๑ และบัดนี้เหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือหลังจากข้าพเจ้า, นีไฟ, พูดกับพี่ ๆ ข้าพเจ้าจบแล้ว, ดูเถิดพวกเขากล่าวแก่ข้าพเจ้า : เจ้าประกาศเรื่องยุ่งยากแก่เรา, เกินกว่าเราจะสามารถทนได้.

๒ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือข้าพเจ้ากล่าวแก่พวกเขาว่าข้าพเจ้ารู้ว่าข้าพเจ้าพูดเรื่องยุ่งยากต่อต้านคนชั่ว, ตามความเป็นจริง; และคนชอบธรรมนั้นข้าพเจ้ารับรอง, และเป็นพยานว่าพวกเขาจะได้รับการยกขึ้นในวันสุดท้าย; ดังนั้น, คนผิดรับความจริงได้ยาก, เพราะความจริงบาดพวกเขาถึงส่วนลึกที่สุด.

๓ และบัดนี้พี่ ๆ ข้าพเจ้า, เมื่อใดที่พี่ชอบธรรมและเต็มใจจะสดับฟังความจริง, และใส่ใจต่อความจริง, เพื่อพี่จะดำเนินชีวิตอย่างซื่อตรงต่อพระพักตร์พระผู้เป็นเจ้า, เมื่อนั้นพี่จะไม่พร่ำบ่นเพราะความจริง, และกล่าวว่า : เจ้าพูดเรื่องยุ่งยากใส่เรา.

๔ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือข้าพเจ้า, นีไฟ, กระตุ้นพี่ ๆ ข้าพเจ้า, ด้วยความขยันหมั่นเพียรจนสุดความสามารถ, ให้รักษาพระบัญญัติของพระเจ้า.

๕ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือพวกเขานอบน้อมถ่อมตนต่อพระพักตร์พระเจ้า; ถึงขนาดว่าข้าพเจ้าเกิดปีติและมีความหวังอย่างยิ่งในพวกเขา, ว่าพวกเขาจะเดินในวิถีแห่งความชอบธรรม.

๖ บัดนี้, เรื่องทั้งหมดนี้กล่าวและดำเนินไปขณะบิดาข้าพเจ้าพำนักอยู่ในกระโจมในหุบเขาที่ท่านเรียกว่าเลมิวเอล.

๗ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือข้าพเจ้า, นีไฟ, รับธิดาคนหนึ่งของอิชมาเอลเป็นภรรยา; และ, พี่ ๆ ข้าพเจ้ารับธิดาของอิชมาเอลเป็นภรรยาด้วย; และโซรัมรับธิดาคนโตของอิชมาเอลเป็นภรรยาด้วย.

๘ และดังนั้นบิดาข้าพเจ้าประพฤติตามพระบัญญัติทั้งหมดของพระเจ้าที่ประทานให้ท่าน. และ, ข้าพเจ้า, นีไฟ, ได้รับพรอย่างยิ่งจากพระเจ้าด้วย.

๙ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือสุรเสียงของพระเจ้ารับสั่งแก่บิดาข้าพเจ้าในเวลากลางคืน, และทรงบัญชาท่านว่าในวันพรุ่งท่านควรออกเดินทางไปในแดนทุรกันดาร.

๑๐ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือขณะที่บิดาข้าพเจ้าลุกขึ้นในตอนเช้า, และออกไปที่ประตูกระโจม, ท่านแปลกใจมากที่เห็นวัตถุทรงกลมอันเกิดจากงานฝีมือวิจิตรพิสดารลูกหนึ่งอยู่บนพื้นดิน; และวัตถุทรงกลมนั้นเป็นทองเหลืองแท้. และภายในวัตถุทรงกลมมีแกนสองแกน; และแกนหนึ่งชี้ทางที่เราควรไปในแดนทุรกันดาร.

