๑ จงสดับฟังเรา, เจ้าที่ดำเนินตามความชอบธรรม. จงดูศิลาซึ่งเจ้าถูกสกัดออกมา, และโพรงของหลุมซึ่งเจ้าถูกขุดขึ้นมา.

๒ จงดูอับราฮัม, บรรพบุรุษของเจ้า, และซาราห์, นางผู้ให้กำเนิดเจ้า; เพราะเราเรียกเขาผู้เดียว, และให้พรเขา.

๓ เพราะพระเจ้าจะทรงปลอบโยนไซอัน, พระองค์จะทรงปลอบโยนที่รกร้างว่างเปล่าทั้งหมดของนาง; และพระองค์จะทรงทำให้แดนทุรกันดารของนางดังเอเดน, และทะเลทรายของนางเหมือนอุทยานของพระเจ้า. ในที่นั้นจะพบปีติและความยินดี, การน้อมขอบพระทัยพระเจ้าและเสียงร้องเพลง.

๔ จงสดับฟังเรา, ผู้คนของเรา; และเงี่ยหูฟังเรา, โอ้ประชาชาติของเรา; เพราะกฎข้อหนึ่งจะออกไปจากเรา, และเราจะทำให้คำพิพากษาของเราเป็นความสว่างแก่ผู้คน.

๕ ความชอบธรรมของเราอยู่ใกล้; ความรอดของเราปรากฏออกมา, และแขนของเราจะพิพากษาผู้คน. เกาะทั้งหลายจะรอคอยเรา, และพวกเขาจะไว้วางใจแขนของเรา.

๖ จงแหงนดูฟ้าสวรรค์, และมองไปยังแผ่นดินโลกเบื้องล่าง; เพราะฟ้าสวรรค์จะหายไปเหมือนควัน, และแผ่นดินโลกจะเก่าลงเหมือนอาภรณ์; และพวกเขาที่อาศัยอยู่ในนั้นจะตายในลักษณะเดียวกันนั้น. แต่ความรอดของเราจะยั่งยืนตลอดกาล, และความชอบธรรมของเราจะไม่สูญสิ้น.

๗ จงสดับฟังเรา, เจ้าผู้รู้จักความชอบธรรม, ผู้คนซึ่งเราเขียนกฎของเราไว้ในใจพวกเขา, เจ้าอย่ากลัวคำตำหนิของมนุษย์, ทั้งเจ้าอย่ากลัวคำด่าว่าของพวกเขา.

๘ เพราะแมลงกินผ้าจะกินพวกเขาสิ้นเหมือนอาภรณ์, และหนอนจะกินพวกเขาเหมือนขนแกะ. แต่ความชอบธรรมของเราจะยั่งยืนตลอดกาล, และความรอดของเราจากรุ่นสู่รุ่น.

๙ จงตื่นเถิด, จงตื่นเถิด ! จงรวบรวมกำลังเข้า, โอ้พาหุของพระเจ้า; จงตื่นดังสมัยโบราณ. พระองค์มิใช่หรือคือผู้ที่ทรงห้ำหั่นราหับ, และทรงทำให้มังกรนั้นบาดเจ็บ ?

๑๐ พระองค์มิใช่หรือคือผู้ที่ทรงทำให้ทะเล, ผืนน้ำแห่งห้วงลึกอันใหญ่หลวงแห้ง; ที่ทรงทำให้ห้วงลึกของทะเลเป็นทางให้คนที่ทรงไถ่ผ่านไป ?

๑๑ ดังนั้น, คนที่พระเจ้าทรงไถ่จะกลับมา, และมาพร้อมกับการร้องเพลงสู่ไซอัน; และปีติและความบริสุทธิ์อันเป็นนิจจะอยู่บนศีรษะของพวกเขา; และพวกเขาจะได้รับความยินดีและปีติ; โทมนัสและความโศกเศร้าจะหลบลี้ไปสิ้น.

๑๒ เราคือเขา; แท้จริงแล้ว, เราคือเขาที่ปลอบโยนเจ้า. ดูเถิด, เจ้าเป็นใคร, ที่เจ้าจะเกรงกลัวมนุษย์, ผู้จะตาย, และกลัวบุตรของมนุษย์, ผู้จะถูกทำเหมือนกับต้นหญ้าเล่า ?

