Μία ακόμη ημέρα

Πριν από μερικά χρόνια, οι φίλοι μου είχαν ένα όμορφο μωρό ονόματι Μπρίγκαμ. Μετά τη γέννησή του ο Μπρίγκαμ διαγνώστηκε με μία σπάνια κατάσταση που αποκαλείται σύνδρομο του Χάντερ, που δυστυχώς σήμαινε ότι ο Μπρίγκαμ θα είχε μία σύντομη ζωή. Μία ημέρα ενώ ο Μπρίγκαμ και η οικογένειά του επισκέπτονταν τον περιβάλλοντα χώρο του ναού, ο Μπρίγκαμ πρόφερε μία συγκεκριμένη φράση· δύο φορές είπε: «Μία ημέρα ακόμη». Την επόμενη ημέρα ο Μπρίγκαμ πέθανε.

Έχω επισκεφθεί τον τάφο του Μπρίγκαμ αρκετές φορές και κάθε φορά που το κάνω, συλλογίζομαι τη φράση «μία ημέρα ακόμη».Αναρωτιέμαι τι να σήμαινε, ποια επίδραση θα είχε στη ζωή μου να γνωρίζω ότι είχα μόνο μία ακόμη ημέρα να ζήσω. Πώς θα φερόμουν στη σύζυγό μου, στα παιδιά μου και στους άλλους; Πόσο υπομονετικός και ευγενικός θα ήμουν; Πώς θα φρόντιζα το σώμα μου; Πόσο ενθέρμως θα προσευχόμουν και θα ερευνούσα τις γραφές; Νομίζω ότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο όλοι σε κάποιο σημείο έχουμε «μία ημέρα ακόμη» συνειδητοποίησης – συνειδητοποίησης ότι πρέπει να χρησιμοποιήσουμε με σύνεση τον χρόνο που έχουμε.

Στην Παλαιά Διαθήκη διαβάζουμε την ιστορία του Εζεκία, βασιλιά του Ιούδα. Ο προφήτης Ησαΐας ανακοίνωσε στον Ιεζεκία ότι η ζωή του Εζεκία επρόκειτο να τελειώσει. Όταν άκουσε τα λόγια του προφήτη, ο Εζεκίας άρχισε να προσεύχεται, να παρακαλεί και να θρηνεί πολύ έντονα. Σε αυτή την περίπτωση, ο Θεός προσέθεσε 15 έτη στη ζωή του Εζεκία. (Βλέπε Ησαΐας 38:1-5.)

Εάν μας έλεγαν ότι είχαμε λίγο χρόνο να ζήσουμε, ίσως επίσης θα παρακαλούσαμε για περισσότερες ημέρες ζωής στο όνομα των πραγμάτων που θα έπρεπε να είχαμε κάνει ή κάναμε διαφορετικά.

Ανεξάρτητα από τον χρόνο που ο Κύριος, με τη σοφία Του, καθορίζει να παραχωρήσει σε καθέναν από εμάς, για ένα πράγμα μπορούμε να είμαστε βέβαιοι: όλοι έχουμε ένα «σήμερα» να ζήσουμε και το κλειδί να κάνουμε την ημέρα μας επιτυχημένη είναι το να είμαστε πρόθυμοι να θυσιάσουμε.

Ο Κύριος είπε: «Ιδέστε, το τώρα ονομάζεται σήμερα μέχρι τον ερχομό τού Υιού τού Ανθρώπου, και αληθινά είναι ημέρα θυσίας» (Δ&Δ 64:23, η πλάγια γραφή προστέθηκε).

Η λέξη θυσία στα Αγγλικά προέρχεται από τις λατινικές λέξεις sacer, που σημαίνει «ιερός» και facere που σημαίνει «κάνω» – με άλλα λόγια να κάνω τα πράγματα ιερά, να τα τιμώ.

