនោះ​មានអាយុ ប្រាំឆ្នាំ ។ ម៉ៃឃល បានរៀប​រាប់​ពីព្រឹក ដែល​កើតមានជម្លោះ​រវាង អាស្លី ​ និង​ប្អូនប្រុសនាង អាន់ទ្រូ អាយុបីឆ្នាំ ដូចសព្វដងថា-- ម្នាក់មិនចង់​ចែករំលែក ហើយ​ម្នាក់ទៀត​នឹង​ត្រូវ​វាយ ។ បន្ទាប់ពីជួយ​ពួកគេ​ដោះស្រាយបញ្ហា ម៉ៃឃល បាន​ចេញទៅមើលកូនតូច ។

មិនយូរប៉ុន្មាន អាស្លី បាន​រត់​ចូលមក ដោយ​ខឹង​ថា អាន់ទ្រូ ពុំចេះចែករំលែក ។ ម៉ៃឃល បានរំឭក អាស្លី អំពី​ការតាំងចិត្តដែលពួកគេ​បាន​ធ្វើ​នៅ​រាត្រីជួបជុំក្រុមគ្រួសារថា​ត្រូវមានចិត្តល្អចំពោះគ្នា​ឲ្យ​បានច្រើន ។

គាត់បានសួរ អាស្លី បើនាងចង់អធិស្ឋាន ហើយ​សុំជំនួយពីព្រះវរបិតាសួគ៌ ប៉ុន្តែ អាស្លី នៅខឹងខ្លាំងណាស់ បាន​ឆ្លើយថា «ទេ» ។ ហើយ​នៅពេល​សួរ​នាងថាតើនាងជឿ​ថាព្រះវរបិតាសួគ៌​នឹង​ឆ្លើយ​ការអធិស្ឋាន​របស់នាងឬទេ អាស្លី បាន​និយាយ​ថានាង​មិនដឹងទេ ។ ម្ដាយ​នាង​បាន​សុំ​នាង​ឲ្យ​សាកល្បងម ហើយ​បាន​ដឹកនាំនាងដោយទន់ភ្លន់រួចលុតជង្គង់ចុះជាមួយនាង ។

ម៉ៃឃល ​ ឲ្យ​យោបល់ថា អាស្លី អាចសុំឲ្យ​ព្រះវរបិតាសួគ៌​ជួយ​ដល់ អាន់ទ្រូ ឲ្យចេះចែករំលែក-- ហើយ​ជួយឲ្យនាង​មានចិត្តល្អ ។ គំនិតអំពីការសុំឲ្យព្រះវរបិតាសួគ៌​ជួយដល់ប្អូនតូច​របស់នាង បានធ្វើឲ្យ អាស្លី ចាប់អារម្មណ៍ ហើយ​នាង​បាន​ចាប់​ផ្ដើម​អធិស្ឋាន ដំបូងឡើយសុំឲ្យ​ព្រះវរបិតាសួគ៌​ជួយ​ដល់ អាន់ទ្រូ ចេះចែករំលែក ។ នៅពេល​នាង​សុំឲ្យ​ទ្រង់​ជួយនាង​មានចិត្តល្អនាង​ចាប់ផ្ដើមយំ ។ អាស្លី បានបញ្ចប់ការអធិស្ឋានហើយ​បានឱនក្បាលមកផ្ទប់នឹងស្មារបស់ម្ដាយនាង ។ ម៉ៃឃល បានឱបនាង ហើយសួរ​ថាហេតុអ្វីបានជានាងយំ ។ អាស្លី បាននិយាយថានាងមិនដឹងទេ ។

