ព្រះគម្ពីរ
ម៉ូសាយ 9


បញ្ជី​របស់​ស៊ីនិព្វ — ជា​ដំណើរ​រឿង​អំពី​ប្រជាជន​ទ្រង់ ចាប់​តាំង​ពី​ពេល​ដែល​ពួក​គេ​បាន​ចាក​ចេញ​ពី​ដែនដី​សារ៉ាហិមឡា​មក រហូត​ដល់​ពេល​ដែល​ពួក​គេ​បាន​ត្រូវ​ដោះ​លែង​ឲ្យ​រួច​ពី​កណ្ដាប់​ដៃ​នៃ​ពួក​សាសន៍​លេមិន។

មាន​រួម​នៅ​ក្នុង​ជំពូក​ទី ៩ ទៅ ២២។

ជំពូក​ទី ៩

ស៊ីនិព្វ​ដឹកនាំ​មនុស្ស​មួយ​ក្រុម​ចេញ​ពី​ក្រុង​សារ៉ាហិមឡា ទៅ​យក​បាន​ដែនដី​លីហៃ-នីហ្វៃ — ស្ដេច​នៃ​សាសន៍​លេមិន​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​ពួក​គេ​នៅ​លើ​ដី​នោះ — សង្គ្រាម​កើត​ឡើង​រវាង​ពួក​សាសន៍​លេមិន​នឹង​ប្រជាជន​របស់​ស៊ីនិព្វ។ ប្រមាណ​ជា​ឆ្នាំ ២០០–១៨៧ ម.គ.ស.។

ខ្ញុំ ស៊ីនិព្វ ដោយ​បាន​ទទួល​ការ​បង្រៀន​នូវ​គ្រប់​ភាសា​នៃ​ពួក​សាសន៍​នីហ្វៃ ហើយ​ដោយ​បាន​ដឹង​អំពី​ដែនដី​នីហ្វៃ ឬ​ដែនដី​នៃ​កេរ្តិ៍​អាករ​ដំបូង​របស់​ពួក​អយ្យកោ​យើង ហើយ​ដោយ​ត្រូវ​បាន​ចាត់​ឲ្យ​ធ្វើ​ជា​អ្នក​ស៊ើប​ការណ៍​ទៅ​ក្នុង​ចំណោម​ពួក​សាសន៍​លេមិន ដើម្បី​ស៊ើប​អំពី​កង​កម្លាំង​របស់​គេ ដើម្បី​ឲ្យ​កងទ័ព​របស់​យើង​មក​វាយប្រហារ ហើយ​បំផ្លាញ​គេ​ចោល — ប៉ុន្តែ កាល​ខ្ញុំ​បាន​ឃើញ​អ្វីៗ​ដែល​ល្អ​នៅ​ក្នុង​ចំណោម​ពួក​គេ នោះ​ខ្ញុំ​មាន​សេចក្ដី​ប្រាថ្នា​ថា ពួក​គេ​មិន​គួរ​ត្រូវ​បំផ្លាញ​ចោល​ឡើយ។

ហេតុ​ដូច្នេះ​ហើយ ខ្ញុំ​បាន​ជជែក​ជាមួយ​នឹង​បង​ប្អូន​ខ្ញុំ​នៅ​ក្នុង​ទី​រហោស្ថាន ព្រោះ​ខ្ញុំ​ចង់​ឲ្យ​អ្នក​គ្រប់​គ្រង​របស់​យើង​ធ្វើ​មេត្រី​ភាព​ជា​មួយ​នឹង​ពួក​គេ ប៉ុន្តែ​គេ​ជា​មនុស្ស​ឃោរឃៅ ហើយ​ស្រេក​ឈាម ទើប​បាន​បញ្ជា​ថា ត្រូវ​យក​ខ្ញុំ​ទៅ​សម្លាប់​ចោល​វិញ តែ​ខ្ញុំ​ត្រូវ​បាន​សង្គ្រោះ​ដោយ​មាន​ការ​ខ្ចាយ​ឈាម​ដ៏​ច្រើន ត្បិត​ឪពុក​ប្រយុទ្ធ​តតាំង​នឹង​ឪពុក បង​ប្អូន​តតាំង​នឹង​បង​ប្អូន រហូត​ដល់​កង​ទ័ព​របស់​យើង​មួយ​ធំ ត្រូវ​បាន​បំផ្លាញ​ចោល​បង់​នៅ​ក្នុង​ទី​រហោស្ថាន ឯ​ពួក​យើង​ដែល​នៅ​សល់​ពី​ស្លាប់ ក៏​បាន​ត្រឡប់​មក​ដែនដី​សារ៉ាហិមឡា​វិញ ដើម្បី​តំណាល​រឿង​ប្រាប់​ប្រពន្ធ​គេ និង​កូន​ចៅ​គេ។

