Պատվելով Նրա անունը

Երբ ծնողները հուզմունքով սպասում են երեխայի ծնվելուն, նրանք պարտավոր են ընտրել իրենց նոր երեխայի անունը: Գուցե, երբ ծնվել եք, ստացել եք մի անուն, որը ձեր ընտանիքում փոխանցվել է սերնդե-սերունդ։ Կամ, գուցե, ձեր անունը հանրաճանաչ է եղել այդ տարի կամ այդ տարածքում, որտեղ դուք ծնվել եք։

Հելաման մարգարեն ու նրա կինը իմաստալից ընտանեկան անուններ տվեցին իրենց նորածին որդիներին՝ Նեփիին և Լեքիին։ Ավելի ուշ Հելամանն ասաց իր որդիներին․

«Ահա, ես տվել եմ ձեզ մեր առաջին ծնողների անունները, … որ երբ դուք հիշեք ձեր անունները, դուք կարողանաք հիշել նրանց. և երբ դուք հիշեք նրանց, դուք կարողանաք հիշել նրանց գործերը. … որ ասվել է, և նաև գրվել, որ դրանք բարի էին:

Հետևաբար, իմ որդինե՛ր, ես կկամենայի, որ դուք անեք այն, ինչ բարի է»։¹

Նեփիի և Լեքիի անունները նրանց օգնեցին հիշել իրենց նախնիների բարի գործերը և խրախուսեցին նրանց նույնպես բարիք գործել:

Քույրե՛ր, անկախ նրանից, թե որտեղ ենք մենք ապրում, ինչ լեզվով ենք խոսում, կամ 8 տարեկան ենք, թե՝ 108, բոլորս ունենք ընդհանուր մի հատուկ անուն, որն ունի այս նույն նպատակները:

«Վասնզի [ամենքս]՝ որ Քրիստոսումը մկրտուեցաք, Քրիստոսին հագած էք … որովհետեւ [մենք] ամենքս մէկ ենք Քրիստոս Յիսուսումը»։²

Որպես Հիսուս Քրիստոսի Վերջին Օրերի Սրբերի Եկեղեցու անդամներ, «սկզբում մեր պատրաստակամությունը հայտնեցինք մեզ վրա վերցնել Քրիստոսի անունը՝ մկրտության արարողության շնորհիվ»։³ Այդ ուխտի ժամանակ մենք խոստացանք, որ միշտ կհիշենք Նրան, կպահենք Նրա պատվիրանները և կծառայենք ուրիշներին։ Այս ուխտը պահելու մեր պատրաստակամությունը թարմացվում է յուրաքանչյուր կիրակի օր, երբ մենք մասնակցում ենք հաղորդությանը, և ևս մեկ անգամ ուրախանում «կյանքի նորոգության մեջ [ման գալու] օրհնությամբ։։⁴

Անունը, որը մեզ տրվել է հենց սկզբից, արտացոլում է մեր անհատական ինքնությունը և օգնում է մեզ մասը կազմել մեր երկրային ընտանիքների։ Սակայն, երբ մկրտության ժամանակ «վերստին ծնվեցինք», մեր ինքնության մասին հասկացողությունը մեծացավ։ «Ուխտի շնորհիվ, որ դուք արել եք, դուք կկոչվեք Քրիստոսի զավակներ … քանզի ահա, … նա հոգով ծնեց ձեզ. քանզի դուք ասում եք, որ ձեր սրտերը փոխվել են նրա անվան հանդեպ հավատքի միջոցով. հետևաբար, դուք ծնվել եք նրանից»։⁵

Այսպիսով, ուխտի ինքնությամբ և պատկանելությամբ, մեզ կոչում են Հիսուս Քրիստոսի անունով: Եվ «տրված չի լինի ո՛չ ուրիշ անուն, ո՛չ ուրիշ ճանապարհ, ո՛չ էլ միջոց, որի շնորհիվ կարող է փրկություն գալ մարդկանց զավակներին. միայն Քրիստոսի՝ Ամենակարող Տիրոջ անունով և միջոցով»:⁶