ម្ដាយនាងបាននិយាយថា «ម៉ាក់គិតថា ម៉ាក់ដឹងថា​ ហេតុអ្វី​បានជាកូនយំហើយ ។ តើ​កូនមាន​អារម្មណ៍ល្អនៅក្នុងចិត្តទេ?» អាស្លី បានងក់ក្បាល ហើយ​ម្ដាយ​នាង​បន្តទៀតថា «នេះគឺ​ជា​ព្រះវិញ្ញាណដែលកំពុងជួយកូនឲ្យមានអារម្មណ៍របៀបនេះ​ ។ វាគឺជារបៀប​របស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ ប្រាប់ដល់កូនថា ទ្រង់ស្រឡាញ់កូន ហើយ​នឹង​ជួយ​ដល់កូន» ។

នាង​បានសួរ អាស្លី ថា​តើកូនជឿរឿងនេះទេ តើកូនជឿថាព្រះវរបិតាសួគ៌​អាចជួយកូនទេ ។ អាស្លី បាននិយាយទាំងទឹកភ្នែកក្នុងរង្វង់កែវភ្នែកតូចៗរបស់នាងថា នាងជឿ ។

ពេលខ្លះរបៀបដ៏មានអនុភាពបំផុតដើម្បី​បង្រៀន​កូនៗ​របស់​យើង​ឲ្យ​យល់​គោលលទ្ធិ​មួយ គឺ​ត្រូវ​បង្រៀន​អំពីស្ថានភាពដែលពួកគេកំពុងជួបប្រទះក្នុងពេលនោះភ្លាមៗ ។ គ្រាទាំងនោះ កើតឡើងឯកឯង និងពុំបានរៀបចំទុក ហើយ​កើតឡើងក្នុងសកម្មភាពធម្មតាក្នុងជីវិតគ្រួសារ ។ វាកើតឡើង និង​បាត់ទៅវិញភ្លាមៗ ដូច្នេះ​យើង​ចាំបាច់​ត្រូវរវាស​រវៃ​ ហើយ​ស្គាល់ពេល​បង្រៀន, នៅពេល​កូនៗ​យើង​មករកយើង​ដោយមានសំណួរ ឬ​ការបារម្ភ, នៅពេល​ពួកគេ​មានបញ្ហាមិន​ត្រូវគ្នា​ជាមួយ​នឹង​បងប្អូន ឬ​មិត្តភក្តិ,ពេលពួកគេ​ត្រូវ​ការ​ទប់កំហឹង, ពេល​ពួកគេមានកំហុស ឬ​នៅពេល​ពួកគេ​ត្រូវការ​ធ្វើការសម្រេចចិត្តអ្វី​មួយ ។ (សូមមើល Teaching, No Greater Call: A Resource Guide for Gospel Teaching [ ឆ្នាំ 1999], 140; Marriage and Family Relations Instructor’s Manual [ឆ្នាំ 2000], 61) ។

បើសិនជាយើង​ត្រៀមខ្លួន ហើយ​ទុកឲ្យ​ព្រះវិញ្ញាណដឹកនាំ​នៅក្នុងស្ថានភាពទាំងនេះ នោះកូនៗរបស់យើង នឹង​ទទួលការបង្រៀន​ដោយឥទ្ធិពល និងការយល់ដឹងកាន់តែខ្លាំង ។

នៅពេលយើង​រៀបផែនការដោយចេះគិតគូរក្នុង​ឱកាស​ទៀងទាត់​ ដូចជាការអធិស្ឋានជាគ្រួសារ, ការសិក្សាព្រះគម្ពីរជាគ្រួសារ, រាត្រីជួបជុំក្រុមគ្រួសារ និង​សកម្មភាពគ្រួសារ​ដទៃទៀត គឺវាមានសារៈសំខាន់​ដូចជា​ឱកាសនៃការបង្រៀនផងដែរ ។

ក្នុងគ្រប់ស្ថានភាពនៃការបង្រៀនទាំងអស់ ការរៀនសូត្រ និង​ការយល់ដឹងទាំងអស់ ត្រូវបាន​ចិញ្ចឹមបីបាច់ដ៏ល្អបំផុត​នៅ​ក្នុង​បរិយាកាស​នៃភាពកក់ក្ដៅ និង​ក្ដីស្រឡាញ់ ដែលព្រះវិញ្ញាណ​មានវត្តមាន ។

