Ιδού, ο Άνθρωπος!

Προσφάτως αναζήτησα στο Διαδίκτυο: «Ποια ημέρα άλλαξε περισσότερο τον ρουν της ιστορίας;»

Οι απαντήσεις κυμαίνονταν από εκπληκτικές και παράξενες έως εύστοχες και που προκαλούσαν τη σκέψη. Ανάμεσά τους, η ημέρα όταν ένας προϊστορικός αστεροειδής κτύπησε τη χερσόνησο Γιουκατάν ή όταν το 1440 ο Ιωάννης Γουτεμβέργιος τελείωσε το τυπογραφικό του πιεστήριο και, ασφαλώς, η ημέρα το 1903 όταν οι αδελφοί Ράιτ έδειξαν στον κόσμο ότι ο άνθρωπος μπορεί πραγματικά να πετάξει.

Αν ετίθετο η ίδια ερώτηση σε εσάς, τι θα λέγατε;

Κατά την άποψή μου η ερώτηση είναι ξεκάθαρη.

Για να βρούμε την πιο σημαντική ημέρα στην Ιστορία, πρέπει να πάμε πίσω σε εκείνο το βράδυ πριν από περίπου 2.000 έτη, στον Κήπο της Γεθσημανή, όταν ο Ιησούς Χριστός γονάτισε σε έντονη προσευχή και προσεφέρθη ως λύτρα για τις αμαρτίες μας. Ήταν κατά τη διάρκεια αυτής της μεγάλης και ατελείωτης θυσίας απαράμιλλων Παθών τόσο σε σώμα όσο και σε πνεύμα που ο Ιησούς Χριστός, δηλαδή ο Θεός, αιμορραγούσε από κάθε πόρο. Από τέλεια αγάπη, έδωσε τα πάντα για να μπορέσουμε να λάβουμε τα πάντα. Η θεία θυσία Του, δυσνόητη, μόνον αν τη νιώσουμε με όλη μας την καρδιά και τον νου, μας υπενθυμίζει πόσο ευγνώμων θα πρέπει να είναι κάθε άτομο στον Χριστό για τη θεία δωρεά Του.

Αργότερα εκείνη τη νύκτα, ο Ιησούς προσήχθη ενώπιον θρησκευτικών και πολιτικών αρχών που Τον χλεύασαν, Τον κτύπησαν και Τον καταδίκασαν σε επονείδιστο θάνατο. Κρεμάστηκε με αγωνία επάνω στον σταυρό έως ότου, τελικώς, «τετέλεσται»². Το άψυχο σώμα Του τοποθετήθηκε σε έναν δανεικό τάφο. Και μετά, το πρωινό της τρίτης ημέρας, ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Παντοδύναμου Θεού, ανεδύθη από του τάφου ως ένδοξο, ανεστημένο ον μεγαλείου, φωτός και μεγαλοπρέπειας.

Ναι, υπάρχουν πολλά γεγονότα σε όλη την Ιστορία που έχουν επηρεάσει βαθιά τον προορισμό εθνών και λαών. Όμως συνδυάστε τα όλα και δεν μπορούν ούτε καν να συγκριθούν με τη σπουδαιότητα αυτού που συνέβη εκείνο το πρώτο πρωινό του Πάσχα.

Τι είναι αυτό που κάνει την απέραντη θυσία και την Ανάσταση του Ιησού Χριστού το πιο σημαντικό γεγονός στην Ιστορία – που έχει περισσότερη επιρροή από παγκόσμιους πολέμους, κατακλυσμιαίες καταστροφές και επιστημονικές ανακαλύψεις που αλλάζουν τη ζωή;

Η απάντηση βρίσκεται σε δύο μεγάλες, ανυπέρβλητες δυσκολίες που καθένας μας αντιμετωπίζει.

Πρώτον, όλοι πεθαίνουμε. Άσχετα από το πόσο νέοι, όμορφοι, υγιείς ή προσεκτικοί είστε, κάποια ημέρα το σώμα σας θα γίνει άψυχο. Φίλοι και οικογένεια θα θρηνούν για εσάς. Όμως δεν μπορούν να σας φέρουν πίσω.