Հիսուս Քրիստոսի անունը հայտնի է եղել դեռևս Նրա ծնունդից շատ առաջ։ Բենիամին Թագավորին հրեշտակը մարգարեացել է․ «Եվ նա կկոչվի Հիսուս Քրիստոս, Աստծո Որդի, … և նրա մայրը կկոչվի Մարիամ»։⁷ «Քավիչ սիրո»⁸ Նրա գործը նույնպես հայտնի է դարձվել Աստծո զավակներին այն ժամանակից սկսած, ինչ ավետարանը եղել է Երկրի վրա, Ադամի և Եվայի օրերից մինչև հիմա, որ նրանք իմանան «թե ինչ աղբյուրի նրանք կարող են ապավինել իրենց մեղքերի թողության համար»։⁹

Անցյալ տարի Նախագահ Ռասսել Մ․ Նելսոնը «մարգարեական խնդրանք» հղեց քույրերին՝ «ապագան կառուցելու համար օգնեք հավաքել ցրված Իսրայելը»։ Նա հրավիրեց մեզ կարդալ Մորմոնի Գիրքը և «նշել այն հատվածները, որոնք խոսում են կամ մատնացույց են անում Փրկիչին»։ Նա մեզ խնդրեց «[մեր ընտանիքների] և ընկերների հետ անկեղծ խոսել Քրիստոսի մասին, հրճվել Քրիստոսով, և քարոզել Քրիստոսի մասին»։ Գուցե դուք սկսել եք ճանաչել նրա խոստման պտուղները, որ «դուք և նրանք ավելի կմոտենաք Փրկիչին։ … Եվ փոփոխություններ, նույնիսկ հրաշքներ, կսկսեն տեղի ունենալ»։¹⁰

Փրկիչին հետևելու մեր խոստումը մեզ ուժ է տալիս, որպեսզի պաշտպանենք ճշմարտությունն ու արդարությունը՝ անկախ նրանից՝ արդյոք մենք գտնվում ենք մեծ բազմության մեջ, թե մեր մենավոր վայրերում, որտեղ ոչ ոք չգիտի մեր գործողությունները, բացառությամբ՝ Աստծո: Երբ մենք հիշում ենք Նրան և Նրա անունը, որը կրում ենք, մենք մեզ թույլ չենք տալիս ինքնանվաստացնող համեմատություններ կամ ամբարտավան դատողություններ անել: Կենտրոնանալով Փրկիչի վրա, մենք մեզ տեսնում ենք այնպես, ինչպիսին իրականում կանք՝ Աստծո նվիրական զավակի:

Հիշելով մեր ուխտը՝ մենք մի կողմ ենք դնում աշխարհիկ անհանգստությունները, անվստահությունը փոխարինում քաջությամբ և հույս տածում փորձության ժամանակ։

Իսկ երբ ուխտի ճանապարհին մեր զարգացման ընթացքում սայթաքում և ընկնում ենք, պետք է միայն հիշենք Նրա անունը և մեր հանդեպ Նրա սիրառատ բարությունը։ «Քանզի նա ունի ողջ զորությունը, ողջ իմաստությունը և ողջ հասկացողությունը. նա ըմբռնում է բոլոր բաները, և նա ողորմած Էակ է, … ի փրկություն նրանց, ովքեր կապաշխարեն ու կհավատան նրա անունին»։¹¹ Անշուշտ, Հիսուսի անունից ավելի քաղցր ձայն չկա բոլոր նրանց համար, ովքեր կոտրված սրտով և փշրված հոգով փորձում են «ավելի լավ գործել և ավելի լավը լինել»։¹²

Նախագահ Նելսոնն ուսուցանել է․ «Անցել են այն օրերը, երբ դուք կարող էիք լինել հանգիստ և անհոգ քրիստոնյաներ։ Ձեր կրոնը միայն կիրակի օրը Եկեղեցում հայտնվելու համար չէ։ Խոսքն իսկական աշակերտ լինելու մասին է՝ կիրակի առավոտից մինչև շաբաթ երեկո: … Տեր Հիսուս Քրիստոսի կես դրույքով աշակերտ չի լինում»։¹³

