Ćwiczenie naszych duchowych mięśni

Jestem wdzięczny za błogosławieństwo posiadania fizycznego ciała, które jest niesamowitym darem od Ojca Niebieskiego. Ciało składa się z ponad 600 mięśni¹. Wiele mięśni wymaga wyćwiczenia, aby były w stanie wykonywać codzienne czynności. Możemy włożyć dużo wysiłku umysłowego w czytanie i uczenie się o mięśniach, ale jeśli myślimy, że to je wzmocni, doznamy rozczarowania. Aby rozwinąć mięśnie, musimy ich przecież używać.

Zdałem sobie sprawę, że duchowe dary mają podobny schemat działania. Musimy je także rozwijać, by wzrastały. Na przykład duchowy dar wiary, to nie tylko uczucie, czy nastrój. To zasada działania, która często w pismach świętych łączona jest z czasownikiem wypróbować². Tak jak czytanie i uczenie się o mięśniach nie wzmocni ich, tak czytanie i uczenie się o wierze bez działania nie wystarczy do tego, by rozwinąć wiarę.

Kiedy miałem 16 lat, mój starszy brat, Ivan, miał 22 lata. Przyszedł pewnego dnia do domu i oświadczył coś naszej rodzinie. Zdecydował, że przyjmie chrzest w Kościele Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich. Rodzice byli sceptycznie nastawieni i z tego, co pamiętam, w ogóle nie rozumieli, co miał na myśli. Po upływie roku lub nieco później oświadczył coś jeszcze bardziej zaskakującego: zdecydował, że będzie służyć jako misjonarz dla Kościoła, co oznaczało, że nie zobaczymy go przez dwa lata. Rodzice nie byli tym zachwyceni. Ja natomiast dostrzegłem w nim prawdziwą determinację, która wzbudziła mój podziw dla niego i decyzji, jaką podjął.

Kilka miesięcy później, kiedy Ivan służył na misji, miałem okazję, by zaplanować wakacje z kilkoma kolegami ze szkoły. Chcieliśmy świętować koniec liceum i spędzić kilka dni na plaży.

Napisałem list do mojego brata-misjonarza, w którym wspomniałem o moich planach wakacyjnych. Odpisał, że miasto, w którym służy, znajduje się po drodze do miejsca, które wybrałem. Zdecydowałem, że dobrze będzie go odwiedzić. Dopiero później dowiedziałem się, że rodzina nie powinna odwiedzać misjonarzy.

Poczyniłem wszystkie przygotowania. Pamiętam, jak siedząc w autobusie, myślałem o tym, jak wspaniale spędzimy razem ten piękny słoneczny dzień. Zjemy śniadanie, porozmawiamy, pobawimy się na plaży i poopalamy się — będziemy świetnie się bawić!

Kiedy autobus przyjechał na dworzec, zobaczyłam, że obok Ivana stał drugi młody mężczyzna, i obaj mieli na sobie białe koszule i krawaty. Wysiadłem z autobusu, uścisnęliśmy się, a następnie przedstawił mi swojego towarzysza. Od razu opowiedziałem bratu, co zaplanowałem na nasz wspólny dzień, nie spodziewając się, że on też coś dla nas przygotował. Spojrzał na mnie, uśmiechnął się i powiedział: „Pewnie! Ale musimy najpierw zrobić kilka rzeczy. Czy pójdziesz z nami?”. Zgodziłem się, myśląc, że później wystarczy nam czasu na zabawę na plaży.

Owego dnia przez ponad 10 godzin chodziłem ulicami tego miasta razem z moim bratem i jego towarzyszem. Cały dzień uśmiechałem się do wszystkich. Witałem się z ludźmi, których widziałem po raz pierwszy w życiu. Rozmawialiśmy ze wszystkimi, pukaliśmy do drzwi obcych ludzi i odwiedzaliśmy osoby nauczane przez mojego brata i jego towarzysza.

Podczas jednej z wizyt mój brat i jego towarzysz nauczali o Jezusie Chrystusie i planie zbawienia. Nagle Ivan zamilkł i spojrzał na mnie. Ku mojemu zdziwieniu poprosił, abym powiedział, co sądzę na temat przedstawionych nauk. Nagle zrobiło się cicho i wszyscy patrzyli na mnie. W końcu z trudem znalazłem odpowiednie słowa i powiedziałem o moich uczuciach do Zbawiciela. Nie wiem, czy moje słowa były właściwe czy nie. Mój brat mnie nie skorygował, wręcz przeciwnie, podziękował mi za podzielenie się przemyśleniami i uczuciami.

Podczas wspólnie spędzonych godzin mój brat i jego towarzysz nie poświęcili ani minuty, aby nauczać wyłącznie mnie. Mimo to zdobyłem więcej wiedzy niż podczas naszych dotychczasowych rozmów. Byłem świadkiem tego, jak oblicza ludzi zmieniały się, kiedy przyjmowali do swego życia duchowe światło. Widziałem, jak u niektórych budziła się nadzieja w wyniku przesłania i dowiedziałem się, jak służyć bliźnim, zapomnieć o sobie i swoich pragnieniach. Czyniłem to, o czym nauczał Zbawiciel: „Jeśli kto chce pójść za mną, niech się zaprze samego siebie”³.

Patrząc wstecz, wiem, że tego dnia moja wiara wzrosła, ponieważ mój brat umożliwił mi wprowadzenie jej w czyn. Wypróbowałem ją, jak o tym czytamy w pismach świętych, szukałem ludzi do nauczania, składałem świadectwo, służyłem bliźnim itp. Nie udało nam się poopalać na plaży, ale moje serce napełniła jasność niebios. Nie zobaczyłem nawet najmniejszego ziarenka piasku na plaży, ale czułem, jak moja wiara wzrosła niczym małe ziarnko gorczyczne⁴. Ten słoneczny dzień nie upłynął mi na zwiedzaniu, ale przeżyłem coś wspaniałego i nie będąc tego świadom, byłem misjonarzem — nie będąc nawet członkiem Kościoła!