1. Zaprawdę, tak rzecze Pan do was, coście się zebrali razem, aby przyjąć Jego wolę co do was:

2. Oto sprawia to przyjemność waszemu Panu, i aniołowie radują się wami; ofiara waszych modłów doszła uszu Pana Sabaot i jest zapisana w księdze imion uświęconych, tych, którzy należą do świata celestialnego.

3. Przeto teraz zsyłam na was innego Pocieszyciela, na was samych, przyjaciele moi, aby zamieszkał w sercach waszych, sam Święty Duch obietnicy; który to drugi Pocieszyciel jest tym samym, którego obiecałem uczniom moim, jak zapisano w świadectwie Jana.

4. Pocieszyciel ten jest obietnicą, jaką wam daję, życia wiecznego, samej chwały królestwa celestialnego.

5. Która to chwała jest chwałą Kościoła Pierworodnego, samego Boga, najświętszego ze wszystkich, przez Jezusa Chrystusa, Syna Jego —

6. Tego, który wstąpił na wysokości, jako też Tego, który zstąpił poniżej wszystkiego, przez co pojął wszystko, aby mógł być we wszystkim i przez wszystko światłem prawdy;

7. Która to prawda jaśnieje. Jest to światłość Chrystusa. Jako On jest też w słońcu i jest światłem słońca, i mocą, przez którą zostało uczynione.

8. Jako też jest On w księżycu, i jest światłem księżyca, i mocą, przez którą został uczyniony;

9. Jako też światłem gwiazd i mocą, przez którą zostały uczynione;

10. A także ziemią i jej mocą, tą samą ziemią, na której stoisz.

11. I światło, co jaśnieje, co daje ci światło, jest przez Tego, który oświeca wasze oczy, który jest tym samym światłem, które ożywia wasze zrozumienie;

12. Które to światło wychodzi z obecności Boga, aby wypełnić ogrom przestworzy —

13. Światło, które jest we wszystkim, co daje życie wszystkiemu, co jest prawem, którym wszystko jest zarządzane, samą mocą Boga, który siedzi na Swoim tronie, który jest na łonie wieczności, który jest pośrodku wszystkiego.

14. A teraz, zaprawdę, powiadam wam, że przez odkupienie, które jest dla was uczynione, odbywa się powstanie z martwych.

15. A duch i ciało są duszą człowieka.

16. A powstanie z martwych jest odkupieniem duszy.

17. A odkupienie duszy jest przez Tego, który ożywia wszystko, na którego łonie jest zarządzone, że biedni i łagodni ziemi odziedziczą ją.

18. Przeto musi być uświęcona od wszelkiej nieprawości, aby była przygotowana do chwały celestialnej;

19. Bowiem, kiedy wypełni już miarę swego stworzenia, ukoronowana będzie chwałą, samą obecnością Boga Ojca;

20. Aby ciała, które należą do królestwa celestialnego, mogły ją posiąść na wieki wieków; bowiem w tym celu ją uczyniono i stworzono, i w tym celu są uświęceni.

21. A ci, którzy nie są uświęceni przez prawo, jakie wam dałem — samo prawo Chrystusowe — muszą odziedziczyć inne królestwo, samo królestwo terrestrialne lub królestwo telestialne.

22. Bowiem ten, kto nie jest w stanie przestrzegać prawa królestwa celestialnego, nie może wytrzymać chwały celestialnej.

23. A ten, kto nie jest w stanie przestrzegać prawa królestwa terrestrialnego, nie może wytrzymać chwały terrestrialnej.

24. A ten, kto nie jest w stanie przestrzegać prawa królestwa telestialnego, nie może wytrzymać chwały telestialnej; przeto nie pasuje do królestwa chwały. Przeto musi zaznać królestwa, które nie jest królestwem chwały.