Քրիստոսի անունը մեզ վրա վերցնելու մեր պատրաստակամությունն ավելին է, քան բառերի պաշտոնական փոխանակում: Դա պասիվ խոստում կամ մշակութային հնարամտություն չէ: Դա ծիսակատարության ուղերձ կամ անվանապիտակ չէ, որը մենք կրում ենք։ Դա ասացվածք չէ, որ մենք պարզապես դնում ենք դարակի վրա կամ կախում պատից։ Նրա անունը «հագած ենք»,¹⁴ գրված է մեր սրտերում և «փորագրված [մեր] դեմքին»։¹⁵

Փրկիչի քավիչ զոհաբերությունը պետք է միշտ հիշել՝ մեր մտքում, գործողություններում և ուրիշների հետ հարաբերություններում։ Նա ոչ միայն հիշում է մեր անունները, այլև Նա միշտ հիշում է մեզ։ Փրկիչը հայտարարել է․

«Քանզի կարո՞ղ է կինը մոռանալ իր ծծկեր մանկանը, որ կարեկցանք չունենա իր արգանդի որդուն: Այո՛, նրանք կարող է մոռանան, սակայն ես քեզ չեմ մոռանա, ո՛վ Իսրայելի տուն:

Ահա, ես փորագրել եմ քեզ իմ ձեռքերի ափերի վրա»:¹⁶

Նախագահ Ջորջ Ալբերտ Սմիթն ուսուցանել է․ «Պատվե՛ք այն անունները, որոնք կրում եք, որովհետև մի օր դուք արտոնություն և պարտավորություն կունենաք հաշվետվություն տալու … ձեր Հորը երկնքում, … թե դուք ինչպես եք վարվել [այդ անունների] հետ»։¹⁷

Նեփիի ու Լեքիի խնամքով ընտրված անունների նման, կարո՞ղ ենք ասել և գրել մեր մասին, որ մենք Տեր Հիսուս Քրիստոսի ճշմարիտ աշակերտներն ենք: Արդյո՞ք մենք պատվում ենք Հիսուս Քրիստոսի անունը, որը մենք պատրաստակամորեն վերցրել ենք մեզ վրա: Արդյո՞ք մենք «պաշտոնյա և վկա ենք»¹⁸ Նրա սիրասուն և քավիչ զորության։

Վերջերս ես լսում էի Մորմոնի Գիրքը։ 2 Նեփիի վերջին գլխում ես լսեցի, թե ինչպես Նեփին ասաց մի բան, որը նախկինում երբեք չէի կարդացել։ Իր հիշատակարանում նա ամբողջությամբ ուսուցանում և վկայում է «Քավիչի», «Իսրայելի Սուրբի», «Աստծո գառի» և «Մեսիայի» մասին։ Բայց իր պատմության վերջում ես լսեցի նրա այս խոսքերը․ «Ես հրճվում եմ պարզությամբ. ես հրճվում եմ ճշմարտությամբ. ես հրճվում եմ իմ Հիսուսով, քանզի նա փրկագնել է իմ հոգին»։¹⁹ Երբ լսեցի այս խոսքերը, սիրտս ուրախացավ, և ես ուզեցի կրկին ու կրկին լսել: Ես ճանաչեցի և արձագանքեցի այդ հատվածին ճիշտ այնպես, ինչպես կճանաչեի և կարձագանքեի իմ անվանը։

Տերն ասել է․ «Այո՛, օրհնված է այս ժողովուրդը, որոնք հոժար են կրել իմ անունը, քանզի իմ անունով պիտի նրանք կոչվեն. և նրանք իմն են»:²⁰

Որպես Հիսուս Քրիստոսի Վերջին Օրերի Սրբերի Եկեղեցու անդամներ, «եկեք ուրախությամբ [մեզ վրա վերցնենք] Քրիստոսի անունը²¹ և պատվենք Նրա անունը՝ սիրով, նվիրվածությամբ և բարի գործերով։ Ես վկայում եմ, որ Նա է «Աստծո Գառը, այո, հիրավի, Հավերժական Հոր Որդին»։²² Նրա սուրբ զավակի՝ Հիսուս Քրիստոսի անունով, ամեն: