ព្រះគម្ពីរ
ម៉ូសាយ 29


ជំពូក​ទី ២៩

ម៉ូសាយ​ស្នើ​ឲ្យ​រើស​តាំង​ពួក​ចៅក្រម​ជំនួស​ស្ដេច — ពួក​ស្ដេច​ទុច្ចរិត​ដឹកនាំ​ប្រជាជន​ខ្លួន​ចូល​ក្នុង​អំពើ​បាប — អាលម៉ា​ជា​កូន ត្រូវ​បាន​រើស​តាំង​ជា​មេ​ចៅក្រម​ដោយ​សំឡេង​របស់​ប្រជាជន — លោក​ក៏​ជា​សង្ឃ​ជាន់​ខ្ពស់​លើ​សាសនាចក្រ​ផង — អាលម៉ា​ជា​ឪពុក និង​ម៉ូសាយ បាន​ស្លាប់​ទៅ។ ប្រមាណ​ជា​ឆ្នាំ ៩២–៩១ ម.គ.ស.។

ឥឡូវ​នេះ កាល​ម៉ូសាយ​បាន​ធ្វើ​ការ​នេះ​ចប់​ហើយ ទ្រង់​បាន​ផ្ញើ​សារ​ទូ​ទៅ​អស់​ទាំង​ដែនដី គឺ​នៅ​ក្នុង​ចំណោម​ប្រជាជន​ទាំង​អស់ ដោយ​ចង់​ដឹង​បំណង​របស់​គេ​ថា តើ​អ្នក​ណា​នឹង​ធ្វើ​ជា​ស្ដេច​របស់​គេ។

ហើយ​ហេតុការណ៍​បាន​កើត​ឡើង​ថា សំឡេង​របស់​ប្រជាជន​បាន​ប្រាប់​មក​ថា ៖ យើង​ខ្ញុំ​ចង់​ឲ្យ​អើរ៉ុន​ជា​បុត្រ​របស់​ទ្រង់ ធ្វើ​ជា​ស្ដេច ហើយ​ជា​អ្នក​គ្រប់​គ្រង​លើ​យើង។

ឥឡូវ​នេះ អើរ៉ុន​បាន​ឡើង​ទៅ​ដែនដី​នីហ្វៃ​ផុត​ហើយ ហេតុ​ដូច្នេះ​ហើយ ស្ដេច​ពុំ​អាច​ប្រគល់​នគរ​ទៅ​លោក​បាន​ឡើយ ឯ​អើរ៉ុន​ក៏​មិន​ចង់​ទទួល​នគរ​ដែរ ហើយ​គ្មាន​បុត្រ​នៃ​ម៉ូសាយ​ណាមួយ​ចង់​ទទួល​នគរ​ឡើយ។

ហេតុ​ដូច្នេះ​ហើយ ស្ដេច​ម៉ូសាយ​បាន​ផ្ញើ​សារ​ទៅ​ក្នុង​ចំណោម​ប្រជាជន​ទៀត មែន​ហើយ គឺ​ផ្ញើ​សារ​ជា​អក្សរ​ទៅ​កាន់​ប្រជាជន។ ហើយ​សារ​នោះ​មាន​ពាក្យ​សរសេរ​ថា ៖

មើល​ចុះ ឱ​ប្រជាជន​របស់​យើង ឬ​បង​ប្អូន​របស់​យើង​អើយ ត្បិត​យើង​រាប់​អ្នក​ទុកជា​បង​ប្អូន យើង​ចង់​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ពិចារណា​នូវ​ការណ៍ ដែល​យើង​សូម​ឲ្យ​អ្នក​ពិចារណា​នោះ — ព្រោះ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ប្រាថ្នា​ចង់​បាន​ស្ដេច

ឥឡូវ​នេះ យើង​ប្រកាស​ប្រាប់​អ្នក​ថា អ្នក​ដែល​មាន​សិទ្ធិ​ទទួល​នគរ​នោះ​បាន​ប្រកែក ហើយ​មិន​ព្រម​ទទួល​នគរ​ផង។

ហើយ​ឥឡូវ​នេះ បើ​សិន​ជា​មាន​អ្នក​ណាមួយ​បាន​តែងតាំង​ជំនួស មើល​ចុះ យើង​ខ្លាចក្រែង​នឹង​កើតការ​ទាស់ទែង​នៅ​ក្នុង​ចំណោម​ពួក​អ្នក​រាល់​គ្នា។ ហើយ​តើ​អ្នក​ណា​ដឹង​ថា បុត្រ​របស់​យើង ដែល​នឹង​បាន​ទទួល​នគរ​នោះ​នឹង​បែរ​ទៅ​ជា​ខឹង ហើយ​បំបែក​យក​ប្រជាជន​មួយ​ផ្នែក​តាម​ខ្លួន ជាហេតុ​ដែល​នឹង​នាំ​ឲ្យ​កើត​សង្គ្រាម និង​ការ​ទាស់ទែង​គ្នា​ទាំង​ឡាយ​នៅ​ក្នុង​ចំណោម​ពួក​អ្នក​រាល់​គ្នា ដែល​នឹង​បណ្ដាល​ឲ្យ​មាន​ការ​ខ្ចាយ​ឈាម​ជា​ច្រើន និង​ការ​បង្ខូច​ផ្លូវ​នៃ​ព្រះ​អម្ចាស់ មែន​ហើយ ហើយ​បំផ្លាញ​ព្រលឹង​របស់​មនុស្ស​ច្រើន​គ្នា។

