Δίνοντας τον έλεγχο του σώματος στο πνεύμα μας

Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές μου, καθώς πλησίαζε πέρυσι η Γενική Συνέλευση Οκτωβρίου, προετοίμαζα την ομιλία μου για τη συνέλευση με σκοπό να επισημάνω την 100ή επέτειο του οράματος του κόσμου των πνευμάτων, που δόθηκε στον Πρόεδρο Τζόζεφ Φ. Σμιθ στις 3 Οκτωβρίου 1918.

Λίγες ημέρες μετά την υποβολή της ομιλίας μου για μετάφραση, η αγαπημένη μου αιώνια σύντροφος, Μπάρμπαρα, ολοκλήρωσε τη θνητή δοκιμασία της και πέρασε στον κόσμο των πνευμάτων.

Καθώς οι ημέρες έγιναν εβδομάδες, ύστερα μήνες, και τώρα ένας χρόνος από τον θάνατο της Μπάρμπαρα, εκτιμώ όλο και περισσότερο την εξής γραφή: «Να ζείτε ενωμένοι με αγάπη, τόσο ώστε να κλαίτε για το χαμό εκείνων που πεθαίνουν»¹. Η Μπάρμπαρα και εγώ ευλογηθήκαμε να «ζήσουμε μαζί με αγάπη» για 67 χρόνια. Αλλά έχω μάθει με έναν πολύ αληθινό τρόπο τι σημαίνει να «κλαίμε για τον χαμό» αυτών που αγαπάμε. Ω, πόσο την αγαπώ και πόσο μου λείπει!

Υποθέτω ότι οι περισσότεροι αποτυγχάνουμε να εκτιμήσουμε πλήρως αυτά που κάνουν οι άλλοι για εμάς, μέχρι να φύγουν. Ήξερα ότι η Μπάρμπαρα ήταν πάντα απασχολημένη, αλλά δεν καταλάβαινα απόλυτα πόσο πολύ από τον χρόνο της απαιτούσε η οικογένεια, η Εκκλησία και η κοινότητα. Καθημερινές αφοσιωμένες προσπάθειες, που επαναλήφθηκαν χιλιάδες φορές με τα χρόνια, έκαναν την οικογένειά μας να λειτουργεί. Και μέσα σε όλα αυτά, κανείς στην οικογένειά μας δεν την άκουσε ποτέ να υψώσει τη φωνή της ή να πει μία άσχημη λέξη.

Ένα σωρό αναμνήσεις πέρασαν από το μυαλό μου αυτό το περασμένο έτος. Έχω σκεφτεί την σωματικά απαιτητική επιλογή που έκανε, να είναι μητέρα επτά παιδιών. Η μόνη καριέρα που θέλησε ποτέ ήταν της νοικοκυράς και ήταν από κάθε άποψη άριστη επαγγελματίας.

Συχνά αναρωτιόμουν πώς κατάφερνε να φροντίζει τα παιδιά μας και εμένα. Η προετοιμασία των γευμάτων και μόνο ήταν ένα πραγματικά δύσκολο έργο, για να μην αναφέρουμε ασχολίες, όπως το πλύσιμο βουνών από ρούχα που έβγαζε η οικογένειά μας κάθε εβδομάδα και να φροντίζει ώστε τα παιδιά μας να έχουν το κατάλληλο μέγεθος παπουτσιών και ρούχων. Όλοι μας πηγαίναμε σε εκείνη για μυριάδες άλλα θέματα που ήταν σημαντικά για εμάς. Και επειδή ήταν σημαντικά για εμάς, ήταν επίσης σημαντικά για εκείνη. Με μία λέξη, ήταν υπέροχη ως σύζυγος, ως μητέρα, ως φίλη, ως γείτονας και ως κόρη του Θεού.

Τώρα που απεβίωσε, χαίρομαι που επέλεξα να κάθομαι δίπλα της, όταν επέστρεφα σπίτι από το γραφείο τους λίγους τελευταίους μήνες της ζωής της, να της κρατώ το χέρι καθώς παρακολουθούσαμε το τέλος μερικών από τα αγαπημένα της μιούζικαλ, ξανά και ξανά, επειδή εξαιτίας του Αλτσχάιμερ, δεν μπορούσε να θυμηθεί ότι τα είχε δει μόλις το προηγούμενο απόγευμα. Οι αναμνήσεις από εκείνες τις ξεχωριστές στιγμές που της κρατούσα το χέρι τώρα είναι πάρα πολύ πολύτιμες για εμένα.

