Μετάνοια: μία ευχάριστη επιλογή

Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές μου, όταν ήμουν 12 ετών, η οικογένειά μου ζούσε στο Γκέτεμποργκ, μία παράκτια πόλη στην νότιο Σουηδία. Ως αναφορά, είναι η γενέτειρα του αγαπητού μας συναδέλφου Πρεσβυτέρου Περ Μαλμ ¹, ο οποίος απεβίωσε αυτό το καλοκαίρι. Μας λείπει. Είμαστε ευγνώμονες για την ευγένειά του και την ευγενή υπηρεσία του και για το παράδειγμα της απόλυτα αξιολάτρευτης οικογένειάς του. Και ασφαλώς προσευχόμαστε για τις πλουσιότερες ευλογίες για αυτούς.

Πενήντα χρόνια πριν, παρευρισκόμασταν στην εκκλησία σε ένα μεγάλο, ανακαινισμένο σπίτι. Μία Κυριακή, ο φίλος μου Στέφαν², ο μοναδικός άλλος διάκονος στον κλάδο, με χαιρέτισε στην εκκλησία με κάποιο ενθουσιασμό. Πήγαμε στην παρακείμενη υπερπλήρη περιοχή της κυρίως εκκλησίας και έβγαλε από την τσέπη του ένα μεγάλο πυροτέχνημα και μερικά σπίρτα. Με μία μεγάλη επίδειξη νεανικού θάρρους, πήρα το πυροτέχνημα και άναψα το μακρύ γκρι φιτίλι. Σκόπευα να σβήσω το φιτίλι πριν να εκραγεί. Όμως όταν έκαψα τα δάκτυλά μου προσπαθώντας να το κάνω, έριξα το πυροτέχνημα. Ο Στέφαν και εγώ βλέπαμε με τρόμο καθώς το φιτίλι συνέχιζε να καίγεται.

Το πυροτέχνημα εξερράγη και καπνοί θειικού άλατος γέμισαν την υπερπλήρη περιοχή και την κυρίως εκκλησία. Καθαρίσαμε βιαστικά τα διασκορπισμένα υπολείμματα του πυροτεχνήματος και ανοίξαμε τα παράθυρα προσπαθώντας να ξεφορτωθούμε την οσμή, ελπίζοντας αφελώς ότι κανείς δεν θα το παρατηρούσε. Ευτυχώς, δεν τραυματίστηκε κανείς και δεν έγινε καμία ζημιά.

Όταν τα μέλη ήλθαν στη συγκέντρωση, αισθάνθηκαν την έντονη οσμή. Ήταν δύσκολο να μην την μυρίσεις. Η οσμή αποσπούσε από την ιερή φύση της συγκέντρωσης. Επειδή υπήρχαν μόνον τόσο λίγοι φέροντες την Ααρωνική Ιεροσύνη --και με αυτό που μπορεί μόνον να περιγραφεί ως διασπαστική σκέψη-- διένειμα τη μετάληψη, ωστόσο δεν αισθανόμουν άξιος να μεταλάβω. Όταν ο δίσκος μεταλήψεως μού προσεφέρθη, δεν πήρα ούτε ψωμί ούτε νερό. Ένιωσα απαίσια. Ντρεπόμουν και ήξερα ότι αυτό που είχα κάνει είχε δυσαρεστήσει τον Θεό.

Μετά την εκκλησία, ο πρόεδρος κλάδου Φρανκ Λίντμπεργκ, ένας διακεκριμένος, ηλικιωμένος άνδρας με ασημένια γκρίζα μαλλιά μού ζήτησε να πάω στο γραφείο του. Αφού κάθισα, με κοίταξε ευγενικά και είπε ότι είχε παρατηρήσει ότι δεν είχα μεταλάβει. Ρώτησε γιατί. Υποψιάστηκα ότι γνώριζε γιατί. Ήμουν βέβαιος ότι όλοι γνώριζαν τι είχα κάνει. Αφού του είπα, με ρώτησε πώς αισθάνθηκα. Μέσω δακρύων, διστακτικά του είπα ότι λυπόμουν και ότι είχα απογοητεύσει τον Θεό.

Ο Πρόεδρος Λίντμπεργκ άνοιξε ένα πολυχρησιμοποιημένο αντίτυπο από το Διδαχή και Διαθήκες και μου ζήτησε να διαβάσω κάποια υπογραμμισμένα εδάφια. Διάβασα τα ακόλουθα δυνατά:

«Ιδέστε, όποιος έχει μετανοήσει για τις αμαρτίες του, είναι συγχωρεμένος, και εγώ, ο Κύριος, δεν τις θυμάμαι πια.

»Από αυτό μπορείτε να ξέρετε αν ένας άνθρωπος μετανοεί για τις αμαρτίες του -- ιδέστε, θα τις εξομολογηθεί και θα τις εγκαταλείψει»³.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ το συμπονετικό χαμόγελο του Προέδρου Λίντμπεργκ, όταν σήκωσα το βλέμμα αφού είχα ολοκληρώσει το διάβασμα. Με κάποια συγκίνηση, μου είπε ότι αισθάνθηκε ότι θα ήταν καλά για μένα να συνεχίσω να μεταλαμβάνω. Καθώς έφευγα από το γραφείο του αισθάνθηκα απερίγραπτη χαρά.

Τέτοια χαρά είναι ένα από τα φυσικά αποτελέσματα της μετανοίας. Η λέξη μετανοώ σημαίνει «ότι αντιλαμβάνομαι μετά» και υπονοεί «αλλαγή»⁴. Στα Σουηδικά η λέξη είναι omvänd, το οποίο απλώς σημαίνει «γυρίζω»⁵. Ο χριστιανός συγγραφέας Κ. Σ. Λιούις έγραψε για την ανάγκη και τη μέθοδο για αλλαγή. Σημείωσε ότι η μετάνοια περιλαμβάνει «να επανέλθουμε στον σωστό δρόμο. Ένα λανθασμένο ποσό μπορεί να τεθεί σωστά» είπε «όμως μόνον με το να πάμε πίσω μέχρι να βρούμε το λάθος και να εργασθούμε πάλι αρχίζοντας από αυτό το σημείο, ποτέ όμως απλώς συνεχίζοντας»⁶. Η αλλαγή της συμπεριφοράς μας και η επιστροφή στον «σωστό δρόμο» είναι μέρος της μετανοίας, αλλά μόνον ένα μέρος. Η αληθινή μετάνοια περιλαμβάνει επίσης στροφή της καρδιάς και της θέλησής μας στον Θεό και αποκήρυξη της αμαρτίας⁷. Όπως εξηγείται στο Ιεζεκιήλ, το να μετανοήσουμε είναι «να επιστρέψ[ουμε] από… την αμαρτία, …[να] πράξ[ουμε] κρίση και δικαιοσύνη· …[να] επιστρέψ[ουμε] το αρπαγμένο, …[και να] περπατ[ήσουμε] στα διατάγματα της ζωής, μη πράττοντας αδικία»⁸.

Ωστόσο ακόμη και αυτή είναι μία ατελής περιγραφή. Δεν προσδιορίζει καταλλήλως τη δύναμη που κάνει δυνατή τη μετάνοια, την εξιλεωτική θυσία του Σωτήρος μας. Η αληθινή μετάνοια πρέπει να περιλαμβάνει πίστη στον Κύριο Ιησού Χριστό, πίστη ότι Εκείνος μπορεί να μας αλλάξει, πίστη ότι Εκείνος μπορεί να μας συγχωρήσει και πίστη ότι Εκείνος θα μας βοηθήσει να αποφύγουμε περισσότερα λάθη. Αυτό το είδος της πίστης κάνει αποτελεσματική την Εξιλέωσή Του στη ζωή μας. Όταν «αντιλαμβανόμαστε μετά» και «γυρίζουμε» με τη βοήθεια του Σωτήρος, μπορούμε να αισθανόμαστε την ελπίδα στις υποσχέσεις Του και τη χαρά της συγχωρήσεως. Χωρίς τον Λυτρωτή, η έμφυτη ελπίδα και χαρά εξατμίζονται και η χαρά γίνεται απλώς δυστυχής μετατροπή της συμπεριφοράς. Όμως με την άσκηση πίστης σε Εκείνον, μεταστρεφόμαστε στην ικανότητα και στην προθυμία Του να συγχωρεί την αμαρτία.