«Με τη θυσία θα ’ρθούν ευλογίες» («Δόξα στον άνδρα», Ύμνοι και παιδικά τραγούδια, σελ. 50).

Με ποιους τρόπους η θυσία θα κάνει τις ημέρες μας σημαντικές και ευλογημένες;

Πρώτον, η προσωπική θυσία μας ενδυναμώνει και δίδει αξία στα πράγματα που θυσιάζουμε.

Πριν από μερικά χρόνια την Κυριακή νηστείας, μία ηλικιωμένη αδελφή ήλθε στον άμβωνα για να πει την μαρτυρία της. Ζούσε στην πόλη ονόματι Ικίτος, που είναι στον περουβιανό Αμαζόνιο.Μας είπε ότι από τον καιρό της βάπτισής της είχε πάντα τον στόχο να λάβει τις διατάξεις του ναού στη Λίμα του Περού. Με πίστη πλήρωνε στο ακέραιο δέκατα και αποταμίευε το μικρό εισόδημά για χρόνια.

Η χαρά της κατά την μετάβασή της στον ναό και η λήψη των ιερών διατάξεων εντός αυτού εκφράστηκε με αυτά τα λόγια: «Σήμερα μπορώ να πω ότι τελικώς αισθάνομαι έτοιμη να περάσω από το πέπλο. Είμαι η πιο ευτυχισμένη γυναίκα στον κόσμο. Έχω αποταμιεύσει χρήματα, δεν έχετε ιδέα για πόσο καιρό, για να επισκεφτώ τον ναό και μετά από επτά ημέρες στο ποτάμι και 18 ώρες με λεωφορείο ήμουν τελικώς στον οίκο του Κυρίου.Όταν άφηνα αυτόν τον άγιο τόπο, είπα στον εαυτό μου ότι μετά από όλη τη θυσία που είχε απαιτηθεί από εμένα για να έλθω στον ναό, δεν θα άφηνα τίποτα να με κάνει να πάρω ελαφριά κάθε διαθήκη που συνήψα· θα ήταν σπατάλη. Αυτή είναι μία πολύ σοβαρή δέσμευσή!»

Έμαθα από αυτήν την αγαπητή αδελφή ότι η προσωπική θυσία είναι μία ανεκτίμητη δύναμη που οδηγεί τις αποφάσεις μας και τις προθέσεις μας. Η προσωπική θυσία οδηγεί τις πράξεις μας, τις δεσμεύσεις και τις διαθήκες μας και δίδει νόημα στα ιερά πράγματα.

Δεύτερον, οι θυσίες που κάνουμε για τους άλλους και που οι άλλοι κάνουν για εμάς, έχουν ως αποτέλεσμα ευλογίες για όλους.

Όταν ήμουν φοιτητής στην ιατρική σχολή, οι οικονομική προοπτική της τοπικής μας οικονομίας δεν ήταν πολύ ενθαρρυντική. Ο πληθωρισμός μείωνε δραματικά την αξία του χρήματος από τη μία ημέρα στην άλλη.

Θυμάμαι το έτος όταν έπρεπε να εγγραφώ στο τμήμα χειρουργικής πρακτικής· χρειαζόταν να έχω όλα τον απαραίτητο χειρουργικό εξοπλισμό προτού εγγραφώ σε αυτό το εξάμηνο. Οι γονείς μου αποταμίευσαν τα απαραίτητα κεφάλαια. Όμως ένα βράδυ κάτι δραματικό συνέβη. Πήγαμε να αγοράσουμε τον εξοπλισμό, αλλά ανακαλύψαμε ότι το ποσό των χρημάτων που είχαμε για να αγοράσουμε όλο τον εξοπλισμό τώρα ήταν αρκετό για να αγοράσουμε ένα ζευγάρι χειρουργικές τσιμπίδες – και τίποτε άλλο. Επιστρέψαμε σπίτι με άδεια χέρια και με βαριά καρδιά στη σκέψη της απώλειας ενός εξαμήνου μου στο κολλέγιο. Ξαφνικά, ωστόσο, η μητέρα μου είπε: «Τέιλορ, έλα μαζί μου, ας πάμε στην πόλη».