ក៏​ប៉ុន្តែ ដោយ​ខ្ញុំ​មាន​ចិត្ត​ចង់​បាន​ដែនដី​នៃ​កេរ្តិ៍​អាករ​របស់​ពួក​អយ្យកោ​យើង​ហួស​ប្រមាណ ក៏​បាន​ប្រមូល​អស់​អ្នក​ណា​ដែល​មាន​ប្រាថ្នា​ចង់​ឡើង​ទៅ​យក​ដែនដី​នោះ ហើយ​បាន​ចាប់​ផ្ដើម​ដំណើរ​របស់​យើង​ជា​ថ្មី​ម្ដង​ទៀត​ទៅ​ក្នុង​ទី​រហោស្ថាន ដើម្បី​ឡើង​ទៅ​កាន់​ដែនដី​នោះ តែ​យើង​ត្រូវ​រង​ទុក្ខ​ដោយ​អំណត់​អត់ និង​សេចក្ដី​ទុក្ខ​វេទនា​ដ៏​ឈឺ​ចាប់​ផ្សេង ព្រោះ​យើង​កម្រ​ចាំ​ដល់​ព្រះ​អម្ចាស់​ជា​ព្រះ​របស់​យើង។

ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ គង់តែ​បន្ទាប់​ពី​បាន​ដើរ​រសាត់​ព្រាត់​អស់​ជា​ច្រើន​ថ្ងៃ​នៅ​ក្នុង​ទី​រហោស្ថាន នោះ​យើង​បាន​បោះ​ត្រសាល​របស់​យើង​នៅ​ត្រង់​កន្លែង​ដែល​បង​ប្អូន​យើង​ត្រូវ​បាន​ស្លាប់ គឺ​នៅ​ជិត​ដែនដី​របស់​ពួក​អយ្យកោ​យើង។

ហើយ​ហេតុការណ៍​បាន​កើត​ឡើង​ថា ខ្ញុំ​បាន​ទៅ​ម្ដង​ទៀត​ជាមួយ​នឹង​ពួក​ក្រុម​ខ្ញុំ​បួន​នាក់ ចូល​ទៅ​ក្នុង​ទី​ក្រុង​មួយ ទៅ​គាល់​ស្ដេច ដើម្បី​ឲ្យ​ខ្ញុំ​អាច​បាន​ដឹង​អំពី​ព្រះ​ទ័យ​របស់​ស្ដេច ហើយ​ដើម្បី​ឲ្យ​ខ្ញុំ​អាច​បាន​ដឹង​ថា តើ​ខ្ញុំ​អាច​ចូល​ទៅ​ជាមួយ​នឹង​ប្រជាជន​ខ្ញុំ ហើយ​គ្រង​យក​ដែនដី​នោះ ដោយ​សេចក្ដី​សុខសាន្ត​បាន​ឬ​ទេ។

ហើយ​ខ្ញុំ​បាន​ចូល​ទៅ​គាល់​ស្ដេច ហើយ​ទ្រង់​បាន​ធ្វើ​សេចក្ដី​សញ្ញា​ជាមួយ​នឹង​ខ្ញុំ​ថា ខ្ញុំ​អាច​យក​ដែនដី​លីហៃ-នីហ្វៃ និង​ដែនដី សៃឡោម​បាន។

ហើយ​ទ្រង់​ក៏​បាន​បញ្ជា​ឲ្យ​ប្រជាជន​របស់​ទ្រង់​ចាក​ចេញ​ពី​ដែនដី​នោះ ហើយ​ខ្ញុំ និង​ប្រជាជន​ខ្ញុំ​បាន​ចូល​ទៅ ដើម្បី​យើង​អាច​យក​ដែនដី​នោះ។

ហើយ​យើង​បាន​ចាប់​ផ្ដើម​សង់​អគារ ហើយ​ជួសជុល​កំផែង​ទី​ក្រុង មែន​ហើយ គឺ​កំផែង​ទី​ក្រុង​លីហៃ-នីហ្វៃ និង​ទី​ក្រុង​សៃឡោម។

