บทที่ ๒๘
ชาวเลมันพ่ายแพ้ในการสู้รบครั้งใหญ่—ผู้คนถูกสังหารหลายหมื่นคน—คนชั่วร้ายถูกกำหนดให้อยู่ในสภาพแห่งวิบัติอันหาได้สิ้นสุดไม่; ผู้ชอบธรรมได้รับความสุขอันไม่รู้จบ. ประมาณ ๗๗–๗๖ ปีก่อนคริสตกาล.
๑ และบัดนี้เหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือหลังจากที่ผู้คนของแอมันตั้งรกรากอยู่ในแผ่นดินแห่งเจอร์ชอน, และสถาปนาศาสนจักรขึ้นด้วยในแผ่นดินแห่งเจอร์ชอน, และกองทัพชาวนีไฟมาตั้งอยู่โดยรอบแผ่นดินแห่งเจอร์ชอน, แท้จริงแล้ว, ในชายแดนโดยรอบแผ่นดินแห่งเซราเฮ็มลา; ดูเถิดกองทัพชาวเลมันติดตามพี่น้องของตนไปในแดนทุรกันดาร.
๒ และดังนั้นจึงมีการรบครั้งใหญ่; แท้จริงแล้ว, แม้เป็นการรบอย่างที่ไม่เคยพบเห็นในบรรดาผู้คนทั้งหมดในแผ่นดินนับแต่เวลาที่ลีไฮออกจากเยรูซาเล็ม; แท้จริงแล้ว, และชาวเลมันหลายหมื่นคนถูกสังหารและกระจัดกระจายกันอยู่ทั่วไป.
๓ แท้จริงแล้ว, และมีการเข่นฆ่าไม่เลือกหน้าในบรรดาผู้คนของนีไฟด้วย; กระนั้นก็ตาม, ชาวเลมันถูกขับไล่และกระจัดกระจายไป, และผู้คนของนีไฟกลับมาแผ่นดินของตนอีก.
๔ และบัดนี้นี่เป็นเวลาที่มีความโศกเศร้าและคร่ำครวญครั้งใหญ่หลวงได้ยินไปทั่วแผ่นดิน, ในบรรดาผู้คนทั้งหมดของนีไฟ—
๕ แท้จริงแล้ว, เสียงร่ำไห้ของหญิงหม้ายที่โศกเศร้าเพราะสามีของพวกนาง, และบิดาที่โศกเศร้าเพราะบุตรของตนด้วย, และธิดาเพราะพี่น้องชาย, แท้จริงแล้ว, พี่น้องชายเพราะบิดา; และดังนี้เสียงร่ำไห้แห่งความโศกเศร้าได้ยินไปในบรรดาพวกเขาทั้งปวง, โศกเศร้าเพราะวงศ์วานว่านเครือตนที่ถูกสังหาร.
๖ และบัดนี้แน่นอนว่านี่เป็นวันอันเปี่ยมด้วยโทมนัส; แท้จริงแล้ว, เป็นเวลาแห่งความหม่นหมอง, และเวลาแห่งการอดอาหารและสวดอ้อนวอนอย่างหนัก.
๗ และปีที่สิบห้าแห่งการปกครองของผู้พิพากษาเหนือผู้คนของนีไฟสิ้นสุดลงดังนี้;
๘ และนี่คือเรื่องราวของแอมันและพี่น้องท่าน, ในการเดินทางของพวกท่านในแผ่นดินแห่งนีไฟ, ความทุกขเวทนาของพวกท่านในแผ่นดิน, โทมนัสของพวกท่าน, และความทุกข์ของพวกท่าน, และปีติของพวกท่านที่เกินกว่าจะเข้าใจได้, และการต้อนรับและความปลอดภัยของพวกพี่น้องในแผ่นดินแห่งเจอร์ชอน. และบัดนี้ขอพระเจ้า, พระผู้ไถ่ของคนทั้งปวง, โปรดประทานพรให้จิตวิญญาณพวกเขาตลอดกาล.
๙ และนี่คือเรื่องราวของสงครามและความขัดแย้งในบรรดาชาวนีไฟ, และสงครามระหว่างชาวนีไฟกับชาวเลมันด้วย; และปีที่สิบห้าแห่งการปกครองของผู้พิพากษาสิ้นสุดลง.
๑๐ และจากปีแรกถึงปีที่สิบห้าเกิดการทำลายชีวิตหลายพันชีวิต; แท้จริงแล้ว, เกิดภาพอันน่าพรั่นพรึงของการนองเลือด.
๑๑ และร่างของหลายพันคนถูกฝังดิน, ขณะที่ร่างของหลายพันคนเน่าเปื่อยกองเกลื่อนอยู่บนพื้นพิภพ; แท้จริงแล้ว, หลายพันคนโศกเศร้าเพราะการสูญเสียวงศ์วานว่านเครือตน, เพราะพวกเขามีเหตุผลที่จะกลัว, ตามสัญญาของพระเจ้า, ว่าพวกเขาถูกกำหนดให้อยู่ในสภาพแห่งวิบัติอันหาได้สิ้นสุดไม่.
๑๒ ขณะที่คนอื่น ๆ หลายพันคนโศกเศร้าอย่างแท้จริงเพราะการสูญเสียวงศ์วานว่านเครือตน, ทว่าพวกเขายังชื่นชมยินดีและปรีดาในความหวัง, และแม้รู้, ตามสัญญาของพระเจ้า, ว่าพระองค์จะทรงยกพวกเขาให้พำนักอยู่ทางพระหัตถ์ขวาของพระผู้เป็นเจ้า, ในสภาพแห่งความสุขอันไม่รู้จบ.
๑๓ และดังนั้นเราจึงเห็นว่าความไม่เสมอภาคของมนุษย์นั้นมากเพียงใดเพราะบาปและการล่วงละเมิด, และอำนาจของมาร, ซึ่งได้มาด้วยแผนการอันแยบยลที่เขาคิดค้นขึ้นเพื่อวางกับดักใจมนุษย์.
๑๔ และด้วยเหตุนี้เราจึงเห็นการเรียกอย่างร้อนรนให้มนุษย์ขยันหมั่นเพียรเพื่อทำงานในสวนองุ่นของพระเจ้า; และดังนั้นเราจึงเห็นเหตุอันใหญ่หลวงของโทมนัส, และของการชื่นชมยินดีด้วย—โทมนัสเพราะความตายและความพินาศในบรรดามนุษย์, และปีติเพราะแสงสว่างของพระคริสต์ที่มีต่อชีวิต.