๑๓ และลืมพระเจ้าพระผู้รังสรรค์ของเจ้า, ที่ทรงกางฟ้าสวรรค์, และวางรากฐานของแผ่นดินโลก, และกลัวอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน, เพราะความเกรี้ยวกราดของผู้กดขี่, ประหนึ่งว่าเขาพร้อมแล้วที่จะทำลายหรือ ? และความเกรี้ยวกราดของผู้กดขี่อยู่ที่ไหนเล่า ?

๑๔ ผู้ถูกคุมขังไว้ต่างแดนจะเร่งรีบ, เพื่อเขาจะได้รับการปลดปล่อย, และเพื่อเขาจะไม่ตายในหลุม, หรือเพื่ออาหารของเขาจะไม่ขาด.

๑๕ แต่เราคือพระเจ้าพระผู้เป็นเจ้าของเจ้า, ซึ่งคลื่นของเราคำราม; พระเจ้าจอมโยธาคือชื่อของเรา.

๑๖ และเราเอาคำของเราใส่ไว้ในปากเจ้า, และบังเจ้าไว้ในร่มเงาแห่งมือเรา, เพื่อเราจะได้ปลูกฟ้าสวรรค์และวางรากฐานของแผ่นดินโลก, และกล่าวแก่ไซอัน : ดูเถิด, เจ้าเป็นผู้คนของเรา.

๑๗ จงตื่นเถิด, จงตื่นเถิด, จงยืนขึ้น, โอ้เยรูซาเล็ม, ซึ่งดื่มถ้วยแห่งความเกรี้ยวกราดของพระองค์แล้วจากพระหัตถ์ของพระเจ้า—เจ้าดื่มตะกอนที่คั้นจากถ้วยแห่งความหวาดหวั่น—

๑๘ และในบรรดาบุตรทั้งหมดที่นางคลอดออกมาไม่มีใครนำนาง; ทั้งในบุตรทั้งหมดที่นางเลี้ยงมา, ก็ไม่มีใครจูงนาง.

๑๙ บุตรสองคนนี้จะมาหาเจ้า, ใครเล่าจะเสียใจเพื่อเจ้า—ความอ้างว้างและความพินาศของเจ้า, และความอดอยากและดาบ—และโดยใครเล่าที่เราจะปลอบโยนเจ้า ?

๒๐ พวกบุตรของเจ้าเป็นลมไป, นอกจากสองคนนี้; พวกเขานอนอยู่ที่หัวถนนทุกสาย; ดังวัวป่าที่ติดบ่วง, พวกเขาเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราดของพระเจ้า, และการดุว่าของพระผู้เป็นเจ้าของเจ้า.

๒๑ ฉะนั้นบัดนี้จงฟังเรื่องนี้, เจ้าซึ่งทุกข์, และเมามาย, และมิใช่ด้วยเหล้าองุ่น :

๒๒ ดังนั้นพระเจ้าของเจ้าตรัส, พระเจ้าและพระผู้เป็นเจ้าของเจ้าทรงวิงวอนแก้ต่างให้ผู้คนของพระองค์; ดูเถิด, เราเอาถ้วยแห่งความหวาดหวั่น, ตะกอนในถ้วยแห่งความเกรี้ยวกราดของเราออกจากมือเจ้าแล้ว; เจ้าจะไม่ดื่มมันอีกต่อไป.

๒๓ แต่เราจะใส่มันไว้ในมือของคนที่ทำให้เจ้าทุกข์; คนที่กล่าวแก่จิตวิญญาณเจ้าว่า : จงหมอบลง, เพื่อเราจะเดินข้ามไป—และเจ้าวางตัวของเจ้าดังพื้นดินและดังถนนให้พวกเขาที่ผ่านไป.

๒๔ จงตื่นเถิด, จงตื่นเถิด, จงสวมกำลังของเจ้า, โอ้ไซอัน; จงสวมอาภรณ์ที่สวยงามของเจ้า, โอ้เยรูซาเล็ม, นครศักดิ์สิทธิ์; เพราะนับแต่นี้ก็จักหาได้มีผู้ไม่เข้าสุหนัตและผู้ไม่สะอาดมาสู่เจ้าอีกต่อไปเลย.

๒๕ จงสลัดตัวเจ้าออกจากภัสมธุลี; จงลุกขึ้น, จงนั่งลง, โอ้เยรูซาเล็ม; จงปลดปล่อยตนเองจากโซ่ตรวนที่คอเจ้า, โอ้ธิดาผู้เป็นเชลยแห่งไซอัน.