Πήγαμε στο κέντρο όπου υπήρχαν πολλά μέρη που αγόραζαν και πωλούσαν κοσμήματα. Όταν φτάσαμε σε ένα κατάστημα η μητέρα μου έβγαλε από την τσάντα της μία μικρή μπλε βελούδινη τσάντα που περιείχε ένα όμορφο χρυσό βραχιόλι με μία αφιέρωση που έγραφε: «Στην αγαπημένη μου κόρη από τον πατέρα σου». Ήταν ένα βραχιόλι που ο παππούς μου της είχε δώσει σε κάποια γενέθλιά της. Κατόπιν, μπροστά στα μάτια μου, το πούλησε.

Όταν πήρε τα χρήματα, μου είπε: «Εάν υπάρχει κάποιο πράγμα για το οποίο είμαι σίγουρη, είναι ότι πρόκειται να γίνεις οδοντίατρος. Πήγαινε και αγόρασε όλο τον εξοπλισμό που χρειάζεσαι». Τώρα, μπορείτε να φανταστείτε τι είδους φοιτητής έγινα από εκείνη τη στιγμή και μετά; Ήθελα να είμαι ο καλύτερος και να τελειώσω τις σπουδές μου νωρίτερα, επειδή ήξερα το υψηλό κόστος της θυσίας που έκανε εκείνη.

Έμαθα ότι οι θυσίες που οι αγαπημένοι μας κάνουν για εμάς μας ανανεώνουν όπως το δροσερό νερό στη μέση της ερήμου. Τέτοια θυσία φέρνει ελπίδα και κίνητρο.

Τρίτον, οποιαδήποτε θυσία που κάνουμε είναι μικρή σε σύγκριση με τη θυσία του Υιού του Θεού.

Ποια είναι η αξία ακόμη και ενός αγαπημένου χρυσού βραχιολιού σε σύγκριση με τη θυσία του ίδιου του Υιού του Θεού; Πώς μπορούμε να τιμούμε αυτή την απέραντη θυσία; Κάθε ημέρα μπορούμε να θυμόμαστε ότι έχουμε μία ακόμη ημέρα να ζήσουμε και να είμαστε πιστοί. Ο Αμουλέκ δίδαξε: «Μάλιστα, θα ήθελα να προχωρήσετε και να μη σκληρύνετε πια την καρδιά σας. Γιατί ιδέστε, τώρα είναι ο καιρός και η ημέρα της σωτηρίας σας. Και γι’ αυτό, αν μετανοήσετε και δε σκληρύνετε την καρδιά σας, αμέσως το μεγάλο σχέδιο της απολύτρωσης θα εφαρμοστεί σε σας»(Άλμα 34:31). Με άλλα λόγια εάν θα προσφέρουμε στον Κύριο τη θυσία της συντετριμμένης καρδιάς και του μεταμελημένου πνεύματος αμέσως οι ευλογίες του μεγάλου σχεδίου της ευδαιμονίας εκδηλώνονται στη ζωή μας.

Το σχέδιο της απολύτρωσης είναι πιθανόν χάρη στη θυσία του Ιησού Χριστού. Καθώς ο Ίδιος περιέγραψε τη θυσία: «έκανε εμένα, το Θεό, τον ανώτερο όλων, να τρέμω από τον πόνο, και να υποφέρω τόσο κατά το σώμα όσο και κατά το πνεύμα – και ήθελα να μπορούσα να μην πιω το πικρό ποτήρι, και να υποχωρήσω» (Δ&Δ 19:18).