Ο Πρόεδρος Μπόιντ Πάκερ επιβεβαίωσε τις ελπιδοφόρες υποσχέσεις της μετάνοιας τον Απρίλιο του 2015 στην τελευταία του γενική συνέλευση. Περιέγραψε τη δύναμη της Εξιλεώσεως του Σωτήρος να θεραπεύει, σε αυτό που θεωρώ το απόσταγμα της σοφίας που αποκτήθηκε από μισό αιώνα αποστολικής υπηρέτησης. Ο Πρόεδρος Πάκερ είπε: «Η Εξιλέωση δεν αφήνει ούτε ίχνη ούτε σημάδια. Ό,τι φτιάχνει φτιάχνεται. …Απλώς θεραπεύει και ό,τι θεραπεύει παραμένει θεραπευμένο»⁹.

Συνέχισε:

«Η Εξιλέωση η οποία μπορεί να σώσει τον καθέναν από εμάς δεν αφήνει πνευματικά τραύματα. Αυτό σημαίνει ότι ανεξάρτητα από το τι κάναμε ή πού βρεθήκαμε ή πώς συνέβη κάτι, εάν μετανοήσουμε αληθινά, [ο Σωτήρας] έχει υποσχεθεί ότι θα εξιλεωθεί. Και όταν εξιλεωθεί, αυτό τακτοποιήθηκε …

»…Η Εξιλέωση… μπορεί να καθαρίσει κάθε κηλίδα ανεξάρτητα αν είναι δύσκολη, πόσο καιρό ή πόσες φορές επαναλήφθηκε»¹⁰.

Η προσέγγιση της Εξιλεώσεως του Σωτήρος είναι απέραντη σε εύρος και βάθος για εσάς και για εμένα. Αλλά ποτέ δεν θα επιβληθεί σε εμάς. Όπως εξήγησε ο προφήτης Λεχί αφού «διδα[σκόμαστε] αρκετά» για να «γνωρί[ζουμε] το καλό από το κακό»¹¹, «εί[μαστε] ελεύθεροι να διαλέξ[ουμε] ελευθερία και ζωή αιώνια, μέσω του μεγάλου Μεσολαβητή όλων των ανθρώπων, ή να διαλέξ[ουμε] αιχμαλωσία και θάνατο»¹². Με άλλα λόγια, η μετάνοια είναι μία επιλογή.

Μπορούμε --και μερικές φορές γίνεται-- να κάνουμε διαφορετικές επιλογές. Τέτοιες επιλογές μπορεί να μην φαίνονται εγγενώς λάθος, αλλά μας αποτρέπουν από το να γίνουμε αληθινά μετανοημένοι και τοιουτοτρόπως εμποδίζουμε την επιδίωξή μας για αληθινή μετάνοια. Για παράδειγμα, μπορεί να επιλέξουμε να κατηγορούμε άλλους. Ως 12χρονος στο Γκέτεμποργκ, θα μπορούσα να έχω κατηγορήσει τον Στέφαν. Ήταν εκείνος που έφερε το μεγάλο πυροτέχνημα και τα σπίρτα στην εκκλησία πρωτίστως. Αλλά το να κατηγορούμε άλλους, ακόμη και αν είναι δικαιολογημένο, μας επιτρέπει να δικαιολογήσουμε τη συμπεριφορά μας. Με το να κάνουμε έτσι, μεταθέτουμε την ευθύνη των πράξεών μας στους άλλους. Όταν η ευθύνη μετατίθεται, μειώνουμε τόσο την ανάγκη όσο και την ικανότητά μας να ενεργούμε. Μετατρέπουμε τον εαυτό μας σε δύσμοιρα θύματα, παρά σε άτομα με ελεύθερη βούληση ικανά για ανεξάρτητη δράση¹³.

Ακόμη μία επιλογή που εμποδίζει τη μετάνοια είναι η ελαχιστοποίηση των λαθών μας. Στο περιστατικό με το πυροτέχνημα του Γκέτεμποργκ, κανείς δεν τραυματίστηκε, δεν συνέβη καμία μόνιμη βλάβη και η συγκέντρωση διεξήχθη ούτως ή άλλως. Θα ήταν εύκολο να ειπωθεί ότι δεν υπήρχε λόγος για μετάνοια. Όμως η ελαχιστοποίηση των λαθών μας, ακόμη και εάν δεν εμφανίζονται άμεσες συνέπειες, απομακρύνει το κίνητρο να αλλάξουμε. Αυτός ο τρόπος σκέψης μάς εμποδίζει από το να δούμε ότι τα λάθη και οι αμαρτίες μας έχουν αιώνιες συνέπειες.