ប្រហែលជាពីរខែ​មុនពេល​កូនៗរបស់គាត់​មានអាយុ 8 ឆ្នាំ ឪពុកម្នាក់​នឹងញែកពេលរាល់សប្តាហ៍​ដើម្បី​រៀបចំកូនៗ​សម្រាប់ពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក ។ កូនស្រីរបស់គាត់ បាននិយាយថា នៅពេល​ដល់វេណ​របស់នាង គាត់បានឲ្យ​សៀវភៅកំណត់ហេតុមួយដល់នាង ហើយ​ពួកគាត់​បាន​អង្គុយចុះជាមួយគ្នា តែពីរនាក់ ពិភាក្សា និងចែកចាយអារម្មណ៍​អំពីគោលការណ៍ដំណឹងល្អ ។ នាង​បាន​គូរ​រូបភាពមួយ នៅពេល​ពួកគេ​ពិភាក្សា ។ វាបង្ហាញអំពីជីវិតមុនឆាកជីវិតនេះ, ជីវិតលើផែនដីនេះ និង​ជំហាននីមួយៗ ដែល​នាង​ត្រូវ​ដើរដើម្បី​ត្រឡប់ទៅរស់នៅ​ជាមួយនឹងព្រះវរបិតាសួគ៌វិញ ។ គាត់​បាន​ថ្លែងទីបន្ទាល់​របស់គាត់ អំពី​ជំហាននីមួយៗ​ក្នុងផែនការ​នៃ​សេចក្ដីសង្គ្រោះ នៅពេល​គាត់​បង្រៀន​ដល់​នាង ។

ពេល​កូនស្រី​របស់​គាត់​រំឭក​អំពី​បទពិសោធន៍​នេះពេល​នាង​ធំ​ឡើង នាង​​បាន​និយាយ​ថា «​ខ្ញុំ​នឹង​មិន​ភ្លេច​នូវ​ក្ដី​ស្រឡាញ់ ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ទទួល​មក​ពី​ឪពុក​ខ្ញុំ នៅ​ពេល​គាត់​បាន​ចំណាយ​ពេល​នោះ​ជាមួយ​ខ្ញុំ​ទេ … ។ ខ្ញុំ​ជឿ​ថា បទពិសោធន៍​នេះ​ជា​មូលហេតុ​ដ៏​ធំ​មួយ ដែល​ខ្ញុំ​មាន​ទីបន្ទាល់​អំពី​ដំណឹងល្អ នៅពេល​ខ្ញុំ​បាន​ទទួល​បុណ្យ​ជ្រមុជទឹក» (សូមមើល Teaching, No Greater Call, 129) ។

ការបង្រៀន​ដើម្បី​ឲ្យ​បាន​យល់ ត្រូវការ​នូវ​ការ​តាំងចិត្ត និង ការខិតខំ​ឲ្យ​ខ្ជាប់ខ្ជួន ។ វា​តម្រូវ​ឲ្យ​មាន​នូវ​ការ​បង្រៀន​ដោយ​សិក្ខាបទ និង​ដោយ​គំរូ ហើយ​ជាពិសេស ដោយ​ការ​ជួយ​ឲ្យ​កូនៗ​រស់នៅ​តាម​អ្វី​ដែល​ពួកគេ​រៀន ។

ប្រធាន ហារ៉ូល  ប៊ី លី បាន​បង្រៀន​ថា « ការ​ពុំ​ធ្លាប់​មាន​បទពិសោធន៍​អនុវត្ត​គោលការណ៍​ដំណឹងល្អ វា​…​ កាន់​តែ​មាន​ការ​លំបាក​ក្នុង​ការ​ជឿ​ទៅ​លើ​គោលការណ៍​នោះ» (Teachings of Presidents of the Church: Harold B. Lee [ ឆ្នាំ 2000], 121) ។