ឥឡូវ​នេះ យើង​ប្រាប់​អ្នក​ថា ចូរ​យើង​រាល់​គ្នា​មាន​ប្រាជ្ញា ហើយ​ពិចារណា​រឿង​ទាំង​នេះ​ចុះ ព្រោះ​យើង​រាល់​គ្នា​គ្មាន​សិទ្ធិ​នឹង​បំផ្លាញ​បុត្រ​យើង​ទេ ហើយ​យើង​រាល់​គ្នា​ក៏​គ្មាន​សិទ្ធិ​នឹង​បំផ្លាញ​អ្នក​ណា​ផ្សេង​ទៀត ដែល​នឹង​តែងតាំង​ជំនួស​ដែរ។

ហើយ​បើ​សិន​ជា​បុត្រ​យើង​បែរ​ទៅ​រក​ការ​ឆ្មើងឆ្មៃ និង​ការ​ឥត​ប្រយោជន៍​ទាំង​ឡាយ​វិញ​នោះ នោះ​គេ​នឹង​ដក​យក​អ្វីៗ​ដែល​គេ​បាន​និយាយ​ពីមុន ហើយ​ទាមទារ​សិទ្ធិ​ទទួល​នគរ ជាហេតុ​ដែល​នឹង​នាំ​ឲ្យ​គេ និង​ព្រម​ទាំង​ប្រជាជន​នេះ​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​បាប​ដ៏​ច្រើន។

១០ហើយ​ឥឡូវ​នេះ ចូរ​យើង​រាល់​គ្នា​មាន​ប្រាជ្ញា ហើយ​គិត​ដល់​ការណ៍​ទាំង​នេះ​ជា​មុន​សិន​ចុះ ហើយ​ធ្វើ​នូវ​អ្វីៗ​ដែល​នឹង​នាំ​មក​នូវ​សេចក្ដី​សុខសាន្ត​ដល់​ប្រជាជន​នេះ​វិញ។

១១ហេតុ​ដូច្នេះ​ហើយ យើង​នឹង​ធ្វើ​ជា​ស្ដេច​របស់​អ្នក នៅ​ក្នុង​ថ្ងៃ​ទាំង​ឡាយ​ដែល​នៅ​សល់​ក្នុង​ជីវិត​យើង ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ ចូរ​យើង​តែងតាំង​ពួក​ចៅក្រម​ឡើង ដើម្បី​ជំនុំ​ជំរះ​ប្រជាជន​នេះ ស្រប​តាម​ច្បាប់​របស់​យើង ហើយ​យើង​នឹង​រៀបចំ​សារ​ជា​ថ្មី​នូវ​កិច្ចការ​ទាំង​ឡាយ​របស់​ប្រជាជន​នេះ ព្រោះ​យើង​នឹង​តែងតាំង​ពួក​អ្នក​ប្រាជ្ញ ឲ្យ​ធ្វើ​ជា​ពួក​ចៅក្រម ដែល​នឹង​ជំនុំ​ជំរះ​ប្រជាជន​នេះ ស្រប​តាម​ព្រះ​បញ្ញត្តិ​ទាំង​ឡាយ​នៃ​ព្រះ។

១២ឥឡូវ​នេះ បើ​មនុស្ស​ម្នាក់​ត្រូវ​បាន​ជំនុំ​ជំរះ​ដោយ​ព្រះ ជា​ការ​ប្រសើរ​ជាង​ត្រូវ​បាន​ជំនុំ​ជំរះ​ដោយ​មនុស្ស ព្រោះ​សេចក្ដី​ជំនុំ​ជំរះ​ទាំង​ឡាយ​នៃ​ព្រះ ប្រកប​ដោយ​សេចក្ដី​យុត្តិធម៌​ជានិច្ច តែ​សេចក្ដី​ជំនុំ​ជំរះ​នៃ​មនុស្ស ពុំ​ដែល​ប្រកប​ដោយ​សេចក្ដី​យុត្តិធម៌​ជានិច្ច​ឡើយ។