Αδελφοί και αδελφές, παρακαλώ μην χάσετε την ευκαιρία να κοιτάξετε στα μάτια τα μέλη της οικογένειάς σας με αγάπη. Παιδιά και γονείς, προσεγγίστε ο ένας τον άλλον και εκφράστε την αγάπη και την εκτίμησή σας. Όπως εγώ, ορισμένοι από εσάς μπορεί να ξυπνήσετε μία ημέρα και να ανακαλύψετε ότι ο χρόνος για μία τόσο σημαντική επικοινωνία έχει περάσει. Να ζείτε μαζί κάθε ημέρα με την καρδιά σας γεμάτη ευγνωμοσύνη, καλές αναμνήσεις, υπηρέτηση και πολλή αγάπη.

Κατά τη διάρκεια του περασμένου έτους, έχω συλλογιστεί πιο πολύ από ποτέ στο παρελθόν το σχέδιο του Επουράνιου Πατέρα μας. Ενώ δίδασκε τον γιο του τον Κοριάντον, ο Άλμα το ανέφερε ως «το μεγάλο σχέδιο της ευδαιμονίας»².

Η λέξη που έρχεται στο μυαλό μου διαρκώς τώρα όταν σκέφτομαι το σχέδιο είναι «επανένωση». Πρόκειται για ένα σχέδιο, σχεδιασμένο από τον αγαπημένο μας Επουράνιο Πατέρα, που έχει στο επίκεντρό του τις μεγάλες και ένδοξες δυνατότητες της οικογενειακής επανένωσης – της αιώνιας επανένωσης μεταξύ συζύγων, γονέων και παιδιών, γενεών επί γενεών στον οίκο του Θεού.

Αυτή η σκέψη μού φέρνει παρηγοριά και τη διαβεβαίωση ότι θα είμαι ξανά μαζί με την Μπάρμπαρα. Παρόλο που υπέφερε σωματικώς προς το τέλος της ζωής της, το πνεύμα της ήταν ισχυρό, ευγενές και αγνό. Είχε προετοιμάσει τον εαυτό της στα πάντα, έτσι ώστε όταν έρθει η ημέρα να μπορεί να σταθεί ενώπιον του «ευάρεστου βήμα[τος] του Θεού»,³ γεμάτη πεποίθηση και γαλήνια διαβεβαίωση. Αλλά εγώ είμαι εδώ, σε δύο ημέρες γίνομαι 91 ετών, και εξακολουθώ να αναρωτιέμαι: «Είμαι έτοιμος; Κάνω όλα όσα πρέπει να κάνω για να είμαι ικανός να κρατήσω το χέρι της ξανά;»

Η πιο απλή, βασική σιγουριά της ζωής είναι αυτή: Όλοι θα πεθάνουμε. Είτε πεθάνουμε σε μεγάλη ηλικία είτε νέοι, με εύκολο ή δύσκολο τρόπο, πλούσιοι ή φτωχοί, έχοντας τους αγαπημένους μας γύρω μας ή μοναχικοί, κανείς δεν δραπετεύει από τον θάνατο.

Πριν από λίγα χρόνια, ο Πρόεδρος Γκόρντον Χίνκλυ είπε κάτι που έχει ιδιαίτερη σημασία σχετικά με αυτό: «Πόσο γλυκιά είναι η βεβαιότητα, πόσο παρηγορητική η ειρήνη που έρχεται από τη γνώση ότι αν παντρευτούμε σωστά και ζούμε σωστά, η σχέση μας θα εξακολουθήσει, άσχετα με τη βεβαιότητα του θανάτου και το πέρασμα του χρόνου»⁴.

Σίγουρα παντρεύτηκα σωστά. Γι’ αυτό δεν υπάρχει αμφιβολία. Αλλά αυτό δεν είναι αρκετό, σύμφωνα με τον Πρόεδρο Χίνκλυ. Πρέπει επίσης να ζήσω σωστά⁵.

Σήμερα, το να «ζήσω σωστά» μπορεί να είναι μία αρκετά συγκεχυμένη ιδέα, ειδικά αν ξοδεύετε πολύ χρόνο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου οποιαδήποτε φωνή μπορεί να δηλώσει πραγματικές αλήθειες ή ψευδείς αντιλήψεις για τον Θεό και το σχέδιό Του για τα παιδιά Του. Ευτυχώς, τα μέλη της Εκκλησίας έχουμε τις αιώνιες, αληθινές αρχές του Ευαγγελίου για να ξέρουμε πώς να ζήσουμε, ώστε να είμαστε καλύτερα προετοιμασμένοι όταν πρέπει να πεθάνουμε.