25. I ponownie, zaprawdę, powiadam wam, że ziemia przestrzega prawa królestwa celestialnego, bowiem wypełnia miarę swojego stworzenia i nie przekracza prawa —

26. Przeto zostanie uświęcona; a chociaż umrze, znowu zostanie ożywiona i zazna mocy, przez którą jest ożywiona, i prawi ją odziedziczą.

27. Bowiem, choć umrą, to znów powstaną, jako ciała duchowe.

28. Ci, którzy mają ducha celestialnego, otrzymają to samo ciało, które było ciałem naturalnym; i wy otrzymacie swe ciała, a chwała wasza będzie tą chwałą, przez którą ożywione są ciała wasze.

29. Wy, którzy jesteście ożywieni przez część chwały celestialnej, otrzymacie wówczas to samo, a nawet pełnię.

30. A ci, którzy są ożywieni przez część chwały terrestrialnej, otrzymają wówczas z niej, nawet pełnię.

31. A także ci, którzy są ożywieni przez część chwały telestialnej, otrzymają z niej, nawet pełnię.

32. A pozostali także zostaną ożywieni; jednakże powrócą na swe własne miejsce, aby się radować tym, co chętni są otrzymać, bowiem nie byli chętni radować się tym, co mogli otrzymać.

33. Bowiem cóż zyskuje człowiek, jeżeli przekazany jest mu dar, a on nie przyjmuje daru? Oto nie raduje się tym, co jest mu dane, ani nie raduje się w tym, który jest ofiarodawcą daru.

34. I ponownie, zaprawdę, powiadam wam, że to, co jest zarządzane przez prawo, jest także przez prawo zachowywane i udoskonalane, i uświęcane przezeń.

35. To, co łamie prawo i nie przestrzega prawa, ale dąży, aby samemu stać się prawem dla siebie, i chce pozostać w grzechu, i całkiem pozostaje w grzechu, nie może być uświęcone przez prawo ani przez miłosierdzie, sprawiedliwość czy osąd. Przeto musi pozostać wciąż skalane.

36. Wszystkie królestwa mają dane prawo;

37. A wiele jest królestw; bowiem nie ma przestrzeni, w której nie ma królestwa; i nie ma królestwa, w którym nie ma przestrzeni, ani większego, ani mniejszego królestwa.

38. A każdemu królestwu dane jest prawo; a każdemu prawu przydano także pewne granice i warunki.

39. Wszystkie istoty, które nie przestrzegają tych warunków, nie są usprawiedliwione.

40. Bowiem inteligencja lgnie do inteligencji, mądrość przyjmuje mądrość, prawda ogarnia prawdę, cnota kocha cnotę, światło lgnie do światła, miłosierdzie ma współczucie dla miłosierdzia i rości sobie prawo do swojego, sprawiedliwość nadal idzie swą drogą i rości sobie prawo do swojego, osąd staje przed obliczem Tego, który zasiada na tronie i rządzi, i wprowadza w czyn wszystko.

41. On pojmuje wszystko i wszystko jest przed Nim, i wszystko jest wokół Niego; a On jest ponad wszystkim i we wszystkim, i przez wszystko, i jest wokół wszystkiego; i wszystko jest przez Niego, i z Niego, samego Boga, na wieki wieków.

42. I ponownie, zaprawdę, powiadam wam, że On dał prawo wszystkim rzeczom, i według Niego one się poruszają w swoich czasach i okresach;

43. A ich kursy są ustalone, nawet kursy niebios i ziemi, co pojmuje Ziemia i wszystkie planety.

44. I dają sobie nawzajem światło w swoich czasach i w swoich okresach, w swoich minutach, w swoich godzinach, w swoich dniach, w swoich tygodniach, w swoich miesiącach, w swoich latach — wszystkie one są jednym rokiem dla Boga, ale nie dla człowieka.

45. Ziemia toczy się na swych skrzydłach, a słońce daje swoje światło za dnia, a księżyc daje swoje światło nocą, a gwiazdy też dają swoje światło, gdy tak się toczą na swych skrzydłach w swej chwale, pośród mocy Bożej.