១៣ហេតុ​ដូច្នេះ​ហើយ បើ​សិន​ជា​អ្នក​រាល់​គ្នា​អាច​មាន​បុរស​សុចរិត​ទាំង​ឡាយ​ធ្វើ​ជា​ស្ដេច​អ្នក ដែល​នឹង​តាំង​ក្រឹត្យ​វិន័យ​ទាំង​ឡាយ​នៃ​ព្រះ​ឡើង ហើយ​ជំនុំ​ជំរះ​ប្រជាជន​នេះ ស្រប​តាម​ព្រះ​បញ្ញត្តិ​ទាំង​ឡាយ​របស់​ទ្រង់ មែន​ហើយ បើ​សិន​ជា​អ្នក​រាល់​គ្នា​អាច​មាន​បុរស​ទាំង​នោះ សម្រាប់​ធ្វើ​ជា​ស្ដេច​របស់​អ្នក ដែល​នឹង​ធ្វើ​ឲ្យ​បាន​ដូច​ជា​បិតា​របស់​យើង គឺ​ស្ដេច​បេនយ៉ាមីន បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ប្រជាជន​នេះ — នោះ​យើង​ប្រាប់​អ្នក​ថា បើ​ករណី​នេះ​អាច​មាន​ជានិច្ច នោះ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ចាំ​បាច់​ត្រូវ​តែ​មាន​ស្ដេច​គ្រប់​គ្រង​លើ​អ្នក​ទៅ​ចុះ។

១៤ហើយ​ទោះ​ជា​រូប​យើង​នេះ ក៏​ធ្លាប់​បាន​ខិតខំ​ធ្វើ​ការ​អស់​ពី​កម្លាំង និង​សមត្ថ​ភាព​ដែល​យើង​មាន ដើម្បី​បង្រៀន​អ្នក​នូវ​ព្រះ​បញ្ញត្តិ​ទាំង​ឡាយ​នៃ​ព្រះ ហើយ​ដើម្បី​កសាង​សេចក្ដី​សុខសាន្ត​ទូ​ទៅ​ទាំង​ដែនដី ដើម្បី​កុំ​ឲ្យ​មាន​សង្គ្រាម ឬ​ការ​ទាស់ទែង​គ្នា​ទាំង​ឡាយ កុំ​ឲ្យ​មាន​ការ​លួច ការ​ប្លន់ ការ​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​ឃាតកម្ម ឬ​អំពើ​ទុច្ចរិត​បែប​ណា​មួយ​ឡើយ។

១៥ហើយ​អ្នក​ណា​ដែល​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​ទុច្ចរិត អ្នក​នោះ​ហើយ​ដែល​យើង​បាន​ធ្វើ​ទោស​តាម​បទ​ល្មើស ដែល​គេ​បាន​ប្រព្រឹត្ត ស្រប​តាម​ច្បាប់​ដែល​ពួក​អយ្យកោ​របស់​យើង​បាន​ទុក​ឲ្យ​យើង​រាល់​គ្នា។

១៦ឥឡូវ​នេះ យើង​ប្រាប់​អ្នក​ថា ពី​ព្រោះ​មនុស្ស​មិន​សុចរិត​ទាំង​អស់​គ្នា​ទេ នោះ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ពុំ​ចាំ​បាច់​មាន​ស្ដេច​មួយ ឬ​ពួក​ស្ដេច ដើម្បី​គ្រប់​គ្រង​លើ​អ្នក​ឡើយ។

១៧ត្បិត​មើល​ចុះ តើ​អំពើ​ទុច្ចរិត​ប៉ុន្មាន​ទៅ ដែល​ស្ដេច​ទុច្ចរិត​ម្នាក់​អាច​បណ្ដាល​ឲ្យ​ប្រព្រឹត្ត មែន​ហើយ ហើយ​តើ​ការ​បំផ្លិចបំផ្លាញ​ធំ​ប៉ុណ្ណា​ទៅ!

១៨មែន​ហើយ ចូរ​នឹក​ចាំ​ពី​ស្ដេច​ណូអេ អំពើ​ទុច្ចរិត និង​អំពើ​គួរ​ខ្ពើម​ឆ្អើម​ទាំង​ឡាយ​របស់​ទ្រង់ ហើយ​ព្រម​ទាំង​អំពើ​ទុច្ចរិត និង​អំពើ​គួរ​ខ្ពើម​ឆ្អើម​ទាំង​ឡាយ​របស់​ប្រជាជន​ទ្រង់​ផង។ មើល​ចុះ តើ​ការ​បំផ្លិចបំផ្លាញ​ធំ​ប៉ុណ្ណា​ទៅ ដែល​បាន​កើត​ឡើង​ដល់​ពួក​គេ​នោះ ហើយ​ដោយ ព្រោះ​សេចក្ដី​ទុច្ចរិត​របស់​គេ ទើប​គេ​ត្រូវ​នាំ​ឲ្យ​ធ្លាក់​ទៅ​ក្នុង​សេវក​ភាព​ផង។

១៩ហើយ​បើ​គ្មាន​អន្តរាគមន៍​អំពី​ព្រះ​ដ៏​បង្ក​បង្កើត ដ៏​ជ្រាប​សព្វ​សារពើ​ទេ ហើយ​នេះ​គឺ​ដោយ​សារ​ការ​ប្រែ​ចិត្ត​ដ៏​ស្មោះស្ម័គ្រ​របស់​គេ នោះ​ពួក​គេ​ច្បាស់​ជា​ត្រូវ​ជាប់​នៅ​ក្នុង​សេវក​ភាព ដោយ​ចៀស​ពុំ​រួច​រហូត​ដល់​ឥឡូវ​នេះ។

២០ប៉ុន្តែ​មើល​ចុះ ទ្រង់​បាន​ដោះ​ពួក​គេ​ឲ្យ​រួច​ផុត ពី​ព្រោះ​គេ​បាន​បន្ទាប​ខ្លួន​ចុះ​ចំពោះ​ទ្រង់ ហើយ​ពី​ព្រោះ​ពួក​គេ​បាន​អំពាវនាវ​ដល់​ព្រះ​អង្គ​ជា​ខ្លាំង បាន​ជា​ទ្រង់​ដោះ​គេ​ឲ្យ​រួច​ផុត​ពី​សេវក​ភាព ហើយ​ព្រះ​អម្ចាស់​ទ្រង់​ធ្វើ​ដោយ​ព្រះ​ចេស្ដា​របស់​ទ្រង់​ក្នុង​គ្រប់​ករណី​ក្នុង​ចំណោម​កូន​ចៅ​មនុស្ស​យ៉ាង​ដូច្នេះ​ហើយ ដោយ​លាត​ព្រះ​ពាហុ​នៃ​សេចក្ដី​មេត្តាករុណា​ទៅ​រក​អ្នក​ណា​ដែល​ដាក់​ទី​ទុក​ចិត្ត​របស់​គេ​ទៅ​លើ​ទ្រង់។

២១ហើយ​មើល​ចុះ ឥឡូវ​នេះ យើង​ប្រាប់​អ្នក​ថា អ្នក​រាល់​គ្នា​មិន​អាច​ទម្លាក់​ស្ដេច​ទុច្ចរិត​មួយ​បាន​ឡើយ លើក​លែងតែ​ដោយ​ការ​ទាស់ទែង​គ្នា​ដ៏​ច្រើន និង​ការ​ខ្ចាយ​ឈាម​ដ៏​ច្រើន។

២២ត្បិត​មើល​ចុះ ស្ដេច​នោះ​មាន​មិត្តភក្តិ​ក្នុង​អំពើ​ទុច្ចរិត ហើយ​ទ្រង់​ទុក​ទាហាន​យាម​ជុំវិញ​ទ្រង់ ហើយ​ទ្រង់​ហែក​ចោល​នូវ​ច្បាប់​ទាំង​ឡាយ​របស់​អស់​អ្នក​ដែល​បាន​សោយរាជ្យ​ដោយ​សុចរិត​មុន​ទ្រង់​មក ហើយ​ទ្រង់​យក​ព្រះ​បញ្ញត្តិ​ទាំង​ឡាយ​នៃ​ព្រះ​ទៅ​ជាន់​ឈ្លី​ក្រោម​ជើង។

២៣ហើយ​ទ្រង់​បង្កើត​ច្បាប់​ថ្មី ហើយ​ផ្ញើ​ទៅ​ក្នុង​ចំណោម​ប្រជាជន​ទ្រង់ មែន​ហើយ គឺ​ច្បាប់​ទាំង​ឡាយ​ដែល​ស្រប​ទៅ​នឹង​សេចក្ដី​ទុច្ចរិត​របស់​ខ្លួន ហើយ​អ្នក​ណា​ដែល​ពុំ​គោរព​តាម​ច្បាប់​ទាំង​ឡាយ​របស់​ទ្រង់ នោះ​ទ្រង់​បញ្ជា​ឲ្យ​គេ​បំផ្លាញ​អ្នក​នោះ​ចោល ហើយ​អ្នក​ណា​ដែល​បះបោរ​ទាស់​នឹង​ទ្រង់ នោះ​ទ្រង់​នឹង​បញ្ជា​ឲ្យ​ពល​ទ័ព​របស់​ទ្រង់ ទៅ​ធ្វើ​សង្គ្រាម​តតាំង​នឹង​គេ ហើយ​បើ​សិន​ជា​ទ្រង់​អាច​ធ្វើ​ទៅ​បាន នោះ​ទ្រង់​នឹង​បំផ្លាញ​អ្នក​ទាំង​នោះ​ចោល ហើយ​ស្ដេច​ដែល​ឥត​សុចរិត​ម្នាក់​បង្ខូច​ផ្លូវ​ទាំង​ឡាយ នៃ​អស់​ទាំង​សេចក្ដី​សុចរិត​យ៉ាង​នេះ​ហើយ។