Παρά ταύτα, χάριν του Ιησού Χριστού, ο θάνατός σας θα είναι παροδικός. Το πνεύμα σας κάποια ημέρα θα ενωθεί εκ νέου με το σώμα σας. Αυτό το ανεστημένο σώμα δεν θα υπόκειται σε θάνατο³ και θα ζείτε στην αιωνιότητα, ελεύθεροι από πόνο και σωματικά δεινά⁴.

Αυτό θα συμβεί χάριν του Ιησού Χριστού, ο οποίος θυσίασε τη ζωή Του και την ξαναπήρε.

Το έκανε αυτό για όλους που πιστεύουν σε Εκείνον.

Το έκανε αυτό για όλους που δεν πιστεύουν σε Εκείνον.

Το έκανε αυτό για όσους χλευάζουν, διασύρουν και καταρώνται το όνομά Του⁵.

Δεύτερον, έχουμε όλοι αμαρτήσει. Οι αμαρτίες μας θα μας εμπόδιζαν για πάντα να ζήσουμε με τον Θεό επειδή «τίποτα ακάθαρτο δεν μπορεί να εισέλθει στο βασίλειό του»⁶.

Ως αποτέλεσμα, κάθε άνδρας, γυναίκα και παιδί αποκλείσθηκε από την παρουσία Του – δηλαδή έως ότου ο Ιησούς Χριστός, ο Αμνός χωρίς κηλίδα, προσέφερε τη ζωή Του ως λύτρα για τις αμαρτίες μας. Επειδή ο Ιησούς δεν όφειλε χρέος στη δικαιοσύνη, μπορούσε να πληρώσει για τα χρέη μας και να καλύψει τις απαιτήσεις της δικαιοσύνης για κάθε ψυχή. Και αυτό συμπεριλαμβάνει εσάς και εμένα.

Ο Ιησούς Χριστός πλήρωσε το τίμημα για τις αμαρτίες μας.

Όλες αυτές.

Εκείνη την πιο σημαντική ημέρα στην Ιστορία, ο Ιησούς Χριστός άνοιξε τις πύλες του θανάτου και απομάκρυνε τα εμπόδια που μας απέτρεπαν από το να περάσουμε στις άγιες και ηγιασμένες αίθουσες της παντοτινής ζωής. Χάριν του Κυρίου και Σωτήρος μας, σε εσάς και εμένα δίδεται μία πολυτιμότατη και ανεκτίμητη δωρεά – ανεξαρτήτως του παρελθόντος μας, μπορούμε να μετανοήσουμε και να ακολουθήσουμε το μονοπάτι που οδηγεί στο σελέστιο φως και δόξα, περιβαλλόμενοι από τα πιστά τέκνα του Επουράνιου Πατέρα.

Αυτό είναι που εορτάζουμε την Κυριακή του Πάσχα – εορτάζουμε τη ζωή!

Χάριν του Ιησού Χριστού, θα εγερθούμε από την απόγνωση του θανάτου και θα ασπασθούμε όσους αγαπούμε, χύνοντας δάκρυα συγκλονιστικής χαράς και υπερχειλιζούσης ευγνωμοσύνης. Χάριν του Ιησού Χριστού, θα υπάρχουμε ως αιώνια όντα, κόσμοι χωρίς τέλος.

Χάριν του Ιησού Χριστού, οι αμαρτίες μας δεν μπορούν μόνον να σβηστούν, μπορούν να λησμονηθούν.

Μπορούμε να εξαγνισθούμε και να υπερυψωθούμε.

Άγιοι.

Χάριν του αγαπημένου μας Σωτήρος, μπορούμε για πάντα να πίνουμε νερό από την πηγή που αναβλύζει από την αιώνια ζωή⁷. Μπορούμε να κατοικούμε για πάντα στα οικήματα του αιώνιου Βασιλέως μας, με αφάνταστη δόξα και τέλεια ευτυχία.

Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν πολλοί στον κόσμο σήμερα που είτε δεν γνωρίζουν είτε δεν πιστεύουν στην πολύτιμη δωρεά που μας έχει δώσει ο Ιησούς Χριστός. Μπορεί να έχουν ακούσει για τον Ιησού Χριστό και να Τον γνωρίζουν ως ιστορική μορφή, αλλά δεν Τον βλέπουν γι’ αυτό που είναι πραγματικά.