ពីដំបូង ខ្ញុំ​បាន​រៀន​អធិស្ឋាន​ដោយ​ការលុតជង្គង់​ចុះ​ជាមួយ​គ្រួសារ​របស់​ខ្ញុំ​នៅ​ក្នុង​ការអធិស្ឋាន​ជា​គ្រួសារ ។ ខ្ញុំ​ត្រូវ​បាន​បង្រៀន​ភាសា​នៃ​ការអធិស្ឋាន នៅ​ពេល​ខ្ញុំ​ស្ដាប់​ឪពុក​ម្ដាយ​របស់​ខ្ញុំ​អធិស្ឋាន និង​នៅ​ពេល​ពួកគេ​បាន​ជួយ​ខ្ញុំ​និយាយ​ការ​អធិស្ឋាន​ដំបូង​របស់​ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំ​ដឹង​ថា​ខ្ញុំ​អាច​និយាយ​ទៅ​កាន់​ព្រះវរបិតាសួគ៌​ ហើយ​សុំ​នូវ​ការ​ដឹកនាំ ។

ម្ដាយ​ និង​ឪពុក​របស់​ខ្ញុំ បាន​ប្រមូល​យើងមក​ជុំ​គ្នា​នៅ​តុ​អាហារ​កន្លែង​ចង្ក្រាន​បាយ មុន​ពេល​អាហារ​ពេល​ព្រឹក ហើយ​យើង​បាន​លុត​ជង្គង់​អធិស្ឋាន​ជា​គ្រួសារ ជារៀងរាល់​ព្រឹក ពុំ​ដែល​អាក់​ខាន​ឡើយ។ យើង​បាន​អធិស្ឋាន​រាល់​ពេលបរិភោគ​​អាហារ ។ នៅ​ពេល​ល្ងាច​មុន​ពេល​ចូល​គេង យើង​បាន​លុតជង្គង់​ជាមួយ​គ្នា​នៅ​ក្នុង​បន្ទប់​ទទួល​ភ្ញៀវ ហើយ​បញ្ចប់​ថ្ងៃ​នោះ​ដោយ​ការ​អធិស្ឋាន​ជា​គ្រួសារ​ ។

ទោះ​ជាកាល​ពី​ក្មេង ខ្ញុំ​ពុំ​បាន​យល់​ច្រើន​អំពី​ការអធិស្ឋានក្ដី វា​បាន​ក្លាយ​ជា​ចំណែក​មួយ​នៃ​ជីវិត​របស់​ខ្ញុំ ដែល​វា​ស្ថិតនៅ​ជាប់​នឹង​ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំ​នៅ​តែ​បន្ដ​រៀន ហើយ​ការ​យល់​ដឹង​របស់​ខ្ញុំ​អំពី​អំណាច​នៃ​ការ​អធិស្ឋាន នៅ​តែ​បន្ដ​រីកចម្រើន ។

អែលឌើរ ជែហ្វ្រី  អ័រ ហូឡិន បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា «យើង​ទាំងអស់​គ្នាយល់​ថា ជោគជ័យ​នៃ​សារលិខិតដំណឹងល្អ អាស្រ័យ​ទៅ​លើ​ការបង្រៀន និងការ​យល់ បន្ទាប់​មក​រស់នៅ​តាម​របៀបមួយ ដែល​ការ​សន្យា​ដំណឹងល្អ អំពី​សុភមង្គល និង​សេចក្ដី​សង្គ្រោះ អាច​​បានជោគជ័យ» ។ («Teaching and Learning in the Church» [ការប្រជុំ​បំពាក់​បំប៉ន​ថ្នាក់​ដឹកនាំ​ទូទាំង​ពិភពលោក, ថ្ងៃ​ទី 10 ខែ ​កុម្ភៈ ឆ្នាំ 2007], Liahona, ខែ មិថុនា ឆ្នាំ 2007, 57; Ensign, ខែ ​មិថុនា ឆ្នាំ 2007, 89) ។