២៤ហើយ​ឥឡូវ​នេះ មើល​ចុះ យើង​ប្រាប់​អ្នក​ថា អំពើ​គួរ​ខ្ពើម​ឆ្អើម​ទាំង​នេះ​មិន​ចាំ​បាច់​កើត​មាន​ដល់​អ្នក​ឡើយ។

២៥ហេតុ​ដូច្នេះ​ហើយ ចូរ​អ្នក​រើស​ពួក​ចៅក្រម​តាម​សំឡេង​របស់​ប្រជាជន​នេះ​ចុះ ដើម្បី​អ្នក​រាល់​គ្នា​អាច​បាន​ជំនុំ​ជំរះ ស្រប​តាម​ច្បាប់​ទាំង​ឡាយ​ដែល​ពួក​អយ្យកោ​អ្នក​បាន​ឲ្យ​ដល់​អ្នក ដែល​ជា​ច្បាប់​ត្រឹម​ត្រូវ ហើយ​ដែល​បាន​ប្រទាន​ដល់​ពួក​អយ្យកោ​អ្នក ដោយ​ព្រះ​ហស្ត​នៃ​ព្រះ​អម្ចាស់។

២៦ឥឡូវ​នេះ កម្រ​មាន​សំឡេង​របស់​ប្រជាជន​ណា​ដែល​ប្រាថ្នា​ចង់​បាន​នូវ​អ្វីៗ​ដែល​ផ្ទុយ​នឹង​អ្វីៗ​ដែល​ត្រឹម​ត្រូវ​នោះ​ឡើយ តែ​ជា​ការ​ធម្មតា​ដែល​ប្រជាជន​ភាគតិច​មួយ​ប្រាថ្នា​ចង់​បាន​អ្វី​ដែល​ពុំ​ត្រឹម​ត្រូវ​វិញ ហេតុ​ដូច្នេះ​ហើយ ការណ៍​នេះ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ត្រូវ​អនុវត្ត ហើយ​ទុកជា​ច្បាប់​របស់​អ្នក — គឺ​ធ្វើ​កិច្ចការ​របស់​អ្នក​តាម​សំឡេង​របស់​ប្រជាជន។

២៧ហើយ​បើ​ពេល​ណា​សំឡេង​របស់​ប្រជាជន​រើស​យក​អំពើ​ទុច្ចរិត ពេល​នោះ​ហើយ​ដែល​សេចក្ដី​ជំនុំ​ជំរះ​ទាំង​ឡាយ​នៃ​ព្រះ​នឹង​ធ្លាក់​មក​លើ​អ្នក មែន​ហើយ ពេល​នោះ​ហើយ​ដែល​ទ្រង់​នឹង​យាង​មក​ពិនិត្យពិច័យ​អ្នក​ដោយ​ការ​បំផ្លិចបំផ្លាញ​ដ៏​ធំ ដូច​ទ្រង់​ធ្លាប់​បាន​មក​ពិនិត្យពិច័យ លើ​ដែនដី​នេះ។

២៨ហើយ​ឥឡូវ​នេះ បើ​សិន​ជា​អ្នក​រាល់​គ្នា​មាន​ពួក​ចៅក្រម ហើយ​ពួក​គេ​មិន​ជំនុំ​ជំរះ​អ្នក​តាម​ច្បាប់ ដែល​បាន​ចែង​ទុក​មក​នោះ​ទេ នោះ​អ្នក​រាល់​គ្នា​អាច​ឲ្យ​ចៅក្រម​ដែល​ខ្ពស់​ជាង​ជំនុំ​ជំរះ​គេ​វិញ។

២៩ហើយ​បើ​សិន​ជា​ចៅក្រម​ដែល​ខ្ពស់​ជាង មិន​ជំនុំ​ជំរះ​ដោយ​ការ​ជំនុំ​ជំរះ​ដ៏​សុចរិត​ទេ នោះ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ត្រូវ​នាំ​ឲ្យ​ចៅក្រម​ថ្នាក់​ទាប​ចំនួន​តូច​មួយ​មក​ប្រជុំ​គ្នា ហើយ​ពួក​គេ​នឹង​ជំនុំ​ជំរះ​ចៅក្រម​ថ្នាក់​ខ្ពស់​ជាង ស្រប​តាម​សំឡេង​របស់​ប្រជាជន។

