Rozdział 13
Juda i Jerozolima zostaną ukarane za swe nieposłuszeństwo. Pan wstawia się za Swoim ludem i sądzi go. Córy Syjonu przeklęte i dręczone za swą światowość. Por. Ks. Izajasza 3. W okresie lat 559–545 p.n.e.
1. Oto Pan, Pan Zastępów, pozbawi Jerozolimę i Judę wszelkich zapasów i podpory — wszelkiego rodzaju chleba i całego zapasu wody —
2. Męża potężnego i wojownika, sędziego oraz proroka, roztropnego i starszego,
3. Dowódcę pięćdziesięciu i dostojnika, doradcę i biegłego w rzemiośle, a także wprawnego mówcę.
4. I dam im dzieci, aby były książętami, a niemowlęta będą nad nimi panować.
5. I ludzie będą się wzajemnie ciemiężyć, jeden drugiego, i każdy swego bliźniego; dziecko będzie poniewierało starca, a nikczemnik dostojnika.
6. Toteż uchwyci się jeden swego brata w ojcowskim domu i powie: Ty masz ubiory, bądź naszym włodarzem i nie dozwól, aby ta ruina wyszła spod twojej ręki.
7. Ten zaś owego dnia przysięgnie: Nie chcę być uzdrowicielem, bo w mym domu nie ma ani chleba, ani ubioru. Nie czyńcie mnie włodarzem nad ludem.
8. Bowiem Jerozolima jest w ruinie i Juda upada, bo ich język i uczynki są przeciwko Panu, aby urągać Jego oczom pełnym chwały.
9. Widok ich oblicza świadczy przeciw nim i wskazuje na ich grzech, jak grzech Sodomy, i nie mogą tego ukryć. Biada ich duszom, gdyż sami zgotowali sobie zło!
10. Powiedzcie prawym, że jest im dobrze, gdyż spożywać będą owoc swych czynów.
11. Biada niegodziwym, gdyż zginą; bowiem według czynów swych rąk otrzymają zapłatę!
12. I mój lud — dzieci są jego ciemięzcami, i kobiety nad nim panują. O ludu mój! Przywódcy twoi cię zwodzą i niszczą drogę, którą kroczysz.
13. Pan powstaje, aby wstawić się za Swoim ludem, i stoi, by go sądzić.
14. Pan przychodzi na sąd przeciwko starszym Swojego ludu i jego książętom; albowiem wy zniszczyliście winnicę, a mienie zagrabione ubogiemu jest w waszych domach!
15. Co wy sobie myślicie? Rozbijacie mój lud i ciemiężycie oblicza biednych — rzecze Pan Bóg Zastępów.
16. Tak mówi Pan: Ponieważ wynoszą się córki Syjonu i chodzą z wyciągniętą szyją, zuchwale rzucają oczyma, wciąż drepczą krokiem tanecznym, łańcuszkami u nóg podzwaniają,
17. Przeto Pan sprawi, że pokryją się strupem głowy córek Syjonu, i Pan obnaży ich ukryte miejsca.
18. W owym dniu usunie Pan ozdobę łańcuszków u trzewików, i czepce, i diademy czy półksiężyce,
19. Łańcuszki, bransolety i welony,
20. Zawoje, i ozdoby nóg, i wstążki, i puzderka na wonności, i kolczyki,
21. Pierścionki i ozdoby nosa,
22. Modne stroje, i narzutki, i szale, i torebki,
23. I zwierciadełka, i cienką bieliznę, i chusty, i zasłony.
24. I stanie się, że zamiast słodkiej woni będzie smród, a zamiast pasa — rozdarcie, zamiast utrefionych włosów — łysina, a zamiast gorsetu — przepasanie włosiennicą, wypalone piętno zamiast krasy.
25. Twoi mężczyźni polegną od miecza, a twoi mocarze na wojnie.
26. Bramy jej lament podniosą i okryją się żałobą; a spustoszona na ziemi usiądzie.