46. Do czegóż mam przyrównać te królestwa, abyście zrozumieli?

47. Oto wszystko to są królestwa i każdy człowiek, który widział któreś, nawet najmniejsze z nich, widział Boga, poruszającego się w Swoim majestacie i mocy.

48. Powiadam wam, że Go widział; jednakże Ten, który przyszedł do Swoich, nie został zrozumiany.

49. Światło świeci w ciemności, a ciemność go nie przemaga; jednakże nadejdzie dzień, kiedy pojmiecie samego Boga, będąc ożywieni w Nim i przez Niego.

50. Wtedy wiedzieć będziecie, że mnie widzieliście, że jestem, i że jestem prawdziwym światłem, które jest w was, i że wy jesteście we mnie; inaczej nie moglibyście istnieć.

51. Oto przyrównam te królestwa do człowieka mającego pole, i wysłał on sługi swe na pole, aby je kopali.

52. I rzekł pierwszemu: Idź i pracuj na polu, a przyjdę do ciebie w pierwszej godzinie i zobaczysz radość mego oblicza.

53. I rzekł drugiemu: Idź także na pole, a odwiedzę cię w drugiej godzinie z radością mego oblicza.

54. A także trzeciemu, mówiąc: Odwiedzę cię.

55. I do czwartego, i tak aż do dwunastego.

56. I pan pola poszedł do pierwszego w pierwszej godzinie i pozostał z nim tę całą godzinę, i rozradowało sługę światło oblicza pana jego.

57. A potem odszedł od pierwszego, aby mógł też odwiedzić drugiego i trzeciego, i czwartego, i tak aż do dwunastego.

58. I tak oni wszyscy otrzymali światło oblicza ich pana, każdy w swojej godzinie i swym czasie, i w swym sezonie —

59. Poczynając od pierwszego i tak aż do ostatniego, i od ostatniego aż do pierwszego, i od pierwszego do ostatniego;

60. Każdy w swojej kolejności, dopóki nie minęła jego godzina, według tego, jak mu pan nakazał, żeby pan jego mógł być wychwalony w nim, a on w swym panu; aby oni wszyscy byli wychwaleni.

61. Przeto do tej przypowieści przyrównam wszystkie te królestwa i ich mieszkańców — każde królestwo w swej godzinie i w swym czasie, i w swym sezonie, według zarządzenia, które wydał Bóg.

62. I ponownie, zaprawdę, powiadam wam, przyjaciele moi, zostawiam wam te słowa, abyście je rozważyli w waszych sercach wraz z tym przykazaniem, które wam daję, żebyście mnie wzywali, gdy jestem blisko —

63. Zbliżcie się do mnie, a ja się zbliżę do was; szukajcie mnie pilnie, a znajdziecie mnie; proście, a otrzymacie; kołaczcie, a będzie wam otworzone.

64. O cokolwiek poprosicie Ojca w moje imię, a co jest dla was wskazane, będzie wam dane;

65. A jeżeli poprosicie o coś, co nie jest dla was wskazane, obróci się to na wasze potępienie.

66. To, co słyszycie, jest niczym głos wołający na pustkowiu — na pustkowiu, bowiem nie możecie go zobaczyć — mojego głosu, gdyż głos mój jest Duchem; Duch mój jest prawdą; prawda pozostaje i nie ma końca; a jeżeli będzie w was, będzie obfitować.

67. A jeżeli wzrok wasz będzie skupiony jedynie na mojej chwale, całe wasze ciała będą wypełnione światłem, i nie będzie w was ciemności; a to ciało, które jest wypełnione światłem, pojmuje wszystkie sprawy.

68. Przeto uświęćcie się, aby umysły wasze skupiły się jedynie na Bogu, a nastaną dni, kiedy Go ujrzycie; bowiem On odsłoni wam Swe oblicze, a będzie to w Jego własnym czasie i na Jego własny sposób, i według Jego własnej woli.