Και είναι λόγω αυτής της θυσίας, αφού ακολουθήσουμε τη διαδικασία της ειλικρινούς μετανοίας, που μπορούμε να αισθανθούμε το βάρος των λαθών και των αμαρτιών μας να αίρεται. Στην πραγματικότητα, η ενοχή, η ντροπή, ο πόνος, η θλίψη και οι κακές σκέψεις για τον εαυτό μας αντικαθίστανται από την καθαρή συνείδηση, την ευδαιμονία, τη χαρά και την ελπίδα.

Ταυτοχρόνως, καθώς τιμούμε και είμαστε ευγνώμονες για τη θυσία Του, μπορούμε να λάβουμε σε μεγάλο βαθμό την έντονη επιθυμία να γίνουμε καλύτερα τέκνα του Θεού, να μείνουμε μακριά από την αμαρτία και να τηρούμε τις διαθήκες όπως ποτέ πριν.

Κατόπιν, όπως ο Ενώς, αφού έλαβε την συγχώρηση των αμαρτιών του, θα αισθανθούμε την επιθυμία να θυσιασθούμε και να επιζητούμε την ευημερία των αδελφών μας (βλέπε Ενώς 1:9). Και θα είμαστε πιο πρόθυμοι κάθε «μία ακόμη ημέρα» να ακολουθούμε την πρόσκληση που ο Πρόεδρος Χάουαρντ Χάντερ απηύθυνε σε εμάς όταν είπε: «Επιλύστε μία διαμάχη.Αναζητήστε έναν ξεχασμένο φίλο. Διώξτε την υποψία και αντικαταστήστε την με εμπιστοσύνη… Δώστε μια γλυκιά απάντηση. Ενθαρρύνετε τους νέους. Δείξτε την αφοσίωσή σας με λόγια και πράξεις. Τηρήστε μια υπόσχεση. Ξεχάστε τη μνησικακία. Συγχωρήστε έναν εχθρό. Ζητήστε συγγνώμη. Προσπαθήστε να καταλάβετε. Εξετάστε τις απαιτήσεις σας προς τους άλλους. Σκεφθείτε πρώτα κάποιον άλλον. Να είστε καλοσυνάτοι. Να είστε ευγενικοί. Γελάστε λίγο περισσότερο. Εκφράστε την ευγνωμοσύνη σας. Καλωσορίστε έναν ξένο. Δώστε χαρά στην καρδιά ενός παιδιού… Πείτε για την αγάπη σας και μετά πείτε την ξανά» (Διδασκαλίες των Προέδρων της Εκκλησίας: Χάουαρντ Χάντερ [2015], 32, προσαρμοσμένο από το “What We Think Christmas Is,” McCall’s, Δεκ 1959, 82-83).

Είθε να γεμίσουμε τις ημέρες μας με εκείνη την ώθηση και τη δύναμη που μας δίδουν η προσωπική θυσία και η θυσία που κάνουμε ή λαμβάνουμε από άλλους. Και με έναν ειδικό τρόπο, είθε να απολαμβάνουμε την ειρήνη και την αγαλλίαση που η θυσία του Μονογενούς μας προσφέρει. Ναι, αυτή η ειρήνη που αναφέρεται όταν διαβάζουμε ότι ο Αδάμ έπεσε για να υπάρχουν οι άνθρωποι, και οι άνθρωποι υπάρχουν –εσείς είσθε– για να μπορέσ[ετε] να έχ[ετε] αγαλλίαση (βλέπε Νεφί Β΄ 2:25). Αυτή η χαρά είναι αληθινή χαρά που μόνον η θυσία και η Εξιλέωση του Σωτήρος Ιησού Χριστού μπορούν να παράσχει.

Είναι η προσευχή μου να Τον ακολουθούμε, να Τον πιστεύουμε, να Τον αγαπούμε και να αισθανόμαστε την αγάπη που επιδεικνύεται από τη θυσία Του κάθε φορά που έχουμε την ευκαιρία να ζήσουμε μία ημέρα ακόμη. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.