Λίγους μήνες πριν γεννηθώ, ο Απόστολος παππούς μου, Πρεσβύτερος Μέλβιν Μπάλλαρντ, έδωσε μία ομιλία, η οποία για κάποιους ανθρώπους απέδιδε την ουσία του τι σημαίνει να ζούμε σωστά. Με τίτλο «Αγώνας για την ψυχή», ο λόγος του επικεντρώθηκε στη συνεχή μάχη μεταξύ του υλικού σώματος και του αιώνιου πνεύματός μας.

Είπε: «Η μεγαλύτερη σύγκρουση που θα έχει ποτέ οποιοσδήποτε άνδρας ή γυναίκα… θα είναι η μάχη με τον εαυτό του» εξηγώντας ότι ο Σατανάς «ο εχθρός των ψυχών μας» μάς επιτίθεται μέσα από «τους πόθους, τις ορέξεις, τις φιλοδοξίες της σάρκας»⁶. Έτσι η πρωταρχική μάχη είναι μεταξύ της θεϊκής και πνευματικής μας φύσης και του σαρκικού, φυσικού ανθρώπου. Αδελφοί και αδελφές, θυμηθείτε, μπορούμε να λάβουμε πνευματική βοήθεια μέσω της επιρροής του Αγίου Πνεύματος, που μπορεί να «σας τα διδάξει όλα»⁷. Μπορεί επίσης να έλθει η βοήθεια μέσω της δύναμης και των ευλογιών της ιεροσύνης.

Τώρα, ρωτώ, πώς τα πάει ο καθένας σας σε αυτή τη μάχη;

Ο Πρόεδρος Ντέιβιντ ΜακΚέι είπε: «Η γήινη ύπαρξη του ανθρώπου δεν είναι παρά μία δοκιμασία για το αν θα συγκεντρώσει τις προσπάθειές του, το μυαλό του, την ψυχή του, στα πράγματα που συμβάλλουν στην άνεση και την ικανοποίηση της σαρκικής του φύσης ή αν θα θέσει [σκοπό] της ζωής του την απόκτηση πνευματικών ιδιοτήτων»⁸.

Αυτή η μάχη μεταξύ της σαρκικής και πνευματικής μας φύσης δεν είναι κάτι νέο. Στην τελευταία ομιλία προς τον λαό του, ο Βασιλιάς Βενιαμίν δίδαξε ότι «ο φυσικός άνθρωπος είναι εχθρός τού Θεού, και ήταν από την πτώση του Αδάμ, και θα είναι, στους αιώνες των αιώνων, εκτός αν υποχωρεί στις προτροπές τού Αγίου Πνεύματος, και παραμερίσει το φυσικό άνθρωπο και γίνει άγιος μέσω τής εξιλέωσης τού Χριστού τού Κυρίου»⁹.

Ο Απόστολος Παύλος δίδαξε ότι: «Εκείνοι που ζουν σύμφωνα με τη σάρκα, φρονούν αυτά που ζητάει η σάρκα· ενώ, εκείνοι που ζουν σύμφωνα με το Πνεύμα, αυτά που ζητάει το Πνεύμα.

»Για τον λόγο ότι, το φρόνημα της σάρκας είναι θάνατος· ενώ, το φρόνημα του Πνεύματος, ζωή και ειρήνη»¹⁰.

Μου φαίνεται σαφές ότι ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που μπορούμε να μάθουμε σε αυτήν τη ζωή, είναι πώς να δώσουμε έμφαση στην αιώνια πνευματική μας φύση και να ελέγξουμε τις κακές επιθυμίες μας. Αυτό δεν θα πρέπει να είναι και τόσο δύσκολο. Εξάλλου, το πνεύμα μας, που υπάρχει πολύ περισσότερο από το υλικό σώμα μας, έχει ήδη επιτύχει στην επιλογή χρηστότητας έναντι του κακού στο προγήινο βασίλειο. Πριν σχηματιστεί αυτή η γη, ζούσαμε στον κόσμο των πνευμάτων ως υιοί και θυγατέρες των Επουράνιων Γονέων μας, που μας αγαπούσαν και συνεχίζουν να μας αγαπούν μέχρι σήμερα.

Και ναι, έπρεπε να λάβουμε αποφάσεις και να κάνουμε επιλογές που θα άλλαζαν τη ζωή μας σε εκείνο το προγήινο βασίλειο. Κάθε άνθρωπος που έχει ζήσει ή θα ζήσει σε αυτόν τον πλανήτη έλαβε την θεμελιώδη απόφαση να επιλέξει να δεχτεί το σχέδιο του Επουράνιου Πατέρα για τη σωτηρία μας. Έτσι, όλοι ήρθαμε στη γη με ένα αποδεδειγμένο ιστορικό επιτυχημένης πνευματικής φύσης και αιώνιου προορισμού.