69. Pamiętajcie tę wielką i ostatnią obietnicę, jaką wam dałem; odrzućcie wasze bezczynne myśli i nadmiar śmiechu daleko od siebie.

70. Pozostańcie, pozostańcie na tym miejscu i zwołajcie uroczyste zgromadzenie tych, którzy są pierwszymi robotnikami w tym ostatnim królestwie.

71. I niechaj ci, których oni ostrzegli, kiedy podróżowali, wzywają Pana i rozważają w swych sercach ostrzeżenie, jakie dostali na krótki okres.

72. Oto zaopiekuję się waszymi stadami, i wychowam starszych, i wyślę ich do nich.

73. Oto przyśpieszę me dzieło w swoim czasie.

74. I daję wam, coście pierwszymi robotnikami w tym ostatnim królestwie, przykazanie, żebyście się zebrali razem i zorganizowali, i przygotowali, i uświęcili; zaiste, oczyśćcie swe serca i oczyśćcie swe ręce i swe stopy wobec mnie, abym mógł was uczynić czystymi;

75. Abym mógł zaświadczyć waszemu Ojcu i Bogu, i mojemu Bogu, że jesteście czyści od krwi tego niegodziwego pokolenia; abym mógł spełnić tę obietnicę, tę wielką i ostatnią obietnicę, którą wam dałem, kiedy taka będzie moja wola.

76. Daję wam też przykazanie, żebyście trwali w modlitwie i poście od tej chwili.

77. I daję wam przykazanie, że macie nauczać jeden drugiego doktryny królestwa.

78. Uczcie pilnie, a łaska moja będzie wam towarzyszyć, abyście mogli być w doskonalszy sposób pouczeni w teorii, w zasadzie, w doktrynie, w prawie ewangelii, we wszystkim, co dotyczy królestwa Bożego, co jest dla was wskazane, abyście zrozumieli;

79. O rzeczach, zarówno w niebie, jak i na ziemi, i pod ziemią; rzeczach, które były, które są, rzeczach, które muszą wkrótce nastać; rzeczach, które są w domu, rzeczach, które są poza domem; wojnach i zawiłościach narodów; i sądach, które są na lądzie; i wiedzy — również o krajach i królestwach —

80. Abyście byli przygotowani we wszystkim, kiedy was ponownie poślę, abyście rozwinęli powołanie, do którego was powołałem, i misję, którą wam zleciłem.

81. Oto posłałem was, abyście świadczyli i ostrzegali lud, i przystoi każdemu, kto został ostrzeżony, aby ostrzegł bliźniego swego.

82. Przeto pozostają bez wymówki, a ich grzechy spoczywają na ich własnych głowach.

83. Ten, kto szuka mnie wcześnie, znajdzie mnie i nie zostanie porzucony.

84. Pozostańcie przeto i trudźcie się pilnie, abyście byli udoskonaleni w posłudze i poszli pomiędzy Inne narody po raz ostatni, tylu, ilu nazwą usta Pańskie, aby związać prawo i zapieczętować świadectwo, i przygotować świętych na godzinę sądu, która ma nadejść;

85. Aby dusze ich uniknęły gniewu Bożego, spustoszenia występków, jakie czeka niegodziwych zarówno na tym świecie, jak i na świecie, który nastanie. Zaprawdę, powiadam wam, niechaj ci, którzy nie są pierwszymi starszymi, pozostaną w winnicy, dopóki nie wezwą ich usta Pańskie, bowiem nie nadszedł jeszcze ich czas; szaty ich nie są oczyszczone z krwi tego pokolenia.

86. Pozostańcie na wolności, dla której zostaliście wyzwoleni; nie wplątujcie się w grzech, ale niechaj ręce wasze będą czyste, dopóki nie przyjdzie Pan.

87. Bo nie upłynie wiele dni, a zatrzęsie się ziemia i zakołysze niczym pijany człowiek; a słońce skryje swe oblicze i odmówi dawania światła; a księżyc będzie skąpany we krwi; a gwiazdy staną się niezmiernie gniewne i rzucą się w dół niczym figa, która spada z drzewa figowego.