ការ​រៀន​យល់ឲ្យ​បាន​ពេញ​លេញ​អំពី​គោលលទ្ធិ នៃ​ដំណឹងល្អ គឺ​ជា​ដំណើរ​ការ​មួយ​ពេញ​មួយ​ជីវិត ហើយ​វា​កើត​មាន «មួយ​បន្ទាត់​ម្ដងៗ, ​មួយ​សិក្ខាបទម្ដងៗ ឯណេះ​បន្ដិច ឯណោះ​បន្ដិច» (នីហ្វៃទី  2 28:30) ។ នៅពេល​កូនៗ​រៀន​ និង​អនុវត្ត​អ្វីៗ​ដែល​ពួកគេ​បាន​រៀន​ ការ​យល់​ដឹង​របស់​គេត្រូវ​បាន​ពង្រីក​ដែល​ដឹក​នាំ​ទៅ​រក​ការ​រៀន​បន្ថែម​ អនុវត្ត​បន្ថែម​ ហើយ​គឺ​ជា​ការ​​យល់​ដឹងដ៏អស្ចារ្យ​ និងថិត​ថេរ​​ជាង​ ។

យើង​អាច​ដឹង​ថា កូនៗ​របស់​យើង​ចាប់​ផ្ដើម​យល់​ពី​គោលលទ្ធិ នៅពេល​យើង​មើលឃើញ​វា​បង្ហាញ​នៅ​ក្នុង​អាកប្បកិរិយា និង​សកម្មភាព​របស់​ពួកគេ ដោយ​គ្មាន​ការគំរាមគំហែង ឬរង្វាន់​ពី​ខាង​ក្រៅ ។ នៅ​ពេល​កូនៗ​​យើង​រៀន​យល់​ពី​គោលលទ្ធិ​ដំណឹងល្អ នោះ​ពួកគេ​នឹងកាន់​តែ​មាន​ភាពខ្លួនទីពឹងខ្លួន និង​មានការទទួលខុសត្រូវកាន់តែច្រើន ។ ពួកគេ​ក្លាយជាចំណែក​នៃ​ដំណោះស្រាយ​ចំពោះ​ឧបសគ្គ​គ្រួសារ​របស់​​យើង ហើយ​ផ្ដល់បរិយាកាសវិជ្ជមានក្នុង​គេហដ្ឋាន​យើង និងភាពជោគជ័យក្នុងគ្រួសារ​យើង ។

យើង​នឹង​បង្រៀន​កូនៗរបស់យើងឲ្យយល់ យើង​ឆ្លៀតឱកាសបង្រៀនគ្រប់ពេល, អញ្ជើញព្រះវិញ្ញាណ, ធ្វើជាគំរូ, និងជួយពួកគេ​រស់នៅ​តាម​អ្វីដែលពួកគេ​បានរៀន ។

នៅ​ពេល​យើង​មើល​ទៅ​កែវភ្នែកទារកតូច យើង​នឹកចាំពី​បទចម្រៀង៖

ខ្ញុំជាកូនរបស់ព្រះ

​ក្ដីត្រូវការខ្ញុំច្រើនណាស់

សូមជួយខ្ញុំ​ឲ្យ យល់ ព្រះបន្ទូល

មុនពេលកន្លងហួសទៅ

នាំ​ខ្ញុំ ដឹកខ្ញុំ ដើរ​នៅ​ក្បែរខ្ញុំ

ជួយខ្ញុំឲ្យរកផ្លូវ

បង្រៀនខ្ញុំអ្វីដែលត្រូវធ្វើ

ដើម្បីរស់នៅនឹង​ទ្រង់ ។

(«ខ្ញុំ​ជាកូនរបស់​ព្រះ» ទំនុកតម្កើង ទំព័រ  58 គូសបញ្ជាក់បន្ថែម)

សូមឲ្យ​យើង​ធ្វើដូច្នោះ ។ នៅក្នុងព្រះនាម​នៃ​ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។