Ωστόσο, ένας άλλος τρόπος είναι να σκεφθούμε ότι οι αμαρτίες μας δεν έχουν σημασία, επειδή ο Θεός μάς αγαπά ανεξαρτήτως από το τι κάνουμε. Είναι δελεαστικό να πιστεύουμε αυτό που ο παραπλανητικός Νεχώρ δίδαξε στον λαό του Ζαραχέμλα: «Ότι ολόκληρη η ανθρωπότητα θα σωζόταν κατά την τελευταία ημέρα, και δεν χρειάζεται, να φοβούνται και να τρέμουν… και στο τέλος, όλοι οι άνθρωποι θα είχαν ζωή αιώνια»¹⁴. Αλλά αυτή η ελκυστική ιδέα είναι ψευδής. Ο Θεός όντως μάς αγαπά. Ωστόσο, ό,τι κάνουμε έχει σημασία για Εκείνον και για εμάς. Έχει δώσει ευκρινείς οδηγίες για το πώς θα πρέπει να συμπεριφερόμαστε. Επικαλούμαστε αυτές τις εντολές. Η επιδοκιμασία Του και η αιωνία ζωή μας εξαρτώνται από τη συμπεριφορά μας, συμπεριλαμβανομένης της προθυμίας μας να επιζητούμε ταπεινά την αληθινή μετάνοια¹⁵.

Επιπροσθέτως, δεν επιτυγχάνουμε την αληθινή μετάνοια όταν επιλέγουμε να διαχωρίσουμε τον Θεό από τις εντολές Του. Εντέλει, εάν η μετάληψη δεν ήταν ιερή, δεν θα είχε σημασία ότι η οσμή του πυροτεχνήματος ήταν αποδιοργανωτική σε εκείνη τη συγκέντρωση μεταλήψεως στο Γκέτεμποργκ. Θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί όσον αφορά στην αγνόηση της αμαρτωλής συμπεριφοράς με την υπονόμευση ή την απόρριψη της πατρότητας του Θεού για τις εντολές Του. Η αληθινή μετάνοια απαιτεί αναγνώριση της θειότητας του Σωτήρος και της ειλικρίνειας του έργου Του των τελευταίων ημερών.

Αντί να δικαιολογούμαστε, ας επιλέξουμε τη μετάνοια. Μέσω της μετάνοιας μπορούμε να έλθουμε στον εαυτό μας, όπως ο άσωτος στην παραβολή¹⁶ και να σκεφτούμε την αιώνια σπουδαιότητα των πράξεών μας. Όταν κατανοήσουμε πώς οι αμαρτίες μας μπορούν να επηρεάσουν την αιώνια ευτυχία μας, όχι μόνον θα μετανοήσουμε αληθινά, αλλά επίσης θα προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι. Όταν αντιμετωπίσουμε τον πειρασμό, είναι πιο πιθανόν να αναρωτηθούμε, με τα λόγια του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ:

Εάν έχουμε χάσει την προοπτική της αιωνιότητας για χάρη ενός παιχνιδιού, μπορούμε να επιλέξουμε να μετανοήσουμε. Χάριν της εξιλεώσεως του Ιησού Χριστού, έχουμε μία άλλη ευκαιρία. Μεταφορικά, μπορούμε να ανταλλάξουμε το παιχνίδι που τόσο λανθασμένα από σκοπού αγοράσαμε και να λάβουμε ξανά την ελπίδα της αιωνιότητας. Όπως εξήγησε ο Σωτήρας: «Γιατί, ιδέστε, ο Κύριος ο Λυτρωτής σας υπέστη θάνατο κατά τη σάρκα. Επομένως υπέφερε τον πόνο όλων των ανθρώπων, ώστε όλοι οι άνθρωποι να μπορέσουν να μετανοήσουν και να έλθουν προς αυτόν» ¹⁸.