88. I po waszym świadectwie nadchodzi gniew i oburzenie na lud.

89. Bowiem po waszym świadectwie nadchodzi świadectwo trzęsień ziemi, które wywołają jęki w jej wnętrzu, i upadną ludzie na ziemię, i nie będą mogli ustać.

90. I nadchodzi też świadectwo głosu grzmotów i głosu błyskawic, i głosu nawałnic, i głosu fal morza dźwigających się poza swoje granice.

91. I wszystko będzie w zamieszaniu; i serca ludzi na pewno upadną; bowiem strach ogarnie wszystkich ludzi.

92. I aniołowie będą latać pośród nieba, wołając donośnym głosem, dmąc w trąbę Bożą i mówiąc: Przygotujcie się, przygotujcie się, o mieszkańcy ziemi, bowiem nadszedł sąd naszego Boga. Oto nadchodzi Oblubieniec: wyjdźcie Mu na spotkanie.

93. I natychmiast pojawi się wielki znak na niebie, i ujrzą go wraz wszyscy ludzie.

94. A inny anioł zadmie w swą trąbę i powie: Ten wielki kościół, ta macierz występków, która sprawiła, że wszystkie narody piją wino gniewu jej nierządu, co prześladuje świętych Boga, którzy przelewają swą krew — ta, która siedzi na wielu wodach i na wyspach morza — ta oto jest kąkolem ziemi, jest związana w snopy, wzmocnione są jej powrósła, żaden człowiek ich nie może rozluźnić; przeto gotowa jest do spalenia. I dąć będzie w swą trąbę długo i donośnie, i usłyszą ją wszystkie narody.

95. I będzie cisza w niebie przez pół godziny; i zaraz potem rozwinie się zasłona nieba, jako się rozwija zwój po tym, jak był zwinięty, i odsłonięta będzie twarz Pana;

96. I święci, którzy są na ziemi, którzy są żywi, zostaną ożywieni i zagarnięci, aby Go spotkać.

97. A ci, którzy spali w swych grobach, wyjdą, bowiem otworzone będą ich groby; i oni także zostaną zagarnięci, aby Go spotkać pośród kolumn niebieskich —

98. Będą oni Chrystusowi — pierwszym owocem — ci, którzy najpierw z Nim zstąpią, a także ci, którzy są na ziemi i w swoich grobach, ci, którzy są najpierw zagarnięci, aby Go spotkać; a wszystko głosem dęcia w trąbę anioła Bożego.

99. A potem inny anioł zadmie, a jest to druga trąba; i wtedy nastanie odkupienie tych, którzy będą Chrystusowi w czasie Jego przyjścia; którzy otrzymali swój przydział w owym więzieniu, które jest dla nich przygotowane, aby mogli przyjąć ewangelię i zostać osądzeni niczym ludzie w ciele.

100. I ponownie, zabrzmi kolejna trąba, a jest to trzecia trąba; i wówczas przyjdą duchy ludzi, którzy mają być sądzeni, i okaże się, że są potępieni;

101. A jest to reszta zmarłych; i ci nie będą żyć ponownie, dopóki nie przeminie tysiąc lat, to jest, aż do końca ziemi.

102. I zabrzmi kolejna trąba, a jest to czwarta trąba: Są to ci, którzy mają pozostać aż do tego wielkiego i ostatniego dnia, do samego końca, którzy pozostaną wciąż skalani.

103. I zabrzmi kolejna trąba, a jest to piąta trąba, i jest to piąty anioł, który powierza wieczną ewangelię — lecąc pośród nieba, do wszystkich narodów, plemion, języków i ludów;

104. A to będzie dźwiękiem jego trąby, mówiącym do wszystkich ludzi, zarówno w niebie, jak i na ziemi, a także tych, którzy są pod ziemią — bowiem usłyszy go każde ucho i zegnie się każde kolano, i każdy język wyzna, że Jezus jest Chrystusem — gdy usłyszą dźwięk trąby, mówiący: Bójcie się Boga i oddajcie chwałę temu, który zasiada na tronie na wieki wieków; bowiem nadeszła godzina Jego sądu.