៣០ហើយ​យើង​បញ្ជា​ឲ្យ​អ្នក​ធ្វើ​ការណ៍​ទាំង​នេះ ដោយ​កោតខ្លាច​ដល់​ព្រះ​អម្ចាស់ ហើយ​យើង​បញ្ជា​ឲ្យ​អ្នក​ធ្វើ​ការណ៍​ទាំង​នេះ ហើយ​ថា អ្នក​រាល់​គ្នា​មិន​ត្រូវ​មាន​ស្ដេច​ទេ បើ​សិន​ជា​ប្រជាជន​ទាំង​នេះ​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​បាប និង​អំពើ​ទុច្ចរិត​ទាំង​ឡាយ នោះ​ពួក​គេ​នឹង​ទទួល​ខុសត្រូវ​ទៅ​លើ​ក្បាល​គេ​ផ្ទាល់។

៣១ត្បិត​មើល​ចុះ យើង​ប្រាប់​អ្នក​ថា អំពើ​បាប​ទាំង​ឡាយ​របស់​មនុស្ស​ជា​ច្រើន បាន​កើត​ឡើង​ដោយ​ព្រោះ​អំពើ​ទុច្ចរិត​ទាំង​ឡាយ​នៃ​ស្ដេច​របស់​គេ ហេតុ​ដូច្នេះ​ហើយ អំពើ​ទុច្ចរិត​ទាំង​ឡាយ​របស់​ពួក​គេ នឹង​ត្រូវ​ធ្លាក់​ទៅ​លើ​ក្បាល​របស់​ស្ដេច​គេ​វិញ។

៣២ហើយ​ឥឡូវ​នេះ យើង​ប្រាថ្នា​ចង់​ឲ្យ​ឈប់​មាន​ការ​វិសម​ភាព​នេះ​នៅ​លើ​ដែនដី​នេះ​ត​ទៅ​ទៀត ជា​ពិសេស នៅ​ក្នុង​ចំណោម​ប្រជាជន​របស់​យើង​នេះ តែ​យើង​ប្រាថ្នា​ចង់​ឲ្យ​ដែនដី​នេះ​ទៅ​ជា​ដែនដី​នៃ​ឥស្សរភាព ហើយ​មនុស្ស​គ្រប់​រូប​អាច​អរ​សប្បាយ​ក្នុង​សិទ្ធិ និង​ឯក​សិទ្ធ របស់​ខ្លួន ដែល​មាន​ដូចៗ​គ្នា ដរាបណា​ព្រះ​អម្ចាស់​ទ្រង់​ទត​ឃើញ​ថា ល្មម​ឲ្យ​យើង​រស់នៅ ហើយ​គ្រង​ដែនដី​ទុកជា​កេរ​មរតក មែន​ហើយ គឺ​ដរាបណា​កូន​ចៅ​របស់​យើង​នៅ​លើ​ផ្ទៃ​ដែនដី​នេះ។

៣៣ហើយ​មាន​ការណ៍​ជា​ច្រើន​ទៀត ដែល​ស្ដេច​ម៉ូសាយ​បាន​សរសេរ​ទៅ​ឲ្យ​ពួក​គេ ដោយ​លាតត្រដាង​ដល់​គេ​នូវ​អស់​ទាំង​ការ​សាក​ល្បង និង​ការ​កង្វល់​របស់​ស្ដេច​ដ៏​សុចរិត​ម្នាក់ មែន​ហើយ គឺ​អស់​ទាំង​ការ​ឈឺ​ចាប់​នៃ​ព្រលឹង​ដើម្បី​ប្រជាជន​របស់​ទ្រង់ ព្រម​ទាំង​ការ​រអ៊ូរទាំ ទាំង​អស់​របស់​ប្រជាជន​ទៅ​កាន់​ស្ដេច​របស់​គេ ហើយ​ទ្រង់​បាន​ពន្យល់​ប្រាប់​ពី​ការណ៍​ទាំង​អស់​ដល់​គេ។

៣៤ហើយ​ទ្រង់​បាន​ប្រាប់​គេ​ថា ការណ៍​ទាំង​នេះ​មិន​ត្រូវ​មាន​ឡើយ តែ​ថា​បន្ទុក​នេះ​ត្រូវ​ធ្លាក់​ទៅ​លើ​ប្រជាជន​ទាំង​អស់​វិញ គឺ​មនុស្ស​គ្រប់​រូប​អាច​ផ្ទុក​ចំណែក​របស់​ខ្លួន។

៣៥ហើយ​ទ្រង់​ក៏​បាន​លាតត្រដាង​ដល់​ពួក​គេ​នូវ​អស់​ទាំង​ការ​ខាត​ប្រយោជន៍ ដែល​ពួក​គេ​ទទួល​យក ដោយ​មាន​ស្ដេច​ឥត​សុចរិត​គ្រប់​គ្រង​លើ​ពួក​គេ។