๑๑ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือเราเก็บข้าวของต่าง ๆ ที่เราจะนำไปในแดนทุรกันดาร, และสัมภาระของเราที่ยังเหลืออยู่ทั้งหมดซึ่งพระเจ้าประทานให้เรา; และเราขนเมล็ดพืชทุกชนิดเพื่อที่เราจะนำติดตัวไปในแดนทุรกันดาร.

๑๒ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือเราขนกระโจมของเราออกไปในแดนทุรกันดาร, ข้ามแม่น้ำเลมัน.

๑๓ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือเราเดินทางไปเป็นเวลาสี่วัน, ในทิศทางค่อนไปทางใต้ของทิศตะวันออกเฉียงใต้, และเราตั้งกระโจมของเราอีก; และเราเรียกชื่อสถานที่นั้นว่าเซเซอร์.

๑๔ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือเราถือคันธนูของเราและลูกธนูของเรา, และออกไปในแดนทุรกันดารเพื่อฆ่าสัตว์เป็นอาหารสำหรับครอบครัวเรา; และหลังจากเราฆ่าสัตว์เป็นอาหารให้ครอบครัวเราแล้วเรากลับมาหาครอบครัวเราอีกในแดนทุรกันดาร, ที่เซเซอร์. และเราออกไปในแดนทุรกันดารอีก, ตามทิศทางเดิม, โดยอยู่ในพื้นที่อุดมสมบูรณ์ที่สุดของแดนทุรกันดาร, ซึ่งอยู่ในชายแดนใกล้ทะเลแดง.

๑๕ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือเราเดินทางต่อเนื่องไปเป็นเวลาหลายวัน, โดยฆ่าสัตว์เป็นอาหารตามทางที่ไป, ด้วยคันธนูของเราและลูกธนูของเราและหินของเราและสายเหวี่ยงของเรา.

๑๖ และเราตามทิศทางของวัตถุทรงกลม, ซึ่งนำเราไปในแถบที่อุดมมากขึ้นของแดนทุรกันดาร.

๑๗ และหลังจากเราเดินทางต่อเนื่องไปเป็นเวลาหลายวันแล้ว, เราตั้งกระโจมของเราอยู่ชั่วเวลาหนึ่ง, เพื่อเราจะได้พักผ่อนอีกครั้งและหาอาหารให้ครอบครัวเรา.

๑๘ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือขณะที่ข้าพเจ้า, นีไฟ, ออกไปฆ่าสัตว์เป็นอาหารนั้น, ดูเถิด, ข้าพเจ้าทำคันธนูของข้าพเจ้าหัก, คันธนูนั้นทำด้วยเหล็กกล้าเนื้อดี; และหลังจากข้าพเจ้าทำคันธนูของข้าพเจ้าหักแล้ว, ดูเถิด, พี่ ๆ โกรธข้าพเจ้าเพราะการสูญเสียคันธนูของข้าพเจ้า, เพราะเราหาอาหารไม่ได้.

๑๙ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือเรากลับมาหาครอบครัวเราโดยปราศจากอาหาร, และโดยที่เหน็ดเหนื่อยมาก, เนื่องจากการเดินทางของพวกเขา, พวกเขาเป็นทุกข์มากเพราะความต้องการอาหาร.

๒๐ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือเลมันกับเลมิวเอลและบุตรของอิชมาเอลเริ่มพร่ำบ่นอย่างหนัก, เพราะความทุกขเวทนาและความทุกข์ของพวกเขาในแดนทุรกันดาร; และบิดาข้าพเจ้าเริ่มพร่ำบ่นต่อต้านพระเจ้าพระผู้เป็นเจ้าของท่านด้วย; แท้จริงแล้ว, และพวกเขาทั้งหมดสลดใจยิ่ง, แม้จนพวกเขาพร่ำบ่นต่อต้านพระเจ้า.