105. I ponownie, inny anioł zadmie w swą trąbę, jest to anioł szósty, i oznajmi: Upadła ta, która sprawiła, że wszystkie narody piją wino gniewu jej nierządu; upadła, upadła!

106. I ponownie, inny anioł zadmie w swą trąbę, jest to anioł siódmy, i powie: Skończone, skończone! Baranek Boży przemógł, i sam deptał prasę winną, winną prasę srogości gniewu Boga Wszechmocnego.

107. I wtedy ukoronowane będą anioły chwałą Jego mocy, a święci zostaną napełnieni Jego chwałą i dostaną swoje dziedzictwo, i zrównają się z Nim.

108. I wtedy pierwszy anioł ponownie zadmie w swą trąbę w uszach wszystkich żyjących, i objawi tajemne czyny ludzi, a także potężne dzieła Boga w pierwszym tysiącleciu.

109. A potem drugi anioł zadmie w swą trąbę i objawi tajemne czyny ludzi, i myśli, i zamiary ich serc, a także potężne dzieła Boga w drugim tysiącleciu —

110. I tak dalej, aż siódmy anioł zadmie w swą trąbę; i stanie na lądzie i morzu, i poprzysięgnie w imię tego, który zasiada na tronie, że nie będzie już więcej czasu; i Szatan zostanie spętany, ten stary wąż, którego zwą diabłem, i nie zostanie uwolniony przez okres tysiąca lat.

111. A potem zostanie uwolniony na krótki okres, aby mógł zgromadzić swoje armie.

112. I Michał, siódmy anioł, sam archanioł, zgromadzi swe armie, same zastępy niebieskie.

113. A diabeł zgromadzi swoje armie; same zastępy piekielne i stanie do bitwy przeciwko Michałowi i jego armiom.

114. A potem nastanie bitwa wielkiego Boga; a diabeł i jego armie zostaną odrzuceni na swe własne miejsce, aby nie mieli żadnej mocy nad świętymi.

115. Bowiem Michał będzie staczać za nich bitwy, i przemoże tego, który ubiega się o tron Tego, który zasiada na tronie, samego Baranka.

116. To jest chwała Boga i uświęconych; i nie ujrzą więcej śmierci.

117. Przeto, zaprawdę, powiadam wam, przyjaciele moi, zwołajcie swoje uroczyste zgromadzenie, jakom wam nakazał.

118. A ponieważ nie wszyscy mają wiarę, szukajcie pilnie i uczcie jeden drugiego słów mądrości; zaiste, wyszukujcie w najlepszych księgach słów mądrości; szukajcie nauki przez studiowanie, a także przez wiarę.

119. Zorganizujcie się; przygotujcie każdą potrzebną rzecz; i ustanówcie dom, dom modlitwy, dom postu, dom wiary, dom nauki, dom chwały, dom porządku, dom Boga;

120. Aby wejścia wasze były w imię Pańskie; aby wyjścia wasze były w imię Pańskie; aby wszystkie wasze pozdrowienia były w imię Pańskie, z rękoma wzniesionymi do Najwyższego.

121. Przeto poniechajcie wszystkich lekkich rozmów, wszelkiego śmiechu, wszelkich waszych pożądliwych pragnień, wszelkiej pychy i lekkomyślności, a także wszystkich waszych czynów niegodziwych.

122. Wyznaczcie między sobą nauczyciela, i niechaj wszyscy na raz nie mówią, ale niechaj każdy mówi z osobna, a wszyscy niech słuchają słów jego, aby — kiedy wszyscy przemówią — wszyscy mogli być podbudowani przez wszystkich i aby każdy miał równy przywilej.

123. Dopilnujcie, byście się nawzajem miłowali; poniechajcie pożądania rzeczy; nauczcie się udzielać jeden drugiemu, jako wymaga ewangelia.