Σκεφτείτε το αυτό για μία στιγμή. Αυτοί πραγματικά είμαστε και αυτοί ήμασταν πάντοτε: γιος ή κόρη του Θεού, με πνευματικές ρίζες στην αιωνιότητα και ένα μέλλον που ξεχειλίζει από άπειρες δυνατότητες. Είστε –πρώτον, πρωτίστως και πάντα– ένα πνευματικό ον. Και έτσι όταν επιλέγουμε να βάλουμε τη σαρκική μας φύση πάνω από την πνευματική μας φύση, επιλέγουμε κάτι που είναι αντίθετο προς τον πραγματικό, αληθινό, αυθεντικό, πνευματικό μας εαυτό.

Όμως, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η σάρκα και οι γήινες παρορμήσεις περιπλέκουν τη λήψη αποφάσεων. Επειδή υπάρχει ένα πέπλο λήθης ανάμεσα στον προγήινο πνευματικό κόσμο και σε αυτόν τον θνητό κόσμο, μπορεί να χάσουμε τη σχέση μας με τον Θεό και την πνευματική μας φύση, και η σαρκική μας φύση μπορεί να δώσει προτεραιότητα σε αυτό που θέλουμε τώρα. Ένας από τους πρωταρχικούς λόγους για τους οποίους αυτή η γήινη εμπειρία είναι μέρος του σχεδίου του Επουράνιου Πατέρα, είναι να μάθουμε να επιλέγουμε τα πράγματα του Πνεύματος πάνω από τα πράγματα της σάρκας. Γι’ αυτό και το σχέδιο βασίζεται επάνω στο σταθερό, σίγουρο θεμέλιο της Εξιλέωσης του Κυρίου και Σωτήρα Ιησού Χριστού, ώστε οι αμαρτίες μας, συμπεριλαμβανομένων των λαθών που κάνουμε όταν ενδίδουμε στη σάρκα, να μπορούν να υπερνικηθούν μέσω συνεχούς μετάνοιας και να μπορέσουμε να ζήσουμε έχοντας εστιάσει στα πνευματικά. Τώρα είναι η στιγμή να ελέγξουμε τις σωματικές μας ορέξεις για να συμμορφωθούμε με την πνευματική διδαχή του Χριστού. Για αυτό δεν πρέπει να αναβάλουμε την ημέρα της μετάνοιάς μας¹¹.

Η μετάνοια, λοιπόν, γίνεται ένα απαραίτητο όπλο στη μάχη με τον εαυτό μας. Στην τελευταία γενική συνέλευση, ο Πρόεδρος Ράσσελ Νέλσον αναφέρθηκε σε αυτήν τη μάχη και μας υπενθύμισε ότι «όταν επιλέξουμε να μετανοήσουμε, επιλέγουμε να αλλάξουμε! Επιτρέπουμε στον Σωτήρα να μας μεταμορφώσει στην καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Επιλέγουμε να αναπτυχθούμε πνευματικώς και να λάβουμε χαρά – τη χαρά της απολύτρωσης σε Εκείνον. Όταν επιλέγουμε να μετανοήσουμε, επιλέγουμε να γίνουμε περισσότερο σαν τον Ιησού Χριστό!»¹²

Κάθε βράδυ καθώς εξετάζω την ημέρα μου στην προσευχή με τον Επουράνιο Πατέρα μου, ζητώ να συγχωρεθώ αν έκανα κάτι λάθος και υπόσχομαι να προσπαθήσω να είμαι καλύτερος αύριο. Πιστεύω ότι αυτή η συχνή, καθημερινή μετάνοια βοηθά το πνεύμα μου να υπενθυμίσει στο σώμα μου ποιος είναι υπεύθυνος για μένα.

Μία άλλη πηγή είναι η ευκαιρία που όλοι έχουμε να ανανεωθούμε πνευματικά κάθε εβδομάδα, μεταλαμβάνοντας ως ανάμνηση της Εξιλέωσης και της τέλειας αγάπης που έχει ο Κύριος και Σωτήρας μας, Ιησούς Χριστός, για εμάς.

Αδελφοί και αδελφές, σας παροτρύνω να επιβραδύνετε λίγο και να σκεφθείτε πού είστε τώρα στην υπόταξη της σαρκικής φύσης σας και στην ενίσχυση της θείας, πνευματικής σας φύσης, ώστε όταν έλθει ο καιρός, να μπορείτε να περάσετε στον κόσμο των πνευμάτων, σε μία χαρμόσυνη επανένωση με τους αγαπημένους σας – για το οποίο καταθέτω μαρτυρία και προσεύχομαι ταπεινώς στο ιερό όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού, αμήν.