ហើយ​យើង​បាន​ចាប់​ផ្ដើម​ភ្ជួរ​ដី​ដាំ​ដុះ មែន​ហើយ ដោយ​បណ្ដុះ​គ្រាប់​ពូជ​គ្រប់​មុខ មាន​ទាំង​គ្រាប់​ពោត និង​ស្រូវ​សាលី និង​ស្រូវ​ឱក និង​នីអាស និង​ស៊ីអ៊ុម និង​គ្រាប់​ពូជ​នៃ​ផ្លែ​ឈើ​គ្រប់​យ៉ាង ហើយ​យើង​បាន​ចាប់​ផ្ដើម​ចម្រើន​ឡើង​នៅ​លើ​ដែនដី​នោះ។

១០ឥឡូវ​នេះ នេះ​គឺជា​ឧបាយកល និង​កលល្បិច​របស់​ស្ដេច​លេមិន ដើម្បី​នាំ​ប្រជាជន​ខ្ញុំ​ឲ្យ​ធ្លាក់​ទៅ​ក្នុង​សេវក​ភាព បាន​ជា​ទ្រង់​សុខ​ចិត្ត​ឲ្យ​យើង​យក​ដែនដី​នោះ។

១១ហេតុ​ដូច្នេះ​ហើយ ហេតុការណ៍​បាន​កើត​ឡើង​ថា បន្ទាប់​ពី​យើង​បាន​អាស្រ័យ​នៅ​លើ​ដែនដី​នេះ អស់​រយៈ​ពេល​១២​ឆ្នាំ​មក ស្ដេច​លេមិន​ក៏​ចាប់​ផ្ដើម​មាន​កង្វល់​ក្នុង​ចិត្ត ក្រែងលោ​ដោយ​មធ្យោបាយ​ណាមួយ ប្រជាជន​ខ្ញុំ​មាន​កម្លាំង​ខ្លាំង​ពូកែ​នៅ​លើ​ដែនដី​នេះ ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​ពួក​គេ​មិន​អាច​មាន​ជ័យ​ជម្នះ​មក​លើ​ប្រជាជន​ខ្ញុំ ហើយ​មិន​អាច​នាំ​ប្រជាជន​ខ្ញុំ​ឲ្យ​ធ្លាក់​ក្នុង​សេវក​ភាព​បាន។

១២ឥឡូវ​នេះ ពួក​គេ​ជា​មនុស្ស​ខ្ជិលច្រអូស ហើយ​ថ្វាយ​បង្គំ​រូប​ព្រះ ហេតុ​ដូច្នេះ​ហើយ ពួក​គេ​មាន​បំណង​ចង់​នាំ​ពួក​យើង​ឲ្យ​ធ្លាក់​ក្នុង​សេវក​ភាព ដើម្បី​គេ​អាច​លោភលន់​លើ​ការងារ​ពី​កម្លាំង​នៃ​ដៃ​យើង មែន​ហើយ ដើម្បី​គេ​អាច​យក​ហ្វូង​ចៀម​នៅ​លើ​វាលស្មៅ​របស់​យើង​ធ្វើ​ជា​អាហារ។

១៣ហេតុ​ដូច្នេះ​ហើយ ហេតុការណ៍​បាន​កើត​ឡើង​ថា ស្ដេច​លេមិន​បាន​ចាប់​ផ្ដើម​ចាក់​រុក​ប្រជាជន​ទ្រង់​ឲ្យ​ពួក​គេ​ទាស់ទែង​នឹង​ប្រជាជន​ខ្ញុំ ហេតុ​ដូច្នេះ​ហើយ ក៏​ចាប់​ផ្ដើម​មាន​សង្គ្រាម​ទាំង​ឡាយ និង​ការ​ទាស់ទែង​គ្នា​ទាំង​ឡាយ​នៅ​លើ​ដែនដី។