124. Poniechajcie bezczynności, poniechajcie nieczystości; poniechajcie wynajdowania winy jeden u drugiego; poniechajcie spania dłużej niż potrzeba; wcześnie udawajcie się na spoczynek, abyście nie byli znużeni; wstawajcie wcześnie, aby orzeźwione były ciała i umysły wasze.

125. A nade wszystko, odziejcie się w więzy prawdziwej miłości niczym w opończę, która jest więzią doskonałości i pokoju.

126. Módlcie się zawsze, abyście nie osłabli, zanim przyjdę. Oto przyjdę szybko i przyjmę was do siebie. Amen.

127. I ponownie, porządek domu przygotowanego dla prezydium szkoły proroków, założonej dla pouczenia ich we wszystkim, co jest dla nich wskazane, dla wszystkich urzędników Kościoła, czyli innymi słowy, tych, którzy są powołani do posługi w Kościele, poczynając od wyższych kapłanów, w dół do diakonów —

128. I taki będzie porządek domu prezydium szkoły: Tego, który jest wyznaczony na prezydenta, czyli nauczyciela, znajdą stojącego na swoim miejscu, w domu, jaki mu będzie przygotowany.

129. Przeto będzie pierwszy w domu Bożym, w miejscu, w którym kongregacja będzie mogła słyszeć jego słowa uważnie i wyraźnie, nie w głośnej mowie.

130. A kiedy idzie do domu Bożego, winien być pierwszy w tym domu — oto jest to piękne, żeby był przykładem —

131. Niechaj się ofiaruje w modlitwie na kolanach przed Bogiem na znak lub pamiątkę wiecznego przymierza.

132. A kiedy inni wejdą po nim, niechaj nauczyciel powstanie i z rękoma wzniesionymi do nieba, zaiste, wyprostowanymi, pozdrowi brata albo braci tymi słowy:

133. Bracie — bracia — pozdrawiam was w imię Pana Jezusa Chrystusa na znak lub pamiątkę wiecznego przymierza, w którym to przymierzu przyjmuję was do wspólnoty w postanowieniu, które jest trwałe, nienaruszalne i niezmienne, żeby być wam przyjacielem i bratem poprzez łaskę Bożą w więzach miłości, żeby nienagannie wypełniać wszystkie przykazania Boże, w dziękczynieniu, na wieki wieków. Amen.

134. A ten, kto się okazał niegodnym takiego pozdrowienia, nie będzie mieć miejsca pośród was; bowiem nie ścierpicie, aby dom mój został przezeń zbezczeszczony.

135. A ten, kto wchodzi i jest wierny przede mną, i jest bratem — braćmi, pozdrowi prezydenta, to jest nauczyciela z rękoma wzniesionymi do nieba tą samą modlitwą i przymierzem lub też mówiąc: Amen, na znak tego samego.

136. Oto, zaprawdę, powiadam wam, że jest to dla was przykład wzajemnego pozdrawiania się w domu Bożym, w szkole proroków.

137. I powołani jesteście, by to czynić przez modlitwę i dziękczynienie, w miarę jak Duch wypowie się na temat wszystkich waszych czynów w domu Pana, w szkole proroków, aby zostało sanktuarium, przybytkiem Ducha Świętego dla waszego podbudowania.

138. I nie przyjmiecie pośród siebie do tej szkoły nikogo, kto nie jest oczyszczony z krwi tego pokolenia;

139. A zostanie przyjęty przez obrzęd obmycia stóp, bowiem w tym celu ustanowiony był obrzęd obmywania stóp.

140. I ponownie, obrzęd obmywania stóp ma być dokonany przez prezydenta, czyli przewodniczącego starszego Kościoła.

141. Ma się rozpocząć modlitwą; a po spożyciu chleba i wina, ma on się opasać według wzoru podanego w trzynastym rozdziale świadectwa Jana o mnie. Amen.