៣៦មែន​ហើយ អំពើ​ទុច្ចរិត និង​អំពើ​គួរ​ខ្ពើម​ឆ្អើម​ទាំង​អស់​របស់​ស្ដេច និង​សង្គ្រាម​ទាំង​អស់ និង​ការ​ទាស់ទែង​គ្នា​ទាំង​អស់ និង​ការ​ខ្ចាយ​ឈាម និង​ការ​លួច និង​ការ​ប្លន់ និង​ការ​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​សហាយស្មន់​ទាំង​ឡាយ និង​អំពើ​ទុច្ចរិត​គ្រប់​បែប​យ៉ាង ដែល​ពុំ​អាច​រាប់​ឲ្យ​អស់​បាន​នោះ — ដោយ​ប្រាប់​គេ​ថា ការណ៍​ទាំង​នេះ​មិន​ត្រូវ​ឲ្យ​កើត​ឡើង​ឡើយ គឺ​ការណ៍​ទាំង​នេះ​សុទ្ធ​តែ​ជា​ការ​ផ្ទុយ​ទៅ​នឹង​ព្រះ​បញ្ញត្តិ​ទាំង​ឡាយ​នៃ​ព្រះ។

៣៧ហើយ​ឥឡូវ​នេះ ហេតុការណ៍​បាន​កើត​ឡើង​ថា បន្ទាប់​ពី​ស្ដេច​ម៉ូសាយ​បាន​ផ្ញើ​សេចក្ដី​ទាំង​នេះ​ទៅ​ក្នុង​ចំណោម​ប្រជាជន​ហើយ នោះ​ពួក​គេ​ត្រូវ​បាន​បរិវត្ត​អំពី​សេចក្ដី​ពិត នៃ​ព្រះ​បន្ទូល​របស់​ទ្រង់។

៣៨ហេតុ​ដូច្នេះ​ហើយ ពួក​គេ​បាន​លះបង់​បំណង​របស់​គេ​ដែល​ចង់​បាន​ស្ដេច ហើយ​បាន​ក្លាយ​ជា​មាន​ចិត្ត​រសាប់រសល់​ជា​ខ្លាំង ដែល​មនុស្ស​គ្រប់​រូប​មាន​ឱកាស​ស្មើ​គ្នា​ទូ​ទៅ​អស់​ទាំង​ដែនដី មែន​ហើយ ហើយ​មនុស្ស​គ្រប់​រូប​បាន​ចេញ​វាចា​ថា យល់​ព្រម​នឹង​ទទួល​ខុសត្រូវ ចំពោះ​អំពើ​បាប​របស់​ខ្លួន​ផ្ទាល់។

៣៩ហេតុ​ដូច្នេះ​ហើយ ហេតុការណ៍​បាន​កើត​ឡើង​ថា ពួក​គេ​ប្រជុំ​គ្នា​មក​ជា​ក្រុមៗ​ទូ​ទៅ​អស់​ទាំង​ដែនដី​ដើម្បី​បោះ​សំឡេង​គេ​ថា អ្នក​ណា​មួយ​ដែល​ត្រូវ​ធ្វើ​ជា​ចៅក្រម​របស់​គេ ដើម្បី​ជំនុំ​ជំរះ​ពួក​គេ ស្រប​តាម​ច្បាប់​ដែល​បាន​ឲ្យ​ដល់​គេ​នោះ ហើយ​ពួក​គេ​បាន​អរ​រីករាយ​ជា​ខ្លាំង ដោយ​សារ​ឥស្សរភាព ដែល​បាន​ប្រទាន​ដល់​គេ។

៤០ហើយ​ពួក​គេ​មាន​ចិត្ត​ស្រឡាញ់​ម៉ូសាយ​ជា​ខ្លាំង មែន​ហើយ ពួក​គេ​បាន​គោរព​ទ្រង់ ជាង​អ្នក​ណា​ទាំង​អស់ ព្រោះ​ពួក​គេ​ពុំ​បាន​ចាត់​ទ្រង់​ទុកជា​អ្នក​ប្រើ​អំណាច​ផ្ដាច់​ការ​ដែល​ស្វែងរក​កម្រៃ​ឡើយ មែន​ហើយ ព្រោះ​ការ​ស្វែងរក​កម្រៃ​ធ្វើ​ឲ្យ​ពុករលួយ​ដល់​ព្រលឹង ព្រោះ​ទ្រង់​ពុំ​បាន ដក​យក​ទ្រព្យ​ពី​ពួក​គេ​ឡើយ ហើយ​ទ្រង់​ក៏​មិន​ចូល​ចិត្ត​នឹង​ការ​ខ្ចាយ​ឈាម​ដែរ តែ​ទ្រង់​បាន​កសាង​សេចក្ដី​សុខសាន្ត​នៅ​លើ​ដែនដី​វិញ ហើយ​ទ្រង់​បាន​អនុញ្ញាត​ដល់​ប្រជាជន​ទ្រង់​ថា ពួក​គេ​ត្រូវ​ដោះ​ខ្លួន​ឲ្យ​រួច​ផុត​ពី​សេវក​ភាព​គ្រប់​យ៉ាង ហេតុ​ដូច្នេះ​ហើយ ទើប​ពួក​គេ​បាន​គោរព​ទ្រង់ មែន​ហើយ គោរព​ដ៏​ខ្លាំង​ហួស​ប្រមាណ។