Όταν το σκέπτομαι αυτό, θυμάμαι τον Σωτήρα να στέκεται ενώπιον του Ρωμαίου έπαρχου της Ιουδαίας, του Πόντιου Πιλάτου, μόλις λίγες ώρες πριν από τον θάνατο του Σωτήρος.

Ο Πιλάτος έβλεπε τον Ιησού από μία αυστηρώς εγκόσμια προοπτική. Ο Πιλάτος είχε να κάνει μια δουλειά και αυτή περιείχε δύο μείζονα έργα: τη συλλογή φόρων για τη Ρώμη και τη διατήρηση της ειρήνης. Τώρα, το ιουδαϊκό σάνχεδριν έφερε ενώπιόν του έναν άνδρα που ισχυρίζονταν ότι ήταν εμπόδιο και για τα δύο⁸.

Αφού ανέκρινε τον φυλακισμένο του, ο Πιλάτος ανακοίνωσε: «Εγώ δεν βρίσκω σ’ αυτόν κανένα έγκλημα»⁹. Όμως ένιωσε ότι έπρεπε να κατευνάσει τους κατηγόρους του Ιησού, έτσι ο Πιλάτος επικαλέστηκε ένα τοπικό έθιμο που επέτρεπε σε έναν φυλακισμένο να ελευθερωθεί κατά τη διάρκεια του εβραϊκού Πάσχα. Δεν θα ήθελαν εκείνος να ελευθερώσει τον Ιησού αντί για τον περιβόητο ληστή και δολοφόνο Βαραββά;¹⁰

Όμως ο ταραχώδης όχλος απαιτούσε ο Πιλάτος να ελευθερώσει τον Βαραββά και να σταυρώσει τον Ιησού.

«Γιατί;» Ρώτησε ο Πιλάτος. «Και τι κακό έκανε;»

Όμως εκείνοι φώναζαν πιο δυνατά. «Σταύρωσέ τον»¹¹.

Σε μία τελική προσπάθεια να ικανοποιήσει τον όχλο, ο Πιλάτος πρόσταξε τους άνδρες του να μαστιγώσουν τον Ιησού¹². Αυτό το έκαναν, αφήνοντάς Τον ματωμένο και μελανιασμένο. Τον χλεύασαν, έβαλαν ένα στεφάνι από αγκάθια στο κεφάλι Του και Τον έντυσαν με έναν μοβ χιτώνα¹³.

Ίσως ο Πιλάτος σκέφθηκε ότι αυτό θα ικανοποιούσε την επιθυμία του όχλου για αίμα. Ίσως θα λυπούνταν τον άνθρωπο. «Δέστε, σας τον φέρνω έξω» είπε ο Πιλάτος «για να γνωρίσετε ότι δεν βρίσκω σ’ αυτόν κανένα έγκλημα… Ιδού, ο άνθρωπος!»¹⁴

Ο Υιός του Θεού στεκόταν ενσαρκωμένος ενώπιον του λαού της Ιερουσαλήμ.

Μπορούσαν να δουν τον Ιησού, αλλά δεν Τον έβλεπαν πραγματικά.

Δεν είχαν μάτια για να δουν¹⁵.

Υπό μία μεταφορική έννοια, κι εμείς προσκαλούμαστε να «[δούμε τον] άνθρωπο». Οι απόψεις για Εκείνον ποικίλλουν στον κόσμο. Αρχαίοι και σύγχρονοι προφήτες καταθέτουν μαρτυρία ότι είναι ο Υιός του Θεού. Το καταθέτω κι εγώ. Είναι σημαντικό ο καθένας μας να γνωρίσει για τον εαυτό του. Επομένως, όταν συλλογίζεστε τη ζωή και τη διακονία του Ιησού Χριστού, τι βλέπετε;

Όσοι βρίσκουν έναν τρόπο για να δουν αληθώς τον Άνθρωπο, βρίσκουν την πύλη για τις μεγαλύτερες χαρές της ζωής και το βάλσαμο για τις πιο απαιτητικές απελπισίες της ζωής.

Επομένως, όταν περιβάλλεστε από λύπες και θλίψεις, δείτε τον Άνθρωπο.

Όταν νιώθετε χαμένοι ή λησμονημένοι, δείτε τον Άνθρωπο!

Όταν είστε σε απόγνωση, εγκαταλελειμμένοι, αμφιβάλλετε, κατεστραμμένοι ή ηττημένοι, δείτε τον Άνθρωπο.