១៤ត្បិត​នៅ​ឆ្នាំ​ទី​ដប់​បី​នៃ​រជ្ជកាល​ខ្ញុំ នៅ​លើ​ដែនដី​នីហ្វៃ នៅ​ខាង​ត្បូង​ដែនដី​សៃឡោម កាល​ប្រជាជន​ខ្ញុំ​កំពុងតែ​ឲ្យ​ទឹក និង​ចំណី​ដល់​ហ្វូង​ចៀម ហើយ​កំពុងតែ​ភ្ជួរ​រាស់​ដី​គេ នោះ​ស្រាប់​តែ​មាន​ពល​ទ័ព​នៃ​ពួក​សាសន៍​លេមិន​មួយ​កង ដ៏​មាន​ចំនួន​ច្រើន​បាន​វាយ​មក​លើ​ពួក​គេ ហើយ​បាន​ចាប់​ផ្ដើម​សម្លាប់​ពួក​គេ ហើយ​ដណ្ដើមយក​ហ្វូង​ចៀម និង​ពោត​ពី​ចម្ការ​របស់​គេ​ទៅ។

១៥មែន​ហើយ ហេតុការណ៍​បាន​កើត​ឡើង​ថា ពួក​គេ​ដែល​នៅ​រស់​ពី​ស្លាប់​ទាំង​ប៉ុន្មាន ក៏​បាន​រត់គេច​ខ្លួន​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ទី​ក្រុង​នីហ្វៃ ហើយ​បាន​សូម​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ការ​ពារ​ពួក​គេ។

១៦ហើយ​ហេតុការណ៍​បាន​កើត​ឡើង​ថា ខ្ញុំ​បាន​ប្រដាប់​ពួក​គេ​ដោយ​ធ្នូ និង​ព្រួញ និង​ដាវ និង​សាប និង​ដំបង និង​ខ្សែ​ដង្ហក់ និង​គ្រឿង​សស្ត្រាវុធ​គ្រប់​យ៉ាង ដែល​យើង​អាច​ធ្វើ​បាន ឯ​ខ្ញុំ និង​ប្រជាជន​ខ្ញុំ ក៏​បាន​ចេញ​ទៅ​តតាំង​នឹង​ពួក​សាសន៍​លេមិន។

១៧មែន​ហើយ ដោយ​កម្លាំង​នៃ​ព្រះ​អម្ចាស់ យើង​បាន​ទៅ​ច្បាំង​នឹង​ពួក​សាសន៍​លេមិន ព្រោះ​ខ្ញុំ និង​ប្រជាជន​ខ្ញុំ បាន​អំពាវនាវ​ដល់​ព្រះ​អម្ចាស់ សូម​ឲ្យ​ទ្រង់​ជួយ​ដោះ​លែង​យើង​ឲ្យ​រួច​ផុត​ពី​កណ្ដាប់​ដៃ​នៃ​ពួក​ខ្មាំងសត្រូវ​របស់​យើង ព្រោះ​យើង​បាន​ភ្ញាក់​ឡើង ដោយ​នឹក​ឃើញ​ដល់​ការ​ដោះ​លែង​នៃ​ពួក​អយ្យកោ​របស់​យើង។

១៨ហើយ​ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ឮ​សម្រែក​អំពាវនាវ​របស់​យើង ហើយ​បាន​ឆ្លើយតប​ការ​អធិស្ឋាន​របស់​យើង ហើយ​យើង​បាន​ចេញ​ទៅ​ដោយ​ឥទ្ធិ​ឫទ្ធិ​របស់​ទ្រង់ មែន​ហើយ យើង​បាន​ចេញ​ទៅ​តតាំង​នឹង​ពួក​សាសន៍​លេមិន ហើយ​ក្នុង​រយៈ​ពេល​មួយ​ថ្ងៃ​មួយ​យប់ យើង​បាន​សម្លាប់​ពួក​គេ​អស់​បី​ពាន់​និង​សែសិប​បី​នាក់ យើង​បាន​សម្លាប់​ពួក​គេ រហូត​ដល់​យើង​ដេញ​ពួក​គេ​ចេញ​ពី​ដែនដី​របស់​យើង​ទៅ។

១៩រីឯ​ខ្ញុំ​វិញ បាន​ជួយ​កប់​សាកសព​របស់​គេ​ដោយ​ដៃ​ខ្ញុំ​ផ្ទាល់។ ហើយ​មើល​ចុះ យើង​មាន​សេចក្ដី​សោកសៅ និង​សេចក្ដី​ទួញ​សោក​ជា​ខ្លាំង​ចំពោះ​បង​ប្អូន​យើង​ចំនួន​ពីរ​រយ​ចិតសិប​ប្រាំបួន​នាក់ ដែល​ត្រូវ​បាន​ស្លាប់៕