Ο Ιησούς Χριστός μπορεί να συγχωρήσει, επειδή Εκείνος πλήρωσε το τίμημα για τις αμαρτίες μας¹⁹.

Ο Λυτρωτής μας επιλέγει να συγχωρήσει λόγω της απαράμιλλης συμπόνιας, ελέους και αγάπης Του.

Ο Σωτήρας μας θέλει να συγχωρεί, επειδή αυτό είναι ένα από τα ουράνια γνωρίσματά Του.

Και, ως Καλός Ποιμήν που είναι, είναι χαρούμενος, όταν εμείς επιλέγουμε να μετανοήσουμε²⁰.

Ακόμη και όταν αισθανόμαστε λύπη κατά Θεόν για τις πράξεις μας²¹, όταν επιλέγουμε να μετανοήσουμε, προσκαλούμε αμέσως τον Σωτήρα στη ζωή μας. Καθώς ο Αμουλέκ δίδαξε: «Προχω[ρήστε] και να μη σκληρύνετε πια την καρδιά σας. Γιατί ιδέστε, τώρα είναι ο καιρός και η ημέρα τής σωτηρίας σας. Και γι’ αυτό, αν μετανοήσετε και δε σκληρύνετε την καρδιά σας, αμέσως το μεγάλο σχέδιο τής απολύτρωσης θα εφαρμοστεί σε σας»²². Μπορεί να αισθανόμαστε λύπη κατά Θεόν για τις πράξεις μας και την ίδια στιγμή να αισθανόμαστε τη χαρά να έχουμε τη βοήθεια του Σωτήρος.

Το γεγονός ότι μπορούμε να μετανοήσουμε είναι τα καλά νέα του Ευαγγελίου²³! Η ενοχή μπορεί να «αποσαρωθεί»²⁴. Μπορούμε να γεμίσουμε με χαρά, να λάβουμε άφεση των αμαρτιών μας και να έχουμε «ήρεμη συνείδηση»²⁵. Μπορούμε να απελευθερωθούμε από τα συναισθήματα της απόγνωσης και τη δουλεία της αμαρτίας. Μπορούμε να γεμίσουμε με το υπέροχο φως του Θεού και να «μην πονάμε πια»²⁶. Η μετάνοια δεν είναι μόνον δυνατή, αλλά επίσης είναι χαρούμενη λόγω του Σωτήρος. Ακόμη θυμάμαι τα συναισθήματα που αισθάνθηκα στο γραφείο του προέδρου του κλάδου μετά το επεισόδιο του πυροτεχνήματος. Ήξερα ότι είχα συγχωρεθεί. Τα συναισθήματά μου ενοχής εξαφανίσθηκαν, η μελαγχολική μου διάθεση διαλύθηκε και αισθάνθηκα την καρδιά ελαφριά.

Αδελφοί και αδελφές, καθώς ολοκληρώνουμε αυτή τη συνέλευση, σας προσκαλώ να αισθανθείτε περισσότερη χαρά στη ζωή σας: χαρά με τη γνώση ότι η Εξιλέωση του Ιησού Χριστού είναι αληθινή· χαρά με την ικανότητα, προθυμία και επιθυμία του Σωτήρος να συγχωρεί και χαρά με την επιλογή για μετάνοια. Ας ακολουθήσουμε την οδηγία να «αντλήσ[ουμε] νερό με ευφροσύνη από τις πηγές τής σωτηρίας»²⁷. Είθε να επιλέξουμε να μετανοήσουμε, να εγκαταλείψουμε τις αμαρτίες μας και να γυρίσουμε την καρδιά και τη θέλησή μας για να ακολουθήσουμε τον Σωτήρα μας. Καταθέτω μαρτυρία για την ζώσα πραγματικότητά Του. Είμαι μάρτυρας και αποδέκτης επανειλημμένως της ασύγκριτης ευσπλαχνίας, συμπόνιας και αγάπης Του. Προσεύχομαι ώστε οι λυτρωτικές ευλογίες της Εξιλέωσής Του να είναι δικές σας τώρα -- και ξανά και ξανά και ξανά σε όλη τη ζωή σας²⁸ όπως έχουν υπάρξει στη δική μου. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.