๒๑ บัดนี้เหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือข้าพเจ้า, นีไฟ, โดยที่เป็นทุกข์กับพี่ ๆ ข้าพเจ้าเพราะการสูญเสียคันธนูของข้าพเจ้า, และโดยที่คันธนูของพวกเขาได้สูญเสียแรงดีดของมัน, จึงเริ่มลำบากยิ่งนัก, แท้จริงแล้ว, ถึงขนาดที่เราหาอาหารไม่ได้.

๒๒ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือข้าพเจ้า, นีไฟ, พูดกับพี่ ๆ ข้าพเจ้ามาก, เพราะพวกเขาทำให้ใจของพวกเขาแข็งกระด้างอีก, แม้จนต่อว่าพระเจ้าพระผู้เป็นเจ้าของพวกเขา.

๒๓ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือข้าพเจ้า, นีไฟ, ทำคันธนูด้วยไม้, และลูกธนูหนึ่งดอก, จากกิ่งไม้ตรง; ด้วยเหตุนี้, ข้าพเจ้าจึงถือคันธนูและลูกธนู, กับสายเหวี่ยงและหินเป็นอาวุธ. และข้าพเจ้ากล่าวแก่บิดาข้าพเจ้า : ข้าพเจ้าจะไปหาอาหารทางไหนหรือ ?

๒๔ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือท่านทูลถามพระเจ้า, เพราะพวกเขานอบน้อมถ่อมตนแล้วเนื่องจากถ้อยคำของข้าพเจ้า; เพราะข้าพเจ้ากล่าวหลายเรื่องแก่พวกเขาด้วยกำลังแห่งจิตวิญญาณข้าพเจ้า.

๒๕ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือสุรเสียงของพระเจ้ามาถึงบิดาข้าพเจ้า; และอันที่จริงท่านถูกตีสอนเพราะการพร่ำบ่นต่อต้านพระเจ้าของท่าน, ถึงขนาดที่ท่านถูกนำลงไปสู่ห้วงลึกแห่งโทมนัส.

๒๖ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือสุรเสียงของพระเจ้าตรัสกับท่าน : จงมองวัตถุทรงกลม, และดูสิ่งต่าง ๆ ที่เขียนไว้.

๒๗ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือเมื่อบิดาข้าพเจ้าเห็นสิ่งต่าง ๆ ที่เขียนไว้บนวัตถุทรงกลม, ท่านกลัวและตัวสั่นยิ่ง, และพี่ ๆ ข้าพเจ้าและบุตรของอิชมาเอลและภรรยาเราด้วย.

๒๘ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือข้าพเจ้า, นีไฟ, เห็นเข็มทิศซึ่งอยู่ในวัตถุทรงกลม, ว่าเข็มทิศเหล่านั้นทำงานตามศรัทธาและความขยันหมั่นเพียรและความใส่ใจซึ่งเราให้แก่เข็มทิศเหล่านั้น.

๒๙ และมีอักขระที่เพิ่งเขียนไว้บนเข็มทิศเหล่านั้นด้วย, ซึ่งอ่านง่าย, ซึ่งให้ความเข้าใจแก่เราเกี่ยวกับวิถีทางของพระเจ้า; และอักขระนั้นเขียนไว้และเปลี่ยนไปเป็นครั้งคราว, ตามศรัทธาและความขยันหมั่นเพียรซึ่งเราให้แก่มัน. และดังนั้นเราเห็นว่าโดยวิธีเล็กน้อยพระเจ้าทรงทำให้สิ่งสำคัญเกิดขึ้นได้.

๓๐ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือข้าพเจ้า, นีไฟ, ขึ้นไปบนยอดเขา, ตามทิศทางซึ่งให้ไว้บนวัตถุทรงกลม.

๓๑ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือข้าพเจ้าฆ่าสัตว์ป่า, ถึงขนาดที่ข้าพเจ้าได้อาหารมาให้ครอบครัวเรา.