៤១ហើយ​ហេតុការណ៍​បាន​កើត​ឡើង​ថា ពួក​គេ​បាន​តែងតាំង​ពួក​ចៅក្រម​ឲ្យ​គ្រប់​គ្រង​លើ​គេ ឬ​ជំនុំ​ជំរះ​ពួក​គេ​តាម​ច្បាប់ ហើយ​ការណ៍​នេះ គេ​បាន​ធ្វើ​ទូ​ទៅ​អស់​ទាំង​ដែនដី។

៤២ហើយ​ហេតុការណ៍​បាន​កើត​ឡើង​ថា អាលម៉ា​ត្រូវ​បាន​តែងតាំង​ជា​មេ​ចៅក្រម​ទី​មួយ ហើយ​លោក​ក៏​ជា​សង្ឃ​ជាន់​ខ្ពស់​ផង ដោយ​ឪពុក​លោក បាន​ប្រគល់​តំណែង​នេះ​ដល់​លោក ហើយ​បាន​ឲ្យ​លោក​ទទួល​បន្ទុក​ខាង​កិច្ចការ​ទាំង​អស់​នៃ​សាសនាចក្រ។

៤៣ហើយ​ឥឡូវ​នេះ ហេតុការណ៍​បាន​កើត​ឡើង​ថា អាលម៉ា​បាន​ដើរ​តាម​ផ្លូវ​ទាំង​ឡាយ​នៃ​ព្រះ​អម្ចាស់ ហើយ​លោក​បាន​កាន់​តាម​ព្រះ​បញ្ញត្តិ​ទាំង​ឡាយ​របស់​ទ្រង់ ហើយ​លោក​បាន​ជំនុំ​ជំរះ​ដោយ​សេចក្ដី​ជំនុំ​ជំរះ​ដ៏​សុចរិត ហើយ​សេចក្ដី​សុខសាន្ត​កើត​មាន​ត​រៀង​ទៅ​ទូ​ទៅ​ទាំង​ដែនដី។

៤៤ម្ល៉ោះ​ហី​យ រជ្ជកាល​នៃ​ពួក​ចៅក្រម​បាន​ចាប់​ផ្ដើម​ឡើង​ទូ​ទៅ​អស់​ទាំង​ដែនដី​សារ៉ាហិមឡា នៅ​ក្នុង​ចំណោម​ប្រជាជន​ទាំង​អស់ ដែល​ហៅ​ថា ពួក​សាសន៍​នីហ្វៃ ហើយ​អាលម៉ា គឺជា​មេ​ចៅក្រម​ទី​មួយ។

៤៥ហើយ​ឥឡូវ​នេះ ហេតុការណ៍​បាន​កើត​ឡើង​ថា ឪពុក​លោក​ស្លាប់​ទៅ កាល​មាន​អាយុ​ប៉ែតសិប​ពីរ​ឆ្នាំ ដោយ​បាន​រស់នៅ​ដើម្បី​បំពេញ​ព្រះ​បញ្ញត្តិ​ទាំង​ឡាយ​នៃ​ព្រះ។

៤៦ហើយ​ហេតុការណ៍​បាន​កើត​ឡើង​ថា ម៉ូសាយ​ក៏​បាន​សុគត​ទៅ​ដែរ នៅ​ក្នុង​ឆ្នាំ​ទី​សាមសិប​បី​នៃ​រាជ្យ​ទ្រង់ កាល​មាន​ជន្មាយុ​ហុកសិប​បី​ឆ្នាំ និយាយ​សរុប​មក គឺ​ប្រាំ​រយ​ប្រាំបួន​ឆ្នាំ ចាប់​តាំង​ពី​ពេល​ដែល​លីហៃ​បាន​ចាក​ចេញ​ពី​ក្រុង​យេរូសាឡិម​មក។

៤៧ម្ល៉ោះ​ហើយ ក៏​ចប់​នូវ​ការ​សោយរាជ្យ​នៃ​ស្ដេច​ទាំង​ឡាយ​លើ​ប្រជាជន​នីហ្វៃ​ទៅ ម្ល៉ោះ​ហើយ ក៏​ចប់​នូវ​ជីវិត​អាលម៉ា ដែល​ជា​អ្នក​បង្កើត​សាសនាចក្រ​របស់​ពួក​គេ៕ :៚