Θα σας παρηγορήσει.

Θα σας θεραπεύσει και θα δώσει νόημα στο ταξίδι σας. Θα εκχύσει το Πνεύμα Του και θα γεμίσει την καρδιά σας με υπερβολική χαρά¹⁶.

Δίνει «ισχύ στους εξασθενημένους, και αυξάνει τη δύναμη στους αδύνατους»¹⁷.

Όταν πραγματικά βλέπουμε τον Άνθρωπο, μαθαίνουμε για Εκείνον και επιζητούμε να ευθυγραμμίσουμε τη ζωή μας μαζί Του. Μετανοούμε και πασχίζουμε να εξευγενίσουμε τη φύση μας και να πάμε καθημερινώς λίγο πιο κοντά σε Εκείνον. Τον εμπιστευόμαστε. Δείχνουμε την αγάπη μας για Εκείνον, τηρώντας τις εντολές Του και ζώντας σύμφωνα με τις ιερές διαθήκες μας.

Με άλλα λόγια, γινόμαστε μαθητές Του.

Το εξευγενιστικό Του φως γεμίζει πλήρως την ψυχή μας. Η χάρη Του μας ανυψώνει. Τα φορτία μας γίνονται ελαφρά, η ειρήνη μας βαθαίνει. Όταν βλέπουμε πραγματικά τον Άνθρωπο, έχουμε την υπόσχεση ενός ευλογημένου μέλλοντος που μας εμπνέει και μας υποστηρίζει μέσα από τις στροφές και τα εξογκώματα στο ταξίδι της ζωής. Κοιτάζοντας πίσω, θα αναγνωρίσουμε ότι υπάρχει ένα θείο σχέδιο, ότι οι κουκκίδες ενώνονται πραγματικά¹⁸.

Καθώς αποδέχεστε τη θυσία Του, γίνεστε μαθητές Του και τελικώς φθάσετε στο τέλος του επίγειου ταξιδιού σας, τι θα γίνει με τις λύπες που έχετε υπομείνει σε αυτήν τη ζωή;

Θα φύγουν.

Οι απογοητεύσεις, προδοσίες, διώξεις που έχετε αντιμετωπίσει;

Έφυγαν.

Τα δεινά, το ψυχικό άλγος, η ενοχή, η ντροπή και η αγωνία που έχετε περάσει;

Έφυγαν.

Λησμονήθηκαν.

Δεν είναι απορίας άξιον που «μιλάμε για το Χριστό, χαιρόμαστε με το Χριστό, κηρύττουμε για το Χριστό, προφητεύουμε για το Χριστό… ώστε τα παιδιά μας να ξέρουν σε ποια πηγή να στραφούν για άφεση των αμαρτιών τους»;¹⁹

Δεν είναι απορίας άξιον που πασχίζουμε με όλη μας την καρδιά να δούμε αληθώς τον Άνθρωπο;

Αγαπημένοι μου αδελφοί και αδελφές, καταθέτω μαρτυρία ότι η πιο σημαντική ημέρα στην ιστορία της ανθρωπότητος ήταν η ημέρα κατά την οποία ο Ιησούς Χριστός, ο ζων Υιός του Θεού, κέρδισε τη νίκη επί του θανάτου και της αμαρτίας για όλα τα τέκνα του Θεού. Και η πιο σημαντική ημέρα στη ζωή τη δική σας και τη δική μου είναι η ημέρα κατά την οποία μαθαίνουμε να «[βλέπουμε τον] άνθρωπο», όταν Τον βλέπουμε γι’ αυτό που είναι πραγματικά, όταν γινόμαστε με όλη μας την καρδιά και τον νου κοινωνοί της εξιλεωτικής Του δύναμης, όταν με ανανεωμένο ενθουσιασμό και δύναμη, δεσμευόμαστε να Τον ακολουθούμε. Είθε αυτή να είναι μία ημέρα που συμβαίνει επανειλημμένως στη ζωή μας.

Σας αφήνω τη μαρτυρία και την ευλογία μου ότι καθώς «[βλέπουμε τον] άνθρωπο», βρίσκουμε νόημα, χαρά και ειρήνη σε αυτήν την επίγεια ζωή και αιώνια ζωή στον επόμενο κόσμο. Στο ιερό όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.