๓๒ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือข้าพเจ้ากลับมายังกระโจมของเรา, โดยแบกสัตว์ที่ข้าพเจ้าฆ่ามา; และบัดนี้เมื่อพวกเขาเห็นข้าพเจ้าได้อาหารมา, ปีติของพวกเขาใหญ่หลวงนัก ! และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือพวกเขานอบน้อมถ่อมตนต่อพระพักตร์พระเจ้า, และน้อมขอบพระทัยพระองค์.

๓๓ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือเราออกเดินทางอีก, โดยมุ่งหน้าไปเกือบจะทางเดียวกันกับเมื่อเริ่มต้น; และหลังจากเราเดินทางต่อเนื่องไปเป็นเวลาหลายวันเราตั้งกระโจมของเราอีก, เพื่อเราจะพักอยู่ชั่วเวลาหนึ่ง.

๓๔ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคืออิชมาเอลตาย, และถูกฝังไว้ในสถานที่ซึ่งเรียกว่าเนฮอม.

๓๕ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือธิดาของอิชมาเอลโศกเศร้ายิ่ง, เนื่องจากการสูญเสียบิดาของพวกนาง, และเนื่องจากความทุกข์ของพวกนางในแดนทุรกันดาร; และพวกนางพร่ำบ่นต่อต้านบิดาข้าพเจ้า, เพราะท่านพาพวกนางออกมาจากแผ่นดินแห่งเยรูซาเล็ม, มีความว่า : บิดาเราตายแล้ว; ใช่สิ, และเราระหกระเหินมามากในแดนทุรกันดาร, และเราทนรับความทุกข์, ความหิว, ความกระหาย, และความเหน็ดเหนื่อยมามาก; และหลังจากความทุกขเวทนาทั้งหลายทั้งปวงเหล่านี้แล้วเราต้องตายอยู่ในแดนทุรกันดารด้วยความหิวโหย.

๓๖ และดังนี้พวกนางพร่ำบ่นต่อต้านบิดาข้าพเจ้า, และต่อต้านข้าพเจ้าด้วย; และพวกนางปรารถนาจะกลับไปเยรูซาเล็มอีก.

๓๗ และเลมันกล่าวแก่เลมิวเอลและแก่บุตรของอิชมาเอลด้วย : ดูเถิด, ให้เราสังหารบิดาเราเสีย, และนีไฟ น้องชายเราด้วย, ผู้ที่ถือตนเป็นผู้ปกครองเราและผู้สอนของเรา, ซึ่งเป็นพี่เขา.

๓๘ บัดนี้, เขากล่าวว่าพระเจ้าตรัสกับเขา, และกล่าวด้วยว่าเทพปฏิบัติต่อเขา. แต่ดูเถิด, เรารู้ว่าเขากล่าวเท็จแก่เรา; และเขาเล่าเรื่องเหล่านี้แก่เรา, และเขาทำมาหลายอย่างโดยเล่ห์เหลี่ยมพลิกแพลงของเขา, เพื่อเขาจะลวงตาเรา, โดยคิดว่า, บางที, เขาอาจนำเราไปสู่แดนทุรกันดารที่แปลกประหลาดบางแห่ง; และหลังจากเขานำเราไปแล้ว, เขาก็คิดตั้งตนเป็นกษัตริย์และผู้ปกครองเหนือเรา, เพื่อเขาจะทำกับเราตามความประสงค์และความพอใจของเขา. และตามลักษณาการเช่นนี้เลมันพี่ข้าพเจ้ายั่วยุใจพวกเขาให้โกรธ.

๓๙ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือพระเจ้าทรงอยู่กับเรา, แท้จริงแล้ว, แม้สุรเสียงของพระเจ้ามาถึงและรับสั่งแก่พวกเขาหลายประการ, และทรงตีสอนพวกเขายิ่งนัก; และหลังจากพวกเขาถูกตีสอนโดยสุรเสียงของพระเจ้าแล้วพวกเขาหายโกรธ, และกลับใจจากบาปของพวกเขา, ถึงขนาดที่พระเจ้าประทานพรแก่เราด้วยอาหารอีก, จนเราไม่ตาย.